บททั้งหมดของ หนี้รักหมอสาว: บทที่ 11 - บทที่ 20

กริ่ง! กริ่ง! กริ่ง! เสียงโทรศัพท์หมอพุฒตาลดังขึ้น "นอกจากจะเฉิ่มแล้ว ยังเฉยอีก" คำพูดของเตชินที่พยายามพูดให้เธอดูไม่ทันสมัย เหมือนกับสาวๆ ที่เขาควง แต่หมอสาวกลับนิ่งเฉย ก่อนจะกดแตะสัมผัสรับโทรศัพท์ "ฮัลโหลค่ะหมอต้นมีอะไรคะ" เสียงพูดอันอ่อนหวานของหมอพุฒตาล เมื่อพูดกับชายอื่นนั้นทำให้เตชินไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่เขาก็เก็บอาการนั้นเอาไว้ ไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมาให้เธอได้เห็น "โอเคค่ะ ตาลกำลังจะรีบไป อีกประมาณสิบนาทีก็น่าจะถึงค่ะ" เอี๊ยด!! "ลงไป!" คำพูดของเตชินปนตะคอกออกมานั้น ทำให้หมอพุฒตาลรู้สึกกลัว แต่เธอก็พยายามข่มใจเอาไว้ กับเหตุสุดวิสัยตรงหน้า เมื่อผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีที่คอยข่มขู่เธอทุกนาทีไม่เว้นวัน “ฉันมีเคสต้องผ่าตัดด่วน คนไข้กำลังรอฉันอยู่หากฉันไปเช้ากว่านี้ เขาอาจเสียชีวิตได้” หมอพุฒตาลพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจ ในเหตุผลที่เธอต้องรีบไปในเวลานี้

“ฮึกฮื้อ! พ่อจ๋าตาลเหนื่อยเหลือเกิน พ่อที่อยู่ไหน ตอนนี้ตาลไม่รู้จะทำยังไงดี ตาลไปต่อไม่ไหวแล้วค่ะพ่อ ตาลเหนื่อยมาก ไม่เคยเหนื่อยเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต" หมอสาวพูดไปร้องไห้ไป ตอนนี้น้ำตาของเธอไหลลงมาเป็นทางราวกับสายฝนพรำ เข่าที่ตั้งชันเปียกปอนไปด้วยน้ำตา"พ่อจ๋า ตาลอยากกอดพ่อจังเลยค่ะ" หมอสาวพูดขณะที่มือยังคงโอบกอดกับเข่าที่ตั้งชันขึ้น เธอรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดาย และอ้างว้าง ใครจะรู้ว่าศัลยแพทย์มือหนึ่งอย่างเธอ จะมีชีวิตที่น่าสมเพชภายใต้อาชีพที่ทุกคนต่างยกย่อง และมองว่าเธอสมบูรณ์แบบที่สุด แท้จริงแล้วเธอกลับไม่มีอะไรสมบูรณ์เลยไม่มีเลยจริงๆเตชินที่แอบจ้องมองเธออยู่ เขารู้สึกผิดเล็กน้อยถึงสิ่งที่ทำลงไป ไม่คิดว่ามันจะทำให้หนึ่งชีวิตต้องมาตาย และอีกชีวิตคือหมอพุฒตาลนั้น เธอต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็น กับความรู้สึกผิดในครั้งนี้ บางครั้งเขาก็คิดอยากจะเดินเข้าไปปลอบเธอ แต่ก็ทำได้แค่เพียงคิดเท่านั้น เพราะเขายังคงมีปฏิภาณที่แน่วแน่ นั่นคือการทำทุกอย่างเพื่อให้หมอพุฒตาลออกไปจากวงจรชีวิตของเขาให้ได้ หมอพุฒตาลร้องไห้สะอึกสะอื้นจนหลับไป เ

"เตชินขา... รออะไรล่ะค่ะ เรามาหาอะไรสนุกๆ ทำกันดีกว่านะคะ" แนทพูดพร้อมกับค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเตชินออกทีละเม็ดอย่างช้าๆ พร้อมกับมือเล็กเรียวได้ลูบไปตามแผงอกอย่างช่ำชองและชำนาญ เรียวปากแดงทาบเข้าหาริมฝีปากหนา ก่อนที่เธอจะใช้ลิ้นกระหวัดพัวพันกับลิ้นอุ่นของชายหนุ่มอย่างร้อนแรง มือเล็กของเธอก็อยู่ไม่เป็นสุข ลูบไล้ไปทั่วร่างกายกำยำ ก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่ช่วงล่างแล้วรูดซิปกางเกงเขาลง อุ้งมือของหล่อนเคล้นอยู่กับท่อนเอ็นนั่นเป็นพัลวัน เมื่อความต้องการของเธอที่มีต่อกามารมณ์นั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนยากที่จะยับยั้งมันได้อีกต่อไป แนทรุกอย่างหนักราวกับว่าเธออดอยากขาดผู้ชายไม่ได้ ความกระสันในตัวของชายหนุ่มเริ่มทวีคูณมากขึ้น เมื่อแนทพยายามปลุกเร้าอารมณ์ ของความเป็นชายในตัวของเขาอย่างชำนาญ เหมือนกับเธอเคยผ่านสนามพิศวาสมานับไม่ถ้วน ขณะที่ร่างกายกำยำกำลังกระสัน กับความต้องการในรสสวาทนี้ ภาพของหมอพุฒตาลกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มได้แวบเข้ามาในหัวของเตชิน อยู่ๆ เธอก็ไปยืนร้องไห้คนเดียวอย่างไร้เหตุผล ไม่บ่อยนักที่จะเห็นหมอสาวร้องไห้ออกมา ถ้ามันไม่หนักห

หมับ!! มือหนาของเตชินได้จับไปที่ข้อมือเล็กนั่นเอาไว้ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นรูดซิปกางเกง แล้วหยิบเอาเสื้อคลุมมาสวมทับ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องของแนทไป "นี่คุณเตชินคุณเป็นอะไร คุณจะไปไหน" "กรี๊ด!!กลับมาก่อนเตชิน" แนทกรีดร้องออกมาหลังจากที่เตชินไม่พูดไม่จา ไม่ตอบคำถามของเธอ เขาเดินออกไปจากห้องอย่างไม่ใยดี ต่อร่างกายที่เธอเปลื้องออกเหลือเพียงแค่บรากับชุดชั้นในตัวจิ๋ว เพื่อยั่วชายหนุ่ม ในขณะที่เวลานี้อารมณ์ของเธอก็มาเต็ม มันต้องการให้เขามาปลดปล่อยพันธะสวาทที่เตชินสร้างเอาไว้ เธอจะทำทุกทาง เพื่อให้ได้เข้ามาครอบครอง นั่นคือสิ่งที่แนทคิดเอาไว้ในใจตอนนี้เมื่อเตชินเข้ามาในบ้านเขาได้เดินสวนกับหมอพุฒตาล ที่เธอเตรียมตัวออกไปทำงานเพื่อเข้าเวรดึกในเวลาเที่ยงคืน ต่างคนต่างก็เฉยชาใส่กัน หมอพุฒตาลเดินไปที่รถก่อนจะขึ้นไปสตาร์ทแล้วขับออกไปโดยมีสายตาของเตชิน ที่หันกลับไปมองรถของหมอสาวแล่นออกไปจากบ้านจนหลับตา ชายหนุ่มเดินขึ้นไปบนห้องนอน มองไปรอ

"คุณตามฉันมาทำไม" นอกจากเตชินจะไม่ได้คำตอบจากหมอพุฒตาลแล้ว เขากลับได้คำถามนั้นมาแทน "อย่าเพิ่งดีใจไป ที่ผมตามคุณมา เพราะว่าจะมาเป็นก้างขวางคอคุณ กับไอ้หมอหนุ่มนั่นต่างหาก" เตชินเองก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ เขาจะตามเธอมาทำไม ถ้าหากว่าหัวใจไม่ได้ต้องการเธอ "ไม่มีใครเขาทำอกุศล ผิดศีลธรรมอย่างคุณหรอก หลบไปฉันจะไปอาบน้ำ" หมอพุฒตาลพูดพร้อมกับผลักเขาออก เพราะเตชินนั่งขวางเธออยู่ "ผมยังไม่ทานอะไรเลยพาไปทานข้าวหน่อยสิ" ไม่รู้ว่าทำไมใจของเขาถึงสั่งให้พูดอะไรออกมาแบบนั้น"แล้วนี่มาได้ยังไง แล้วใครอนุญาตให้คุณเข้ามาในห้องนี้ กลับห้องของคุณไปได้แล้ว และก็โทรสั่งอาหารมากินที่ห้องของคุณก็ได้นี่!!" หมอสาวพูด ขณะที่กำลังจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แต่เตชินคว้าข้อมือของเธอไว้ก่อน หมอพุฒตาลรู้สึกตกใจเล็กน้อย เพราะคิดว่าเขาจะกระชากเหมือนอย่างเคย "ผมจะนอนที่นี่ ข้าวของก็อยู่นี่หมดแล้ว ส่วนคีย์การ์ด ผมเป็นเพื่อนกับเจ้าของโรงแรมนี้จบนะ ไปทานข้าวก่อน” เขาพูดพร้