All Chapters of น้ำผึ้งในรอยทราย: Chapter 61 - Chapter 70

ทรงชะงักแล้วสบตาอัสลัน “โชคดีอะไร”“นางกำนัลยารีวางยาพระเชษฐาฝ่าบาทเลยทำให้นางกำนัลนิลลนาไม่ได้ถูกกระทำใดๆ”ทรงพยักพระพักตร์ช้าเป็นเชิงเข้าใจ เช่นนั้นพี่ชายก็มีส่วนเกี่ยวข้องเรื่องนี้ ต่อให้สนมองค์ใดยินยอมมันก็ผิดจารีตอยู่ดี ท่านพี่ไม่น่าทำเช่นนั้นเลย ทั้งที่รู้แก่พระทัยเหตุใดถึงกระทำการในวังของพระองค์“หากเจ้ามีหลักฐานขนาดนี้ ข้าคงเปิดประชุมเรื่องนี้ได้ก่อนเวลา” ทรงลุกยืนจากเก้าอี้แล้วดำเนินมายืนเคียงราชองครักษ์คู่พระทัย วางพระหัตถ์บนไหล่เขาแล้วตบเบาๆ “ขอบใจเจ้ามากอัสลัน เท่านี้ข้าก็โล่งใจมากแล้ว พักหลังข้าต้องทำเป็นไม่สนใจนาง ต้องทำเหมือนนางไม่มีตัวตน ข้าหนักใจนักกับการต้องทำอะไรตรงข้ามความรู้สึก แต่ผลคืออารีมาคิดว่าข้าจะแต่งตั้งนางเป็นมเหสีในไม่ช้า”“เหตุใดฝ่าบาททรงคิดเช่นนั้นพะยะค่ะ”“เพราะนางเฝ้าถามข้า เรื่องตำแหน่งมเหสีจะให้ใคร” ทรงขบพระทนต์ครุ่นคิดหนัก“แล้วฝ่าบาททรงตอบนางหรือไม่พะยะค่ะ”“ข้าตอบว่าข้าจะให้คนที่คู่ควร”อัสลันคิดหนัก หากพระสนมอารีมาได้ตำแหน่งมเหสีไป คงเกิดเรื่องใหญ่ในวังแน่นอน อาริกมันจะกลายเป็นผู้ทรงอำนาจในวังยากต่อกร หากเขาคิดไม่ดีขึ้นมาคงเกิดปัญหา โชคดีที่เฒ่า

อารีมาเหวี่ยงแส้ลงบนพื้นแล้วกระแทกส้นเท้าออกนอกห้องใต้ดินด้วยความเดือดดาล รามิลยืนเคียงข้างแล้วย่อกายคุกเข่า“พระสนมอย่างทรงกริ้วเลย อย่างไรเสียพวกเราก็เป็นต่อ คำพูดนางกำนัลลบหลู่เกียรติอย่าได้ถือสา หากเรื่องราววุ่นวายจบลงกระหม่อมจักกัดการพวกมัน ไม่ให้มีปากมาพูดจาเช่นนี้อีก”เธอหลุบตามององครักษ์บิดา “ขอบใจเจ้ามาก หากจบเรื่องนี้เมื่อไหร่ ข้าไม่อยากเห็นหน้านังนาเดียมันอีก เจ้าเข้าใจใช่ไหมว่าข้าต้องการอะไร!”“พะยะค่ะ กระหม่อมจะทำตามเหมือนเช่นเคย ไม่ให้มีข้อผิดพลาด”“กลับไปหาท่านพ่อเถอะ เรื่องนางกำนัลคนนี้ข้าจัดการเอง”“พะยะค่ะพระสนม” รามิลลุกยืนแล้วก้มศีรษะ ก่อนก้าวหายในความมืดไปนิลลนาเฝ้ามองนาฬิกาจากผนังห้อง สามทุ่มแล้วเพื่อนร่วมห้องไม่กลับมาอีกเลย นาเดียหายไปไหนกันแน่มันผิดปกติเสียแล้ว ร่างบางลุกยืนก้าวยาวออกด้านนอกรุดหาหัวหน้านางกำนัล กีเยาะห์ขมวดคิ้วมองด้วยความแปลกใจ“เจ้ามาทำไมกัน ข้าให้เจ้าพักผ่อนไม่ใช่หรือ” กีเยาะห์เอ่ยถาม“นาเดียไปไหนเจ้าคะ ป่านนี้นางยังไม่กลับมาเลย”“ไปไหนงั้นหรือ?” เธอย้อนถามสีหน้ามึนงง“ท่านบอกให้นาเดียไปรับฉลองพระองค์ที่ห้องซักรีดไม่ใช่หรือเจ้าคะ”กีเยาะห์ยิ

“ที่ข้าตามท่านมาเพราะข้าต้องการให้ท่านส่งสาสน์ไปให้นิลลนา แต่อย่าให้ใครรู้ พอเข้าใจใช่ไหม” เธอสบตาเพื่อบ่งบอกถึงความต้องการ สำหรับอารีมาแล้วไม่สำเร็จไม่ได้“รับด้วยเกล้าพะยะค่ะ พระสนมอย่าได้กังวล จนหมายนี้จะถึงมือนิลลนาแน่นอน โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้”ร่างบางผุดลุกผุดนั่งสีหน้ากังวล จนป่านนี้อัสลันไม่ส่งข่าวนาเดีย เพื่อนสาวหายเงียบไม่รู้ไปอยู่ไหนเป็นตายร้ายดีเช่นไรกันแน่ เธอรู้สึกสังหรณ์ใจเหลือเกิน ในวังนี้คงไม่มีใครน่ากลัวไปมากกว่าพระสนมอารีมาอีกแล้ว หวังว่าการหายตัวของนาเดียคงไม่เกี่ยวข้องกับนางราตรีกาลมาเยือนเสียงแมลงเริ่มดังขึ้น ไฟหลายดวงเริ่มดับลง นิลลนารับรู้ได้จากความมืดด้านนอกหน้าต่าง น้ำตาเริ่มคลอ หากไม่มีนาเดียเธอคงไม่อาจทนอยู่ที่นี่ได้เลย นางเป็นเหมือนทุกอย่างสำหรับเธอในเวลานี้ คลายเหงา เพื่อนคุย ช่วยปลอบโยนยามเศร้า ซับน้ำตายามทุกข์ใจ แต่เธอสิไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยน้ำตาไหลรินออกมาอาบแก้ม นิลลนาไม่อาจกลั้นมันไว้ได้อีกแล้ว เรื่องไหนเธออดทนได้ แต่เรื่องนี้ไม่เลยใจกำลังสั่นเพราะกลัวเรื่องที่คิดอาจเป็นจริง ในหัวมีหลายเรื่องหมุนวน เฝ้าครุ่นคิดไม่อาจข่มตาหลับลงก๊อก!เสียงเคาะเพียง

เท้าเล็กสองคู่ก้าวอย่างมุ่งมั่นเพื่อให้พบเป้าหมาย นิลลนาสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่รวบรวมกำลังตนเองเพื่อทำสิ่งถูกต้อง ตอนนี้ต้องตามหาอัสลันเธอเชื่อว่าเขากำลังรออยู่แน่นอน เธอเร่งฝีเท้าจนถึงหน้าห้องเห็นราชองครักษ์ยืนรอท่าทางกังวล นาทีนั้นร่างบางโผเข้าหาจับท่อนแขนสองข้างไว้มั่น อดกลั้นน้ำตาเพื่อกลั่นกรองคำพูดตนเอง“ช่วยนาเดียด้วย ข้ารู้แล้วนาเดียอยู่ที่ไหน ถ้าหากเราไม่บุกไปตอนนี้ พวกนั้นต้องฆ่านาเดียแน่!” เธอร้องบอกเสียงสั่นแววตากังวล“เจ้าพูดอะไร พูดให้ข้าเข้าใจหน่อย นาเดียถูกใครจับไป แล้วทำไมพวกนั้นต้องฆ่านาง” อัสลันเริ่มใจคอไม่ดี“อย่างที่ท่านเคยคิด นาเดียถูกพระสนมอารีมาจับตัวไป!” คนตัวเล็กร้องลั่น เรียกสายตานางกำนัลอื่นให้หันมา อัสลันยกมือปิดปากลากเธอออกจากบริเวณนั้นเพื่อหาที่ลับตาคนพูดคุย“เจ้าแน่ใจหรือนิลลนา นาเดียถูกพระสนมอารีมาจับไปจริงใช่ไหม” อัสลันกังวล และรู้สึกเหมือนตนเองกำลังจะบ้าเสียให้ได้ แต่กระนั้นตนจำต้องตั้งสติไม่ผลีผลามเพื่อย้ำให้ชัดแจ้งเกี่ยวกับข้อมูลนี้นิลลนาหยิบกระดาษซึ่งขยำจนยับแล้วยัดใส่กระเป๋าเสื้อส่งให้เขา อัสลันอ่านมันสีหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ กรามขบเ

ชายหนุ่มอุ้มคนเจ็บไว้ในอ้อมแขน แล้วก้าวยาวเพื่อออกนอกห้องใต้ดินนี่เสีย มันคือนรกดีๆ นี่เอง ใครจะคิดพระสนมอารีมาผู้เลอโฉม จักสร้างสถานที่เช่นนี้ไว้ทรมานนางกำนัล เพื่อความพอใจของตนเองนิลลนาเหลือบมองทั้งสองตลอดเวลา ใจภาวนาขออย่าให้นี่คือการวางแผนซ้อน เพื่อให้เธอตกที่นั่งลำบากพร้อมราชองครักษ์ผู้ภักดีต่อฝ่าบาทเลยร่างอรชรถอนสายบัว เพื่อทำความเคารพต่อกษัตริย์แห่งซากวัย รอยยิ้มอันแสนงดงามฉาบฉายบนใบหน้า มาซาฮาฟทอดพระเนตรนาง แล้วสะกดอารมณ์พระองค์ ตอนนี้ทรงรีบเร่งไล่ตามอัสลันให้ทัน เพื่อให้ทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผนของผู้ไม่หวังดีดูเหมือนนางจะรู้ความเคลื่อนไหวในวังเป็นอย่างดีทีเดียว“เจ้าออกไปก่อนซากาน” ทรงรับสั่งกับรองหัวหน้าองครักษ์“พะยะค่ะ”ทรงเหลือบพระเนตรมาทางพระสนม ซึ่งเคยทำให้พระองค์พึงพอใจในความงดงามกิริยามารยาทตามแบบฉบับตระกูลผู้ดี แต่ตอนนี้ภายในจิตใจนางกลับมีความร้ายกาจเคลือบแฝง“เจ้ามีอะไรหรืออารีมาถึงมาหาเรา” ทรงตรัสถามแล้วสบพระเนตร นางไม่หลบแล้วยิ้มพราย“หม่อมฉันได้รับรายงานจากทหารยามของตำหนักว่ามีผู้บุกรุก”ทรงชะงักแล้วหรี่พระเนตรลง“ใครบุกรุกตำหนักเจ้างั้นหรือ” ทรงย้อนถามแม้รู้แก่