All Chapters of หลงมนต์พยัคฆ์ (Mpreg) : Chapter 11 - Chapter 20

ข่าวการร่วมโต๊ะอาหารของฟ้าครามกับคุณชายฉัตรเกล้าแพร่กระจายรวดเร็วไปในหมู่คนงาน สร้างความแปลกใจและตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว คุณชายเล็กถึงกับสั่งให้ป้าสายเตรียมสำรับมาสองชุด ไหนจะคุณท่านให้มันไปทำงานด้วย แต่งตัวดีด้วยเสื้อผ้าราคาแพง ทำให้นายไม้กับมะลิหัวเสียอย่างมากที่ไอ้คนต่ำต้อยที่พวกมันนึกรังเกียจอยู่ ๆ ก็ได้ดิบได้ดีขึ้นมา “พี่ครามครับ” ฉัตรเกล้าเรียกร่างสูงเอาไว้ในตอนที่อีกคนกำลังจะออกจากบ้านใหญ่กลับไปยังเรือนนอนของตน ฟ้าครามหันตามเสียงเรียก ชำเลืองสายตามองร่างโปร่ง เพียงแวบเดียว ฉัตรเกล้าลอบกลืนน้ำลายลงคอ ความรู้สึกไม่ถูกต้องตีขึ้นมาทันที แปลก แปลกเกินไป อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าฟ้าครามเปลี่ยนไป เขานิ่งขึ้นแม้ปกติจะนิ่งมากอยู่แล้ว สายตาคู่นั้นไม่เพียงแต่เย็นชาเหมือนปกติหากแต่มันเยือกเย็น บรรยากาศโดยรอบน่าขนลุก แม้จะไม่เท่ากับตอนอยู่ในเรือนจำแต่ออร่ารอบตัวไม่น่าเข้าใกล้อย่างไรอย่างนั้น เกิดอะไรขึ้นกับเขา ? ฉัตรเกล้าที่ลอบมองฟ้าครามมาตลอด มีหรือที่การเปลี่ยนแปลงนี้จะไม่อยู่ในสายตา “พี่ครามเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เขาตัดสินใจถาม รู้สึกไม่ค่อยกล้ามองหน้าร่างสูงเท่าไหร่นัก ความขัดเขินก่อนหน

เอ้กอิเอ้ก เอ๊กกกกก ถ้าหากเสียงไก่ขันยามเช้าเป็นนาฬิกาที่คอยปลุกให้ผู้คนลุกขึ้นรับเช้าวันใหม่ เจ้าไก่ตัวนี้ก็ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมตั้งแต่เช้ามืด ตีสี่วันนี้ไม่มีเสียงเคาะประตูอย่างทุกวันที่ผ่านมา เป็นสัญญาณว่าฟ้าครามอาจจะไม่ต้องออกไปทำงานกับคุณชนา หากแต่ร่างสูงลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกหนัก ๆ ที่ลำตัวข้างซ้าย ช่วงแขนแกร่งรู้สึกถึงความชาและเมื่อยไม่น้อย เหลือบสายตามองก็พบกลุ่มผมสีดำขลับบนแขนตน ช่วงตัวของคุณหนูบดเบียดเข้าหาจนแนบแน่น ไม่พอเรียวขาสวยยังยกก่ายท่อนขาแข็งแรงไว้ข้างหนึ่ง ฟ้าครามรีบผละมือของตนออกมากเอวคอดที่ไม่รู้ว่ากอดไว้มานานแค่ไหนแล้ว เขาถอนหายใจ จับตัวคุณหนูร่างบางออกอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ชั่งใจอยู่ครู่เดียวก็ช้อนกายขาวขึ้นแนบอกอีกครั้ง ฉัตรเกล้าสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนสายของวันบนเตียงกว้างแสนนุ่มของเจ้าตัว เมื่อหันไปมองนาฬิกาก็พบว่าสายมากแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้น รู้สึกแปลกประหลาดไม่น้อย ในหัวมึนงง อาการเหมือนหลงลืมอะไรบางอย่างเกิดขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูท่าจะหนักกว่าเพราะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาขึ้นห้องมาเมื่อไหร่ หรือเมื่อคืนไปทำอะไรมา ความทรงจำสุดท

งานประมูลเครื่องเพชรสยามเอสเซสซารี่วิทอินเตอร์เนชั่นนอลสนับสนุนโดยองค์กรภาครัฐและภาคเอกชนเพื่อเผยแพร่วัฒนธรรมไทยบอกเล่าผ่านเครื่องเพชรอัญมณีสู่สายตาของชาวโลก จัดขึ้นในห้องสูทหรูที่โรงแรมโอเชียนฮังการิน ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ในสถานที่หรูหราและงานระดับนี้หากแต่ไม่มีข่าวสารทางโทรทัศน์หรือหนังสือพิมพ์เลยสักนิด งานช่างดูลึกลับพิกล ฉัตรเกล้าอยู่ในชุดสูทสีขาวขับให้ดูสูงส่งน่ามอง ใบหน้านวลแต่งแต้มน้อยนิดอย่างพอดีพิถีพิถัน เส้นผมถูกจัดทรงอย่างดี เปิดเผยรูปหน้าสวยส่งให้ดูโตขึ้นกว่าเวลาปกติ ส่วนฟ้าครามอยู่ในชุดสั่งตัดเพื่อเจ้าตัว ชุดสูทสีดำพอดีกายและทรงผมที่ถูกจัดแต่งเป็นระเบียบด้วยการเปิดหน้าผากอวดใบหน้าคมเข้ม ร่างสูงราวหลุดออกมาจากปกนิตยสาร ยามเขาเดินมา ตรึงสายตาของฉัตรเกล้าจนไม่อาจละไปมองทางอื่นได้เลย เมอร์เซเดสเบ๊นซ์ สองแปดศูนย์เอสจำนวนสองคันเคลื่อนที่จากโรงรถมาจอดเทียบรอผู้เป็นเจ้านายขยับกายเข้าไปนั่ง คุณชนานั่งด้านหลังพร้อมอดิศรและทิวานั่งข้างคนขับ ส่วนอีกคันเป็นฉัตรเกล้าที่ฉุดเอามือของฟ้าครามให้มานั่งด้านหลังด้วยกัน “วันนี้พี่ครามดูดีมากเลยนะครับ” ตอนที่อยู่บนรถกันสองคนหากไม่นับรวมลุงหม

ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของฉัตรเกล้าและฟ้าครามจะพัฒนาหลังจากได้แลกจูบกันวันนั้น แม้เรื่องของพวกเขาจะต้องเก็บซ่อนไว้ในมุมมืดไม่อาจป่าวประกาศได้แต่ความรู้สึกของทั้งคู่เป็นเรื่องจริง ทุกอย่างยังคงดำเนินตามที่เคยเป็นและควรจะเป็น หมอตะวันหลังจากกระทำสิ่งไม่น่าอภิรมย์วันนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย ซึ่งฉัตรเกล้าเห็นว่าดีแล้ว ให้เวลาพี่ชายที่ตนเคารพได้ทบทวนตัวเองเสียหน่อย พิเชษฐ์เองหลังจากเหตุการณ์ปล้นที่งานประมูล เพื่อนรักก็ยุ่งกับการสืบหาที่มาที่ไป จมปลักกับมันไม่ยอมทำสิ่งอื่นแม้คดีจะถูกปิดไปแล้วก็ตาม แต่เพื่อนตำรวจกลับรู้สึกว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้อง ฉัตรเกล้าก็มารู้ทีหลังว่ามีคนต้องเสียชีวิตจากเหตุการณ์นั้นสามคน เรื่องใหญ่เช่นนี้แต่หนังสือพิมพ์หรือรายการข่าวกลับไม่พูดถึงราวไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เงียบหายไปราวไม่เคยมีอยู่จริง ส่วนฉัตรเกล้า เขายังคงเรียนรู้งานจากบิดาอยู่ทุกวัน ตอนเช้าถึงบ่ายจะไปขลุกที่สำนักงาน บางวันก็ติดตามบิดาและฟ้าครามไปนอกสถานที่ถ้าชนาอนุญาตให้ไป ส่วนฟ้าคราม หลังความสัมพันธ์เลยเถิดเกินนายบ่าวแต่เขาก็ยังปฏิบัติเช่นเดิม ยังคงไว้ท่าทีและให้เกียรติ แถมยังนิ่งสุขุมไม่ค่อยพูด

ฉัตรเกล้าและฟ้าครามลอยคอตามกระแสน้ำเชี่ยวมานานพอสมควรจึงไปติดกับกอผักตบชวาเข้า มือทั้งสองที่จับกันแน่นไม่ยอมปล่อยตั้งแต่พากันกระโดดสะพานยังคงเกาะเกี่ยวไว้กลัวอีกคนจะหลุดหาย ฟ้าครามที่แทบจะสิ้นสติสะบัดศีรษะตนครั้งหนึ่ง ดึงเอาร่างบอบบางมากอดแนบอกไว้ มองซ้ายขวาก็พบกับท่าไม้ริมน้ำที่ยื่นออกมาจากบ้านหลังเล็กหลังหนึ่ง เขาไม่รอช้ารีบพาฉัตรเกล้าว่ายน้ำเข้าไป ใช้แรงที่เหลืออยู่ยกคุณหนูตัวขาวขึ้นไปด้านบนก่อน คนตัวบางเปียกมะล่อกมะแล่กพอขึ้นมาได้ก็หันไปช่วยพยุงฟ้าครามอีกแรง “พี่ครามครับ…” ฉัตรเกล้ากอดฟ้าครามแน่นยามที่เขาทั้งคู่ขึ้นมายืนบนท่าได้ กลัวเหลือเกินที่จะเสียคนคนนี้ไป ร่างสูงกอดตอบ ลูบศีรษะทุยเบา ๆ สูดเอากลิ่นกายหอมเข้าปอด เขาเหนื่อยมากเหลือเกิน เหนื่อยจนไม่สามารถคุมร่างกายได้อีกต่อไป อย่างน้อยก็พาฉัตรเกล้าออกมาจากพื้นที่อันตรายได้แล้ว ร่างสูงโงนเงนไม่มั่นคงแทบจะล้มไปด้านหลังที่ยังมีน้ำไหลเชี่ยว ถ้าไม่มีทองดำมารั้งพ่อมันให้ล้มไปอีกทางเสียก่อน และเป็นบริวารตนเดิมที่ทำให้พ่อมันคุกเข่าลงแทนที่จะไปล้มหัวกระแทกตรงไหน ตึง! “พี่คราม!” ฟ้าครามล้มตึงเข่ากระแทกพื้นอย่างแรงจนกลัวว่าจะได้เลือ