All Chapters of รักนี้ทะลุกำแพง: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อน่าหลานเยี่ยกลับจวนมา ก็พบกับสวีหลันฮวาที่วิ่งร้องไห้โฮเข้ามาหาเขา มือสวยของนางเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสด ๆ เมื่อสอบถามก็ได้ความว่านางมีเรื่องกับเสวี่ยเอ๋อร์ถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน "ท่านอ๋อง ท่านอ๋องต้องให้ความเป็นธรรมกับหลันเอ๋อร์นะเพคะ!!!" น่าหลานเยี่ยยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ นับว่าเสวี่ยเอ๋อร์ของเขาเก่งกาจไม่เบา เฮ้อ!!! เหตุใดไม่ทุบตีให้พิการไปเลยนะ?เขาผลักสวีหลันฮวาออกก่อนจะสั่งให้พ่อบ้านไป๋ไปตามเสวี่ยเอ๋อร์มาพบ ไม่นานนักเสวี่ยเอ๋อร์ก็มาถึง นางปรายตามองสวีหลันฮวาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา "ท่านอ๋อง ข้ามาแล้วเพคะ" "นั่งลงเถิด" เสวี่ยเอ๋อร์พยักหน้ารับ ก่อนจะทิ้งกายลงนั่งที่เก้าอี้ นางจ้องมองสวีหลันฮวาที่ซุกหน้านั่งร้องไห้อยู่ข้างกายน่าหลานเยี่ย ในใจรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก "เสวี่ยเอ๋อร์ สวีหลันฮวาบอกว่า เจ้าต่อยนางหรือ?" เสวี่ยเอ๋อร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มตาหยีก่อนจะเอ่ยตอบ "นางเข้ามาตบข้าก่อนเพคะ อีกทั้งยังบอกว่าข้าไม่ควรเสนอหน้าอยู่ที่นี่ ตำแหน่งพระชายาเอกควรเป็นของนางไม่ใช่ของข้า ท่านอ๋อง ข้าอยู่ของข้าดีดี ไม่เชื่อท่านก็ถามสาวใช้ในเรือนใหญ่สิเพคะ พวกนางเห็นเหตุกา

ด้านเสวี่ยเอ๋อร์นั้น นางพยายามใช้มือแตะภาพวาดนั้นหลายต่อหลายคราจนเริ่มถอดใจ คงจะเป็นจริงดังเช่นที่หมอดูชราเคยกล่าวเอาไว้เป็นแน่ นางต้องรอเวลาถึงหนึ่งเดือนกว่าจะข้ามกลับไปได้อีกครั้ง เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางจึงจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าของตนเองทันที ก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อค้นหาของใช้บางอย่างที่น่าจะยังใช้ได้อยู่ เมื่อรื้อค้นไปเรื่อย ๆ นางก็พบว่ามีเงินห้าพันถูกเก็บเอาไว้ในกระปุกออมสินที่นางซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า เสวี่ยเอ๋อร์คิดไม่ตก แต่ช่างเถิด เงินห้าพันนี้อย่างไรเสียคงจะต้องใช้ให้ผ่านหนึ่งเดือนนี้ รอจนนางกลับไปยังเฟิ่งหวงได้เสียก่อนทุกอย่างคงจะดีขึ้น เสวี่ยเอ๋อร์ครุ่นคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก การข้ามเวลามาครั้งที่ห้านี้ ไม่มีสิ่งใดแจ้งเตือนนางไว้ล่วงหน้าเลยแม้แต่น้อย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ๆ ในขณะที่นางกำลังนั่งคิดสิ่งใดไปเรื่อยเปื่อย ก็ได้ยินเสียงคล้ายกับว่ามีคนเปิดประตูรั้วหน้าบ้านเข้ามา เสวี่ยเอ๋อร์ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเดินไปหยุดมองที่หน้าต่าง ตำรวจ? ตำรวจมาทำไมกัน? นี่ก็ผ่านมาราวครึ่งปีแล้ว คดีของแม่กับพ่อเลี้ยงยังไม่ปิดไปอีกหรือ หรือว่ายังจับตัวคนร้ายไม่ได้กันนะ? เสวี่ยเอ๋อร์รู้สึ

หลายวันต่อมา น่าหลานเยี่ยได้รับเบาะแสสำคัญจากหลัวเยียนและหลิวเฉิน องครักษ์คนสนิท ว่าฮ่องเต้มู่ไป่หรงกำลังคิดก่อการกบฏและกำลังจะบุกโจมตีเฟิ่งหวง เขาจึงรีบเข้าวังโดยด่วนเพื่อพบกับฮ่องเต้น่าหลานหลิงหวางพี่ชายของตน เมื่อได้ปรึกษาหารือกันเรียบร้อยแล้ว ฮ่องเต้น่าหลานหลิงหวางจึงสั่งให้น่าหลานเยี่ยนำทัพออกไปจัดการโดยด่วน พร้อมกับนำตัวมู่หรงฮวาและมู่หรงฟังติดตามไปด้วยในฐานะนักโทษกบฏ เวลาเพียงชั่วข้ามคืนคนของมู่ไป่หรงที่ถูกส่งเข้ามาสืบความในเฟิ่งหวงก็ถูกคนของน่าหลานเยี่ยลอบสังหารจนหมด จนกระทั่งทัพของมู่ไป่หรงใกล้มาถึงเขตเมืองเฟิ่งหวง น่าหลานเยี่ยก็นำตัวมู่หรงฟังและมู่หรงฮวาไปสังหารต่อหน้ามู่ไป่หรงผู้เป็นบิดา เมื่อเห็นว่าบุตรสาวและบุตรชายตายจากไปแล้ว ฮ่องเต้มู่ไป่หรงก็สติแตก เหล่าทหารเกิดความโกลาหล ท้ายที่สุดก็ถูกน่าหลานเยี่ยสังหารไปจนหมดสิ้น น่าหลานเยี่ยทำศึกกับฮ่องเต้มู่ไป่หรงร่วมเดือน ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แทบจะไม่ได้กลับจวนชินอ๋อง เขาฝากฝังให้พ่อบ้านไป๋คอยดูแลจวนแทน และให้ชิงชิงคอยจับตาดูว่าเสวี่ยเอ๋อร์จะกลับมาเมื่อใด ด้านเสวี่ยเอ๋อร์ที่กำลังจัดเก็บทำความสะอาดบ้านอยู่นั้น ฉับพ

เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงต้นสารทฤดู อากาศจึงเริ่มเย็นสบายขึ้นไม่น้อย ดอกถานฮัวเริ่มผลิบานต้อนรับสารทฤดู เสวี่ยเอ๋อร์มักจะใช้เวลาได้เป็นวัน ๆ ในการชมดอกถานฮัวที่สวนดอกไม้ในจวนชินอ๋อง เช้านี้ชิงชิงนำสำรับมาให้นางกับน่าหลานเยี่ย บรรยากาศในการกินอาหารคงจะดีไม่น้อยหากสวีหลันฮวาไม่โผล่เข้ามาร่วมวงด้วยเสียก่อน เสวี่ยเอ๋อร์เห็นว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อีกอย่างตามกฎธรรมเนียมปฏิบัติ ยามนี้จวนชินอ๋องยังไม่มีพระชายาเอก การที่ชายารองจะร่วมโต๊ะด้วยก็ไม่ได้แปลกอันใด เสวี่ยเอ๋อร์มองดูจานอาหารบนโต๊ะ วันนี้มีเป็ดย่าง มะเขือเทศผัดไข่ และรากบัวยัดไส้ และอาหารอีกหลายอย่างที่หน้าตาน่ากินไม่น้อย น่าหลานเยี่ยคีบรากบัวยัดไส้ให้นางชิ้นหนึ่งก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "วันนี้เป็นวันฉู่สู่ เป็นวันแรกที่เข้าสู่สารทฤดู ชาวเฟิ่งหวงเชื่อกันว่า หากได้กินอาหารพวกนี้ในวันฉู่สู่จะเป็นมงคลที่ดีแก่ชีวิต" เสวี่ยเอ๋อร์ยิ้มให้น่าหลานเยี่ยคราหนึ่ง สวีหลันฮวาที่ได้เห็นเช่นนั้นจึงหันไปเอ่ยกับน่าหลานเยี่ยอย่างออดอ้อน "ท่านอ๋องเพคะ หลันเอ๋อร์อยากกินเป็ดย่าง แต่มันไกลมือไม่น้อย ท่านอ๋อง..." "พวกเจ้าจะยืนนิ่งอยู่ทำไมกัน มาช่

เมื่อกลับมาถึงจวน เสวี่ยเอ๋อร์ก็รีบทำแผลให้น่าหลานเยี่ยทันทีไม่นานนักหมอหลวงก็มาถึง เมื่อตรวจดูไม่พบว่าร่างกายได้รับบาดเจ็บเพิ่ม จึงจัดยาให้เล็กน้อย และขอตัวกลับทันที เสวี่ยเอ๋อร์ใช้ผ้าสะอาดพันแผลให้น่าหลานเยี่ย ก่อนจะเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย "โชคดีที่ท่านอ๋องปลอดภัย" "เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้าใช้สิ่งใดสังหารพวกมัน" เมื่อเห็นว่าน่าหลานเยี่ยยังไม่คลายความสงสัย เสวี่ยเอ๋อร์จึงยิ้มให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะหยิบปืนที่ยามนี้นางใช้ลูกกระสุนไปจนหมดแม็กแล้วส่งให้เขาดู น่าหลานเยี่ยจ้องมองมันด้วยความสงสัยไม่น้อย "มันเรียกว่าปืนเพคะ ใช้ฆ่าคน ยามที่ข้าอยู่โลกอนาคตข้าชอบไปเรียนยิงปืน จึงได้ใช้ประโยชน์ในวันนี้" "เจ้านี่ช่างมีเรื่องให้ข้าประหลาดใจอยู่ตลอดเวลา" "อย่าประหลาดใจเลยเพคะ ท่านอ๋องควรจะชินได้แล้ว" เสวี่ยเอ๋อร์เก็บปืนกระบอกนั้นไว้ในห่อผ้าเช่นเดิม เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ไม่ไกล นางหันไปมองก็พบว่าเป็นสวีหลันฮวาที่วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าที่แตกตื่น "ท่านอ๋อง หลันเอ๋อร์เป็นห่วงท่านอ๋องยิ่งนักเพคะ ให้หลันเอ๋อร์ทำแผลให้นะเพคะ" "กลับเรือนไปเสียข้าต้องการพักผ่อน" "แต่ท่านอ๋องเพคะ" "ข้าไม่ชอบพูดซ