All Chapters of น้ำผึ้งในรอยทราย: Chapter 31 - Chapter 40

ทรงทอดพระเนตรนาฬิกาฝาผนัง บ่งบอกเวลาเกือบสี่ทุ่ม ทรงหยุดพระหัตถ์ซึ่งกำลังทรงพระอักษร บิดพระวรกายเพื่อไล่ความขบเมื่อยแล้วลุกยืน คำพูดของนางยังคงดังก้อง ค่ำคืนนี้จะเสด็จไปเยือนตำหนักบุปผชาติ และนิลลนาจะต้องเป็นของพระองค์เพียงคนเดียว องครักษ์คู่กายในวันนี้ไม่ใช่อัสลัน พระองค์ต้องการให้พักผ่อนเพราะคงเจอเรื่องเครียด ทรงสาวพระบาทตามทางเดินอันมีแสงไฟสีส้มอ่อนสลัวๆ ตลอดเส้นทางพระราชดำเนิน ทรงทอดพระเนตรหิ่งห้อยซึ่งกำลังล่องลอย บางครั้งในพระอุระรู้สึกแน่นขึ้นมาการเกิดเป็นกษัตริย์นั้นทำให้พระองค์ต้องทรงเด็ดขาด เรื่องส่วนตัวมาทีหลัง เคยเหงา เหว่หว้าเปล่าเปลี่ยนแต่กลับทรงคิดเรื่องเหล่านั้นได้ชั่วระยะเดียวเท่านั้น เมื่อต้องหันกลับมาทอดพระเนตรประชาชนอีกมากมาย บางครั้งพระองค์อยากทรงหนีไปให้ไกลให้พ้นสภาวะกดดัน อยากอยู่ในที่สงบเงียบไม่มีผู้ใดรบกวน อยากมีใครสักคนร่วมมองฟ้าดูดาวด้วยกันตลอดจนชั่วชีวิตตำหนักบุบผชาติมีแสงไฟเปิดตลอดเส้นทาง ทรงเสด็จมาถึงหน้าประตูตำหนักข้ารับใช้รีบเปิดให้ ทหารทำหน้าที่ยืนยามด้านหน้า ร่างบางในชุดนอนสีขาวแนบกายยืนสั่นสะท้านทั้งที่เตรียมตัวเตรียมใจเหตุใดถึงยังหวาดกลัว ทันที่ประ

เกือบสามชั่วโมงการประชุมแผนการกำจัดกลุ่มโจรอันลือชื่อเป็นไปอย่างเคร่งเครียด กษัตริย์มาซาฮาฟทรงใช้ความคิดอย่างหนักเพราะไม่อยากให้เกิดการสูญเสีย เพราะทุกคนล้วนแล้วแต่มีคนที่รักรอคอยอยู่ คราวนี้พระองค์ตั้งใจเสด็จด้วย หัวหน้ากลุ่มโจรเคยเป็นทหารราชองครักษ์มาก่อนเลยยิ่งยากแก่การปราบ“เราจะเดินทางไปกับพวกเจ้าด้วย”ทรงตรัสสุรเสียงปกติ แต่ข้าราชบริพารต่างมองหน้ากัน“ฝ่าบาท พระองค์เสด็จไปไม่ได้นะพะยะค่ะ”อัสลันรีบทูลแย้งทันที“เจ้าคิดว่าเราจะฟังเจ้าหรืออัสลัน”ราชองครักษ์กัดฟันแน่น ฝ่าบาททรงเอาแต่พระทัยอีกแล้ว“ฝ่าบาททรงเป็นประมุขของประเทศ สถานที่ที่พวกเกล้ากระหม่อมจะไปมันอันตรายเกินไปพะยะค่ะ ฝ่าบาทจะทรงเสี่ยงอันตรายไม่ได้!”“ทำไมไม่ได้ ในเมื่อพวกเจ้ายังเสี่ยงอันตรายได้เลย”“ชีวิตกระหม่อมสละได้เพื่อประเทศ แต่ฝ่าบาททรงทำเช่นเกล้ากระหม่อมไม่ได้ เพราะพระองค์ต้องดูแลประชาชนทั้งประเทศ มันแตกต่างจากพวกกระหม่อมมากนัก”กษัตริย์มาซาฮาฟทรงทอดพระเนตรข้าราชบริพาร ไม่มีทางยอมให้คนเหล่านี้ไปเสี่ยงอันตรายโดยที่ตนเองอยู่ในวังเช่นนี้หรอก“เราจะไป แต่... เราจะคอยดูอยู่ห่างๆ ไม่ร่วมรบกับพวกเจ้า แค่นี้พอใจไหม”ทรงตรั

แก้วน้ำชาถูกกำแน่นก่อนยกขึ้นเพื่อจิบแต่แล้วมันกลับถูกเปลี่ยนกะทันหันซ่า!ใบหน้าเรียวสวยเต็มไปด้วยหยดน้ำ นาเดียเบิกตากว้างรีบเข้ามา“พระสนมทรงทำอะไรเพคะ หากฝ่าบาททรงรู้ต้องเกิดเรื่องแน่!”นาเดียขู่“พอเถอะนาเดีย อย่าไปว่าอะไรเขาเลย”“แต่ว่า...”นาเดียอ้าปากค้าน แต่เจ้านายกลับยกมือห้ามแล้วลุกยืน“นี่ถือว่าเป็นการชดใช้เรื่องที่เกือบทำให้คุณต้องโทษก็แล้วกัน”หญิงสาวตัดบท หันกายเพื่อเดินกลับตำหนักตนเองอารีมาผุดลุกจ้องมองแผ่นหลังบอบบางแววตาแข็งกร้าว คิดว่าโง่หรือไง คิดว่าเธอไม่เห็นหรือ ฝ่าบาทกำลังตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ แล้วสิ่งที่เธอเพียรเฝ้ากระทำความปรารถนาทั้งมวลคงต้องมลายสิ้น ฝ่าบาทกำลังทดสอบนิลลนาอยู่ในตอนนี้“เธอมันโกหก ที่แท้เธอเองก็ต้องการเคียงคู่ฝ่าบาทในฐานะราชินี!”เธอตะโกนไล่หลังนิลลนาชะงักหยุดเท้าหันกลับมาจ้องมองแววตาอีกฝ่าย หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่จริง... เธอไม่เคยคิดเช่นนั้น ไม่เคยคาดหวังเลยสักครั้ง สิ่งเดียวที่ปรารถนาคือการกลับบ้านเกิดเมืองนอน“ฉันไม่เคยโกหก ตอนนี้สิ่งเดียวที่ฉันต้องการคือการกลับบ้านเท่านั้น”ปลายนิ้วชี้ยกขึ้นมาบ่งบอกถึงอารมณ์อีกฝ่ายอย่างดี นิลลนายืนนิ่ง“เธอร

“นี่เจ้ากล้าดียังไงถึงเอ่ยพระนามฝ่าบาทห้วนๆ!”ราชองครักษ์เริ่มเดือด“ไม่เป็นไรหรอกอัสลัน อย่างไรเสียชายผู้นี้ก็คืออาของเรา”ทุกคนในกระโจมเงียบกริบอัสลันขบกรามแน่นระบายลมหายใจด้วยความหงุดหงิด เพราะเป็นพระญาติยิ่งทำให้เขาเดือดดาล แย่งชิงราชบัลลังก์ไม่ได้ก็กลายเป็นโจรเสีย“อย่ามาพูดว่าข้าเป็นอาเลย เจ้าไม่เคยเห็นหัวข้าสักครั้งมาซาฮาฟ”“ที่ข้าไม่เคยเห็นหัวท่านอา เพราะท่านทำแต่เรื่องผิดมาตลอด เสด็จพ่อเนรเทศท่านออกมาท่านยังไม่สำนึกอีก ยังคงก่อกรรมทำเข็ญต่อไปเพียงเพราะต้องการทานอำนาจของกษัตริย์!”อาราดิกขบกรามแน่นลุกยืนฉับพลัน อัสลันรีบเอาตัวเข้าขวางแต่กลับถูกพระหัตถ์ฝ่าบาทยกกั้นเสียก่อน“ราชบังลังก์มันเป็นของข้าไม่ใช่ของเจ้ามาซาฮาฟ!”“คนอย่างท่านหากได้ครองราชย์ ประชาชนคงมีแต่เดือดร้อน!”อัสลันพูดแทรกทันทีทรงยกพระหัตถ์ขึ้นห้ามไม่ให้สองคนพูดอะไรอีก“เอาเป็นว่าข้าจะทำตามที่ท่านบอก ถือว่าเป็นข้อตกลง”ทรงหันพระวรกายหนี “เอาตัวไปคุมขัง”อาราดิกกัดฟันแน่น ปมเชือกที่เคยมัดก่อนหน้า หลุดออกทันใด ทหารสองนายถูกสะบัดจนล้มลง มันคว้าปืนแล้วจอไปยังกษัตริย์ อัสลันรีบเข้าขวางด้านหน้าทันทีแต่ทว่าร่างเขากลับถูกเห

เสียงดังขึ้นมาถึงชั้นบน ส่งผลให้เจ้าของตำหนักก้าวลงตามขั้นบันได เปลือกตาหรี่ลงจ้องมองภาพเบื้องหน้า ในอกกลับแน่นขึ้นมา เลือดสูบฉีดด้วยความโกรธ ร่างบางสาวเท้าอย่างรวดเร็ว หยุดยืนมองดูข้ารับใช้ตบตีกัน ท่อนแขนยกกอดอกกัดฟันแน่น ไม่อยากเชื่อเลยว่า เรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นในตำหนักเธอเอง ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยใช้งาน หรือทำโทษพวกข้ารับใช้เลยสักครั้ง เหตุใดจึงมีเรื่องมีราวกัน“หยุดเดี๋ยวนี้!”นิลลนาตะโกนลั่น สองสาวหยุดมือหันมองผู้เป็นนาย ทหารปล่อยร่างเป็นอิสระ แล้วก้าวออกมายืนห่างๆ เพื่อดูเหตุการณ์ฮายิตื่นตระหนกทรุดกายนั่งลง นาเดียสนิทกับพระสนม หากฟ้องมีหวังโดนเฆี่ยนหลังลายแน่ ทางที่ดีควรหาทางเอาตัวรอดเสียก่อน“พระสนมอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ หม่อมฉันผิดไปแล้ว!”นิลลนาจ้องมองเห็นแววตาของข้ารับใช้ “เจ้าผิดอะไรฮายิว่ามา!”“หม่อมฉันมีปัญหากับนาเดียมานาน เลยอยากเคลียร์ แต่สุดท้ายเราสองคนใช้อารมณ์ เลยทำให้ทะเลาะกันเจ้าค่ะ”คู่กรณีกัดฟันกำมือแน่น มีปัญหากันอย่างนั้นหรือ ทั้งที่เพิ่งทำงานร่วมกันในตำหนักไม่กี่เดือน เรื่องทุกอย่างเพราะฮายิหน้ามืดตามัว ต้องการท่านอัสลัน และมองเธอว่าเป็นศัตรูขวางทางต่างหาก“ใช่หรื