All Chapters of เพลิงพิศวาส: Chapter 31 - Chapter 40

สองหนุ่มมองหน้าสบตากันอัตโนมัติ เปลวเพลิงดึงมายาวีเข้ามากอดลูบศีรษะเบาๆ “ก่อนหน้านี้เรมิบอกว่าม๊าเกลียดมาร์ แต่เจ้าตัวเล็กนี่บอกว่าเกลียดก็ไม่เห็นเป็นไร…” เปลวเพลิงอธิบายแก่ผู้เป็นพี่ชายที่เหมือนจะยังไม่เข้าใจ“อ่อ พอเมาก็เลยร้องว่างั้น?”“อืม”“คุณเพลิงพาหนูไปหาคุณม๊าหน่อยเร็ว~ หนูจะไปอธิบายให้ม๊าคุณรู้ว่าหนูเป็นเด็กน่ารักแต่ชีวิตบัดซบและไม่ได้ขายตัว” คนเมาหยัดกายลุกขึ้นยืนด้วยสภาพที่โอนเอนไปมาจนเปลวเพลิงต้องช่วยจับไว้ไม่ให้เธอล้ม“ดึกแล้ว”“จะปาย~ ปายตอนนี้เลยไม่งั้นถูกเกลียดแน่เลย” ชี้นิ้วไปด้านหน้าเป็นการบอกว่าต้องจะไปเดี๋ยวนี้ตอนนี้ ปรัชญามองว่าที่น้องสะใภ้เมาแล้วอมยิ้มออกมา“ใช่เวลามานั่งยิ้มไหม?” จนน้องชายต้องหันไปว่าเขาจึงทำหน้าเข้มขรึม “ไงกูกลับก่อนนะ เด็กมันคออ่อน” มองหน้ามายาวีที่แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ สายตาคมชำเลืองไปเห็นกางเกงในตัวเล็กที่วางแหมะอยู่บนโซฟาแล้วใจกระตุกวูบเมื่อลืมว่าเด็กสาวของเขาไม่ได้สวมใส่ชั้นใน“มีอะไร?”“เปล่า” สั่นหัวให้พี่ชายก่อนจะพยุงตัวมายาวีพาเดินออกจากผับโดยให้เธอเดินนำหน้าเขาประกบหลังอย่างกลัวว่ากระโปรงเธอจะเปิดและคนอื่นจะมาเห็นของเธอที่เขาหวงแห

“อ่า อิ่มชะมัดเลย” มายาวียกมือขึ้นมาลูบท้องตัวเองหลังจากทานอาหารไปเสียหลายอย่าง ตัวเรมิเองก็เหมือนจะอิ่มไปพอๆ กันจึงได้ทำหน้าพะอืดพะอมเหมือนจะนำสิ่งที่กินไปออกมาทางเดิมแบบนั้น“ไปเดินช้อปปิ้งให้อาหารย่อยกันเถอะ เหมือนจะออกมาทางเดิมเลย” เรมิว่าพลางเดินนำมายาวีดูของไปเรื่อยๆ แวะเข้าร้านนู้นทีร้านนั้นทีจนสายตาของเจ้าตัวเล็กเด็กสาววัยสิบเก้าไปสะดุดกับร่างของหญิงสาวที่เธอคุ้นมาก คุ้นถึงคุ้นที่สุดจนต้องวิ่งไปทักทาย“เปรม” มายาวีเรียกเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เช่นเดียวกับเปมิศาที่หันมาเจอมายาวีก็รีบกระโดดกอดด้วยความคิดถึงไม่ได้พูดอะไรหนำซ้ำน้ำตายังไหลลงมาอาบแก้มเนียนขาวนั่นอีก“ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอแกอีกแล้วมาร์”“ฉันก็เหมือนกัน แกมาทำงานที่นี่เหรอ?” ถามต่อหลังจากผล่ะกอดออก ไม่ลืมที่จะยื่นมือไปปาดคราบน้ำตาให้เพื่อนรักที่ตามหามานานแสนนาน“เปล่า มาเดินเล่นน่ะ”“อ่อ ว่าแต่ไม่ได้ติดต่อที่บ้านกลับไปบ้างเหรอเดือนก่อนฉันไปหาแม่แกมาเขาบอกว่าถ้าแกติดต่อมาจะโทรมาบอกฉันแต่ก็หายเงียบไปเลย” พูดถึงเรื่องแม่เปมิศาก็หน้าเศร้าทันที เธอก้มหน้าลงสูดน้ำมูกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองมายาวี“แม่ป่วยนอนอยู่โรงพยาบาล

เวลา 20:14 น.“เพลิง เมียแกอยู่นี่” เสียงพลับพลึงเอ่ยเรียกบุตรชายหลังจากขึ้นมาบนห้องแล้วพบเจ้าตัวเล็กนอนหลับอยู่บนกองผ้า เปลวเพลิงที่ได้ยินเสียงมารดาเรียกก็รีบวิ่งเข้ามาทันที“คิดว่าจะไปแล้วซะอีก” เขาเอ่ยขึ้นอย่างโล่งอก เดินไปช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มแล้วพากลับเข้าไปในห้องนอนโดยมีพลับพลึงเดินตามเข้าไป เปลวเพลิงวางคนตัวเล็กลงบนที่นอนก่อนจะหันไปมองผู้เป็นแม่“มีอะไรรึเปล่าครับ”“รักน้องไหม?”“…”“ถ้ารักก็ดูแลรักษาดีๆ”“ผมรักน้อง รักตอนไหนไม่รู้..แต่รักมาก” เดิมทีแค่ตั้งใจให้โอกาสเธอเพื่อจะได้ไม่ต้องไปขอทาน ตั้งใจจะช่วยเรื่องการหางานแต่เพราะปรัชญาบอกพ่อกับแม่ว่าเธอเป็นเด็กทุกอย่างจึงผิดแผนไปหมด จู่ๆ เธอก็ถูกส่งเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาแบบไม่ได้ตั้งใจและเขาก็ไม่เคยคิดจะปล่อยเธอไป…“มันโง่! ไม่อธิบายมันก็ไม่เข้าใจหรอกเดี๋ยวก็มาร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตาย ฉันล่ะเกลียดคนโง่ๆ แบบมันที่สุดเลย”“เกลียดแต่ก็ยอมไปหาผมถึงคอนโดเพื่อถามเรื่องมินดี้ให้น่ะเหรอครับ” เปลวเพลิงย้อนมารดากลับไป หลังจากพามินดี้ทานข้าวเสร็จเขาก็กลับมาที่คอนโดที่คิดว่ามายาวีมารออยู่ที่นั่นแต่กลับไม่เจอและคิดว่าน่าจะไปที่บ้านเลยไม

หลายวันต่อมา…“ทำไมทำหน้าแบบนั้น?” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามคนสนิทที่ยืนเอามือกุมเป้าทำหน้าเครียดอยู่ด้านหน้าเขาที่กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานของคาสิโน“เปล่าครับ”“เปล่าก็ไปทำงานสิ มายืนอยู่ทำไม”“…เรมิโกรธผม”“เรื่อง?” ละสายตาจากงานเงยหน้าขึ้นไปมองรัญช์“หนีไปเที่ยวผับ”“แล้วทำไมไม่ขอ มึงมีเมียจะไปไหนมาไหนก็ต้องบอกเมียดิ” ถามเสียงเข้มๆ อาทิตย์หน้าจะถึงงานแต่งของรัญช์กับเรมิแล้ว เขาที่เปรียบเสมือนพี่ชายเรมิก็ได้แต่ภาวนาในใจให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันได้ดีตลอดรอดฝั่งแต่นี่ยังไม่ทันแต่งงานก็เริ่มออกท่าซะแล้ว…“คุณมาร์บอกว่าไปนั่งเล่นที่คาเฟ่กับคุณเปรมนะครับ คุณปรัชไปคุม” รัญช์ไม่ตอบผู้เป็นนายเพียงแต่รายงานเรื่องมายาวีก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไป เปลวเพลิงก็ได้แต่ส่ายหัวให้มือขวาแล้วหยิบโทรศัพท์มาต่อสายหาคนรัก….ออกมาจากคาสิโนผู้เป็นนายรัญช์ก็ขับรถกลับไปยังคอนโดของเรมิ ยืนเคาะประตูกดกริ่งอยู่หน้าห้องราวห้านาทีกว่าๆ ประตูก็ถูกเปิดออกโดยไอคิวที่มาพร้อมกับเสียงบ่น“อยู่ใกล้กว่ากูนะแต่ไม่เปิด แม่ง!” พูดจบก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง“เร…” รัญช์ปรายตามองเด็กสาวที่นั่งทานผลไม้อยู่บนโซฟาแล้วเดินไ

หลายวันต่อมา… สุดท้ายวันที่ได้กลับมาบ้านก็ถึงสักที ร่างเล็กลงจากรถวิ่งตรงเข้าไปในตัวบ้านที่จากลาไปเสียหลายเดือนกว่าจะมาได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ดวงตากลมโตมองไปรอบตัวบ้านที่ยังคงใหม่สะอาดน่าอยู่เหมือนกับเมื่อก่อน “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ขาเรียวก้าวตรงไปยังรูปภาพพ่อกับแม่ที่ติดอยู่ข้างผนังบ้าน มือเล็กยื่นไปแตะใบหน้าของพวกเขาพร้อมฉีกยิ้มหวานให้ “หนูมาร์กลับมาแล้วนะแม่จ๋าพ่อจ๋า” “กลับมาแล้วก็อย่ามาส่งเสียงดังรบกวนคนอื่น” จิตรดาที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาเอ่ยขึ้น หล่อนเบะปากใส่ลูกเลี้ยงที่หันมามองก่อนจะหยิบนิตยสารขึ้นมาอ่านแทนการสบตากับหญิงสาวที่เป็นเจ้าของบ้าน “พี่จันตรีล่ะคะ ไหนว่ากลับมาอยู่ที่นี่แล้ว” มายาวีเดินไปจูงมือแฟนหนุ่มแล้วพากันไปนั่งบนโซฟาตรงข้ามแม่เลี้ยงจิตรดา “อยู่ในครัว” “พี่ให้ทำขนมหวานให้เธอน่ะ” เปลวเพลิงบอกพลางโน้มใบหน้าลงมาหอมแก้มแฟนสาว มายาวีพยักหน้ารับแล้วมองแม่เลี้ยง “ไม่ได้ไปทำงานเหรอคะ?” “วันนี้หยุด” “อ่อ พี่จันก็หยุดเหรอคะ” “จะถามอะไรมากมา…” เมื่อหันไปสบกับสายตาคมกริบของเปลวเพลิงจากที่จะใส่อารมณ์กับลูกเลี้ยงจิตรดาก็ต้อง