Semua Bab เลี้ยงเด็ก: Bab 11 - Bab 20

“มีคนสนใจเธอ เขาเป็นรุ่นพี่ฉันเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงถ้าเธอคบกับเขาเธออาจจะสบายไปตลอดชีวิต”“นักธุรกิจที่ร่ำรวยแบบนั้นเหรอคะจะมาจริงจังกับเด็กเสิร์ฟแบบข้าว ข้าวไม่ได้อยากไปเป็นเมียเก็บหรือนางบำเรอนะคะ” หากเธอเป็นนักธุรกิจเช่นเดียวกับเรย์ก็อาจจะเป็นไปได้บ้างที่เขาอยากได้ไปเป็นคนรักแต่นี่เธอไม่ได้มีอะไรคู่ควรกับเขาสักอย่าง“ฉันก็ไม่รู้ เขาแค่ฝากฉันให้มาติดต่อให้”“ข้าวขอบายค่ะ ทำงานอยู่แบบนี้ยังมีความสุขดีกว่าอีกมั้งคะ”“อืม…”“อีข้าวแกง มึงอยู่ไหนห้ะ!” เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นที่หน้าร้านพร้อมกับร่างสูงของผู้ชายวัยห้าสิบปลายๆ เดินตรงปรี่เข้ามาในร้านและเมื่อเห็นบุคคลที่กำลังเรียกหาก็มุ่งหน้าไปหาทันที“พ่อมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?” ข้าวแกงหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยถามคนตรงหน้าที่เป็นพ่อของเธอ เพี้ยะ! ภาคภูมิไม่ตอบเพียงแต่ฟาดฝ่ามือลงบนแก้มของข้าวแกงสร้างความตกใจให้กับคนในร้านทันที มีเพียงเรย์ที่นั่งมองดูเหตการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาที่เรียบเย็น“พ่อตบข้าวทำไม?”“มึงยังมีหน้ามาถามกูอีกเหรอ! มึงสองตัวกับน้องสร้างความวุ่นวายให้กูไม่หยุดไม่หย่อนจริงๆ!!”“ข้าวไม่เข้าใจพ่อหมายถึงอะไร?” ร่างเล็กถามด้วย

“พี่เรย์ครับ” กัญชาเอ่ยเรียกหญิงสาวข้างกายอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบจากเธอ“พ่อนายไปหาเรื่องข้าวที่ร้านนัตตี้ ตบข้าวไปหนึ่งทีพร้อมกับคำด่าสารพัดและก็วอนมาด่าฉันไปด้วย ฉันทนฟังไม่ไหวก็เลยตบพ่อนายไปสองที แต่พ่อนายก็ยังไม่เลิกปากหมาก็เลยไปหยิบขวดไวนที่ถูกทิ้งในถังขยะมาฟาด”“สุดยอดไปเลย หนูนี่มีพี่เป็นไอดอลเลยนะ” เมจิที่นั่งฟังอยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจกับพี่สาว ส่วนกัญชาเขาไม่ตอบอะไรมีเพียงความเงียบ“นายโกรธฉันเหรอ?”“เปล่าครับ พ่อมีนิสัยแบบไหนผมรู้ดี…ผมแค่รู้สึกไม่ดีที่พ่อไปสร้างความวุ่นวายให้กับพี่”“ฉันไม่สนใจพ่อนายหรอก แค่บางทีมันก็รำคาญเกินจะทนฟัง”“ผมขอโท…”“นายไม่ต้องขอโทษฉัน นายไม่ได้ทำอะไรผิด”“แต่พ่อผม...”“พ่อนายก็คือพ่อนาย พี่เรย์ไม่ชอบให้คนที่ไม่ผิดมาขอโทษแทนคนผิด” เมจิเอ่ยแทรกขึ้นเมื่อเห็นว่ากัญชาจะขอโทษพี่สาวของเธอ ซึ่งเธอคิดว่าเรย์คงไม่รับและไม่ชอบให้เขามาขอโทษแบบนี้ กัญชาไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่นั่งเงียบไปจนมาถึงห้างทั้งสามคนก็พากันเดินลงจากรถตรงเข้าไปในตัวห้างทันที “มาซื้ออะไรกันเหรอ?” เมจิเดินไปยืนข้างเรย์แล้วเอ่ยถามอีกครั้ง เพราะก่อนหน้านี้พี่สาวของเธ

ส่วนกัญชาเขาก็เดินไปหาน้ำเปล่ามายื่นให้เรย์แล้วมองใบหน้าเรียวสวยที่กำลังมองรูปถ่ายครอบครัวของเขาที่ติดอยู่ข้างฝาผนังเรื่องพี่ชายของเรย์นั้นเธอเล่าให้เขาฟังระหว่างที่นั่งทานซูชิในห้างแล้ว สรุปก็คือเรย์มีพี่ชายหนึ่งคนและน้องสาวหนึ่งคนและพวกเธอทั้งสามคนต่างไม่ได้เกิดมาจากแม่เดียวกัน‘สมัยก่อนพ่อฉันเจ้าชู้น่ะ มีเมียสี่ห้าคนแต่กับคนอื่นไม่ได้มีลูกและโชคดีที่แม่ของเมเข้าใจและรับได้จึงไม่ได้มีปัญหาอะไรกันในครอบครัว อีกอย่างฉันกับเฮียก็โตแล้วไม่ค่อยได้วุ่นวายกับพวกเขา’ เรย์บอกเขาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ และเล่าเรื่องครอบครัวของตัวเองอีกมากมายโดยที่เขาไม่ได้ถามและเหมือนว่าเธอจะอยากให้เขารู้ถึงได้ยอมเล่ามาทุกอย่างแบบนั้น“ฉันอยากไปดูห้องนาย อยู่ไหน?” ร่างเพรียวหันไปถามชายหนุ่มข้างกายแล้วเดินเอาแก้วน้ำไปวางบนโต๊ะหลังจากดื่มไปแล้วหนึ่งอึก กัญชาไม่ตอบเพียงแต่เดินนำไปยังชั้นบนและตรงไปยังห้องนอนด้านขวามือ เขาเปิดประตูห้องแล้วผายมือให้เรย์เดินเข้าไปก่อนตามด้วยตัวเขาเองก่อนจะปิดประตูห้อง“มันอาจจะแคบหากเทียบกับห้องนอนพี่ แต่อบอุ่นดีนะครับ” เขาเอ่ยบอกทั้งที่เรย์ไม่ได้ถามเนื่องจากเห็นเธอเดินวนไปวนมาในห้องสี่

“รีบมาจัง” เรย์เดินมาเปิดประตูหลังจากมีคนเคาะแล้วพึมพำขึ้น ยูกิจึงยิ้มอ่อนๆ ให้แล้วเดินตามเรย์เข้าไปในห้อง“ไม่รบกวนพี่ใช่หมคะ?”“ไม่”“อืม…”“มีอะไรอยากคุยกับฉัน?” เรย์เดินไปนั่งบนโซฟาแล้วผายมือให้ยูกินั่งด้านข้างซึ่งเจ้าตัวก็ยอมนั่งแล้วลอบมองใบหน้าของเรย์ที่เธอเพิ่งเคยเจอครั้งแรกในสายตาเธอเรย์เป็นผู้หญิงที่สวยทั้งที่ตอนนี้เรย์ไม่ได้แต่งหน้า คงเป็นแบบนั้นเพราะมองไม่เห็นเครื่องสำอางค์บนใบหน้าของเรย์เลยสักอย่างแม้กระทั่งลิปสติก“พี่เป็นผู้ปกครองของกัญเหรอคะ?”“เขาบอกเธอแบบนั้นเหรอ?”“ใช่ค่ะ”“ก็คงแบบนั้น”“เอ่อ แล้วทำไมพี่ถึงเป็นผู้ปกครองกัญ พี่รู้จักกับพ่อแม่กัญหรือเป็นเพื่อนของพี่ข้าวใช่ไหม?”“เปล่า ฉันแค่รู้สึกถูกชะตากับหมอนั่น” ความเรียบนิ่งออกไปทางเย็นชาของเรย์ทำให้ยูกิผู้สดใสร่าเริงถึงกับเกร็งตัวอยู่แทบจะตลอดเวลาที่นั่งอยู่ตรงหน้าเรย์เช่นนี้“พี่ชอบกัญใช่ไหม?”“ฉันรู้จักหมอนั่นมาสามปีหมอนั่นยังไม่เคยรู้เลย” เรย์ไม่ได้ตอบคำถามของยูกิเพียงแต่รำพึงกับตัวเอง ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกแต่ยูกิกับรู้ว่าเธอชอบแฟนตัวเองเก่งฉลาดกว่าหมอนั่นอีก“คนในและนอกโรงเรียนต่างก็พูดว่าพี่ชอบกัญถึงได้

เมื่อออกมาจากร้านอาหารของนัตตี้แล้วเรย์ก็ขับรถมุ่งหน้าไปที่บริษัทเพื่อทำงานของตัวเองต่อ“มีผู้ชายมารออยู่ในห้องด้วยค่ะ” ก่อนที่จะเดินเข้าห้องเลขาสาวอย่างปุยฝ้ายก็เอ่ยขึ้น ขาเรียวจึงหยุดชะงักแล้วเดินกลับมาหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานของเลขา“ใครคะ?”“เข้าไปดูเองดีกว่า” ปุยฝ้ายบอกด้วยรอยยิ้มแล้วยักคิ้วใส่เรย์เล็กน้อย ส่วนเรย์ก็ไหวไหล่ให้ก่อนจะเดินไปเปิดประตูและเข้าไปในห้องจึงพบว่าผู้ชายที่เลขาของเธอบอกก็คือกัญชา!“มาที่นี่ทำไม?” เรย์เดินไปหย่อนก้นนั่งข้างกัญชาแล้วเอ่ยถามเขาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา แต่เมื่อเธอเดินเข้ามาเขาก็วางหนังสือลงแล้วหันมาฉีกยิ้มหวานจนตาหยีให้เธอ“พี่ไปไหนมาครับ ผมมารอพี่ตั้งนาน”“ไปหานัตตี้มา นายมาทำอะไรที่นี่” เอ่ยถามอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้คำตอบ“ก็ดูพี่สิครับ ของพวกนี้ผมไปเสิร์ชในเน็ตมาราคามันแพงมากเลยผมรับไว้ไม่ได้หรอก” กัญชาว่าพลางชี้นิ้วไปยังของที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้าซึ่งราคาในสามถุงนั้นรวมกันแล้วเกือบล้าน เขาเลยต้องหอบหิ้วพวกมันมาคืนคุณเรย์ไง“ได้สิ”“ไม่ได้หรอก”“ฉันตั้งใจซื้อให้และไม่ได้อยากให้นายเก็บเงินมาใช้ฉันคืน”“แต่พี่เรย์ครับ ผมไม่อยากเป็นหนี้บุณคุณพี่น