Semua Bab เลี้ยงเด็ก: Bab 31 - Bab 40

เวลา 21:19 น.@บ้านเรียว“ข้าว เธอจะต้องให้ฉันเรียกเธอเข้านอนทุกคืนใช่ไหม?” เสียงทุ้มของเรียวเอ่ยเรียกข้าวแกงที่ยังคงนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาปลายเตียง คนตัวเล็กจึงปิดโทรศัพท์แล้วเดินไปล้มตัวนอนแล้วก็ดึงผ้าห่มจากเรียวมาคลุมตัวไว้พร้อมหลับตาลง“ประชดประชันเก่ง”“ข้าวไม่ได้ประชด ก็คุณอยากให้ข้าวนอนไม่ใช่เหรอ?”“ก็ใช่ ขยับมาให้กอดหน่อยสิ”“ฮึ! สั่ง! สั่ง สั่งอย่างเดียว” บ่นขมุบขมิบแต่ก็ยอมขยับไปให้เรียวกอด ทว่าเธอก็ต้องรีบหันไปส่งสายตาดุๆ ให้คนที่แกล้งหลับเมื่อมือเขาล้วงเข้ามาใต้เสื้อนอนของเธอ เสื้อนอนที่ด้านในไม่ได้มีเสื้อในและแน่นอนว่ามือของเขากำลังกอบกุมเต้าอวบของเธอไว้เต็มมือ“คุณเรียวเอามือออกไปนะ!” บอกพร้อมจับแขนของเรียวเพื่อให้เขาปล่อยก้อนแป้งอวบของเธอ แต่นอกจากเขาไม่ปล่อยแล้วยังบีบมันไว้อย่างแรง เพี้ยะ! จนข้าวแกงต้องฟาดฝ่ามือลงบนมือของเขาอย่างแรงเช่นกันและเขาก็รีบดึงมือกลับไปทันที“ข้าวฉันจะนอนแล้วนะเธอมาตีฉันทำไม”“ไม่ต้องมาแกล้งเลยค่ะ ข้าวไปใส่เสื้อในดีกว่า” พูดพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นนั่ง พรึ่บ! แต่เรียวกลับดึงแขนเธอให้ลงไปนอนตามเดิม แล้วกอดเอวของเธอไว้แน่น“คุณเรียวปล่อยข้าวนะ

เช้าวันต่อมา ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง“ได้ข่าวว่าเลิกกับยูกิไปคบกับนักธุรกิจสาวที่ชื่อว่าอะไรนะมึง?”“เรย์ป่ะ รวยด้วยนิ”“คงเพราะยูกิไม่รวยล่ะมั้งถึงได้เลิกกัน เลิกกับยูกิไม่ถึงอาทิตย์ก็ไปเป็นพรีเซนเตอร์ให้คุณเรย์คงได้เงินมาเยอะเลยล่ะสิ”ทันทีที่ขายาวก้าวเข้าไปในตัวโรงเรียนเสียงซุบซิบนินทาจากเด็กนักเรียนทั้งในห้องและต่างห้องก็ดังขึ้นแทบจะตลอดทางเดินที่กัญชาเดิน เขาไม่ได้หยุดฟังเสียงพวกนั้นเพียงแต่เร่งฝีเท้าให้เดินไปถึงห้องเรียนเร็วขึ้น“เป็นไรไอ้กัญ หน้าดูไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เช้าเลยมึง” สมุทรที่ทำความสะอาดห้องอยู่กับมิกกี้เอ่ยถามทันทีที่กัญชาวางกระเป๋าลงบนโต๊ะอย่างแรง“เปล่า”“พวกกูได้ยินนะ คนที่พูดถึงมึงเรื่องที่ไปเป็นพรีเซนเตอร์ให้พี่เรย์น่ะ อย่าไปสนใจเลยพวกมันก็แค่อิจฉามึง” มิกกี้เดินมาตบไหล่เพื่อนหนุ่มเป็นการปลอบใจเพราะตัวเขาเองระหว่างที่เข้าโรงเรียนมาพร้อมกับสมุทรก็ได้ยินเด็กนักเรียนพูดถึงเรื่องของกัญชาเยอะ“ใช่ ไม่ต้องไปสนใจหรอกพวกมันมีปากก็พูดไปแบบไม่ได้ใช้สมองคิด” ยูกิเดินเข้ามาพร้อมบอกกัญชาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เธอเอากระเป๋ามาวางบนโต๊ะข้างกัญชาแล้วยกมือขึ้นมาปิดปากหาว“อืม แค่รู้ส

“แล้วพวกมึงจะให้กูทำยังไง ให้กูไปฆ่าคนที่พูดเหรอ?” เรย์หันไปเลิ่กคิ้วถามทอฟ้า คนที่พูดมันก็พูดไปเรื่อยต่อให้เธอไปนั่งอธิบายเป็นวันหากไม่เข้าใจก็คือไม่เข้าใจอธิบายไปก็เท่านั้น“ไม่ใช่ ก็หาทางออกอะไรแบบนี้ไง”“หาทำไมกูรู้จักอยู่แล้ว”“รู้จักอะไร…”“ทางออกห้าง”“ไอ้สัส! มึงจริงจังหน่อยดิ” นัตตี้ยกมือขึ้นมาตบหน้าผากตัวเองให้กับคำตอบของคุณเรย์ที่ไม่ได้ดูเป็นการเป็นงานเลยสักนิด เรย์เพียงไหวไหล่ให้สองสาวแล้วนั่งทานอาหารตรงหน้าต่อ จนมีผู้ชายร่างสูงมายืนอยู่ด้านข้างของทอฟ้าเรย์ปรายตามองเขาจากรองเท้าหนังที่ถูกขัดจนเงาวับซึ่งมีราคาไม่ต่ำกว่าสามหมื่นหรืออาจะแพงกว่านั้นเสื้อผ้าที่เป็นแบรนด์ชั้นนำ กางเกงสแลคสีดำเสื้อเชิ้ตสีขาวที่แขนถูกพับขึ้นมาถึงข้อศอก กับใบหน้าคมที่หล่อเข้มตามสไตล์ของหนุ่มลูกครึ่ง“ลาร์ส…” เมื่อสำรวจรูปร่างหน้าตาของแฟนเพื่อนเสร็จแล้วเรย์ก็เอ่ยถึงชื่อของเขา บุคคลที่เธอไม่ชอบขี้หน้าและไม่ค่อยอยากเจอหน้าสักเท่าไหร่“รู้จักกันด้วยเหรอ?” ทอฟ้าหันไปถามเรย์ที่ไม่ได้พยักหน้ารับหรือส่ายหน้าให้มีเพียงความเงียบกับความนิ่งที่เธอแสดงมันออกมาทางสีหน้าเพียงเท่านั้น ลาร์สจึงกระตุกยิ้มมุมปากก่อน

@บ้านคุณเคนจิ“สวัสดีครับคุณแม่รินนะ” เสียงทุ้มของเรียวเอ่ยทักทายคุณรินนะทันทีที่หล่อนก้าวเข้ามาในตัวบ้านที่ทุกคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ หล่อนพยักหน้าให้เบาๆ ก่อนจะปรายตาไปมองหญิงสาวที่นั่งข้างเรียว“คนนี้เหรอแฟนนาย” พร้อมเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ข้าวแกงจึงยกมือขึ้นมาไหว้โดยที่ยังไม่รู้ว่าหญิงสาวคนนี้เป็นใคร คุณรินนะรับไหว้แล้วก็เดินไปนั่งตรงข้ามกับข้าวแกง“ใช่ครับ สวยไหม?”“น้อยกว่าฉัน”“อ่า หลงตัวเองชะมัด” เรียวหันไปว่าคุณรินนะอย่างไม่จริงจังนัก“มาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ?” คุณเอมิที่กำลังเดินถือถ้วยขนมหวานออกมาเอ่ยถามพร้อมวางจานลงบนโต๊ะตรงหน้าของข้าวแกง ส่วนตัวเธอก็เดินไปนั่งข้างสามี“เพิ่งมา แวะไปหาเรย์มาก่อนเห็นเรย์บอกว่าเรียวพาลูกสะใภ้มาที่นี่เลยแวะมาทำความรู้จักสักหน่อย”“อ่อ นั่นแม่ของข้าวนะ” คุณเอมิตอบรับพร้อมชี้นิ้วไปยังคุณกัญญาที่กำลังเดินออกมาจากทางครัว หล่อนจึงยิ้มหวานให้คุณรินนะแล้วเดินมานั่งข้างลูกสาวคนสวยที่กำลังตักขนามหวานที่เธอกับคุณเอมิเข้าไปช่วยกันทำมาอย่างบัวลอย“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันรินนะแม่ของเรย์แฟนลูกชายคุณ”“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ” คุณกัญญาตอบกลับด้วยรอยยิ้มแล้วม

“คุณคะ..” วีร่าเอื้อมมือไปแตะแขนของเรียวแล้วเอ่ยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ไม่เพียงแค่นั้นยังขยับใบหน้าเข้าไปหาชายหนุ่มข้างกายจนตัวแทบติดกันและเมื่อเรียวหันมามองเธอก็ขยับใบหน้าขึ้นไปประกบปากเขา“ทำอะไรของเธอ!!” เรียวรีบผลักตัวของวีร่าออกแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ“ฉัน ฉันต้องการให้คุณช่วยฉัน ช่วยฉันหน่อยได้ไหม?” เสียงแหบพร่าบอกพลางนั่งบิดตัวไปมาเมื่อภายในตัวเธอตอนนี้มันร้อนลุ่มไปหมด เธอมีความต้องการในเรื่องอย่าว่าเป็นอย่างมาก มากจนแทบจะหักห้ามตัวไว้ไม่อยู่เริ่มที่จะล้วงมือเข้าไปด้านในเสื้อของเรียวที่ก็นั่งหน้าแดงก่ำไม่ต่างจากเธอ“อืม ปวดหัวจางเลย อย่าเสียงดังกันด้ายม้าย~” กัญชาที่นอนอยู่บนโซฟาเอ่บอกด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่ยานคล้อย เปลือกตาบางนั้นปิดสนิทไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยสักนิด“นะคะ คุณช่วยฉันหน่อยนะ ฉันมะ ไม่ไหวแล้ว” วีร่าพูดแล้วก็ขยับใบหน้าไปบดจูบปากเรียวอีกครั้ง และครั้งนี้เขาไม่ได้ผลักออกแถมยังจูบตอบเธอกลับไปอีก ฝ่ามือหนาล้วงเข้าไปใต้กระโปรงเดรสของวีร่าแล้วขยี้ลงบนกลีบเนื้อผ่านกางเกงชั้นในของหล่อน“ไปในห้องไหมคะ?” เมื่อผล่ะจูบออกแล้ววีร่าก็เอ่ยถามเรียว เขาไม่ตอบเพียงแต่ช้