Semua Bab เพลิงพิศวาส: Bab 21 - Bab 30

คอนโดเปลวเพลิง…“อือ อย่ากวนสิ” เสียงงัวเงียของมายาวีบอกคนข้างกายที่มือหนาเลื้อยไปตามเรือนร่างของเธอและมาหยุดอยู่บนหน้าท้อง เธอขยับตัวนอนหันหลังให้เขาพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงไว้“ไปผับไหม?”“ถึงเวลาแล้วเหรอคะ เพิ่งได้นอนไปเองนะ”“เธอนอนมาสามชั่วโมงกว่าแล้วนะ” เปลวเพลิงว่าพลางดึงผ้าห่มออกจากตัวเธอ มายาวีจึงยอมเปิดเปลือกตาแล้วพลิกตัวกลับไปหาเขา“ก็มันเหนื่อยนี่คะ”“ไปทำอะไรมาเหนื่อย นอนอยู่เฉยๆ ไม่ใช่เหรอ?” ถามพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก มายาวียู่หน้าใส่ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืน“นอนให้คุณเอาไงคะเหนื่อย เพลียไปหมดแล้ว” ตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรกจนถึงตอนนี้เธอกับเขามีอะไรกันบ่อยมากกว่าคนที่คบหรือรู้จักกันมานานเสียอีก“เธอเรียกหาฉันเอง” หยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้วก้าวขาลงจากเตียงไปนั่งบนโซฟา มือหนาเอื้อมไปหยิบมวนบุหรี่ออกมาจากซองพร้อมใช้ไฟแช็กจุดมันแล้วสูบ“ตอนนี้หนูนับว่าเป็นเด็กของคุณแล้วใช่ไหมคะ”“อืม”“แล้วถ้าอยากได้อะไรคุณจะซื้อให้ไหมคะ”“อืม”“แล้วต้องมีสัญญาหรือว่าข้อตกลงอะไรไหมคะ ว่าหนูต้องอยู่กับคุณนานแค่ไหน”“…”“ไม่มีเหรอคะ แบบนี้ก็เท่ากับว่าหนูต้องเป็นเด็กคุณไปเรื่อยๆ เหรอคะ แล้วถ้าคุณมี

“ถ้าฉันไม่ออกไปดื่มน้ำก็คงไม่ต้องมารับหน้าที่นี้หรอก!” พลับพลึงบ่นตัวเองก่อนจะเดินไปหาเสื้อผ้าชุดนอนของตัวเองมาเปลี่ยนให้มายาวีที่กำลังมีไข้จริงๆและเมื่อปลดเปลื้องเสื้อผ้าของมายาวีออกจนเหลือเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวแล้วก็ต้องตาโต “เจ้าเพลิงนี่มันก็นะ…” ผิวเนื้อที่เนียนขาวเต็มไปด้วยรอยแดงจ้ำๆ จนแทบจะไม่มีพื้นที่ว่าง โชคดีที่ยังเป็นส่วนในร่มผ้าจึงไม่น่าเกียจนักพลับพลึงพ่นลมหายใจออกแรงๆ ก่อนจะหยิบละมังใบเล็กไปใส่น้ำและนำผ้าขนหนูผืนเล็กมาชุบน้ำเช็ดตามตัวให้เธอก่อนจะใส่เสื้อผ้าให้ด้วยความยากลำบากเมื่อคนตัวเล็กเหมือนจะหลับลึกแม้จะครวญครางออกมาแต่กลับไม่รู้สึกตัวเลย“อือ พ่อจ๋าแม่จ๋า…อยู่กับหนูก่อน” เสียงละเมอของมายาวีทำให้พลับพลึงที่กำลังยกกะละมังใบเล็กไปเก็บในห้องน้ำหยุดชะงัก เธอหันไปมองมายาวีที่กำลังยกมือขึ้นเหมือนกำลังจะคว้าอะไรสักอย่าง ยืนมองแค่นั้นก็รีบนำกะละมังไปเก็บแล้วเดินกลับมานั่งบนที่นอน“นอน” จับมือเล็กให้วางลงบนหน้าอกพร้อมตบมือเธอเบาๆ “แต่งหน้าได้แย่มาก” เมื่อสายตาเผลอไปมองสำรวจใบหน้าเรียวก็มิวายที่จะติไม่ได้ พลึบพลึงลุกขึ้นไปหยิบสำลีกับคลีนซิ่งมาเช็ดเครื่องสำอางออกจากหน้าให้

มายาวีมองตามแผ่นหลังกว้างไปก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วกลืนโตเกียวที่อัดแน่นอยู่เต็มปากลงคอแล้วหันกลับมาทางปรัชญา “ชอบมาทำให้ดีใจเก้อตลอดแหละเขาน่ะ”“ยังชอบมันอยู่เหรอ?”“ค่ะ แต่เขาดูไม่ได้ชอบหนูเลย”“มันเป็นคนปากแข็งนะ ถ้ามันไม่ชอบมันไม่ให้เธออยู่ด้วยจนถึงทุกวันนี้หรอก”“นั่นเพราะเขาต้องการหลอกม๊าเขานี่คะ” ตอบสวนปรัชญากลับไปเกือบเดือนที่อยู่ด้วยกันมาเขาทำให้เธอกลายเป็นคนที่โตขึ้นกว่าเดิม เข้าใจอะไรง่ายมากกว่าเดิม เข้าใจว่าเขาชอบมาทำดีด้วยเพื่อหวังให้เธอเล่นบทบาทสมมตินี้ไปได้อย่างราบเรียบ เข้าใจว่าเขาไม่เคยแคร์ความรู้สึกของเธอและเข้าใจอีกหลายๆ อย่าง“เธอยังเด็กมาร์ บางเรื่องไม่ได้แค่ทำความเข้าใจจากคำพูดของมันแต่ต้องเข้าใจจากการกระทำที่มันแสดงออกมา”“เขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้หนูรู้สึกว่าเขาชอบหนูนี่คะ”“แล้วมันทำยังไงเธอถึงมองว่ามันไม่ได้ชอบเธอ?”“เพราะว่าเขาชอบปั่นหัวหนู บอกว่าชอบบ้าง บอกว่ารักบ้าง พูดยอหนูชมหนูแต่สุดท้ายพอหนูถามว่าคุณแกล้งหนูเหรอ เขาก็มักจะบอกว่า ไม่ได้โง่นี่…ในสายตาเขาหนูก็เป็นคนโง่วันยังค่ำแหละ”“เฮ้ออ! ไม่เข้าใจจริงๆ สินะ”“หมายความว่าไงคะ?”“ก็บอกแล้วไงว่ามันปากแข็ง

มายาวีถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เธอนั่งพับเพียบลงบนพื้นด้านหน้าเปลวเพลิงอย่างอ่อนแรง ความตื่นเต้นทำให้เธอเสียวจนใจแทบขาด เขาอัดกระแทกเข้ามาหนักหน่วงจนเธอจุกเสียวซ่านไปหมด“หมดแรง?” ร่างสูงนั่งยองลงพลางเอ่ยถามเธอที่ส่ายหัวให้ สายตาจับจ้องแก่นกายที่ใหญ่ยาวของเขาที่ไม่ได้หดตัวลงยังคงแข็งเป็นลำอยู่ เธอขยับไปนั่งพิงระเบียงพร้อมแยกขาออกเป็นตัวเอ็มส่งนิ้วกลางกับนิ้วนางเข้าไปในรูรักชักมันเข้าออกเบาๆ“มาร์เธอแม่งโคตรยั่วเลย!” เปลวเพลิงขบกรามตัวเองแน่น ได้เข้าไปอยู่ในตัวเธอว่าเสียวแล้วเห็นเธอนั่งเบ็ดตัวเองแบบนี้แม่งโคตรเสียวกว่าจนต้องใช้มือรูดสาวแท่งร้อนของตัวเองไปพร้อมๆ กับเธอ“คุณเพลิง!” เรียกคนตรงหน้าเสียงดุๆ เมื่อเขาจับมือเธอให้ออกมาจากการใช้นิ้วช่วยตัวเองแล้วเป็นฝ่ายส่งนิ้วยาวๆ เข้ามาแทน สองนิ้วของเขาที่ใหญ่กว่านิ้วของเธอนั้นทำให้มายาวีถึงกับเกร็งสะท้าน“ค..ฉันมันไม่จุใจรึไง หื้ม?”“แค่อยากเอาน้ำออก คะ คุณอัดมันเข้าไปเยอะ” บอกพร้อมยกเรียวแขนขึ้นไปโอบรอบคอหนาไว้ เปลวเพลิงขยับมานั่งคุกเข่าข้างเธอขณะที่นิ้วชักเข้าออกในรูสวาทงอนิ้วควานเอาน้ำที่ปล่อยเข้าไปออกมา“สามนิ้ว?”“มะ ไม่ สองนิ้วก็จะแตกอีกแล

เรมิเม้มปากตัวเองแน่นเมื่อเปลวเพลิงเมินเธอ รัญช์ที่นั่งข้างพฤกษ์จึงกระตุกแขนเธอให้นั่งด้านข้าง “พี่เพลิงโกรธเรมิจริงๆ” เธอหันไปบอกว่าที่สามีอย่างรัญช์ที่ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มองพร้อมยกมือขึ้นมาลูบศีรษะเธอเบาๆ“พี่เพลิงคะ”“คุณเรมิเรียกค่ะ” มายาวีบอกเปลวเพลิงที่ไม่ยอมสนใจเสียงเรียกของเรมิ “หันไปหาเธอสิคะมามองหนูทำไม?” เอ่ยต่อเมื่อเขามองหน้าเธอแทนที่จะไปมองคนเรียก“ไม่อยากคุยกับเด็กแบบนั้น”“ทะเลาะอะไรกับน้องอีกล่ะ?” เวทย์ถามพลางหันไปมองเรมิที่นั่งเบะปากจะร้อง แล้วมองรัญช์เพื่อต้องการเอาคำตอบเพราะคิดว่าเปลวเพลิงไม่น่าจะตอบ“คุณเรมิหลุดปากพูดว่านายกับคุณมาร์แกล้งเป็นแฟนกันครับ”“อ๋อ ที่คุณป้ารู้เรื่องเพราะเรมิบอกหรอกเหรอ?” พฤกษ์ถามเรมิกลับ เธอพยักหน้าให้ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว“เรมิไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจพูดจริงๆ แค่หลุดปากไป”“ทำไมไม่พูดให้หมดว่าที่กูโกรธมันเพราะอะไร?” เปลวเพลิงหันไปถามคนสนิทที่เหมือนว่าจะพูดไม่หมด “มันบอกม๊ากูว่ามาร์ขายตัว มึงก็รู้ว่าม๊าเกลียดผู้หญิงประเภทนั้น” เขาพูดต่ออย่างไม่ต้องรอให้รัญช์พูด“ม๊าเกลียดหนูเหรอคะ?” มายาวีที่ได้ยินแบบนั้นจึงวางแก้วลงพร้อมถามเขา “แต่ว่าห