All Chapters of น้ำผึ้งในรอยทราย: Chapter 41 - Chapter 50

คนตัวเล็กระบายลมหายใจแล้วก้าวเข้าด้านในอย่างเชื่องช้ามองเห็นฝ่าบาทบรรทมอยู่บนเตียงมีสายน้ำเกลือและผ้าพันแผลตรงช่วงอก และรอบๆ มีสตรีมากมายกำลังนอนหลับเพื่อเฝ้า“กี่นางกันหนอ”นิลลนายกนิ้วชี้นับ “โอ้โห ยี่สิบสามคนแหนะนาเดีย”เธอหัวเราะแผ่ว“คุณนิลลนา...”“ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า ฝ่าบาทมีคนดูแลเยอะแยะแบบนี้ไม่มีฉันคงไม่เป็นไร”เธอหันกลัวก้าวยาวออกมาจนถึงหน้าประตูในความคิดตอนนี้คืออยากกลับไปยังห้องนอนให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้ไม่ต้องมาเห็นอะไรเยี่ยงนี้อีก“พระสนมเพคะ!”นาเดียร้องเรียกขณะเดินออกมาด้านนอก นิลลนาหยุดเท้าแล้วหันกลับมา“นาเดีย เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้เรียกพระสนม”“ไม่ได้หรอกคะ ตอนนี้เราอยู่ข้างนอกนาเดียคงทำเช่นนั้นไม่ได้ มันผิดประเพณี”คนฟังกัดฟันก้าวฉับๆ นาเดียรีบวิ่งตามด้วยความกังวล หากเป็นเธอคงขุ่นเคืองเช่นเดียวกัน ไม่น่าเลย เธอไม่ควรชวนพระสนมมาเยี่ยมพระอาการจนทำให้เห็นภาพบาดตาเช่นนี้สองเท้าก้าวอย่างรวดเร็วมาถึงตำหนักร่างบางทิ้งกายลงบนโซฟาด้วยความหงุดหงิด นิลลนาสูดหายใจเข้าปอดระงับโทสะ เธอชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ทำไมตนเองต้องโกรธขนาดนี้ในเมื่อตั้งมั่นแล้วว่าจะออกห่างจากฝ่าบาท ดี

อัสลันยิ้มกว้างกุมพระหัตถ์เจ้าเหนือหัวไว้“ขอบพระทัยพะยะค่ะฝ่าบาท”ทรงแย้มสรวลเห็นคนสนิทออกอาการดีใจทรงดีพระทัยไปด้วย แต่พระองค์ยังทรงครุ่นคิด สำหรับนิลลนาแล้วพระองค์อยู่ในฐานะอะไรกันแน่“อัสลัน เจ้าช่วยไปบอกนิลลนาให้มาเข้าเฝ้าข้าหน่อย”“ตอนนี้หรือพะยะค่ะ”อัสลันไม่แน่ใจนัก เพราะปกติแล้วพระสนมเข้ามาปรนนิบัติฝ่าบาทตลอดเวลา จนไม่ขาด ขนาดตัวเขามาเข้าเฝ้ายังลำบาก ถ้าหากพวกพระนางรู้ว่าฝ่าบาทเรียกเข้าเฝ้าคงมีการอิจฉากันแน่นอน“ใช่ ตอนนี้”“แต่ฝ่าบาท ข้างนอกพระสนมองค์อื่นกำลังรอเข้าเฝ้าฝ่าบาทอยู่อีกนะพะยะค่ะ”ทรงระบายพระอัสสาสะ “เราต้องการเจอนิลลนา ส่วนคนอื่นให้กลับไปเถอะ เราให้เข้าเฝ้ามามากพอแล้วไม่อยากเจอใครเราเหนื่อย”“พะยะค่ะฝ่าบาท”อัสลันรับคำร่างสูงก้าวออกมานอกห้องหยุดยืนสายตาพระสนมจ้องมองมายังเขา ความจริงไม่อยากทำร้ายจิตใจพวกนางสักเท่าไหร่ ดูเหมือนฝ่าบาทจะทรงพอพระทัยต่อพระสนมองค์ใหม่มาก เขาคงทำอะไรไม่ได้“ข้าจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทได้หรือยัง”ซากิน่าเอ่ยถามโดยมีน้องสาวยืนอยู่ด้านหลังไม่ห่าง“ฝ่าบาททรงต้องการพักผ่อนไม่ต้องการให้ใครเข้ารบกวนพะยะค่ะ”“แต่ข้าไม่ใช่คนอื่น!”ซากิน่าเถียงกลับ“ไม่ว่า

ร่างบางยืนทอดอาลัย จนถึงบัดนี้ฝ่าบาทยังไม่เสด็จมาหายังตำหนัก ลมหายใจแผ่วเบาถูกทอดถอน ออกมาหลายต่อหลายครั้ง นิลลนามองเงาสะท้อนของตนเอง เธอ... หลงลืมบางสิ่งไป ไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะแสดงความเป็นเจ้าของพระองค์ได้ และที่สำคัญ ควรตระหนักถึงสถานะตนเอง ฝ่าบาทอยู่สูงเกินเอื้อม ณ เวลานี้ ควรหาทางติดต่อครอบครัวเพื่อให้ทุกอย่างมันจบลงเสียทีนาเดียยืนมองเจ้านายตนแล้วหนักใจ ไม่เคยเห็นนางเป็นเช่นนี้มาก่อน หลังจากวันที่ฝ่าบาทเสด็จมาตำหนัก อาการพระองค์ทรุดลง พระสนมเองใจแข็งเหลือเกิน ไม่ยอมเข้าเฝ้าเพื่อเยี่ยม ยังคงอยู่ตำหนักไม่ยอมออกไปไหน แววตาเศร้าหมอง เธอรู้ดีว่าเพราะอะไร แต่หากนางได้รับรู้ว่า โดยปกติแล้วฝ่าบาทไม่เคยปฏิบัติเยี่ยงนี้กับใคร นางจะคิดเช่นไรบ้าง“เป็นห่วงฝ่าบาทเหรอคะ” เธอเอ่ยถาม เพราะอยากหาเรื่องพูดคุย และนี้คือคำถามตรงประเด็นที่สุด นิลลนาหันมองแววตาหม่นเศร้า“นิดหน่อยน่ะนาเดีย แต่ฝ่าบาทมีคนเป็นห่วงมากมายอยู่แล้ว ข้าคงเป็นแค่... ส่วนหนึ่งกระมัง”“หากฝ่าบาททรงทราบว่า คุณเป็นห่วงเช่นนี้คงดีพระทัย ถ้าหากฝ่าบาทไม่ปรารถนาต่อคุณแล้ว คงไม่เสด็จมา คุณรู้หรือเปล่าว่า ฝ่าบาทไม่เคยทำเช่นนี้กับพระสนมอ

เมื่อรู้สึกว่าบทสนทนาระหว่างสองพระองค์อาจมีการกล่าวถึงตัวเธอ นิลลนาเลยหาทางหลีกเลี่ยง เธอไม่ชอบถูกมองเป็นสิ่งของ“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหม่อมฉันขอตัวเพคะ” นิลลนาก้มศีรษะแล้วก้าวเลี่ยงออกมา โดยมีนาเดียติดตามอารีมาหันมองตาม ในใจร้อนระอุราวกับมีไฟเผา เหตุใดนางถึงได้รับความสนใจจากฝ่าบาทและเจ้าชายเซบา นับวันนิลลนายิ่งมีอิทธิพลต่อพระทัยฝ่าบาทมากขึ้น คงปล่อยไว้ไม่ได้เสียแล้วไม่เช่นนั้นเธอคงสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่งตำแหน่งมเหสีสองร่างก้าวมาถึงสวนหย่อมภายในวัง นาเดียยกมือทาบอกราวกับตนเองเจอเรื่องนากลัว แต่นิลลนากับวางสีหน้าเรียบเฉย“น่ากลัวมากเลยเพคะ หม่อมฉันนึกว่าจะเกิดเรื่องเสียแล้ว” นาเดียทูล อยู่ด้านนอกเธอจำเป็นต้องใช้คำราชาศัพท์เพื่อไม่ให้พระสนมถูกมองไม่ดี“เกิดเรื่องอะไรเหรอนาเดีย”“เจ้าชายเซบาสทรงพอพระทัยพระสนมน่ะสิเพคะ โชคดีที่ฝ่าบาทแก้ต่างให้ ไม่เช่นนั้นคงถูกทาบทามให้ถวายงานเจ้าชายคืนนี้แน่นอน”“ไม่มีทางหรอก ต่อให้ฉันไม่ได้เป็นพระสนมก็ตาม คนนะไม่ใช่สิ่งของจะถูกหิ้วไปไหนก็ได้” คนตัวเล็กยกมือกอดอกไม่สบอารมณ์“อย่าทรงตรัสเช่นนี้สิเพคะเดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า” นาเดียเตือนสีหน้าตระหนก“ฉัน

หญิงสาวขึ้นเกี้ยวเดินทางตามคำขอ เมื่อถึงหน้าตำหนักเห็นคนเชิญยืนรอพร้อมรอยยิ้ม นิลลนาตระหนกตรงที่เธอถูกจูงข้อมือลากเข้าด้านในอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ตั้งตัวพูดคุยซักถามอะไรกันสักคำ นาเดียวิ่งตามแทบไม่ทัน“ข้าจัดที่สวยๆ ให้เจ้าได้ชมความงามเพียงคนเดียว รู้หรือเปล่านิลลนา” อารีมาสาธยายเพื่อให้อีกฝ่ายไว้ใจ“ขอบใจท่านมาก” เธอตอบรีบเสียงแผ่วครู่หนึ่งร่างบางมาถึงห้องกลางน้ำ สถานที่นั้นถูกตั้งอยู่กลางสระน้ำมีปลาหลากหลายชนิดแหวกว่ายมันสงบและเย็นสบายซึ่งถูกจริตเธอทีเดียว เพราะปกติไม่ชอบสังสรรค์คนหมู่มากอยู่แล้ว“ข้าจะให้นางกำนัลยกสำรับมาให้ ส่วนนาเดียข้าขอยืมตัวนางไปช่วยงานเสียหน่อยเจ้าคงไม่ว่าอะไร” อารีมาดักทางทันทีนิลลนาเหลือบมองข้ารับใช้เป็นเหมือนเพื่อนสนิท เห็นนางแสดงสีหน้าหนักใจ แต่เธอไว้ใจในตัวอารีมาและคาดว่าคงไม่เกิดเหตุการณ์วุ่นวายอะไรอีก“ได้สิ” เธอยิ้ม แล้วหันไปบอกนาเดีย “นาเดียไปช่วยงานที่นี่ก่อนนะ”“เพคะพระสนม” นาเดียตอบรับเสียงเบาอารีมาหันมองอันจาส่งสายตาเพื่อบอกความนัย นางกำนัลเลยรีบรั้งข้อมือนาเดียให้ก้าวตามเพื่อหลีกให้พ้นทางนายตน“เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าขอตัวไปรับแขกสักครู่แล้วจะมา