Lahat ng Kabanata ng รักนี้ทะลุกำแพง: Kabanata 1 - Kabanata 10

เกือบสองวันแล้วที่ปลายฝันไม่ได้ไปแตะต้องภาพวาดบนหัวเตียงนั้น แต่ทุกครั้งที่จ้องมองมัน เธอจะรู้สึกราวกับว่าเห็นชายหนุ่มผู้นั้นกำลังเดินไปเดินมาอยู่ที่หน้าต่าง มันเป็นภาพที่เลือนราง แต่เธอกลับสัมผัสได้ว่าเป็นเขาอย่างแน่นอนน่าหลานเยี่ยสั่งคนให้ไปเชิญไต้ซือมีชื่อเสียงบนเขาให้มาที่ตำหนักของเขาเป็นการเร่งด่วน เขาเริ่มหวาดระแวงเสียแล้ว หากนางเป็นผีจริง ๆ เขาจะได้ให้ไต้ซือมาทำพิธีขับไล่นางไปเสีย"ว่าอย่างไรบ้างไต้ซือ""ชินอ๋องทรงเห็นนางออกมาจากหน้าต่างตรงกำแพงนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ""ใช่ ข้าเห็น เจ้ารู้หรือไม่ว่านางเป็นผู้ใด ตอบดีดีเล่า ตอบไม่ดีข้าบั่นคอเจ้าขาดแน่!!!"ไต้ซือสะดุ้งโหยง เขาเองเคยได้ยินคำเล่าลือว่าชินอ๋องผู้นี้มีนิสัยโหดเหี้ยม และชอบใช้กำลังเป็นที่สุด แต่ไม่คิดว่าจะรุนแรงถึงขนาดถามบั่นคอกันเช่นนี้"ทูลชินอ๋อง จากที่กระหม่อมได้เพ่งมองดู กระหม่อมมองเห็นด้ายแดงเนื้อคู่ของพระองค์ทรงปรากฏขึ้น ถ้าจะให้ตอบแบบไขความกระจ่าง ก็คือแม่นางน้อยผู้นั้นเป็นเนื้อคู่ของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ""ข้าเป็นเนื้อคู่กับผีหรือ? บัดซบ ตายซะเถอะ!!!""ชินอ๋อง!!! อ๊าส์ อย่าทำกระหม่อม!!!""ไสหัวไปซะ!!! ไต้ซือบัดซบ!!!"ไต

ปลายฝันจ้องมองเขาด้วยแววตาหวาดระแวง แค่นางไม่ยอมแต่งกับเขา เขาถึงกับต้องบั่นคอนางขาดเชียวหรือ"ฝัน"ยังไม่ทันที่ปลายฝันจะเอ่ยสิ่งใด เสียงแม่ก็ดังมาจากหน้าประตู ปลายฝันหันไปมองน่าหลานเยี่ย ก่อนจะเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา"รอตรงนี้นะเพคะ ข้าจะออกไปพบแม่ครู่เดียว""อย่ากระซิบเช่นนี้ข้าเสียว"ปลายฝันคร้านจะสนใจเขา นางจึงเดินออกไปหาแม่ที่นอกประตูทันที"คะแม่""แม่กับลุงมีสัมมนาด่วนที่ต่างจังหวัดเจ็ดวัน ลูกเฝ้าบ้านดีดีเล่า""ค่ะ"แม่เดินผละออกไปพร้อมกับข้าวของพะรุงพะรัง แต่พ่อเลี้ยงบ้ากามกลับส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้แทน ปลายฝันรู้สึกขยะแขยงเสียจนต้องรีบปิดประตูหนีทันทีโอเคร! แม่ไม่อยู่บ้านอาทิตย์หนึ่ง ค่อยสะดวกหน่อย!ปลายฝันเดินกลับเข้ามาในห้องนอน น่าหลานเยี่ยที่เห็นเช่นนั้นก็รีบเดินเข้ามาหานางทันที"เสวี่ยเอ๋อร์ ข้าหิวยิ่งนัก เจ้ามีสิ่งใดให้ข้ากินบ้าง"ปลายฝันมองน่าหลานเยี่ยเล็กน้อย ปกติเธอเองไม่ค่อยจะได้ลงไปทานข้าวกับแม่สักเท่าใดนัก เพราะไม่อยากเจอหน้าพ่อเลี้ยงบ้ากามผู้นั้น จึงไม่รู้ว่าในตู้เย็นมีสิ่งใดหลงเหลือให้กินอยู่บ้าง"ข้าจะไปทำมาม่าให้ท่านกินรอสักครู่นะเพคะ""ข้าไปด้วยได้หรือ

ปลายฝันชะงักค้างกลางอากาศ ในขณะที่เครื่องหรรษาแท่งนั้นยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง น่าหลานเยี่ยที่เห็นเช่นนั้นก็ยื่นมือไปจับแท่งหรรษาออกมาจากรูสวยของนาง ก่อนจะโยนมันทิ้งไปที่ปลายเตียงด้วยแววตาตื่นตระหนก"ใครทำเจ้า!!! บอกข้ามาเถิด ข้าจะไปฆ่ามัน!!!""เอ่อ...""เสวี่ยเอ๋อร์!!!""ข้า...""ช่างชั่วช้ายิ่งนัก!!! มันอำมหิตเหลือเกินที่กล้าแทงเจ้าตรงนั้น!!! มันบังคับเจ้าใช่หรือไม่? เอ๋!!! ว่าแต่เหตุใดมีดนี่จึงมีลักษณะประหลาดเช่นนี้ มันทำจากสิ่งใดกันจึงคล้ายกับแท่งสวรรค์ของข้า ต้องเป็นผู้ที่มีวิชาคุณไสยมนตร์ดำเป็นแน่ ดูสิ!!! มีแสงสว่างด้วย เจ้าเจ็บมากหรือไม่ เอาเช่นนี้ละกัน ให้ข้าช่วยใช้มือแหวกดู...""อย่านะ!!! ท่านอ๋อง!!! ข้าเป็นคนแทงมันเข้ามาเองเพคะ!!!""หา???""เอ่อ มันเป็นเครื่องบำบัดความใคร่เพคะ คือ ทำให้ข้าเสียวเหมือนตอนที่ท่านทำน่ะเพคะ!!!"น่าหลานเยี่ยขมวดคิ้วมุ่น เขาครุ่นคิดอยู่เป็นนานสองนาน ก่อนจะหันมามองปลายฝันด้วยแววตาเป็นประกายที่แท้นางโหยหาเขาจนต้องแทงตนเอง!!!ข้าควรช่วยนางโดยการใช้แท่งมังกรผงาดของข้าแทงนางแทนแท่งประหลาดนั้นดีหรือไม่?!!!"เสวี่ยเอ๋อร์""เพคะ""ข้าจะแทงเจ้าด้วยตัวของข้

เสวี่ยเอ๋อร์ยื่นมือไปทุบตีที่แผงอกของเขาอย่างเอือมระอา เมื่อมองไปโดยรอบก็รู้สึกอ้างว้างขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกยุคสมัยที่นางข้ามมาไม่มีประเพณีการทำบุญตักบาตรให้ผู้ล่วงลับดั่งเช่นที่ประเทศไทย มีเพียงการเดินทางไปไหว้พระขอพรและสวดมนต์ให้แก่คนตายเพื่อส่งพวกเขาไปสู่สุคติเพียงเท่านั้น เสวี่ยเอ๋อร์สวดมนต์ไหว้พระขอพรให้แก่มารดาของตนอยู่ถึงสามวันสามคืน น่าหลานเยี่ยเองก็รู้ความเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่เข้าไปรบกวนนางเลยแม้แต่น้อยนับจากนี้นางคือเสวี่ยเอ๋อร์ไม่ใช่ปลายฝันอีกแล้วเมื่อผ่านช่วงเวลาที่โศกเศร้ามาได้แล้ว น่าหลานเยี่ยก็พานางมาเที่ยวตลาดที่เมืองหลวงเฟิ่งหวงเพื่อผ่อนคลายจิตใจ เสวี่ยเอ๋อร์รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย ดวงตาคู่สวยทอดมองออกไปดูรอบ ๆ ด้านด้วยความตื่นเต้นน่าหลานเยี่ยเอ่ยแก่นางว่า ฝั่งที่เขากับนางอาศัยอยู่จะเป็นเขตสำหรับเหล่าขุนนางและชาวบ้านธรรมดาทั่วไป เมื่อเดินข้ามสะพานหงเฉียวไปอีกฝั่งจะเป็นวังหลวงที่ใหญ่โตโอ่อ่า สองฟากฝั่งจะถูกกั้นด้วยแม่น้ำถั่วเจียงที่เป็นสายน้ำขนาดใหญ่ทอดยาวไปจนสุดลูกหูลูกตา เขาเองมิชอบชีวิตที่เคร่งครัดกฎระเบียบเช่นในวังหลวง จึงขอให้ฮ่องเต้พระราชทานตำหนักชินอ๋องให้เขาย้า

น่าหลานเยี่ยพาเสวี่ยเอ๋อร์กลับมาที่จวน ก่อนจะอาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วตรงไปที่ห้องตำรา แม้จะเที่ยวเล่นสนุกแค่ไหนแต่อย่างไรเขาก็ยังมีงานที่จะต้องทำมากมาย เสวี่ยเอ๋อร์เดินออกมารับลมที่ด้านนอกห้องนอน ยามนี้เป็นฤดูหนาว อากาศจึงค่อนข้างหนาวเย็นไม่น้อย นางเองไม่ค่อยคุ้นชินกับสภาพอากาศหนาวเช่นนี้เท่าใดนัก โชคดีที่เสื้อผ้าที่สวมใส่ค่อนข้างหนาจึงพอบรรเทาอาการหนาวเย็นไปได้ไม่น้อย เสวี่ยเอ๋อร์มองดูดวงจันทร์บนท้องฟ้าก่อนจะครุ่นคิดในใจ เคยอ่านเจอแต่ในนิยายว่าวังหลวงของจีนใหญ่โตและงดงาม แต่เมื่อได้มาเห็นกับตาตนเอง นางรู้สึกว่ามันวิเศษยิ่งนัก มันงดงามเสียยิ่งกว่าตอนที่นางจินตนาการเอาไว้เสียอีก แต่ถึงแม้จะงดงามมากเพียงใด แต่ที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านเกิดของนาง อย่างไรเสียนางคงต้องปรับตัวเป็นอย่างมากกับการใช้ชีวิตที่นี่ "ฮัดชิ้ว!!!" "ข้างนอกอากาศเย็นเจ้าจะออกมาทำไมกัน รีบกลับเข้าห้องเร็วเข้า" "ท่านอ๋อง" "ข้าเองสิ สามีที่เร่าร้อนของเจ้า" เสวี่ยเอ๋อร์ก้มหน้าลงพยายามที่จะไม่หลุดหัวเราะ น่าหลานเยี่ยที่เห็นเช่นนั้นจึงเข้ามาจับมือนางเอาไว้ ก่อนจะพานางเดินกลับเข้ามาในห้องนอนที่แสนอบอุ่น เมื่อเข้ามาในห้องน