All Chapters of หลงมนต์พยัคฆ์ (Mpreg) : Chapter 21 - Chapter 30

ผิวสีเข้มตัดกันเป็นอย่างดีกับผิวขาวนวลที่นอนอ้าขาใต้ร่าง ไหนจะขนาดตัวที่แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดด้วยเพราะฟ้าครามรูปร่างสูงใหญ่กล้ามเนื้อหนาแน่น ในขณะที่ฉัตรเกล้าแม้ไม่ผอมบางมากนักแต่ก็ไม่ได้เจ้าเนื้อ ดุ้นใหญ่ผงกหัวทักทายคุณชายตัวขาว มันทั้งยาวทั้งอวบอัด ส่วนหัวหรือก็แดงก่ำบานราวดอกเห็ด ช่วงท่อนลำยาวตรงมีเส้นเลือดปูดโปนที่เห็นได้อย่างชัดเจน ฉัตรเกล้าตัวสั่น ขมิบรูเยิ้ม ๆ ของตัวเองรอรับแก่นกายยักษ์ที่เห็นฟ้าครามสาวขึ้นลงสามสี่ที “มะมันใหญ่จังครับพี่คราม” อดไม่ได้ที่จะพูดทัก กัดปากน้อย ๆ จนฟ้าครามต้องส่งนิ้วมาเกลี่ยออกด้วยกลัวว่าจะได้เลือด “อีกเดี๋ยวรูเอ็งก็ใหญ่กว่ามันแล้ว” ฟ้าครามตอบหน้านิ่ง หากแต่ดวงตาพราวระยับ ลอบเลียริมฝีปากยามได้มองรูจีบคับแคบตรงหน้า แต่ฉัตรเกล้าไม่เห็น เพราะเขาแทบไม่เคยแสดงความร้ายกาจออกมาให้ได้เห็น จับส่วนหัวถูไถที่ร่องรูสีแดง ฉัตรเกล้าเชิดหน้าอีกครั้ง หลับตาแน่นเมื่อสัมผัสได้ว่าเจ้าดุ้นยักษ์กำลังจะแทรกแซงเข้ามา “อื้ออ ออ๊าอึกกอื้ออ งืออ๊ะ” ครางไม่เป็นภาษาเพราะฟ้าครามจับดุ้นของตนงัดส่วนหัวขึ้นลงที่ปากทางให้ได้เสียวกระสันเล่นก่อนลงสนามจริง รู้สึกได้ว่ามัน

อาศัยอยู่ที่บ้านหญิงชราเพียงสี่วันโดยไม่มีวันไหนได้หยุดพักจากการรังแกของอดีตเสือร้ายผู้โด่งดัง ทั้งวันคืนขลุกตัวอยู่กับผัวตัวโต ยามเอากันนั้นดิบเถื่อนกรรโชกเสียน่ากลัวจะเผลอรุนแรงให้ช่องทางฉีกขาด แต่คนที่เชี่ยวชาญศึกรักมีหรือจะทำให้ฉัตรเกล้าได้เลือดหรือบาดเจ็บ นอกจากความเสียวสุดขีดเท่านั้นที่เมียคนงามจะได้รับจากตน ยามปกติเฝ้าดูแลพะเน้าพะนอเมียเด็กไม่ห่างกาย เป็นพ่อครามผู้แสนอ่อนโยนดังเดิม แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขมักสั้นเสมอ ฉัตรเกล้าไม่รู้เลยว่าฟ้าครามทำอะไรบ้างตอนเขาไม่เห็น ช่วงสายของวันจึงมีรถยนต์หรูสองคันแล่นมาจอดหน้าบ้าน เป็นคุณชนา บิดาของฉัตรเกล้ามาพร้อมกับลูกน้องคนสนิทและพิเชษฐ์เพื่อนของเขาที่ดูแลคดีคนหาย ซึ่งก็คือฉัตรเกล้าเอง ชนาเห็นลูกตัวเองปลอดภัยก็เข้าสวมกอดแน่น ลูบหน้าลูบหัวลูกชายหัวแก้วหัวแหวน พลิกซ้ายขวาดูว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ “ผมไม่เป็นอะไรครับคุณพ่อ” ฉัตรเกล้าบอกให้บิดาคลายกังวล บาดแผลจากเหตุการณ์ก่อนตกน้ำไม่มีหรอก จะมีก็แต่ความปวดร้าวจากการถูกฟ้าครามรังแกทุกคืนวันต่างหาก นึกได้ก็หันไปมองฟ้าครามที่ยืนเยื้องสงบนิ่งอยู่ด้านหลัง สบเข้ากับดวงตาคมกริบที่บัดนี้กลับมาราบเ

ฉัตรเกล้าถูกผัวรักจับเอาตั้งแต่เช้าเสร็จไปคนละรอบจนเหนื่อยอ่อน เนื้อนิ่มช้ำมือหนักก็ได้ผัวคนดีนั่นแหละเป่ากระหม่อมและป้อนยาสมุนไพรบางอย่างถึงปาก ไม่น่าเชื่ออาการอ่อนเพลียหายเป็นปลิดทิ้งและความเจ็บร้าวที่ช่องทางรักทุเลาลงอย่างมาก แม้ไม่หายขาดแต่ก็พอเดินเหินได้ไม่ติดขัดเท่าไหร่นัก คุณชายคนเล็กของบ้านไล่สาวใช้ออกจากห้องอาหารทั้งหมดหลังเธอลงมานั่งประจำที่ ด้วยไม่ต้องการให้ใครมาเห็นตอนตนอยู่กับฟ้าคราม มือเรียวจัดการหยิบชุดจานของคนพี่มาวางไว้ที่ข้างตัวเอง นั่งรอครู่เดียวพี่เขาก็เดินเข้ามา “พี่คราม มานั่งข้างน้อง” เอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานมีหรือผัวจะไม่ยอมทำตาม เดินมานั่งข้างกายทันทีตามสั่ง ตาก็สำรวจร่างขาวผ่องที่สวมเสื้อแขนยาวและกางเกงเข้ารูปแบบที่ชอบใส่ “วันนี้มีแกงเทโพด้วยนะครับ ป้าสายทำอร่อยมาก” เสียงเจื้อยแจ้วบอกพลางตักอาหารที่ว่า มีควันน้อย ๆ ด้วยน้ำแกงยังร้อนกรุ่น ฉัตรเกล้ายกขึ้นมาเป่าก่อนจะจ่อไปที่ปากของพี่คราม “อ้ามม…” เอ่ยเสียงหวานให้ผัวรักอ้าปากรับ ฟ้าครามก็อ้ารับไปโดยดี “อร่อยไหม?” “อืม” เขาส่งเสียงในลำคอเบา ๆ กับพยักหน้าตอบ “เอ๊ะ น้องลืมไปว่าพี่ปิดวาจาตอนทานข้าว ขอโทษจ๊ะ” เมีย

สามวันแล้วตั้งแต่ผ่านคืนนั้นมาได้ ฟ้าครามถูกส่งไปทำงานนอกเมือง ส่วนฉัตรเกล้าก็มีคนตามประกบตลอดไม่ให้คลาดสายตา กีดกันไม่ให้ผัวเมียเขาเจอกัน ซึ่งความเป็นจริงใครเล่าจะสามารถขัดขวางพ่อพยัคฆา เจ้าจอมขมังเวทย์ได้ มันแวบไปหาเมียตั้งแต่วันแรกแล้วเพียงแต่ฉัตรเกล้าบอกเองว่าให้ใจเย็นเข้าไว้ น้องจะหาทางคุยกับบิดาอีกที ให้ฟ้าครามอยู่เฉยรอก่อน อย่าพึ่งทำอะไร อย่าพึ่งด่วนทิ้งกันไปไหน เมื่อเช้ามืดฉัตรเกล้าเห็นใครไม่รู้รูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางไม่น่าไว้ใจเข้ามาในบ้านสองสามคน พอเห็นคุณชายเล็กก็มองตาเป็นมัน ได้ยินคนข้างกันเรียกว่าพี่แก้ว ดูท่าไม่ใช่นักธุรกิจ มาถึงก็เข้าไปคุยกับชนาและเดินดูรอบ ๆ ตัวบ้าน ฝ่ายเสือแก้วหลังเดินดูไม่นานก็พบแต่ของที่ฟ้าครามทำทิ้งไว้หลายที่ ไหนจะสัมผัสได้ถึงพลังงานรุนแรงบางอย่างที่เกาะติดข้างกายลูกคนเล็กของชนาตลอดเวลา เป็นป้อมปราการใหญ่ไม่สามารถเข้าใกล้ได้ง่าย ๆ น่าสนใจ ยิ่งรู้มาว่าคนนี้แหละเป็นเมียใหม่ไอ้คราม ก็ยิ่งน่าสนใจ เสือแก้ว ชื่อเต็มคือศักดิ์แก้ว ณรงค์เดช เป็นหลานชายแท้ ๆ ของเสือแหวน ณรงค์เดช ที่มีศักดิ์เป็นพ่อบุญธรรมของฟ้าคราม เดิมพ่อเสือใหญ่นามสกุลเพชรกล้าแต่หลังจาก

ศักดิ์แก้วเดินตามเข้ามาในบ้านหลังเสร็จสิ้นภารกิจ พบว่าฉัตรเกล้าไม่ยอมสงบเสียที คุณชายเล็กกรีดร้องปานใจจะขาดบ้างก็ราวคนคลุ้มคลั่ง มันจึงได้ไปเป่าหัวให้ กายขาวนั่นก็ล้มนอนลงทันที คุณชนาเป็นคนอุ้มบุตรชายขึ้นไปชั้นสองของบ้านด้วยตัวเอง เดินผ่านเสือแก้วและเสือพงษ์ที่จ้องมองผิวขาวกับใบหน้านวลผ่องไม่วางตา ไอ้เสือแก้วมันมองเฉย ๆ เพราะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างในตัวของเด็กคนนี้ กับไอ้พงษ์ที่มองเมียไอ้ครามแววตากะลิ้มกะเหลี่ย ชักอยากจะรู้ว่าเด็ดสักแค่ไหน “มึงมองอะไร” เสียงเย็น ๆ เอ่ยขัดจินตนาการที่ยังไม่ทันเริ่มของมันเสียก่อน สองเสือหันมาตามเสียงก็เจอกับลูกชายคนโตของบ้าน ใบหน้าดุดันเอาเรื่องไม่น้อย “แล้วมึงจะทำไม จะห้ามสายตากูได้รึ” เห็นว่าไม่มีใครนอกจากพวกเขาก็พูดขึ้นมึงกู ถ้ารู้มาไม่ผิด ชายหนุ่มตรงหน้าอ่อนปีกว่าเป็นสิบ แต่ดันไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่พูดจาปีนเกลียวขนาดนี้ ศักดิ์แก้วหรี่ตาไม่ชอบใจ “เดนนรกอย่างมึงคงไม่ต้องถึงมือกูหรอก ชั้นต่ำ” พูดจบก็แสยะยิ้มมองหัวจรดเท้าเหยียดหยามอยู่ในที ใบหน้าที่สวยไม่น้อยกว่าคนเป็นน้องหากแต่มีความคมมากกว่าเชิดรั้น ตาโตเฉี่ยวราวกำลังด่าโดยไม่ต้องใช้เสีย