โคตรไอ้เหี้ยม(หื่น)

@หมู่บ้านโขงเข้“เอ้า! ไอ้แฝดออกจากป่าเป็นด้วยเหรอวะ!” เมื่อพวกเขาเริ่มเข้ามาในตัวหมู่บ้าน ผู้ใหญ่บ้านก็เอ่ยถามขึ้นเมื่อออกมาจากป่าบ้านหลังแรกที่เจอก็คือบ้านผู้ใหญ่ช้าง ตะเข้ที่เป็นคนขี่รถนั้นจึงจอดรถเพื่อให้ตะโขงที่หิ้วพวงอะไรสักอย่างซึ่งเก็บมาระหว่างทางลงไปยื่นให้ผู้ใหญ่“คิดถึงพ่อคิดถึงแม่ครับเลยออกมาหาบ้าง นี่มะกอกป่าผมเก็บมาระหว่างทางเอาไปตำส้มตำกินได้”“เออๆ ขอบใจ พ่อกับแม่เอ็งก็อยู่บ้านแหละเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพมั้งเห็นว่าไปรับสาวน้อยมาจากในกรุง”“อ่อ ลูกสาวเพื่อนเขามั้ง ไงผมไปหาเขาก่อน”“เออๆ ข้าก็จะไปอาบน้ำกินข้าวแล้ว” ผู้ใหญ่ช้างบอกแล้วก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน ส่วนสองหนุ่มก็ขับรถตรงไปยังบ้านของเขาที่อยู่แทบจะทางเข้าหมู่บ้าน ส่วนบ้านผู้ใหญ่นั้นอยู่ท้ายหมู่บ้านติดกับป่าใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีเขาก็มาถึงบ้านของพวกเขาที่เป็นบ้านชั้นเดียวแต่มีขนาดใหญ่ ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านเลยก็ว่าได้ เมื่อดับรถเครื่องแล้วพวกเขาก็พากันเดินเข้าไปในบ้านแต่ก็ไม่พบใครสักคน จึงเดินออกมาหน้าบ้านก็เห็นพ่อกับแม่เดินคุยกันเข้ามา“อ้าว! เพิ่งมาเหรอ?”“ครับ ไปไหนกันมา?”“บ้านตรงข้ามลูกสาวเขาคลอดลูกเลยไปดูมา ได้ล

“พี่ตะโขงพี่ตะเข้…” น้ำเสียงที่แผ่วเบาของพลอยใสเอ่ยเรียกชายหนุ่มทั้งสองอีกครั้งเมื่อพวกเขาไม่มีใครสนใจคำพูดของเธอ ตะโขงจึงวางช้อนลงแล้วเดินไปรินน้ำจากถังมานั่งดื่มก่อนจะเอ่ยตอบหญิงสาวตัวเล็กกลับ“พวกฉันไม่ได้จะกินเธอแบบนั้น กินที่หมายถึงเอาไม่ได้ต้มกิน”“เอา จะเอาหนูไปไหนคะ?”“ช่างเถอะ เธอรีบกินซะเดี๋ยวจะพาไปอาบน้ำแล้วจะได้นอน” เมื่อเห็นว่าพลอยใสคงไม่เข้าใจ ตะโขงจึงต้องหยุดพูดเพราะหากโพล่งคำหยาบออกไปเจ้าตัวเล็กนี่ได้กลัวพวกเขาจนร้องไห้ฟูมฟายเสียงดังล่อให้สัตว์ในป่าออกมาแน่“จะไม่ต้มหนูกินจริงๆ ใช่มั้ย?” มิวายที่จะถามออกไปให้ตัวเองได้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ต้มเธอกินจริงๆ ตะโขงนั้นส่ายหน้าให้ ส่วนตะเข้พยักหน้าให้ แน่นอนว่าพอเขาตอบไม่เหมือนกันใจดวงน้อยที่กำลังจะหายกังวลก็เริ่มกังวลขึ้นมาอีกครั้ง“ถ้าเธอยังไม่เลิกถาม ไอ้โขงมันจะกินเธอแบบสดๆ”“กะ กินแบบสดๆ” พลอยใสยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเมื่อเห็นสายตาที่เรียบนิ่งของตะโขง ชายหนุ่มก็ได้แต่ส่ายหน้าให้คนตรงหน้าเบาๆ แล้วลุกขึ้นเก็บกล่องข้างของตัวเองกับของตะเข้ไปแช่ไว้ในกะละมัง“ล้อเล่นน่า รีบกินไปเถอะเดี๋ยวพี่พาไปอาบน้ำ”“หนูอิ่มแล้ว…”“ยังไม่ทันได้

ตอนเช้า~บรรยากาศยามเช้าภายในป่านั้นเป็นอะไรทีดีมาก ไม่ว่าจะเป็นอากาสที่สดชื่นเย็นสบาย ไม่มีกลิ่นควันรถหรือกลิ่นควันจากโรงงานอุตสาหกรรม ไม่มีเสียงรถวิ่งหรือเสียงเครื่องจักรดังมีเพียงเสียงนกเสียงสัตว์เล็กต่างที่ตื่นมาส่งเสียงร้อง เพื่อพากันออกหาอาหารแต่เช้าตรู่เช่นเดียวกับพลอยใสที่ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเนื่องจากเมื่อคืนทั้งร้อนทั้งเหนียวตัวนอนไม่ค่อยสบายตัวสักเท่าไหร่ แถมยังรู้สึกว่าร่างกายตัวเองแปลกๆ ไปยังไงไม่รู้จึงต้องรีบตื่นมาสูดอากาศยามเช้า“อ๊า! น้ำเย็นจัง” พลอยใสสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเธอเดินมาที่ลำธารและเอาเท้าข้างขวาแตะลงไปในน้ำที่ใสแจ๋วแต่มันกับเย็นเหมือนน้ำที่ถูกแช่ในตู้เย็นซะงั้น ในมือเธอตอนนี้กำลังถือถุงสบู่ของตัวเองที่ค้นออกมาจากกระเป๋าไว้เธอวางมันลงบนโขดหินขนาดใหญ่แล้วหยิบแปรงสีฟันกับยาสีฟันขึ้นมาเพื่อเตรียมล้างหน้าแปรงฟัน ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเจ็ดโมงแล้ว แต่ภายในป่านั้นไม่ได้สว่างมากเหมือนนอกป่า แต่ก็ไม่ได้มืดมากเพราะดวงอาทิตย์ก็เริ่มส่องลงมาให้ความสว่างแล้ว“ตื่นเช้าจัง” ร่างสูงในร้อยแปดสิบหกเดินมายืนด้านหลังของพลอยใสที่นั่งยองอยู่ข้างลำธาร เธอจึงหันไปมองก็เห็นว่าเป็นตะ

@กระท่อมกลางป่า“ว๊าว! สวยจังเลยนะคะ ผีเสื้อเยอะมากเลย” เสียงหวานแสนสดใสเอ่ยบอกเมื่อตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ท่ามกลางผีเสื้อนับร้อยตัว ซึ่งตะเข้พาเดินลัดเลาะไปตามลำธารที่มีโขดหินมากมายกับน้ำใสๆ ที่ไหลเอื่อยๆ ทำให้เหล่าผีเสื้อแสนสวยมาบินว่อนอยู่บริเวณนี้“เห็นมั้ยพี่คิดแล้วว่าเธอต้องชอบ”“ต้องชอบสิคะ แบบนี้ในเมืองแทบไม่มีได้เห็นเลย” พลอยใสบอกด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความสุข แต่แล้วอยู่ๆ เธอก็หย่อนก้นนั่งลงบนโขดหินแล้วเงียบลง เมื่อพูดถึงเมืองมันก็ทำให้เธอคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่ที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้“เป็นอะไรเหรอ?” ตะเข้ที่ยืนเท้าสะเอวเงยหน้าสูดอากาศที่สดชื่นอยู่นั้นถามขึ้นเมื่อหันไปเห็นพลอยใสทำหน้าเศร้าทั้งที่เมื่อสักครู่ยังดูมีความสุขกับส่งเสียงหัวเราะออกมาอยู่เลย“คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่ค่ะ…”“อ่อ โตแล้วนี่นาเราต้องหัดอยู่ด้วยตัวเองได้แล้ว”“จริงอยู่ค่ะที่โตแล้ว แต่อยู่กับพวกท่านมาตั้งแต่เด็ก…ว่าแต่พวกพี่ไม่มีครอบครัวเหรอคะ?”“พี่กับไอ้โขงโสด”“ไม่ใช่ค่ะ หมายถึงพ่อกับแม่น่ะ”“อ่อ ก็มีแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแยกกันอยู่ พวกพี่โตแล้วนี่”“แล้วพวกท่านอยู่ไหนเหรอ?”“กล

พลอยใสตอบตะเข้ด้วยรอยยิ้มหวานๆ จากนั้นก็ก้าวขาลงไปในน้ำที่ใสแจ๋วนั่นแล้วนั่งยองหันหลังให้สองหนุ่มก่อนจะใช้มือกวักน้ำเข้ามาใส่ตัวไม่ได้สนใจกับสองหนุ่มที่ตอนนี้แทบจะคลั่งตายกันอยู่แล้ว“กูไม่ไหวแล้วว่ะไอ้เหี้ย” ตะเข้สบถใส่แฝดพี่แล้วลุกขึ้นยืนถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมดแล้วเดินไปนั่งซ้อนหลังของพลอยใส“อ้ะ พี่เข้?”“ครับ พี่อยากนั่งเล่นน้ำกับพลอยด้วยได้มั้ยครับ?” “ได้ค่ะ ว่าแต่อะไรทิ่มก้นหนูคะ” เธอถามพร้อมกับหันกลับไปหาตะเข้แล้วก็ต้องตาโตเมื่อเห็นเขาจับแท่งเอ็นแท่งใหญ่โชว์เธออยู่ และการที่เธอนั่งยองอยู่แบบนี้มันก็ทำให้กลีบดอกไม้ของเธอเด่นอยู่ตรงหน้าของตะเข้ที่ก็จับแก่นกายนั่นถูไปที่มันเบาๆ“อ๊าส์ ทะ ทำอะไรคะ?”“เล่นกับหอยเธอไง ไอ้โขงลงมาเล่นน้ำด้วยกันสิ” ตอบหญิงสาวตัวเล็กแล้วหันไปเรียกแฝดพี่ที่ตอนนี้ยืนถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมดแล้ว ร่างสูงจึงเดินมานั่งซ้อนหลังของพลอยใสแล้วเอื้อมมือไปกุมหน้าอกที่อวบใหญ่ของเธอไว้“พี่โขง…”“พวกเราอยู่กันที่นี่สองคนไม่เคยมีเพื่อนเล่นเพื่อนคุยเลย เธอช่วยมาเป็นเพื่อนเล่นให้พวกเราหน่อยได้มั้ย?” ตะโขงกดหัวไหล่ของพลอยใสเพื่อให้เธอนั่งลงแล้วกระซิบถามข้างใบหหูขาว