All Chapters of หลงมนต์พยัคฆ์ (Mpreg) : Chapter 31 - Chapter 40

แขกไปใครมาเยอะเสียจริงตามที่ปกเกล้าบอก แม้จะเป็นเพียงงานหมั้นหมายเอาไว้ก่อนแต่ง คุณชนาและคุณหญิงแก้วตาซึ่งเป็นคนกว้างขวาง มีชื่อเสียงในแวดวงของตัวเองเป็นอย่างมาก ไม่แปลกหากคนในสังคมจะมาร่วมแสดงความยินดี ถึงกับได้ท่านอธิบดีกรมตำรวจ อย่างพลตำรวจเอกปรมะ มานั่งเป็นประธานให้เลยเชียว “ขอบคุณที่ให้เกียรติมานะคะท่าน” คุณหญิงแก้วตายกมือไหว้อย่างนอบน้อม เธอรู้จักกับนายตำรวจใหญ่คนนี้ผ่านงานสังคมมาตั้งแต่ก่อนจะได้รับตำแหน่งนี้เสียอีก แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมมากนัก เพียงเห็นหน้าค่าตาในวงสังคมเท่านั้น ยิ่งมาเห็นใกล้ ๆ เช่นนี้ ก็ยิ่งคล้ายกับใครคนหนึ่ง คนสวนร่างสูงใหญ่ที่ลักลอบคบค้ากับฉัตรเกล้าจนสามีของเธอไล่ออกจากบ้านไป ต้นเหตุที่ทำให้บุตรชายคนเล็กกินไม่ได้นอนไม่หลับมาเป็นเดือน ๆ “ลูกชายของคุณหญิงหมั้นหมายทั้งที ผมต้องมาร่วมยินดีอยู่แล้วครับ” ผู้กุมบังเหียนกรมตำรวจเอ่ยพร้อมยิ้มบาง ข้างกายไม่มีสตรีเคียงข้าง มีเพียงลูกชายคนรองที่เกิดจากภรรยาคนที่สองนั่งถัดเยื้องไปด้านหลัง มาดูใบหน้าว่าที่ลูกสะใภ้ กับเกรงว่าลูกชายคนโตที่รู้ข่าวแล้วจะโมโหทำอะไรสิ้นคิด คุณหญิงแก้วตาที่เข้าใจว่าฟ้าครามถูกชนาไล่ออกจากบ้านด้

‘เมื่อคืนตอนที่พ่อทำ อะเอ่อ ทำ’ “รีบพูดมาเร็ว ๆ” ฟ้าครามออกมานั่งที่ลานกลางบ้านหลังจากตื่นนอนพักใหญ่ หันไปถามเสียงดุกับทองดีที่นั่งเรียบร้อยอยู่ข้างตัวคอยรายงานตามปกติ แต่เพราะบริวารมันทำท่าเก้กัง เดี๋ยวลูบแขนเดี๋ยวก้มหน้า พูดจาติดขัดไม่เป็นคำสักทีเลยดุไปทีหนึ่ง ‘ตอนที่พ่อเอากับอิหนูนั่น...’ ทองดีพูดเสียงเบา “เรียกเมียกูให้มันดี ๆ ไอ้นี่” โหดจังเว้ยกับคนอื่น ‘จ้ะพ่อ ตอนพ่อเอากับเมียมีคนมาหาจ้ะ’ “…” ‘แต่ฉันเห็นพ่อไม่น่าจะอยากออกไปเจอก็เลยให้กลับไปก่อน’ “คนในหมู่บ้านนั่นแหละ เดี๋ยวอีกพักก็คงมาใหม่” ฟ้าครามจ้องหน้าบริวาร ครู่เดียวก็หันกลับไป สันนิษฐานไปตามนั้น “พี่คราม!! ใช่พี่ไหมจ๊ะ” ว่าไม่ทันจบประโยคดีก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนจากหน้าบ้าน เป็นเสียงคุ้นเคยที่ไม่ได้ยินมาร่วมสิบกว่าปีแล้ว ฟ้าครามรีบลุกออกไปหา กลัวว่าเสียงดังจะทำให้เมียที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา “ไอ้คม” เดินลงบันไดก็เจอกับลูกน้องเก่าสมัยที่ยังไม่โดนจับ “ใช่พี่จริง ๆ ด้วย! พี่ครามพี่” พอมันเห็นว่าเป็นลูกพี่มันจริงก็รีบโผเข้ามาหา ดีใจจนถือวิสาสะจับเนื้อถือแขนฟ้าครามพลิกไปมา เมื่อวานตอนเย็น ๆ รู้สึกว่ามีบางอย่างที

ตกเย็นหลังกินข้าวอาบน้ำผลัดผ้าเสร็จ ยังไม่ทันพากันเข้านอนเสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้นได้ยินจากที่ไกล ๆ กำลังใกล้เข้ามา ฟ้าครามที่กำลังพะเน้าพะนอเมียอยู่ถึงกับคิ้วขมวด บริวารอย่างทองดีเข้ามากระซิบข้างหูว่ามีคนจำนวนหลายสิบถือคบไฟกำลังเดินมาที่เรือน พอถามว่าใคร บริวารก็ตอบว่าเป็นพวกไอ้อินกับชาวบ้านคนอื่น “เอ็งเข้าไปรอพี่ในห้องครู่เดียว เดี๋ยวพี่มา” ลูบหัวทุยอย่างแสนรัก ลุกขึ้นยืนก่อนประคองเมียให้ยืนตามด้วย แต่น้องฝืนตัวไว้ไม่ยอมเข้าห้อง “พี่ครามจะไปไหน ฉัตรไปด้วย” เกาะแขนผัวแน่นไม่ยอมปล่อย เงยหน้ามองตาแป๋ว “…” ฟ้าครามไม่มีคำจะพูดแต่ก็ไม่อยากให้ฉัตรเกล้าเจอกับพวกชาวบ้านที่ท่าทางมาแบบไม่เป็นมิตร “ห้ามใช้คาถากับน้อง” คิดจะเป่ามนต์สักหน่อยก็โดนคนดีพูดดักคอ เลยตามใจให้เมียเกาะแขนเดินออกมารอดูกลุ่มคนที่ระเบียงโล่งข้างบันไดบ้านแทน ไอ้อินเป็นตัวนำคนนับสิบ เดินอาด ๆ ตรงมา มีไอ้คมกับลูกน้องเก่าของเขาคอยห้ามหวิดจะได้ต่อยกันก่อนเดินมาถึงอยู่หลายที “พี่คราม” ฉัตรเกล้าเรียกเสียงแผ่วข้างกาย หันมองใบหน้าดุดันของคนรัก นึกกังวลจนเกาะแขนหนาแน่น เสียงดังเอะอะจับใจความได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็พอเดาออกว่าไม

คุณหญิงแก้วตาขอพักอยู่กับพี่สาวอีกหน่อยด้วยยังทำใจเรื่องสามีไม่ได้ ปกเกล้าก็หายไปดื้อ ๆ และคาดว่าคงเป็นศักดิ์แก้วที่ลักเอาตัวไปด้วยขัดผลประโยชน์บางอย่างกับชนา คุณหญิงเธอรู้สึกผิดกับลูกชายคนโตจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ต้องใช้ธรรมะปลอบโยนจิตใจ แถมยังขอร้องอ้อนวอนให้ฟ้าครามพาตัวปกเกล้ากลับมาไม่ว่าจะอยู่ในสภาพไหนก็ตาม เห็นท่าทางผู้เป็นมารดาก็ได้แต่สงสารบวกกับสงสัยเพราะฉัตรเกล้าแทบจะไม่รู้อะไรเลย อะไรที่ว่าปกเกล้ารับผิดแทนคุณพ่อ? คือสาเหตุที่คุณหญิงแก้วตาเกลียดลูกชายของเธอ? หันมองคนข้างกาย ฟ้าครามดูรู้เยอะกว่าเขาเสียอีก “พี่ครามครับ” “ไว้พี่จะบอก ตอนนี้ยังไม่กระจ่างเท่าไหร่นัก” คนนี้ก็รู้ทันรู้ใจไปหมดเสียจริง มาถึงบ้านไพศาลภิรมย์รักษ์ก็ตกดึกเสียแล้ว รถจากวังอรุณศักดิ์กลับออกไปทันทีที่ส่งคนถึงหน้าประตูบ้าน ทั่วบริเวณเงียบฉี่ มีเพียงแสงสว่างจากไปโคมประดับริบหรี่ หากแต่ในบ้านดูจะยังครื้นเครงกันอยู่ ฉัตรเกล้าเดินนำเข้าไป ประตูเปิดอ้าต้อนรับการกลับมาของเจ้าของบ้านตัวจริง คนด้านในชะงัก ฉัตรเกล้าเองก็ชะงัก “นี่มันอะไรกันครับ?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ตาสวยหรี่ลงมองภาพตรงหน้าอย่างพิจารณา ก็ภา

หลังฝูงผีร้ายจากไปและน้อมส่งเทพยดาทั้งหมด หันมองรอบกายเห็นบริวารอยู่พร้อมหน้ายกเว้นทมิฬ ร่างสูงจึงได้เรียกให้กลับเข้าที่ ที่ฟ้าครามอัญเชิญเหล่าเทวามาชุมนุมเป็นเพราะต้องการจะปลดปล่อยวิญญาณทั้งหลายให้เดินหน้าเข้าสู่วัฏจักรสงสารที่ควรจะเป็น หาได้อยากทำลายวิญญาณเหล่านั้นจนสิ้น แน่นอนว่าหากไม่ได้คำนึงถึง วิญญาณร้ายเหล่านั้นคงแหลกเป็นจุณคามือฟ้าคราม และที่ชุมนุมเทวดาก็เพราะไม่อาจให้ใครมารบกวนยามเอ่ยคาถาศักดิ์สิทธิ์ เพราะเป็นช่วงเวลาที่โดนแทรกแซงได้ง่าย จึงได้ขอให้เหล่านางฟ้านางสวรรค์ลงมาช่วยอำนวยอวยชัย ปกป้องอารักขา พ่อพยัคฆ์มองหาบริวารอีกตน พลางนึกไปถึงประโยคส่งท้ายของนางสวรรค์นางหนึ่ง ใบหน้าจับจิตจับใจยิ้มละไมหากแต่เนื้อความทำเอาฟ้าครามขมวดคิ้ว ‘หวังว่าจะได้เจอกันอีก ตอนนี้ให้รีบไปเถิด’ “ฉัตร” ไม่รอช้ารีบวิ่งกลับไปที่บ้านใหญ่ทันที เหนื่อยแค่ไหนก็ไม่สนใจตัวเองอีกต่อไป “ฉัตร!” มาถึงก็ตะโกนเรียกเมียเสียงดัง “พี่คราม…” ฝ่ายคนตัวขาวที่ยืนหน้าตื่น หลังได้ยินเสียงคนรักก็รีบวิ่งไปหา หมับ! ฟ้าครามคว้าร่างขาวนวลมากอดแนบอก น้องรู้ว่าเป็นตัวจริงก็กอดตอบแน่นแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ใจหายใจคว่ำ