All Chapters of รักนี้ทะลุกำแพง: Chapter 11 - Chapter 20

น่าหลานเยี่ยและเสวี่ยเอ๋อร์กลับมาถึงบ้าน ก่อนจะกินอาหารรองท้องเพราะนางหิวเหลือเกิน น่าหลานเยี่ยดูจะสนใจอาหารที่นางซื้อมาเป็นอย่างมาก เขากิน ๆ คาย ๆอยู่เช่นนั้นจนนางอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ "เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้าพูดกับหญิงชราผู้นั้นเรื่องใดกันหรือข้าฟังไม่เข้าใจ" อยู่ ๆ น่าหลานเยี่ยก็เอ่ยถามเสวี่ยเอ๋อร์ขึ้นมา นางที่กำลังตักอาหารกินก็ชะงักไปครู่หนึ่ง พลางครุ่นคิดในใจ นางจะบอกเขาดีหรือไม่นะ? "ว่าอย่างไรเล่า?" "อ้อ ไม่มีสิ่งใดเพคะ นางบอกเพียงว่าให้หม่อมฉันระวังภัย อาจจะมีเคราะห์เล็กน้อย" "เท่านั้นเองหรือ" "เพคะ" เสวี่ยเอ๋อร์หลีกเลี่ยงที่จะไม่บอกว่าหญิงชรานางนั้นเอ่ยเช่นใดบ้าง นางไม่อยากให้เขาคิดมากเพราะนาง น่าหลานเยี่ยเองก็พยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้เอ่ยถามเอาความใดกับนางอีกแม้เพียงครึ่งคำเวลาล่วงเลยมาจนถึงวันที่เจ็ด ในขณะที่น่าหลานเยี่ยและเสวี่ยเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนเตียงนอน พลางสนทนากันไปเรื่อยเปื่อย อยู่ดีดีน่าหลานเยี่ยก็หันมาเอ่ยกับเสวี่ยเอ๋อร์ด้วยความดีใจ "เสวี่ยเอ๋อร์!!! เจ้าได้ยินเสียงระฆังกระดิ่งหรือไม่?"เสวี่ยเอ๋อร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็มีท่าทีตื่นตระหนกเช่นเดียวกัน นางพยายามเงี่ยหูฟ

มู่หรงฟังถูกหามกลับมาที่เรือนของตนด้วยสภาพที่ทุลักทุเลเป็นอย่างมาก มู่หรงฮวาที่ได้ทราบเรื่องจากบ่าวรับใช้ว่าพี่ชายตนเองถูกน่าหลานเยี่ยทุบตีจนปางตายก็เกิดโทสะเป็นอย่างมาก ยามนี้นางได้เป็นสนมของฮ่องเต้ รั้งตำแหน่งพระสนมซูเฟย เป็นที่โปรดปรานไม่น้อย แม้แต่อวิ๋นฮองเฮาก็ยังไม่กล้ามีปากมีเสียง แต่ไหนแต่ไรมาฮ่องเต้ไม่เคยรับพระสนม นางเป็นสตรีคนแรกที่ได้เข้าวังมาเป็นซูเฟย ยิ่งคิดมู่หรงฮวาก็ยิ้มกริ่มในใจไม่น้อย ยามนี้นางเปลี่ยนเป้าหมายใหม่แล้ว น่าหลานเยี่ยควบคุมได้ยาก เช่นนั้นน่าหลานหลิงหวางย่อมเข้าหาได้ง่ายกว่า แม้จะแก่ไปเสียหน่อย แต่ก็สามารถบันดาลทุกสิ่งให้นางได้สมใจปรารถนา เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางจึงนำเรื่องที่มู่หรงฟังถูกน่าหลานเยี่ยทุบตีไปฟ้องฮ่องเต้น่าหลานหลิงหวางในทันที น่าหลานเยี่ยที่เพิ่งกลับถึงจวน ยังไม่ทันได้พักให้หายเหนื่อย พ่อบ้านก็เข้ามารายงานว่าฮ่องเต้มีรับสั่งให้เขาเข้าวังหลวงอย่างเร่งด่วน น่าหลานเยี่ยเพียงพยักหน้าเล็กน้อยไม่ได้เอ่ยสิ่งใด ก่อนจะรีบมุ่งหน้าเข้าวังหลวงไปในทันที เมื่อมาถึงก็พบกับมู่หรงฮวาที่กำลังยืนอยู่ข้างกายน่าหลานหลิงหวาง คอยดูแลรินน้ำชาให้อย่างเอาใจ ในขณะที่อ

หลังจากอยู่สนทนากับอวิ๋นฮองเฮาต่ออีกครู่หนึ่ง น่าหลานเยี่ยและเสวี่ยเอ๋อร์ก็ขอตัวกลับจวนในทันที สวีหลันฮวาที่เห็นเช่นนั้นจึงขอตัวกลับเช่นเดียวกัน ระหว่างทางคนทั้งสามเดินออกจากวังหลวงมาพร้อมกัน แต่ทว่าน่าหลานเยี่ยกลับไม่สนใจสวีหลันฮวาเลยแม้แต่น้อย สวีหลันฮวาที่กลับมาถึงจวนก็ลงมือทุบตีด่าทอบ่าวไพร่เพื่อระบายโทสะ เดือดร้อนถึงสวีหลงเยียน เสนาบดีกรมโยธาผู้เป็นบิดาต้องเข้ามาห้ามปรามนาง "หลันเอ๋อร์เจ้าใจเย็นก่อนเถิด ไปโมโหผู้ใดมากันจึงมาลงกับบ่าวไพร่เช่นนี้ ได้ยินว่าเจ้าเข้าวังหลวงไปพบเสด็จป้าของเจ้ามามิใช่หรือ?" สวีหลันฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันไปร้องไห้กับบิดาของตนเองทันที "ฮือ ท่านพ่อ เพราะข้าเข้าวังนั่นแหละเจ้าค่ะ จึงได้พบเจอกับเรื่องปวดใจ!!!" "เรื่องอันใดกัน มีผู้ใดรังแกเจ้าหรือ พ่อจะไปจัดการมันให้!!!" "ท่านอ๋องเพคะ ท่านอ๋องพาสตรีอื่นเข้าจวน ท่านพ่อ ท่านพ่อต้องช่วยลูกนะเจ้าคะ เสด็จป้าก็ทรงเมินเฉยต่อลูก ท่านพ่อต้องนำราชโองการที่อดีตฮ่องเต้มอบให้ออกมาช่วยลูกนะเจ้าคะ!!!" สวีหลงเยียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้ากังวลไม่น้อย ก่อนอดีตฮ่องเต้จะสวรรคตได้มอบราชโองการให้เขาหนึ่งฉบับเพื่อเป็นร

ยามนี้น่าหลานเยี่ยกำลังฝึกซ้อมยิงธนูอยู่ที่สวนท้ายจวน เป็นกิจกรรมยามเช้าของทุก ๆ วันที่เขาจะต้องฝึกวรยุทธ์ เสวี่ยเอ๋อร์สั่งให้สาวใช้นำสุราและอาหารเลิศรสมาคอยท่าเขา นางมีความสุขในทุก ๆ คราที่ได้ปรนนิบัติรับใช้สามีของตน ในขณะที่น่าหลานเยี่ยกำลังปล่อยลูกธนูดอกสุดท้ายไปยังเป้าหมาย พ่อบ้านไป๋ก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา น่าหลานเยี่ยที่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย "เหตุใดจึงวิ่งหน้าตื่นเข้ามาเช่นนี้ มีเรื่องอันใดหรือ?" "ท่านอ๋อง มีข่าวด่วนจากในวังพ่ะย่ะค่ะ" น่าหลานเยี่ยที่ได้เห็นสีหน้าตื่นตระหนกของพ่อบ้านไป๋ก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้จะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่แท้ เขาจึงพยักหน้าให้พ่อบ้านไป๋เข้ามาใกล้ ๆ พ่อบ้านไป๋ไม่รอช้ารีบโน้มศีรษะไปกระซิบที่ข้างหูของน่าหลานเยี่ยทันที เมื่อได้ฟังความจากพ่อบ้าน ใบหน้าหล่อเหลาของน่าหลานเยี่ยก็ฉายแววเย็นชาอย่างไม่ปิดบัง เขาโยนคันธนูทิ้งลงไปบนพื้น ก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปวังหลวงในทันที เสวี่ยเอ๋อร์ที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ร้อนใจไม่น้อย แต่นางไม่กล้าเอ่ยถามความอันใดจากพ่อบ้านให้มากนัก วังหลวง "ฝ่าบาท ท่านอ๋องทรงเสด็จมาพ่ะย่ะค่ะ!" "ให้เข้ามา ... บัดซบ!!! ข้ายังไม่ได

สวีหลันฮวามุ่งหน้ามาพบกับเสวี่ยเอ๋อร์ที่เรือนปีกซ้าย แต่กลับพบว่าเรือนนั้นไร้ผู้คนมีแต่สาวใช้ที่กำลังทำความสะอาด ที่จวนชินอ๋องจะมีเรือนย่อยหลายหลัง เรือนใหญ่ตรงกลางเป็นที่อยู่ของน่าหลานเยี่ย ส่วนเรือนปีกขวาเป็นที่อยู่ของนาง และเรือนปีกซ้ายนางได้ยินสาวใช้ของนางบอกว่าเสวี่ยเอ๋อร์พักอยู่ที่นั่น "นี่พวกเจ้า พระชายารองเสวี่ยเอ๋อร์เล่า?" สาวใช้น้อยที่กำลังทำความสะอาดเครื่องใช้ในเรือน เมื่อเห็นว่าสวีหลันฮวามาก็รีบคุกเข่าลงทันที ก่อนจะเอ่ยตอบ "ทูลพระชายารองสวี พระชายารองเสวี่ยเอ๋อร์พักอยู่ที่เรือนใหญ่เพคะ" "เรือนใหญ่?" "เพคะ" สวีหลันฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็กำมือแน่น ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่เรือนใหญ่ทันที เมื่อมาถึงนางก็พบกับเสวี่ยเอ๋อร์ที่กำลังนั่งอ่านตำราอยู่บนโต๊ะ ไม่ไกลนักมีดอกเหมยกุ้ยฮวาสีแดงสดที่เพิ่งเก็บมาจากสวนใหม่ ๆ ปักอยู่ในแจกัน ส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งเรือน สวีหลันฮวาคับแค้นใจไม่น้อย น่าหลานเยี่ยไม่เข้าหอกับนางยังพอทน แต่นี่กลับพานังแพศยานางนี้มากอดไว้ถึงในเรือนใหญ่!!! "เดิมทีเรือนนี้ ผู้ที่สามารถเข้ามาพักอาศัยได้เห็นจะมีเพียงตำแหน่งชายาเอก แต่เจ้ากลับเสนอหน้ามาอยู่ที่นี่ ช่างไม่รู