Semua Bab โคตรไอ้เหี้ยม(หื่น): Bab 11 - Bab 20

“อื๊อๆๆ อ๊าๆๆ …พี่เข้ขาแรงจังเลยคะ” เสียงครางกระเส่าของพลอยใสเอ่ยบอกกับชายหนุ่มที่กระแทกแท่งเทียนแท่งใหญ่ใส่ร่องเธอแทบจะไม่เว้นจังหวะให้เธอหายใจเลยสักนิดตอนนี้เธอกำลังนอนคว่ำอยู่บนตัวของตะโขงโดยที่ใช้มือเท้าพื้นเสื่อไว้เพื่อให้ตะโขงได้ดูดดื่มเต้าอวบของเธอ ส่วนตะเข้นั้นก็กระแทกตัวตนเข้ามาจากทางด้านหลัง ซึ่งท่านี้สำหรับพลอยใสมันทั้งลึกทั้งจุกและเสียวในเวลาเดียวกัน“ซี้ดด ก็ใครใช้ให้หอยน้องพลอยน่ากระแทกแบบนี้ล่ะครับ”“นอกจากหอยน่ากระแทกนมยังน่าดูดด้วย จ๊วบๆ” ตะโขงที่กำลังเมามันส์กับการดูดเต้าอวบๆ ทั้งสองข้างเอ่ยบอก โดยที่ตะเข้นั้นก็กระแทกดุ้นเอ็นเข้าใส่หอยอวบๆ ไม่หยุดพัก จนพลอยใสเริ่มเมื่อยเธอจึงก้มลงไปซุกใบหน้าลงที่ซอกคอของตะโขง“อื๊อๆๆ หนูไม่เคยเห็นใครเล่นเกมแบบนี้เลย” เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ถึงจะเป็นเกมที่ง่ายต่อการชนะแต่นึกไปนึกมาก็ไม่เคยเห็นว่าใครเขาจะมาเล่นเกมแบบนี้เลยนะ“ซี้ดอ้า! พลอยไม่ยอมดูเองต่างหาก มีคนเล่นเกมแบบนี้ตั้งมากมาย” เมื่อพาตัวเองเขาถึงฝั่งเรียบร้อยแล้วตะเข้จึงเอาตัวตนออกมาปล่อยน้ำขาวขุ่นลงบนแผ่นหลังที่เนียนขาวของพลอยใสพร้อมกับเอ่ยบอกเธอที่ตอนนี้นอนหมอบไปบนตัว

สิบห้านาทีต่อมา~“แม่ครับ แม่หลับยัง…พ่อครับพ่อ มาเปิดรั้วบ้านให้พวกผมหน่อย” ตะเข้ตะโกนเรียกพ่อกับแม่ที่หน้ารั้วบ้าน เรียกไปสี่ห้านาทีกำนันกรดกับคุณใบไม้ก็เดินมาดูที่หน้าประตูบ้านแต่ก็ยังไม่ได้เดินออกมาเปิดรั้ว“ใครน่ะ?”“ผมเอง น้องพลอยไม่สบาย” ตะโขงจึงตอบผู้เป็นพ่อกลับไป เมื่อเสียงนั้นเป็นของลูกชายทั้งคู่จึงรีบวิ่งมาเปิดประตูรั้ว“ตายแล้ว!”“แค่ไม่สบายครับยังไม่ตาย” ตะเข้ตอบกลับผู้เป็นแม่อย่างทีเล่นที“เดี๋ยวก็ทุบให้นี่ น้องตัวร้อนจี๋เลย!!” เมื่อคุณใบไม้ยกมือมาแตะหน้าผากของพลอยใสก็โวยวายขึ้นรีบดันแผ่นหลังของตะโขงที่อุ้มพลอยใสอยู่นั้นให้เข้าไปในบ้าน ส่วนตะเข้ก็จูงรถตามเข้าไปโดยที่กำนันกรดเป็นคนล็อคประตู้รั้วแล้วเดินตามเข้าไปคนสุดท้าย“ผมให้กินยาลดไข้ไปแล้วแต่เหลือแค่เม็ดเดียวเลยได้กินแค่นั้น” ตะโขงตอบเมื่อวางพลอยใสลงบนที่นอนในห้องแล้ว คุณใบไม้ไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่วิ่งไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาแล้วหยิบที่วัดไข้มาวัดอุณหภูมิของพลอยใส“39 เกือบสี่สิบดีนะน้องไปช็อคเอาน่ะ”“แล้วต้องทำไง?”“เดี๋ยวแม่จะฉีดยาให้เพราะกินน่าจะไม่ได้ผล” บอกพลางเดินเตรียมยากับเข็มฉีดยาเดินเข้ามา ส่วนกำนันกรดนั้นเดินอ

“บรรยากาศสดชื่นจังเลยนะคะ” เสียงหวานพูดขึ้นขณะที่กำลังนั่งรถเครื่องรับลมกับอากาศที่เย็นชดชื่นในหมู่บ้านอยู่ หากเป็นในเมืองแถวบ้านของเธอนอกจากรถติดไม่พอยังได้ยินแต่เสียงรถเครื่องรถยนตร์พร้อมกับกลิ่นควันรถควันไฟหรือกลิ่นขยะเน่าเสียจนบรรยากาศช่วงเช้าของเธอนั้นเสียไปด้วยซะทุกครั้ง“ชอบมั้ยมั้ย?”“ชอบค่ะ”“หมายถึงฉันน่ะ เธอชอบมั้ย?”“คะ? เอ่อ…”“ไม่ชอบก็คงต้องชอบได้เป็นเมียแล้วนี่” ว่าพลางดึงมือเล็กของพลอยใสให้มากอดเอวของเขาไว้ ร่างเล็กก็ได้แต่นั่งกอดเขานิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไร ปากบางเม้มเข้าหากัน สายตาจ้องมองไปยังข้างทางก่อนจะซบหน้าแนบลงบนแผ่นหลังของตะโขง“ข้างหน้าก็ถึงบ้านผู้ใหญ่แล้ว ใครถามอะไรก็ตอบไปคนในหมู่บ้านนี้ใจดี”“ค่ะ แต่บ้านคนดูไม่เยอะเลยนะคะ” แต่ก็ดูเหมือนจะมีฐานะทุกคนเพราะบ้านแต่ละหลังนั้นดูสวยดูมีฐานะอ่ะ แถมบรรยากาศรอบหมู่บ้านยังดีอีก แถวข้างทางหรือด้านหลังบ้านนั้นก็จะเห็นไร่เห็นสวนของชาวบ้านและเช้าๆ เช่นนี้พวกเขาต่างก็พากันเข้าไร่เข้านาแล้ว“เยอะอยู่นะ มีเกือบร้อยกว่าคนแค่หมู่บ้านเดียว ส่วนมากจะเป็นครอบครัวใหญ่น่ะ บ้านหนึ่งห้าหกคนบางบ้านก็สิบกว่าคน” ตะโขงตอบร่างเล็กพร้อมกับดับเคร

พลอยใสพูดจบก็ขยับมือไปจับแท่งเอ็นของพวกเขารูดขึ้นลงเบาๆ แล้วก้มหน้าลงไปใช้ปลายลิ้นตวัดเลียหัวเห็ดที่บานใหญ่ของตะเข้ก่อน ส่วนมือก็ชักรูดแท่งลำของตะโขงขึ้นลงอย่างเบามือ“ซี้ดดด อ้า…พลอยครับ อ่า พี่เสียวมากเลย” เสียงครางของตะเข้ดังขึ้นเมื่อพลอยใสนำแท่งลำของเขาเข้ามาในโพรงปากแล้ว ร่างสูงไม่ยืนอยู่เฉยๆ เขาใช้มือกดศีรษะของพลอยใสไว้แล้วกระแทกกายสวนเข้ามาอย่างหนักหน่วงจนร่างบางต้องชักดึงมือจากแท่งลำของตะโขงกลับมาจิกลงบนต้นขาของตะเข้บ๊วบๆ! อ๊อกๆ! เสียงโพรงปากเล็กกระทบกับแท่งลำของตะเข้จนเกิดเสียงดัง เธอใช้ปากชักรูดมันจนตะเข้แตกคาปาก จึงรับน้ำขาวขุ่นกลืนลงไปในท้องแล้วขยับไปทำให้ตะโขงเช่นเดียวกับตะเข้จากนั้นสองหนุ่มก็พากันถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนหมดทุกชิ้น ร่างเล็กขยับขึ้นไปนอนบนที่นอนแล้วยกขาขึ้นตั้งฉากอย่างรู้งาน“ทะ ทำอะไรคะ?” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างตะกุกตะกักเมื่อตะโขงนอนคว่ำบนที่นอนแล้วขยับใบหน้าให้ตรงมายังเนินอวบของเธอ เพียงแค่ลมหายใจของเขาที่มันรดใส่จุดนั้นของเธอมันก็รู้สึกถึงความเสียววูบวาบไปแล้ว“เลียไง อยากเลียหอยเธอหรือไม่อยากให้ฉันเลียให้?”“อยากค่ะ หนูอยากให้พี่โขงเลียหอยหนู!” พลอยใสตอ

“พี่หินคะ…” เสียงที่แผ่วเบาของพลอยใสเอ่ยเรีกหินไว้ ทำให้เขาจอดรถและแน่นอนว่าเจ้าตัวเล็กก็รีบลงจากรถแล้วถอยหลังกรูดหนีเขาอย่างอัตโนมัติเมื่อเส้นทางนี้ไม่ใช่ทางกลับบ้าน อีกอย่าง…“ลุงกรดไม่รู้ว่าหนูมาที่บ้านสร้อย แล้วเขาจะบอกให้พี่มารับหนูได้ไงคะ?” เธอเอ่ยถามเขา ใจดวงน้อยเริ่มสั่นขึ้นมาด้วยความกลัว หินเป็นผู้ชายร่างใหญ่ อายุไม่น่าจะต่ำกว่าสามสิบหรืออาจจะมากกว่านั้น สายตาของเขาเรียบนิ่งแต่จ้องมาที่พลอยใสแทบจะตลอดเวลา“ก็ พี่บังเอิญเจอลุงกำนันเขาบอกพี่มาแบบนี้เองนี่นา” หินบอกพลางก้าวขาลงจากจักรยานแล้วตั้งขาตั้ง สายตาคมจ้องมองเรือนร่างเล็กที่ถึงแม้ช่วงบนจะสวมเสื้อแขนยาวแต่ช่วงล่างนั้นกลับเป็นเพียงกางเกงขาสั้นและโชว์เรียวขาขาวๆ ของเจ้าตัวไว้“พี่โกหก อีกอย่างทางนี้ไม่ใช่ทางกลับบ้านลุงกรด..”“อ่า เธอเพิ่งมาจะไปรู้ได้ไง ทางนี้คือทางลัดต่างหาก”“จะ จริงเหรอคะ?”“จริงสิ ปะไปเถอะเดี๋ยวจะเย็นมากกว่านี้” หินพูดแล้วก็หันไปคร่อมจักรยานตามเดิม ส่วนพลอยใสแน่นอนว่าเธอก็รีบหันหลังวิ่งไปด้วยความเร็ว หินไม่รอช้ารีบวิ่งตามไปจับตัวของเธอไว้“จะหนีไปไหนห้ะ!!” จากน้ำเสียงที่เรียบนิ่งก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นเสีย