All Chapters of นางร้ายเร่ารัก: Chapter 1 - Chapter 8

ยามพลบค่ำจวนสกุลเผ่ยจุดตะเกียงสีแดงสว่างไสวสาดส่องไปทั่วทั้งจวนพลันอบอวลไปด้วยบรรยากาศของความเป็นมงคลพร้อมเสียงพูดคุยหัวเราะอย่างสนุกสนานของแขกเหรื่อที่มาร่วมงาม วันนี้นายท่านเผ่ยจัดการแต่งอีกครั้งรักคุณหนูสกุลถิงเข้ามาเป็นภรรยาคนรองแม้เรื่องนี้ผู้เป็นภรรยาจะไม่เห็นด้วยก็ตาม“ฮ่า! ฮ่า! ข้านับถือความใจกล้านายท่านเผ่ยจริงๆ”เผ่ยเหยียนซือหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีพลางยกจอกน้ำชาชนกับบุรุษตรงหน้า “ฮ่า! นับว่าใจกล้าอันใดเพียงแต่เรื่องนี้นางจะกล้าออกความคืดขัดข้างั้นหรือ”พอได้สิ้นประโยคนั้นเหล่าบุรุษจากหลายสกุลต่างหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานว่ากันตามตรงแล้วการกระทำเช่นนี้นับว่าข้ามหน้าข้ามตาภรรยาเอกไม่น้อย ชุนฟางชินแต่งเข้ามาเมื่อต้นเดือนที่แล้วนี่ผ่านพ้นไปยังไม่ทันไรเผ่ยเหยียนซือผู้เป็นสามีก็เอ่ยปากว่าจะรับสตรีอื่นเข้ามาเป็นภรรยาอีกคนแล้วแน่นอนว่าชุนฟางชินย่อมรู้สึกไม่พอใจโกรธเคืองอีกฝ่ายถึงขั้นประชดประชันเอ่ยปากว่าหากเขารับภรรยา นางจะตัดใจปลิดชีพตนเองทันทีแต่ทว่ามีหรือบุรุษเฉกเช่นจะเผ่ยเหยียนซือจะใส่ใจ ยามนี้เขากำลังลุ่มหลงสตรีอื่นไม่น้อย มิหนำซ้ำยังคิดว่ากระทำของนางเป็นการเรียกร้องควา

ผู้ใดจะคิดเล่าว่าบุรุษผู้นั้นจะไม่รู้นักเหน็ดเหนื่อยเคี่ยวกรำนางอยู่หลายชั่วยามทำราวกับว่าอดยากไม่ได้แสบสมกับสตรีมาเนินนานเป็นปีกว่าชุนฟางชินจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระก็พลันถึงยามรุ่งสางของวันใหม่แล้วทว่านางปิดเปลือกตานอนหลับไปไม่ทันไรก็พลันมีสาวใช้เคาะประตูเข้ามาปลุกเสียแล้วใบหน้าคนงามยามนี้จึงดูหม่นหมองและบูดบึ้งอยู่มาก ชุนฟางชินอ้าปากห้าวครั้งแล้วครั้งเล่า “รีบๆ หน่อยเสียมารดาอยากจะกลับไปนอนแล้ว”“พี่หญิง…”เผ่ยเหยียนซือถอนหายฮึดฮัดออกมา “คิดว่าเจ้าเหนื่อยเป็นแต่เพียงผู้เดียวรึไร ไม่เห็นหรือว่านางต้องตื่นแต่เช้าตรู่กว่าเจ้าเมื่อมายกน้ำชาให้”พอบุรุษผู้นี้พูดออกหน้าให้เช่นนี้ถิงเฟยพลันแอบลอบยิ้มกรุ่มกนิ่มอย่างสะใจเหอะ! นางหรือจะอยากเป็นภรรยารอง!รอก่อนเถิด..อีกไม่นานนางจะเขี่ยสตรีผู้นี้ออกไปให้พ้นมางถิงเฟยปรายสายตามองเผ่ยเหยียนซืออย่างอ่อนโยน “ช่างเถอะเจ้าค่ะท่านพี่ ข้าเข้าใจได้ว่าพี่หญิงรงเหน็ดเหนื่อยอีกทั้งยังไม่ยอมรับชา” น้ำเสียงหวานที่เอ่ยออกมาล้วนเต็มไปด้วยความน้อยใจทั้งสิ้นมีหรือเขาจะสู้มารยาหญิงได้!นางกำลังดูบทละครที่โรงน้ำชาอยู่งั้นหรือ…ชุนฟางชินกลอกสายตาไปมองด้วยความเบ

ยามนี้จวนสกุลเผ่ยตาลปัตรวุ่นวายไม่น้อย เกรงว่าไม่ช้าก็แล้วคงได้เกิดเรื่องใหญ่แน่นายท่านเผ่ยเอาแต่คลุกตัวอยู่ในเรือนกับฮูหยินรองทั้งวี่ทั้งวันหากไม่ถึงมื้ออาหารก็ไม่เห็นโผล่หน้าออกมา มิหนำซ้ำเสียงร้องครวญครางกระเส่าที่ดังออกมาทุกชั่วยามนั้นแม่แต่พวกนางที่เป็นเพียงบ่าวไพร่ยังปวดใจแทนนายหญิงไม่น้อยนี่อันใดกัน…แต่งภรรยารองยังไม่ทันพ้นวันก็พลันลุ่มหลงอีกฝ่ายจนไม่เห็นหัวภรรยาเอกแล้วทว่ายิ่งกว่านั้นวันก่อนนายท่านเผ่ยแต่งสตรีเข้าจวนและพอมาวันนี้นั้นกลับมีบุรุษรูปร่างกำยำใบหน้าหล่อเหล่ามาหานายหญิงถึงจวน!นับว่าไป๋เฟิ่งอี้เป็นบุรุษผู้แรกที่บุกมาหานางถึงจวนและยิ่งกว่านั้นคือชุนฟางชินเป็นฝ่ายจับจูงพาเข้าเรือนพร้อมทั้งปิดประตูลงกลอนหนาแน่นท่ามกลางเสียงซุบซินของบ่าวรับใช่ที่พบเห็นแล้วไฉนชุนฟางชินต้องสนใจด้วยเล่า…นี่เป็นครั้งแรกที่ไป๋เฟิ่งอี้เห็นใบหน้าคนงามขัดๆ ดวงตากลมโตดูแข็งกร้าวและโอนอ่อนในคราเดียว คิ้วโกงดุจลำไผ่…ริมฝีปากอวบอิ่มคล้ายผลอิงเถาน้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้น “จ้องมองใบหน้าข้านานปานนี้มีอันใดผิดแปลกงั้นหรือ”ไป๋เฟิ่งอี้ได้สติ เขาค่อยๆ ก้าวเดินไปข้างหน้าคล้ายกับกำลังไล่ต้อนอีกฝ่ายอยู่ ม

ชุนฟางชินหาได้รู้สึกกระด้างปากหรือเขินอายใดๆ ทั้งสิ้น ยามนี้นั้นนางหื่นกระหายจนเกินกว่าจะรู้สึกเช่นนั้นดวงตาคมกริบขยายใหญ่โตขึ้นด้วยความตกใจและตื่นเต้น มุมปากหนาโค้งยกขึ้นคล้ายยิ้มแต่ไม่ถึงกับยิ้ม เกรงว่าเขาคงไม่ได้หูฝาดได้ยินผิดเพี้ยนไปกระมัง“เช่นนั้นรีบขึ้นมาควบขี่มันเถอะ”ไป๋เฟิ่งอี้หาได้ชักช้ารีรอให้เสียเวลาไปเปล่าประโยชน์เขาพลางล้มตัวนอนลงเตียงที่ว่างข้างๆ ทั้งยังจับแก่นกายชักรูดให้ตื่นตัวแข็งทื่อพร้อมให้นางได้นั่งทาบทับ ดวงใจพลางเต้นกระหน่ำรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ“ใจร้อนนัก” น้ำเสียงหวานบ่นอุบอิบ“จะให้ข้าชักช้าได้อย่างไรหากถูกจับได้เล่า”เหอะ! กับผีน่ะ!ในตอนที่นางกำลังสุขสมร่วมรักสวาทสวมหมวดเขียวให้เผ่ยเยียนซืออยู่นั้น..คนผู้นั้นก็คงกำลังร่วมรักสุขสมกับสตรีอีกคนเช่นนั้นชุนฟางชินหัวเราะร่อออกมา นางค่อยๆ ขยับขึ้นคร่อม ดวงตาคู่งามหวานเยิ้มจ้องสบตาอีกฝ่าย “อ๊าา..อาส์..อ๊า!” น้ำเสียงหงานครางแหบพร่าเพียงแค่เอ็นอวบสัมผัสถูกไถรู้สวาทนางก็พลันรู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วทั้งร่าง“ซี๊ดดส์.!” ไป๋เฟิ่งอี้กัดฟันกรอดอดกลั้น เขาอยากจะกดสะโพกนางลงแล้วกระแทกเด้งสวนขึ้นไปสุดโคนจริงๆ ลมหายใจพลันหอบถี่ขึ้น