Semua Bab โคตรไอ้เหี้ยม(หื่น): Bab 21 - Bab 30

“พลอยครับ พลอยรอพวกพี่ด้วยสิ” ตะเข้กับตะโขงวิ่งตามร่างเล็กเข้าไปในบ้านเมื่อเธอเล่นวิ่งเสียเร็วไม่รอพวกเขาเลย แต่พอมาถึงในบ้านเธอก็ฟุงลงบนพื้นแล้วยกมือขึ้นมาปิดหน้าปิดตัวตัวเองร้องไห้ออกมาด้วยความสะอึกสะอื้น“ฮรึก หนูผิดอะไร ฮืออออ…ทำไมแม่ถึงเป็นแบบนี้” เสียงหวานเอ่ยถามชายหนุ่มทั้งสองคนที่ตอนนี้นั่งยองอยู่ตรงหน้าของเธอ ความรู้สึกทั้งเสียใจและน้อยใจนั้นถาโถมเข้ามาในใจมากมาย ทั้งที่รู้ว่าแม่เธอไม่ได้ใจดีเหมือนพ่อแต่ก็ไม่คิดว่าจะใจร้ายขนาดนี้ ใจร้ายขนาดที่ไม่ยอมให้ลูกแท้ๆ เรียกว่าแม่“เขาอาจะมีเหตุผลของเขาก็ได้” ตะเข้พยายามพูดปลอบใจแฟนสาว ส่วนตะโขงนั้นพยุงตัวพลอยใสให้ลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟาตัวเขากับตะเข้นั่งประกบข้าง“ฮืออออ ไม่ แม่ไม่มีเหตุผล ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด” “ไม่ร้องนะ เดี๋ยวเขาอาจจะโทรมาอธิบายทีหลังก็ได้”“ฮรึก หนู…หนูเสียใจ หนูน้อยใจ พวกเขาเลิกกันไม่พอแต่กลับไม่มีใครมาสนใจหนูเลย ไม่สนใจก็ไม่เท่าไหร่แต่ทำไมต้องมาทำแบบนี้ด้วย ฮรึก หนู…”“โขงเข้ ทำไรน้องห้ะ!!” เสียงที่ดังลั่นของคุณใบไม้เอ่ยถามบุตรชายทั้งสองคนก่อนที่ร่างเพรียวจะเดินไปดึงพลอยใสเข้ามากอด ไม่ลืมที่จะหันไปมองลูกชายเพื่อรอคำ

ดูเหมือนว่าตะเข้จะเข้าใจในความกังวลของสาวน้อย เขาจึงนั่งลงบนที่นอนแล้วจับขาเรียวให้ยกขึ้นตั้งฉาก มืออีกข้างลูบแผ่นหลังที่ขาวเนียนของพลอยใสเบาๆ ส่วนตะโขงก็นั่งยองลงตรงหน้าของเธออีกครั้ง เขาจ้องไปยังกลีบที่อวบอูมของพลอยใสพลางกลืนน้ำลายลงคออึกแล้วอึกเล่า“พะ พี่โขง อย่าทำแบบนั้นมัน…” พลอยใสยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองแน่นเมื่อตะโขงเป่าลมใส่กลางใจสาวของเธอจนมันรู้สึกเสียววูบวาบไปหมด“ของเธอมันกระตุกใหญ่เลยนะ”“พี่โขง…”“ฉันพูดจริง ดูสิปลายลิ้นฉันอยากแตะลงไปแล้ว” น้ำเสียงที่แหบพร่าของตะโขงบอกก่อนจะขยับใบหน้าลงไปใกล้กับเนินอวบของพลอยใส แล้วใช้นิ้วจับกลีบแบะออกเพื่อให้ปลายลิ้นได้แตะลงที่กลีบเนื้อเน้นๆ“อ๊า! อื๊อออ…มันเสีย มัน อ๊า! พี่โขง” ทันทีที่ปลายลิ้นของตะโขงแตะลงบนกลีบเนื้อของเธอ พลอยใสก็เปล่งเสียงครางออกมาทันที จากมือที่ปิดปากก็ขยับลงมาขยุ้มเส้นผมของเขาไว้แผล่บๆ!! จ๊วบๆ! ไม่เพียงแค่เลียเขายังดูดดื่มน้ำผึ้งหวานที่ไหลออกมาจากช่องรักนั่นด้วย ไม่ต่างจากแฝดน้องที่กำลังเอร็ดอร่อยอยู่กับยอดบัวงาม มืออีกข้างก็ขย้ำมันไป ปลายลิ้นที่กระดกรัวใส่นั้นประหนึ่งว่ามันเป็นขนมหวานแสนอร่อย“อื๊อๆๆ พี่คะ…จะเสร

ตอนเช้ากับบรรยากาศที่มืดครึ้มเมื่อฝนตกลงมาตั้งแต่เช้ามืด จนพลอยใสสะดุ้งตื่นแล้วเธอก็มองหาคนที่ควรจะนอนกอดเธอ เมื่อไม่เจอจึงลุกออกจากเตียงเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองแล้วออกมาจากห้องก็เห็นวากำนันกรดกับคุณใบไม้นั่งดื่มกาแฟอยู่บนโซฟากลางบ้าน“พี่โขงพี่เข้ไปไหนคะ?”“เข้าป่าน่ะ เดี๋ยวก็คงกลับมา”“ไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?” เดินมานั่งลงตรงข้ามพวกท่านแล้วเอ่ยถาม“เมื่อคืนน่ะ”“อ่อ อืม…วันนี้พี่ไทเกอร์ว่าที่คู่หมั้นของหนูนัดให้หนูไปเจอ”“น้องพลอยมีคู่หมั้นแล้วเหรอ?” คุณใบไม้รีบวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วถามด้วยความตกใจ ไม่ต่างจากกำนันกรดที่ตอนนี้ก็ตั้งหน้ารอคำตอบจากปากลูกสะใภ้แล้ว“แค่ว่าที่ค่ะ ยังไม่ได้หมั้นกัน คุณแม่อยากให้หมั้นค่ะแต่หนูไม่อยากหมั้นเขาเลยบอกว่าอายุยี่สิบค่อยหมั้น”“อ้อ คิดว่าหมั้นกันแล้ว” น้ำเสียงที่โล่งอกโล่งใจของคุณใบไม้บอก เพราะหากพลอยใสหมั้นกับผู้ชายคนอื่นแล้วแบบนั้นลูกชายของเธอคงเป็นผู้ชายที่ไปแย่งคู่หมั้นคนอื่นมาน่ะสิ“ตอนแรกพี่โขงกับพี่เข้บอกว่าจะพาไปหาพี่ไทเกอร์วันนี้ แต่พวกเขาเข้าป่าไปแล้ว…”“เดี๋ยวแม่โทรบอกให้สร้อยพาไปก็ได้”“ขอบคุณค่ะ แล้วพ่อกับแม่ไม่ไปทำงานเหรอคะ?”“ไปสิ ก

ร่างเล็กเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนวิ่งตามหลังมา เธอไม่หันหลังไปมองคนพวกนั้นเลยสักนิดเพราะหากหันไปแล้วเจอคนพวกนั้นเธอคงหมดแรงวิ่งอย่างแน่นอน และที่เธอเลือกวิ่งเข้าป่ามากว่าวิ่งไปตามทางเพราะหากวิ่งไปตามทางไทเกอร์กับลูกน้องก็คงขับรถตามเธอและจับเธอได้เร็วกว่า“แฮ่กๆ เหนื่อยจัง..” มือเล็กยกขึ้นมาปาดเหงื่อบนใบหน้าของตัวเองขณะที่ฝีเท้ายังคงวิ่งอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งเข้ามาลึกแค่ไหนแล้วเพราะมองไปทางไหนก็มีแต่ป่า” พะ พลอย ยอมมากับพี่ดีๆ แฮ่กๆ อย่าให้พี่ใช้ความรุนแรงเลยนะ!!” เสียงของไทเกอร์ตะโกนลั่นป่า น้ำเสียงที่กระท่อนกระแท่นของเขานั้นบ่งบอกถึงความเหนื่อยได้ไม่ต่างจากคนตัวเล็กเลยสักนิดซ่า! แต่แล้วฝนเม็ดใหญ่ก็ตกลงมาสู่พื้นหลังจากที่ฟ้ามืดครึ้มอยู่นาน พลอยใสหยุดวิ่งแล้วขยับไปยืนแอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ ทั้งที่เมื่อครู่ฟ้ายังสว่างอยู่แต่พอฝนลงเม็ดมาเท่านั้นอยู่ๆ ฟ้าก็มืดจนทำให้ภายในป่าก็มืดตามไปด้วย“พวกมึงหาทางออกจากป่าดิ๊” ไทเกอร์บอกกับลูกน้องเมื่อมองไปรอบตัวแล้วเริ่มสับสนกับทางออกเพราะวิ่งเลี้ยวไปมาจนมันงงไปหมดแล้ว ลูกน้องของไทเกอร์ที่ได้รับคำสั่งก็แยกย้ายกันเดิน

เช้าวันต่อมา“พลอยครับ เช้าแล้วนะ” ตะเข้เขย่าตัวของพลอยใสเบาๆ เมื่อตอนนี้แสงแดดเริ่มส่องแสงลงมาแล้ว พวกเขาตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างแล้วก็ไปจัดการล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว ส่วนตอนนี้ก็มานั่งปลุกเจ้าตัวเล็กที่ยังนอนขลุกอยู่ใต้ผ้าห่ม“ปะ ปวดหัว…”“หื้ม เข้ดูน้องดิ๊ตัวร้อนมั้ย?” ตะโขงที่ยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าประตูถามขึ้น ตะเข้จึงดึงผ้าห่มออกจากตัวของพลอยใสแล้วเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผาก แล้วก็รีบชักกลับมาเมื่อตัวของพลอยใสร้อนจี๋“ตัวร้อน”“ไม่สบายอีกแล้ว รีบพากลับบ้านเถอะ”“ไม่มีรถด้วยนะ แล้วถ้าออกไปเจอตำรวจล่ะ?” น้ำเสียงที่กังวลของตะเข้เอ่ยถามแฝดพี่ ใจนึงก็เป็นห่วงพลอยใสอีกใจก็กลัวว่าตำรวจจะรอจับพวกเขาอยู่ด้านนอก“เจอก็แค่ถูกจับ…” มือหนาโยนบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าขยี้มันจนแหลกแล้วหันไปบอกกับแฝดน้องที่มีสีหน้าดูกังวล หนีมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วยังไงก็ต้องกลับบ้านและก็ต้องถูกจับอยู่ดี หนีต่อไปก็เท่านั้น…“มันหลายปีนะมึง”“แล้วจะทำยังไง กูกับมึงก็ช่วยกันทำกันอยู่สองคนมึงจะปฏิเสธว่าไม่ได้ทำเหรอ?”“กูไม่รู้ ถ้าเราโดนจับแล้วน้องพลอยล่ะ น้องไม่มีใครนะมึง”“กูก็ไม่รู้ ตอนนี้รีบพาออกไปที่บ้านเถอะ แผลก็