All Chapters of นางร้ายเร่ารัก: Chapter 11 - Chapter 15

ชุนฟางชินนอนหายใจเหนื่อยหอบอยู่นานครู่หนึ่งก่อน ที่น้ำเสียงหวานแหบแห้งจะเอ่ยขึ้น “หึงหวงข้าอย่างงั้นรึเฟิ่งอี้” เกรงว่าหากเป็นเช่นนั้นแล้วนายโลมเช่นเขาจะตกหลุมรักแขกได้อย่างไรมิหนำซ้ำนางก็มีสามีแล้วแม้จะดูไม่ลงรอยกันก็ตาม“…..”ไป๋เฟิ่งอี้ยันตัวขึ้นก่อนจที่ดวงตาคมกริบจะจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาเมล็ดซิ่งของอีกฝ่ายเขามองนิ่งๆ หาได้เอ่ยอันใดก็ออกหึงหวงนางงั้นหรือ?..ไป๋เฟิ่งอี้ตอบไม่ได้เช่นกันพอเห็นอีกฝ่ายเงียลงไปเช้นนี้นางจึงพลันหัวเราะคิกคักออกมากลบเกลื่อนด้วยความเก้อเขินทันที “ช่างเถอะ…คงเป็นข้าที่เสียสติเลอะเลื่อนไปแล้ว”บุรุษผู้นี้จะหึงหวงนางได้อย่างไรกันเช่นนั้นสตรีที่ร่วมรักกัน..เขาก็งตามรังควานหาเรื่องผูเอื่นไปทั่วแล้ว“เสร็จแล้วก็ลุกออกไปเถอะเฟิ่งอี้”“ข้าบอกงั้นหรือว่าเสร็จแล้ว” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นนิ่งๆ แม้จะเสร็จสมแล้วอย่างไรแต่ทว่าไป๋เฟิ่งอี้หาได้ถอดแก่นกายออกจาก รูสวาทของนางภายในทั้งคับแน่นและอุ่นร้อนพลันเอาไป๋เฟิ่งอี้ไม่อยากปล่อยไปง่ายๆ แก่นกายที่ดูเหมือนว่าจะสงบลงไปแล้วพลันค่อยๆ ตื่นตัวและแข็งทื่อขึ้นมาอย่างช้าๆ!!!!เกิดอันใดขึ้นกัน..?นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเบิกโพลง

ยามค่ำคืนที่เงียบสงบและมืดสนิทมีเพียงแสงจันทราที่สาดส่องลงมาเท่านั้นไร้แสงระยิบระยับจากดวงดาวให้ความสว่างไป๋เฟิ่งอี้สวมใส่ชุดอาภรณ์สีดำสนิทปกปิดเรือนร่างและใบหน้าจนมองแทบไม่ออกว่าเป็นผู้ใด ดวงตาคมกริบสอดส่องมองไปทั่วทั้งจวนก่อนที่จะปืดกระโดดผ่านทางหน้าต่างเข้าไปในเรือนตุบบ..บ!จู่ๆ ตอนที่เขาหวนกลับมายังจวนหลังนี้ก็คราก็พลันพบว่าหน้าประตูจวนเต็มไปด้วยเวรยามจนหาทางเข้าไปไม่ได้ภายในห้องเกือบสงบมีเพียงแค่เสียงลมหายใจเข้าออกของเจ้าของร่างที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงเท่านั้น ไป๋เฟิ่งอี้ค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปใกล้อย่างแผ่วเบาเกรงว่าจะรบกรวนจนปลุกนางให้ตื่น“…..” ใบหน้าคนงามนอนหลับพริ้ม ดวงตาคู่งามปิดสนทิท มุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อยคล้ายยิ้มแต่ไม่ถึงกับยิ้มเกรงว่านางคงกำลังนอนหลับฝันดีไม่น้อย“หึ” ไป๋เฟิ่งอี้มองเห็นแล้วจึงระบายยิ้มออกมาจางๆ อย่างไม่รู้ตัว ยามที่สายตาคมกริบเพ่งมองสตนีตรงหน้าล้วนเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างปิดไม่มิด“หลับลึกถึงเพียงนี้เลยหรือไร” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแผ่วเบาคาดว่าหากเป็นโจรปล้นสวาทปานนี้นางคงหนีไม่พ้นแน่“อื้อออ…อือ” น้ำเสียงหวานส่งเสียงร้องงัวเงียออกมาด้วยความรำคาญ ชุนฟ

ฝ่ามือหนาประคองใบหน้าคนงาม สายตาคมกริบพลันสบเข้ากันนัยน์ตาเมล็ดซิ่งหวานเยิ้มก่อนจะนางหลับตาพริ้มรอรับจุมพิตจากเขา มุมปากหนายกยิ้มอย่างพึงพอใจ “เหอะ! คิดว่าข้าจะรังแกตอนที่เจ้าไม่ได้สติหรืออย่างไร”ชุนฟางชินพลางยกมือคล้องโอบคออีกฝ่ายเอาไว้ ใบหน้าคนงามซบบนอกแกร่งท่าทางออดอ้อน“ทว่าข้าต้องการท่าน..เฟิ่งอี้”เห็นได้ชัดว่านางจงใจยั่งยวนเขา!ไป๋เฟิ่งอี้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “รีบนอนเถอะก่อนที่ข้าจะหมดความอดทนแล้วไม่ได้นอนชุนฟางชิน”“งั้นหรือ” ชุนฟางชินหัวเราะคิกคัก แม้สติของนางจะเหลือน้อยนิดแล้วอย่างไรทว่านางนั้นรู้ตัวว่ากำลังทำอันใดอยู่ นางผละออกจากเขาเล็กน้อยก่อนที่จะกระตุกผ้าคาดอกออกและค่อยๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกอย่างเชื่องช้า เรือนร่างอรชรผอมผายปรากฏต่อหน้าของไป๋เฟิ่งอี้“เช่นนี้แล้วท่านยังจะมีความอดทนอยู่อีกหรือไม่”เฟิ่งอี้กลืนน้ำลายอึกใหญ่แล้วไฉนเขาจะยังอดอยู่เล่า“หึ! สตรีร่าน” เขากัดฟันกรอดก่อนจะสอดมือเข้าเรือนผมงามรั้งท้ายทอยอีกฝ่าเข้าใกล้ประกบจูบอย่างดูดดื่มทันที“อื้อ…อือ” นางพลันเงยหน้ารับจูบลิ้มหนาสอดแทรกเข้าไปในโพลงปากพลางกวาดตวัดไล่เลียความหวาน น้ำเสียงทุ้มคาางออกมาอย่างพึงพอ