Semua Bab ยามเมื่อใจ เพรียกหาเพียงเจ้า: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 12อีกด้าน หว่านเอ๋อร์และจูหลิงที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนานมานานเกือบหนึ่งก้านธูปแล้ว ก็ไม่ได้สนใจเลยว่าจะมีใครเดินเข้าหรือเดินออกร้านน้ำชาแห่งนี้มาก เพราะหญิงสาวกำลังเปิดใจให้กับเพื่อนสนิทได้ฟังว่าแท้ที่จริงแล้วนางนั้นรู้สึกเช่นไรกับโจวอี้หลง“เจ้าจะไม่เสียดายจริง ๆ หรือที่ถูกถอนหมั้น เขาเป็นถึงแม่ทัพเชียวนะ อายุเท่านี้ก็มีตำแหน่งใหญ่โตขนาดนี้แล้ว” จูหลิงถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่หว่านเอ๋อร์กลับหลุดหัวเราะออกมาทันทีราวกับเรื่องที่สหายพูดนั้นเป็นเรื่องตลก“เสียดายหรือ อย่ามาล้อข้าเล่นน่า ข้าจะเสียดายผู้ชายแข็งทื่อคนหนึ่งไปทำไมกัน ก่อนหน้านี้ข้าไม่พูดอะไรเพราะเกรงใจท่านพ่อท่านแม่และยังเกรงใจคนทางฝั่งตระกูลโจว” หว่านเอ๋อร์สูดหายใจยาวพลางนึกว่านางจะเล่าเรื่องใดให้กับสหายฟังก่อนดี“ที่จริงข้าก็มิได้กังวลมาตั้งแต่แรกหรอก แต่เมื่อสองปีก่อนที่เขากลับมาแล้วก็มีข่าวลือถึงเขาเต็มไปหมด ทั้งเรื่องที่จับดาบฆ่าคนตั้งแต่เด็ก และเรื่องนิสัยเถื่อน ๆ ที่แต่ละคนนำมาพูดถึง”“ก็เขาเป็นทหารเจ้าไม่ให้เขาจับดาบถือโล่แล้วเจ้าจะให้เขาทำอย่างไร”“จูหลิง เขาเติบโตมาในสนามรบเช่นนั้น ข้าล่ะอดกังวลไม่ได้ว่าจะนิสั

บทที่ 14หว่านเอ๋อร์จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ท่านไม่รู้เรื่องอย่างนั้นหรือ หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องกันแน่” หญิงสาวถามเสียงเรียบแต่ชัดเจน น้ำเสียงของนางทำให้อี้หลงยิ้มค้าง“ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูด” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงแปลกใจราวกับได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรก หว่านเอ๋อร์ยิ้มเยาะ “ไม่เข้าใจอย่างนั้นหรือ แต่ท่านพ่อท่านแม่ของท่านเป็นฝ่ายมาขอยกเลิกการหมั้นหมายเองเลยนะ”คำพูดนั้นทำให้อี้หลงนิ่งไปชั่วครู่เพื่อคิดหาคำตอบก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ และสุดท้ายก็ยอมรับออกมาตรง ๆ “ข้าขอโทษ ที่จริงข้ารู้เรื่องนั้นดี แต่นั่นก็เพราะตอนนั้นข้ายังไม่รู้ว่าเจ้าคือใคร”หว่านเอ๋อร์เลิกคิ้วสูง “แล้วตอนนี้ที่รู้แล้ว มันต่างอะไรหรือเจ้าคะ ข้าก็ยังไม่เห็นว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง อย่างไรเราก็ยกเลิกการหมั้นหมายนั่นไปแล้ว”อี้หลงหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับส่ายหน้า “เจ้าพูดเหมือนไม่เข้าใจสถานการณ์ ก่อนหน้าเจ้าเป็นเพียงคู่หมั้นของข้า แต่ตอนนี้ฝ่าบาทประทานเจ้าให้กับข้าเจ้ายังมีทางเลือกอีกหรือ” โจวอี้หลงพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเจ้าเล่ห์เอาไว้หว่านเอ๋อร์เม้มปากแน่น นางรู้ว่าคำพูดของเขานั้

บทที่ 16เช้าวันถัดมาอี้หลงปรากฏตัวที่ห้องโถงใหญ่ของจวนพร้อมกับรอยยิ้ม เขาดูอารมณ์ดีกว่าตอนที่ยึดเมืองได้มากมายเสียอีก“ท่านแม่” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกมารดาที่กำลังนั่งจิบชาอย่างสบายใจ "ท่านแม่ ข้าขอถามอะไรสักอย่างได้หรือไม่” คนเป็นแม่มองดูท่าทางของบุตรชายก็พอจะเดาได้ ยิ่งเมื่อรวมจากเรื่องที่ได้ยินเมื่อคืนก็เดาได้ไม่ยากแต่นางกลับแกล้งทำเป็นไม่รู้เสียอย่างนั้น"เจ้ามีเรื่องอะไรหรืออี้หลง""ท่านแม่พอจะรู้หรือไม่ว่า...คู่หมั้นของข้า ข้าหมายถึงหว่านเอ๋อร์นางชอบสิ่งใดบ้าง" คำถามนั้นทำให้มารดาของเขายิ้มออกมาทันที "คู่หมั้้นหรือ แม่คิดว่าเจ้ากับนางยกเลิกการหมั้นหมายไปแล้วนะ" นางเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะเบา ๆ "แต่ถ้าอยากรู้แม่จะบอกให้ เวลาแม่ไปเยี่ยมหว่านเอ๋อร์มักจะซื้อขนมที่โรงน้ำชาชื่อดังในเมืองไปด้วย นางชอบขนมที่โรงน้ำชาเจ้านั้น"อี้หลงคิดไม่ออกว่าจะมีโรงน้ำชาร้านไหนนอกจากร้านที่เขาพบกับหญิงสาว ชายหนุ่มพยายามคิดว่าวันนั้นอีกฝ่ายกำลังกินหรือทำอะไรบ้าง "ที่นั่นเอง..." เขาพึมพำเบา ๆ กับตัวเองและเมื่อภาพเหตุการณ์ที่ได้พบหว่านเอ๋อร์ครั้งแรกผุดขึ้นในหัว ชายหนุ่มก็เผลอหลุดยิ้มออกมาซ่งอวี้หลินมองท่าทางข

บทที่ 18จูหลิงยิ้ม "เจ้าจะคิดแบบนั้นก็ได้ แต่จากที่ข้าได้ยินพวกขุนนางพูดกัน เขาเป็นคนไปขอให้ฝ่าบาทพระราชทานงานสมรสให้ด้วยตัวเองเลย เขาดูจริงใจไม่น้อยเลยนะ แล้วถ้าไม่คิดอะไรจริงจังกับเจ้าเขาคงไม่ทำเรื่องแบบนี้ หรือพูดแบบนั้นหรอก" หว่านเอ๋อร์ขมวดคิ้ว "เจ้าก็เข้าข้างเขาอีกคนแล้ว ข้าคิดว่าเขาแค่รู้สึกผิดที่เคยถอนหมั้นกับข้าเท่านั้นแหละ" จูหลิงยักไหล่ "หรืออาจจะเสียดายที่ยกเลิกการหมั้นกับเจ้า ไม่ลองเปิดใจดูเล่า" หว่านเอ๋อร์ถอนหายใจอีกครั้ง "ข้าจะเปิดใจได้อย่างไร ในเมื่อเขายังดู...เหมือนกำลังหลอกล่อข้าอยู่ตลอดเวลาเลย" จูหลิงหัวเราะเบา ๆ "บางทีนี่อาจจะเป็นนิสัยที่เขาได้มาจากสนามรบ ความเจ้าเล่ห์นั่น แต่ก็น่าสนใจดีไม่ใช่หรืออย่างไร" หว่านเอ๋อร์มองจูหลิงอย่างไม่เชื่อ "น่าสนใจหรือ ไม่มีทาง” "แต่ไม่ว่าอย่างไรหลังจากนี้... เจ้าคงเจอเขาบ่อยขึ้นแน่ ๆ" จูหลิงยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มต่ออย่างสบายใจปล่อยให้หว่านเอ๋อร์นั่งเงียบคิดถึงคำพูดและสิ่งที่เพิ่งเจอก่อนหน้าหลังจากข่าวพระราชโองการของโจวอี้หลงและหลี่หว่านเอ๋อร์แพร่ออกไป ไม่ช้าทางราชสำนักก็กำหนดวันสำหรับพิธีมงคลอย่างชัดเจน วันสำคั

บทที่ 20เช้าวันถัดมา ในห้องโถงใหญ่ของตระกูลโจว บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะจากเหล่าสมาชิกในครอบครัวที่กำลังร่วมรับประทานอาหารเช้า โจวอี้หลงเดินเข้ามาพร้อมกับหว่านเอ๋อร์ทำให้ทุกคนหันไปสนใจในทันที อี้เทียนเหลือบมองน้องชายคนเล็กก่อนจะหันไปยิ้มกับน้องชายคนรองอย่างขบขัน เขายิ้มกว้างและเอ่ยเย้า "อี้หลง เมื่อคืนเจ้าหลับสบายดีหรือไม่ ดูเหมือนพื้นที่เรือนเจ้าคงจะไม่แข็งเกินไปกระมัง แต่ก็น่าจะดีกว่าสนามรบสินะ" อี้หลงหันไปมองพี่ชายด้วยสายตาแปลกใจ "ท่านพี่รู้ได้อย่างไร" "เจ้าอย่าตำหนิใครเลย” คนเป็นแม่พูดเพราะรู้ว่าลูกชายคงจะเดาได้ไม่ยาก “เป็นแม่เองที่ไต่ถามเรื่องในจวน แม่ย่อมต้องรู้อยู่แล้ว”ฮูหยินของตระกูลพูดเช่นนี้อี้หลงก็พอจะเข้าใจได้ เมื่อเช้าคนที่เห็นเขานอนอยู่ที่พื้นหน้าเตียงก็มีเพียงสาวใช้ที่ยกน้ำล้างหน้าให้กับเขาและหว่านเอ๋อร์เท่านั้นพอท่านแม่ไต่ถามนางก็คงจะบอกในทันที เรื่องนี้ทำให้อี้หลงรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่นักเพราะเขาเต็มใจและไม่ได้ตำหนิอะไรหว่านเอ๋อร์เลยแม้แต่นิด รวมถึงไม่โทษสาวใช้คนนั้นด้วย“ไม่เป็นไรหรอกน้องชายถือว่าเป็นการแก้แค้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหว่านเอ๋