Lahat ng Kabanata ng Unholy Nights With My Billionaire Boss (SSPG): Kabanata 41 - Kabanata 50

Killian Nicolaj Nakaupo ako ngayon sa tabi ni Claudette habang pinapanuod niya sa monitor ng security room ang CCTV footage kahapon. At habang tumatagal ang video, para akong unti-unting ibinabaon sa lupa. “Ayan na, ayan ka na…” natatawang bulong ni Claudette, nakangiti habang pinipindot ang remote ng playback. “O, tingnan mo ’to oh. Para kang action star.” “Claudette…” seryoso kong sambit, hawak ang sentido ko. “Please. That’s enough.” “Nope,” sagot niya, nakataas ang isang kilay. “This is gold.” At doon, nakita ko ang sarili ko sa monitor — galit na galit, kagigising lang, nakasando at disheveled pa ang buhok ko. Lumalabas ng pinto, halos sinisigawan ang mga tauhan sa labas. “Nasaan si Claudette?! Sinong nakakita sa kanya?! I-review lahat ng camera! Buksan lahat ng gates!” Napapikit ako. Oh my God. “Wait for it…” mahinang halakhak ni Claudette. Kasunod noon ay nakita ang eksenang lumapit ako sa may driver’s quarters, hinila pa ang radio ng isa sa mga gwardya. “Kung hindi ni

Killian Nicolaj “Ayos na ang mga gamit sa likod, Sir,” sabi ng driver. Tumango ako. “Good. Ihanda na ang sasakyan. Lalarga tayo sa loob ng sampung minuto.” Habang sinusuri ko ang listahan ng mga pinapabaon para kay Claudette — supplements, prutas, maternity essentials — hindi ko mapigilang tumingin sa orasan. Gusto ko nang makaalis. Gusto kong ilayo si Claudette sa lugar na ito. Hindi niya alam na kagabi, halos mabasag ang boses ko sa pakikipagsagutan kay Lolo Rafael. Na halos hindi ko mapigil ang sarili ko sa pagpipigil ng galit nang sabihing hinding-hindi niya kailanman matatanggap ang anak naming dalawa. “Killian?” tawag ni Claudette, lumabas mula sa pintuan ng guest house na suot ang maluwag niyang beige na dress. She looked beautiful. Peaceful. Wala siyang kaalam-alam sa gulong pinipilit kong itago sa ilalim ng katahimikang ito. “Ready ka na?” tanong ko, pilit nilalambingan ang boses ko. “Hmm. Parang biglaan ‘tong pag-alis natin,” bulong niya. “Hindi ka man lang nakipag

Magkahawak ang kamay naming lumalabas ng restaurant ni Killian, parehong may ngiti pa sa labi. Parang may sariling mundo ang puso ko—puno ng saya, puno ng kilig, puno ng pag-asa para sa kinabukasan naming dalawa. Hawak ko pa ang kamay niyang may lamig ng metal mula sa singsing na bagong suot sa daliri ko. Fiancé na niya ako. Sa wakas, ako na talaga. Walang ibang babaeng papakasalan si Killian. Ngunit ilang hakbang pa lang palabas ng pintuan nang biglang tumunog ang cellphone ni Killian. Tiningnan niya ang screen at agad nawala ang ngiti sa labi niya. "Shit," mahina niyang bulong, saka mabilis na sinagot ang tawag. "Hello?" Hindi ko narinig kung ano ang sinasabi ng nasa kabilang linya, pero nakita ko kung paanong unti-unting nabura ang liwanag sa mukha ni Killian. Nangunot ang noo niya. Nabitawan niya ang kamay ko. "Anong sabi mo?" tanong niya, nanginginig ang boses. "Saan dinala si Lolo? Okay… okay, I’m on my way. Stay there. Huwag ninyong iiwan si Lolo kahit anong mangyari." Pag

Mainit ang paligid ng conference hall ng Adamson University—hindi dahil sa panahon kundi sa tensyon na dala ng general assembly. Lahat ng professors, department heads, at staff ay naroon. Lahat pormal, nakaupo, may mga hawak na notepad, o cellphone, abala sa tahimik na pag-uusap.Ako naman, tahimik lang. Nakaupo sa dulong bahagi. Wala sa mood. Wala sa sarili. Ang iniisip ko lang ay kung paano makakaligtas sa araw na ito nang hindi na muling madudurog.Pero parang tinadhana talaga ng pagkakataon na ako ay paulit-ulit na pahirapan.Pagbukas ng double doors sa harap, isang pamilyar na tindig ang dumaan.Si Killian.Agad akong napatigil sa paghinga. Nakasuot siya ng navy blue suit, maayos ang buhok, at kahit anong pilit kong sabihing wala na akong pakialam, tumitibok pa rin ang puso ko sa bawat hakbang niya papasok sa hall.Pero hindi pa roon natapos ang lahat.Sumunod na dumating si Margaux. Nakasuot ng fitted white dress, may bitbit pang bouquet ng bulaklak na tila props lang sa isang s

Third Person's POVSa tahimik na hotel room na tinutuluyan ni Claudette, tanging tunog lang ng mahinang ulan sa labas at ang marahang tik-tak ng wall clock ang maririnig. Nakaupo siya sa gilid ng kama, yakap-yakap ang tuhod habang pinipigilan ang muling pagdaloy ng luha.Hindi siya sigurado kung pagod lang siya o talagang ubos na. Sa dami ng sugat na iniwan ng mga nakaraan, wala na siyang lakas para maniwala, lalo na kay Killian.Hanggang sa may kumatok.Pagbukas niya ng pinto, bumungad ang pamilyar na mukha ng kapatid niya—si Caleigh. May dala itong maliit na overnight bag, at may bakas ng seryosong intensyon sa mga mata.“Ate Caleigh?” tanong ni Claudette, bakas ang pagtataka. “Anong ginagawa mo rito?”“Can I come in?”Tahimik siyang tumango.Pagkapasok ni Caleigh, hindi na siya nagpaligoy-ligoy pa. Umupo siya sa silyang kaharap ng kama, at diretso sa mga mata ni Claudette tumingin.“Nakausap namin si Killian,” panimula niya.Napapitlag si Claudette. Halos mabalewala ang init ng ts