Semua Bab เพลิงพิศวาส: Bab 1 - Bab 10

“มาร์ มาร์ขออยู่ที่นี่อีกปีหนึ่งได้มั้ยจ๊ะแม่”“ได้อีกแค่วันเดียวเท่านั้น! เก็บข้าวของให้เรียบร้อยพรุ่งนี้จะให้คนไปส่ง ฉันใจดีกับแกสุดแล้วนะ”“แล้วเงินของมาร์ล่ะจ๊ะ”“เงินอะไร!?” แม่เลี้ยงตวาดลั่น จนร่างเล็กที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนตัวเองสะดุ้งด้วยความตกใจ “ค่าหัวพ่อแกก็ถือเป็นค่าเลี้ยงดูที่ฉันเลี้ยงแกมาเกือบห้าปีนี่ไง”“แล้วมาร์จะเอาเงินไหนไปเช่าห้องล่ะจ๊ะ มาร์ขอเงินติดตัวสักสองพันได้ไหม?”“นั่นมันปัญหาของแกและฉันไม่ให้ ตอนหกโมงเช้าต้องไสหัวออกไปจากที่นี่และอย่ากลับเข้ามาอีก!”“แต่ว่า…”“แกไม่มีสิทธิ์มาต่อรองอะไรกับฉันทั้งนั้น!” พูดจบจิตรดาก็เดินจากไป ทิ้งให้สาวน้อยวัยสิบเก้าปียืนจมอยู่กับน้ำตา เธอปิดประตูห้องแล้วเดินกลับไปนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้อยู่ข้างเตียงดวงตาที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาตลอดเจ็ดวันที่ผ่านมาหลังจากบิดาที่เป็นครอบครัวเพียงคนเดียวเสียชีวิตได้เริ่มทำงานหนักอีกครั้งเมื่อเสร็จจากงานศพผู้เป็นพ่อแม่เลี้ยงก็ไล่เธอออกจากบ้านด้วยเหตุผลที่ว่าเธอไม่มีประโยชน์อะไรกับหล่อนเด็กสาวที่มีอายุเพียงสิบเก้าปีจะเอาชนะอะไรหล่อนได้นอกจากยอมก้มหน้ารับกรรมที่ในชาติที่แล้วคงทำไว้เยอะ ชาตินี

“คะ คุณเพลิงมีอะไรหรือเปล่าครับ?”“คิดว่าไงล่ะ?”“อะ เอ่อ ผมไม่กวนแล้วครับ” พูดจบก็พากันวิ่งออกไปด้วยความกลัว เปลวเพลิงเคลื่อนสายตาจากอันธพาลพวกนั้นหันกลับมามองหญิงสาวข้างกายที่เอียงคอมองเขาตาใสแป๋ว ใบหน้าเรียวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อกับคราบดินตามเสื้อผ้า“หนูเคยเจอคุณไหมคะ?”“คิดว่าไงล่ะ?”“หนูต้องวิ่งใช่ไหม” ถามพร้อมก้าวขาถอยหลังเตรียมวิ่ง เมื่อสักครู่เขาถามประโยคนี้กับผู้ชายกลุ่มนั้นแล้วพวกนั้นก็วิ่งออกไป ดังนั้นเขาพูดมันกับเธอ เธอเองก็ควรวิ่งไปใช่ไหม?แต่ว่าเธอไม่มีแรงแล้วเดินมาทั้งวัน“วิ่งสิ” เขากล่าวเสียงเรียบเย็นทั้งที่เธอควรจะกลัวแต่กลับจ้องหน้าเขาพร้อมรอยยิ้มหวานๆ รอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครยิ้มให้เขา…“ขอบคุณที่ช่วยนะคะ ไม่งั้นแย่แน่เลย”“เห็นแก่เพื่อนร่วมโลก”“คุณเป็นมาเฟียเหรอคะ ทำไมคนพวกนั้นต้องกลัวคุณด้วย”“ไม่ใช่” ตอบเสียงราบเรียบ มือหนาทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง สายตาจับจ้องหญิงสาวตัวเล็กที่เขาคิดว่าอายุเธอไม่น่าจะเกินยี่สิบหรืออาจะไม่ถึงด้วยซ้ำการแต่งกายด้วยเสื้อยืดตัวใหญ่ซึ่งเขาไม่มั่นใจว่าสีของมันก่อนหน้านี้เป็นสีขาวหรือครีมเพราะตอนนี้มันเป็นสีน้ำตาลจากเศษดิน กางเกงวอร์ม

หลายวันต่อมา…มายาวียังคงกลายเป็นคนเร่ร่อน เดินวนเวียนอยู่แถวป้ายรถเมล์ที่เปรียบเสมือนที่พักอาศัยของเธออีกแห่ง เข้าวันที่สามแล้วกับการใช้ชีวิตรอความตายอยู่แบบนี้ ด้วยสภาพที่มอมแมมเธอคิดว่าไปหางานทำก็คงไม่มีใครรับบางวันจึงหาเก็บขวดแถวนั้นไปขายพอได้ค่าน้ำค่ามาม่ากินดำรงชีวิตไปวันๆ“ป่านนี้ยัยเปรมเป็นห่วงแล้วมั้งเนี่ย” เสียงหวานมีความแหบพร่านิดๆ เอ่ยกับตัวเอง เนื่องจากโทรศัพท์พังจึงทำให้ไม่ได้ติดต่อกับเปมิศาอีกเลยตั้งแต่วันนั้นและเพราะเธอมาไกลจากที่พักของเปมิศาจะให้เดินไปหาก็คงมีเรี่ยวแรงไม่เพียงพอและตอนนี้ก็มืดแล้ว เธอไม่รู้ว่ากี่โมงหากให้เดาเอาคงจะสามสี่ทุ่มแล้วแหละโครกคราก~ เสียงอันน่าเกียจดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด มือเล็กยกขึ้นมาลูบท้องตัวเองเป็นการปลอบใจมันเบาๆ แล้วทิ้งตัวนอนลงบนพื้นที่เธอใช้ผ้าขนหนูผืนเก่าปูเพื่อนอนอยู่ด้านหลังป้ายรถเมล์ครืดๆ~ เปรี้ยงๆ!! ช่วงหน้าฝนแบบนี้มันก็ตกแทบทุกวัน หากเป็นคนอื่นคงนอนหลับสบายอยู่บนที่นอนนุ่มๆ แต่กับมายาวีมันเป็นสิ่งที่ให้ความทรมานมากที่สุด นอกจากความหนาวเย็นก็ยุงที่มาชุมนุมบนตัวเธอนี่แหละ“หิวก็หิว ยุงก็ยังจะเยอะอีกนะ” บ่นพลางหยัดกายลุกขึ

Pizza Pub…ภายในห้องวีไอพีชั้นบนของผับที่ครึกครื้นไม่ต่างจากด้านล่างที่มีเสียงเพลงดังกระหึ่มมาพร้อมกับแสงสีความสนุกที่เหล่านักท่องราตรีชื่นชอบ บนโซฟาหนังสีดำตัวยาวมีร่างสูงของเปลวเพลิงนั่งสูบบุหรี่มองเพื่อนๆ คุยกันถึงเรื่องสาวๆ ที่นัดมาในวันนี้และอีกไม่กี่นาทีก็คงจะเข้ามา“มึงจะนั่งเก๊กหล่ออีกนานไหม?” ปรัชญาหันไปมองน้องชายที่นั่งพิงพนักโซฟาสูบบุหรี่สายตาก็มองมายังพวกเขาไม่พูดไม่จากับเพื่อนฝูงเลยสักประโยค“มีปัญหา?”“เออ เด็กมึงมาก็ลากออกไปให้ไกลลูกหูลูกตากูเลยนะ”“พวกมึงนี่ก็เจอหน้ากันไม่ได้นะ” เพื่อนพี่ชายอย่างพฤกษ์กล่าวขึ้นเมื่อเห็นสองพี่น้องตั้งท่าจะเปิดศึกกันอีท่าเดียว เปลวเพลิงยักไหล่ให้ตามด้วยพ่นควันบุหรี่ออกมาก๊อกก๊อก! เขาที่กำลังจะอ้าปากว่าพี่ชายหุบปากลงเมื่อประตูห้องถูกเคาะและเปิดเข้ามาโดยฝีมือรัญช์ที่โค้งหัวให้ทุกคนก่อนจะเดินมากระซิบอะไรสักประโยคให้ผู้เป็นนายอย่างเปลวเพลิง“มีอะไร” เวทน์ถามหลังจากเห็นมุมปากเปลวเพลิงกระตุกยิ้มอย่างกับว่ากำลังมีเรื่องสนุกให้ทำ“ไม่ได้ดูผิดใช่ไหม?” เปลวเพลิงส่ายหัวให้เวทน์ก่อนจะหันไปถามรัญช์“ถึงแม้จะเจอแค่ครั้งเดียวแต่ผมจำได้ว่าเป็นเธอครับ”“

“อุ๊ยยย! คะ คุณเพลิง มันโอ๊วววว!” มือเล็กกำจิกผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อเขารัวลิ้นใส่รูรักของเธอที่แม้จะไม่ได้สอดแทรกเข้าไปแต่ว่าความเสียวซ่านกับมีมากจนเอวบางเริ่มบิดเร่าไปมา“แม่ง! น้ำอย่างเยอะ” แผ่ลบๆ จ๊วบๆ เปลวเพลิงเว้นจังหวะเลียเพื่อพูดก่อนจะดูดดื่มน้ำหวานขบเม้มติ่งเนื้อสูดมันเข้าปากอย่างกับเป็นหอยนางรมรสหวาน เขาดูดกินมันจนหมดจึงผล่ะหน้าออกมาคลอเคลียหน้าท้องแบนราบของเธอต่อ“แฮ่กๆ”“ร่างกายเธอชอบที่ฉันทำแบบนี้ เธอล่ะชอบไหม?” “ไม่”“โกหก! เธอชอบ..ชอบที่ฉันเลียให้แบบนี้”“หนูไม่ชอบ พะ พอได้รึยังคะ” พยายามใช้มือดันใบหน้าหล่อคมที่คลอเคลียอยู่บนหน้าท้องตัวเองให้ออก ทว่าเขากลับขยับมาคร่อมตัวเธอไว้พร้อมกดแทรกกายลงมาจนเธอรู้สึกถึงความใหญ่โตและแข็งขืนของเขาที่บดเบียดความสาวของเธออยู่“จะพอได้ไงในเมื่อฉันยังไม่ได้เสียบเธอเลย”“อือ หนูหนักนะคะ”“ฉันถามอีกครั้ง ฉันทำได้ไหม?” เป็นคำถามที่แฝงไปด้วยคำสั่งว่าเธอควรตอบว่าได้เท่านั้น มายาวีเบือนหน้าหนีสายตาคมเข้มของเขา เปลวเพลิงแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะโยกกายขึ้นลงให้แก่นกายภายใต้กางเกงบ๊อกเซอร์เสียดสีกับความสาวของเธอ“อื๊อ คุณเพลิงคะ หนูเสียว…”“ให้ทำ