นางร้ายเร่ารัก

ยามพลบค่ำจวนสกุลเผ่ยจุดตะเกียงสีแดงสว่างไสวสาดส่องไปทั่วทั้งจวนพลันอบอวลไปด้วยบรรยากาศของความเป็นมงคลพร้อมเสียงพูดคุยหัวเราะอย่างสนุกสนานของแขกเหรื่อที่มาร่วมงาม วันนี้นายท่านเผ่ยจัดการแต่งอีกครั้งรักคุณหนูสกุลถิงเข้ามาเป็นภรรยาคนรองแม้เรื่องนี้ผู้เป็นภรรยาจะไม่เห็นด้วยก็ตาม

“ฮ่า! ฮ่า! ข้านับถือความใจกล้านายท่านเผ่ยจริงๆ”

เผ่ยเหยียนซือหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีพลางยกจอกน้ำชาชนกับบุรุษตรงหน้า “ฮ่า! นับว่าใจกล้าอันใดเพียงแต่เรื่องนี้นางจะกล้าออกความคืดขัดข้างั้นหรือ”

พอได้สิ้นประโยคนั้นเหล่าบุรุษจากหลายสกุลต่างหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน

ว่ากันตามตรงแล้วการกระทำเช่นนี้นับว่าข้ามหน้าข้ามตาภรรยาเอกไม่น้อย ชุนฟางชินแต่งเข้ามาเมื่อต้นเดือนที่แล้วนี่ผ่านพ้นไปยังไม่ทันไรเผ่ยเหยียนซือผู้เป็นสามีก็เอ่ยปากว่าจะรับสตรีอื่นเข้ามาเป็นภรรยาอีกคนแล้ว

แน่นอนว่าชุนฟางชินย่อมรู้สึกไม่พอใจโกรธเคืองอีกฝ่ายถึงขั้นประชดประชันเอ่ยปากว่าหากเขารับภรรยา นางจะตัดใจปลิดชีพตนเองทันทีแต่ทว่ามีหรือบุรุษเฉกเช่นจะเผ่ยเหยียนซือจะใส่ใจ     ยามนี้เขากำลังลุ่มหลงสตรีอื่นไม่น้อย มิหนำซ้ำยังคิดว่ากระทำของนางเป็นการเรียกร้องความสนใจ

ความจริงแล้วชุนฟางชินหาได้เรียกร้องความสนใจ นางตัด สินใจปลิดชีพจนเองจริงๆ และแม้แต่ตอนที่กลายเป็นร่างไร้ลมหายใจแล้วนั้นผู้เป็นสามียังเอาแต่คลุกตัวอยู่กับสตรีอื่น

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเพ่งมองบุรุษตรงหน้าในชุดสีแดงมงคลด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“หึ! อยู่กับข้าแต่สนใจบุรุษงั้นหรือ”

จู่ๆ ในขณะเดียวกันนั้นน้ำเสียงทุ้มพลันเอ่นขึ้นแผ่วเบาอยู่ข้างหูจนนางได้ยินแล้วพลันขนลุกซู่ปรายสายตมหันกลับมอง นางระบายยิ้มจางๆ “บุรุษอื่นที่ท่านกล่าวถึงคิดสามีของข้า”

พอได้ยินประโยคนี้ไป๋เฟิ่งอี้เลิกคิ้วสูงคล้ายไม่เชื่อ “เช่นนั้นข้ากำลังเป็นชู้ของแม่นางอยู่งั้นหรือ”

ชู้งั้นรึ!??

“เขาต่างหากที่มีเมียน้อยก่อน” ชุนฟางชินสบถออกมาก่อนจะยกมือคล้องประกบจูบบุรุษตรงหน้าอย่างดูดดื่ม น้ำเสียงหวานครวญคาางในลำคออย่างสุขสม

จ๊วบบ..จ๊วบบบ

“อื้ออ!”

ไป๋เฟิ่งอี้ยังไม่ทันตัวทว่าพอถูกจู่โจมเช่นนี้เขาก็หาได้ปฏิเสธ ลิ้นหนากอดเกี่ยวสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่ายพลันไล่ต้อนหยอกเย้าอยู่นานจนเกิดเสียงจูบพลันน้ำลายไหลย้อยออกมาตามมุมปาก “อื้มม..อืม”

ช่างหอมหวานยิ่งนัก!

“อือออ…อื้อ!” ชุนฟางชินคล้ายจะขาดลมหายใจ ครู่ต่อมาจึงผละออกอย่างอ้อยอิ่ง

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งหวานเยิ้มสบเข้ากับนัยน์ตาคมกริบ

ลมหายใจของไป๋เฟิ่งอี้เริ่มติดขัด ดวงตาคมกริบเพ่งมองสตรีตรงหน้าด้วยความหื่นกระหาย มุมปากหนายกยิ้ม “แน่ใจหรือว่าจะไม่เสียใจ”

“หึ! มีอันใดต้องเสียใจกัน”

สามีของเจ้าของนางมีเมียน้อยได้!

แล้วไฉนนางจะมีไม่ได้กัน!

น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแน่วแน่ มิหนำซ้ำบุรุษตรงหน้านางผู้นี้มองดูแล้วหล่อเหล่าคมคายไม่น้อยอีกทั้งรูปร่างกำยำที่ยู่ใต้อาภรณ์นั้นอีก…ชุนฟางชินพลันขนลุกซู่

“เข้าไปในห้องกันเถอะ..ข้ารอไม่ไหวแล้ว”

อ่า..ดูเหมือนว่านางกำลังยั่วยวนเขา

“ดูเหมือนว่าแม่นางจะร่านไม่น้อย”

“ข้าร่านและเร้าร้อนไม่น้อย” ชุนฟางชินพูด

 

ยามนี้คือช่วงเวลาที่เผ่ยเหยียนซือตั้งตารอคอย

บานประตูเรือนถูกปิดลงอย่างเบามือ สายตาของเขาจับจ้องมองสตรีในอารมณ์สีแดงบนเตียงจากนั้นมุมปากหนาค่อย ๆ โค้งยกยิ้มขึ้น “หึ! รอนานหรือไม่ถิงเฟย” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างแหบพร่า

เผ่ยเหยียนซือเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนจะใช้ก้านไม้เลิกผ้าคลุมหน้าออกเผยให้เป็นใบหน้าคนงามจิ้มลิ้ม

“คุณชายเผย” ถิงเฟยระบายจิ้มจางๆ แสดงท่าทางออกมาด้วยความเคอะเขินจากนั้นก่อนจะลุกขึ้น

“สามี”

“…..”

“เรียกข้าว่าสามี” เผ่ยเหยียนซือก้าวเดินไปข้างหน้าช้าๆ ไล่ต้อนอีกฝ่ายให้จนมุมจนกระทั่งสตรีตรงหน้าสะดุดล้มนอนราบไปกับเตียง

ถิงเฟยมองตาปริบๆ “จะ..จะทำอันใดหรือเจ้าค่ะ”

นี่เป็นคืนเข้าและจะทำอันใดไปได้อีกเล่า ในความคิดของนางแล้วนั้นบุรุษผู้นี้ชอบสตรีใสซื่อแต่ทว่ากับดูไม่น่าเบื่อหน่ายและถิงเฟยก็เป็นเช่นนั้น

หาไม่แล้วเขาจะกล้าแต่งนางเข้าจวนโดยไม่สนหัวของภรรยาเอกงั้นหรือ

เผ่ยเหยียนซือได้ยินแล้วเราะอย่างเจ้าเล่ห์พลางถอนเสื้อคลุมปลดอาภรณ์ออกอย่างเชื่องช้า “สามีภรรยากลมเกลียวกลายเป็นหนึ่งเดียวอย่างไร”

“…..” ถิงเฟยนอนนิ่งๆ ได้แต่มองการกระทำของอีกฝ่าย

ทว่าแท้จริงแล้วภายในใจของนางเต้นกระหนำรัวด้วยความตื่นเต้นไม่น้อย ส่วนใจกายบุรุษที่นูนออกมาให้เห็นนั้นทำเอานางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ไม่อยากจะนึกว่าหสกปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้วจะใหญ่เพียงใดกัน

“เป็นอันใดกัน..กลัวข้างั้นหรือ”

ถิงเฟยส่ายหน้า “ข้าเพียงแค่เขินอายเท่านั้นเจ้าค่ะ”

“เหอะ! เขินอายอันใดกันถอนเสื้อผ้าออกเถิด”

ปั่กก! ปั่กกกๆๆๆ

“อ๊าา..อร๊างงง! ข้าเสียว”

“อืมม!..เจ้ารัดข้าแน่นเกินไปแล้ว!”

ปั่กกกๆๆๆ

!!!!

พอได้ยินเสียงกระทบกระทั้งและเสียงครวญครางของชายหญิงเช่นนี้ทั้งเขาและนางจะชะงักหันขวับมองตามต้นทางด้วยความงุนงงไม่น้อย

“เสียงอันใดหรือเจ้าค่ะ”

เผ่ยเหยียนซือส่ายหน้า เขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าได้ยินมาจากที่ใดเกรงว่าคงหูฝาดไปเองกระมัง “คงเป็นเสียงของแขกในงานที่ยังไม่กลับกระมัง”

 

 

 

ภายในห้องยามนี้ต่างร้อนระอุไปด้วยบทรักสวาทของคนทั้งคู่ด้วยความเร่าร้อน

ชุนฟางชือนอนเปลือยกายแผ่อยู่ใต้เรือนร่างกำยำ นางหอบหายใจถี่ด้วยความเหน็ดเหนื่อย ใบหน้าคนงามพลันบิดเบี้ยวเหยเกด้วยความเสียวซ่าน “อา…เหตุใดถึงใหญ่นี้” นัยน์ตาเล็ดซิ่งหลุมต่ำมองลำเอ็นอวบที่ถูกรู้สึกกลืนกินไปทั้งลำ

ยามนี้นางรู้สึกทั้งจุกคับแน่นและเสียวซ่านไปพร้อมๆ กัน

“หึ!” มุมปากหนาเหยียดยิ้มร้าย

ไป๋เฟิ่งอี้รู้สึกภูมิใจกับลำแก่นขนาดใหญ่โตไม่น้อย น้ำเสียงทุ้มเอ่ยแหบพร่า “แล้วเหตุใดแม่นางเสร็จสมไปหลายถึงยังเอาแต่ขมิบบีบรัดข้าจนปวดหนึบเช่นนี้”

บทรักสวาทของเขาและนางบรรเลงเข้าจังหวะราวหนึ่งก้านธูปได้ ในขณะที่สตรีร่างผู้นี้เอาแต่หดเกร็งบีบรัดกระตุกเสร็จสมครั้งแล้วครั้งเล่าพลันแก่นกายของเขาที่คาอยูาภายในสั่นระริกด้วยความทรมาน

อาา…นางไม่เห็นขายให้มีขนาดเอ็นอวบใหญ่เพียงนี้มาก่อน

ชุนฟางชินสูดลมหายใจเข้าออกมาพลางผ่อนคลายอารมณ์หื่นกระหาย “เพราะข้ารู้สึกดีอย่างไร” นางช้อนตาขึ่นเงยสบตากับบุรุษตรงหน้า

ใบหน้าคนงามระบายยิ้มจางๆ อย่างเย้ายวน

เขาเองก็รู้สึกดีไม่น้อยเช่นกัน

นางเป็นสตรีคนแรกที่ทำให้หมดความอดทนได้อย่างง่ายดายมิหนำซ้ำเรื่องร่างนี้ยังงดงามเย้ายวนไม่น้อย

“…..” ไป๋เฟิ่งอี้จ้องมองนิ่งๆ รอฟังอย่างตั้งใจว่าสตรีใต้ร่างผู้นี้จะเอ่ยอันใดออกมา

สองขาเรียวของนางสั่นระริก หัวใจดวงน้อยเต้นกระหนำ “เช่นนั้นช่วยปรนเปรอให้ข้าสุขสมมากกว่านี้ได้หรือไม่” น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นหวานเยิ้ม

เกรงว่าเข้าของร่างเดิมคงตายไปแล้ว จู่ๆ ชุนฟางชินก็โผล่เข้ามาในร่างที่ไร้วิญญาณแต่คาดว่าตอนที่นางจากมากจากโลกปัจจุบันนั้นก็คงตายไปแล้วเช่นกัน

ก่อนจะพบว่านางดันทะลุมิติเข้ามาในนิยายที่ตัวเองกำลังอ่านอยู่….สรุปแล้ว

ชุนฟางชินจะไม่ทำตัวงี่เง่าโง่มเหมือนในนิยายที่คอยตาแต่ขัดขวางสามีเลวและเมียน้อยแน่!

หากเขามีเมียน้อยได้! นางก็มีผัวใหม่ได้เช่นกัน