Semua Bab น้ำผึ้งในรอยทราย: Bab 21 - Bab 30

หญิงสาวชะงักมองดูระดับน้ำในบ่อลดลงอย่างรวดเร็ว หันมองรอบกายเพื่อหาผ้าคลุมแต่มันกลับอยู่ไกลเกินเอื้อม กลีบดอกไม้ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย มือสองข้างยกปิดทรวงอกตนเองเมื่อระดับน้ำลดลง พระวรกายสูงใหญ่ทรงย่อลงแล้วยิ้มเยาะคนดื้อตรงหน้า“ฝ่าบาททำไมถึงทำกับหม่อมฉันแบบนี้เล่าเพคะ!”หญิงสาวถามเสียงเครือ“เพราะเจ้าดื้อยังไงล่ะ ข้าจะดูเวลาน้ำมันลดลงจนเจ้าไม่สามารถปกปิดเรือนร่างได้เจ้าจะทำยังไง”นิลลนากัดฟันแน่นน้ำตาคลอพยายามหาทางรอดให้กับตนเอง แต่เหมือนหมดสิ้นแล้วซึ่งความหวัง ระดับน้ำลดลงอย่างรวดเร็วจนเผยให้เห็นเอวคอดกิ่ว เมื่อไม่มีทางใดจะทำได้ร่างบางรีบกระโจนกอดคนตรงหน้าแน่นเพื่อไม่ให้มองเห็นสิ่งที่ตนเองต้องการปกปิดกษัตริย์มาซาฮาฟทรงชะงักด้วยความแปลกพระทัย ก่อนแย้มสรวลด้วยความพอพระทัยต่อสิ่งที่นางกระทำในตอนนี้ พระหัตถ์เริ่มเลื่อนลูบไล้แผ่นหลังแผ่วเบาคนตัวเล็กขนลุกเกรียว“ยะ...อย่านะเพคะ ทรงทำเช่นนี้กับหม่อนฉันไม่ได้”หญิงสาวร้องห้ามเสียงสั่น“ทำไมถึงทำไม่ได้ล่ะนิลลนา”ทรงตรัสเสียงแหบพร่า สูดกลิ่นหอมมวลบุบผชาติจากกลิ่นกายอันแสนนุ่มเนียน“เพราะหม่อมฉันไม่ยินยอมยังไงล่ะเพคะ!”“เจ้าคิดว่าห้ามข้าได้อย่าง

กษัตริย์หนุ่มขมวดพระขนงเล็กน้อยเมื่อเห็นแก้วไวน์ถูกยื่นให้ตรงหน้า“หม่อมฉันอยากดื่มไวน์ของที่นี่ แต่ไม่มีเพื่อนเลย ฝ่าบาททรงดื่มเป็นเพื่อนหม่อมฉันได้ไหมเพคะ”ทรงกระตุกมุมพระโอษฐ์แล้วทรงดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว คนมองตาโตเมื่อทรงแย่งแก้วจากมือแล้วเหวี่ยงทิ้งจนแตกกระจาย นิลลนาตระหนกเมื่อร่างตนเองถูกรั้งจนแนบชิด ก่อนผลักดันให้เอนลงบนฟูก ตอนนี้เธอกำลังภาวนาให้ยานอนหลับออกฤทธิ์โดยไว“เราอยากกินเจ้ามากกว่า ให้รอนานกว่านี้คงไม่ดีหรอกนิลลนา แค่นี้เราก็แทบเป็นบ้าอยู่แล้ว”พระโอษฐ์ก้มลงจุมพิตตามซอกคอหอมกรุ่นลากไล้ตามเรือนกาย นิลลนาสะดุ้งผลักดันด้วยความกลัว ในหัวสมองเบลอผสมความหวาดหวั่น“ยะ...อย่าเพคะ หม่อมฉันไม่พร้อม ฝ่าบาท”เธอร้องบอกแม้ร่างกายจะผ่าวร้อนตามการกระทำของพระองค์ก็ตาม“แต่ร่างกายเจ้าไม่อาจปฏิเสธเราได้เลยนิลลนา เจ้าอย่าพูดอะไรตรงข้ามกับความต้องการเลย”คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก เมื่อทรวงอกอวบถูกฉกชิมอย่างรวดเร็ว ไม่เคยพบพานมาก่อนเลยความรู้สึกร้อนวูบ เลือดสูบฉีดทั่วร่างกาย มันน่าอับอายผสมความต้องการอย่างร้ายกาจ มือบางยกผลักดันดิ้นรนสุดแรง แค่เพียงเท่านี้มันก็มากเหลือเกินแล้ว“หม่อมฉันไม่พร้อม ป

นาเดียหันมาทางเจ้านาย “คุณนิลลนา พระสนมเอกต้องการคุยกับคุณค่ะ พระนางขอให้คุณพูดภาษาอังกฤษ”“ได้สินาเดีย”นิลลนารับคำสนมเอกยกยิ้มแล้วผายมือเชื้อเชิญ นิลลนาลอบสังเกตท่วงท่าการเดินแม้ข้ารับใช้ติดตามยังมีสง่า ดูท่าแล้วสนมเอกองค์นี้คงไม่พ้นมเหสีของกษัตริย์มาซาฮาฟแน่นอน ร่างบางก้าวตามไปยังศาลาหกเหลี่ยมตั้งอยู่ริมโอเอซิส ข้ารับใช้นำชาและคุกกี้ธัญพืชมาเสริฟ์“เราขอแนะนำตัวก่อน ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์หรือมากพิธีหรอกนะ เพราะเราเองไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ พูดคุยกับปกติเหมือนเพื่อนน่าจะดีกว่า”“ได้ค่ะ ฉันเองก็ชอบแบบนั้นเหมือนกัน”นิลลนาตอบรับทันที“เราชื่ออารีมาเป็นสนมเอกของกษัตริย์ แล้วเจ้าล่ะชื่ออะไร”“ฉันชื่อนิลลนา”“นิลลนางั้นเหรอ เธอมาจากประเทศอะไรกัน”“มาจากประเทศไทยค่ะ”อารีมาอดแปลกใจไม่ได้ที่พระสนมเป็นชาวเอเชีย โดยปกติแล้วฝ่าบาทไม่ทรงโปรดสักเท่าไหร่ แต่ดูจากรูปร่างหน้าตาของหญิงชาวเอเชียแล้วก็พอจะเรียกความสนใจจากพระองค์ได้ในระดับหนึ่ง“แล้วเธอมาเป็นพระสนมได้ยังไง เจอกับฝ่าบาทที่ไหนเหรอ”อารีมาเอ่ยถามแล้วยกชาขึ้นจิบสายตาไม่ละจากวงหน้า ผู้หญิงคนนี้ดูสดใสน่ามองอย่างประหลาด“ฉันพบโดยบังเอิญที่โรงแรมไ

“ไม่เป็นไรหรอกเรายินดี”หญิงสาวหันมองนาเดียแล้วกุมมือไว้แน่น“นาเดียฉันไปก่อนนะ สักวันเราคงได้พบกัน”“รักษาตัวดีๆ นะคะ”นาเดียบอกเสียงเครือ น้ำตาเอ่อ“จ้ะ”รถถูกเปิดประตูออกนิลลนารีบขึ้นนั่ง ทหารทำหน้าที่ขับเคลื่อนออกจากบริเวณนั้นทันที นาเดียสะอื้นไห้ด้วยความอาลัยผสมความหวาดหวั่นใจ หากฝ่าบาททรงทราบเรื่องราวคงลุกลามใหญ่โต เธออาจต้องโทษประหารก็เป็นได้“กลับเข้าด้านในกันเถอะ เรื่องนี้อย่าแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด”อารีมาสั่งเสียงเด็ดขาด“พะยะค่ะพระสนม”“ได้ยินหรือเปล่านาเดีย”นาเดียชะงักหันมองแล้วถอนสายบัว “เพคะพระสนม”ผู้ร่วมแผนการสาวเท้าไปยังวังหลังเตรียมแยกย้ายกัน แต่ทว่ากลับต้องหยุดชะงักเมื่อแสงไฟสาดส่องทั่วบริเวณตามด้วยทหารจำนวนมากยืนล้อมอยู่ อารีมาปากสั่นใบหน้าซีดเผือด อัสลันก้าวมาหยุดยืนตรงหน้าทุกคนก่อนลอบชำเลืองนางในดวงใจ“ท่านกำลังทำอะไรอัสลัน นี่พระสนมเอกกล้าดียังไงขวางทาง”ข้ารับใช้คนสนิทรีบประกาศ“ที่กระหม่อมกล้าเพราะมีราชโองการจากฝ่าบาทมาพะยะค่ะพระสนม”อัสลันกางราชโองการทันที สนมเอกแทบทรุดกองกับพื้น“ข้าทำอะไรผิดพวกเจ้าถึงมาจับตัวเช่นนี้”อารีมายังคงหาทางรอด“พระสนมเอกน่าจะรู้อยู่แก่

ร่างบางลุกยืนแล้วหุนหันวิ่งออกนอกห้องโถงทันที กษัตริย์มาซาฮาฟทอดพระเนตรแผ่นหลังบอบบางแล้วหรี่พระเนตรลงครุ่นคิดบางอย่าง นิลลนารีบเปิดประตูห้องข้ารับใช้คนสนิทเห็นร่างอรชรนอนคว่ำหน้าบนเตียงเสียงสะอื้นยังดังแว่ว ร่างบางรีบทรุดกายลงข้างเตียงน้ำตาเอ่อ“นาเดีย...”เธอเรียกชื่อข้ารับใช้เสียงแผ่วครั้นได้ยินเสียงเรียกเธอรีบพลิกกายเพื่อหันมอง แต่ทว่าร่างกายอันบอบช้ำไม่อำนวย“โอ้ย!”“อย่าขยับนาเดีย ไม่เป็นไรไม่ต้องหันมาหรอก”“ฉันขอโทษนะคะ ที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อน ทำให้คุณต้องฝืนใจยอมฝ่าบาท”“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะนาเดีย ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษที่ทำให้นาเดียเดือดร้อนเพราะความเห็นแก่ตัว”นิลลนาบอกเสียงเครือ“คุณไม่ผิดหรอกค่ะที่คิดอยากหนี นาเดียเองก็อยากให้คุณได้กลับบ้าน แต่นาเดียไม่มีอำนาจมากพอจะช่วยเหลือคุณ ขอโทษนะคะทั้งที่คุณมองนาเดียเหมือนเพื่อนคนหนึ่งแท้ๆ แต่นาเดียกลับทำให้คุณต้องเสียสละตัวเอง”ยิ่งพูดยิ่งเหมือนตัวเองทำให้เจ้านายต้องทุกข์ทรมาน เธอรู้สึกผิดมากจริงๆ ที่เกิดมาต่ำต้อยไม่อาจช่วยเหลือใครได้นิลลนาโน้มกายโอบกอดเพื่อนสาวด้วยความปวดร้าว เธอไม่เคยคิดเลยว่าข้ารับใช้คนสนิทจะรู้สึกกับเธอเช่นนี้ ถูก