All Chapters of ยามเมื่อใจ เพรียกหาเพียงเจ้า: Chapter 21 - Chapter 29

บทที่ 21"เจ้าอ่านอะไรอยู่หรือ" อี้หลงถามภรรยาของเขาพลางชะโงกหน้าไปดูตำราในมือของหว่านเอ๋อร์ "ตำราพฤกษาน่ะเจ้าค่ะ ข้าชอบอ่านเรื่องพวกนี้ ท่านไม่เคยรู้หรือ เล่มนี้ท่านแม่ของท่านก็เป็นคนซื้อมาฝากข้า" "ข้ารู้" อี้หลงยิ้ม ที่จริงถ้าจะพูดให้ถูกเขาเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี่เอง "ข้าแค่อยากหาเรื่องคุยกับเจ้าเท่านั้น” หว่านเอ๋อร์ถอนหายใจ แล้วมองสามีของตนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย"ท่านแม่ทัพที่มีแผนการมากมายในการรบ แต่กับเรื่องในเรือนท่านคิดว่าทำเพียงแค่นี้จะชนะใจข้าได้จริง ๆ น่ะหรือ” โจวอี้หลงส่ายหน้า “เรื่องนั้นยากเสียยิ่งกว่าการศึกอีก เพราะจิตใจของเจ้าดูจะอ่านยากกว่ากลศึกใด ๆ” อี้หลงหยุดพูดไปครู่และตัดสินใจเอ่ยบางอย่างที่ติดอยู่ในใจ"ข้าขอถามอะไรเจ้าอย่างได้หรือไม่" หว่านเอ๋อร์มองอีกฝ่ายด้วยสายตาสงสัย "ถามอะไรหรือเจ้าคะ" "ข้าอยากรู้เรื่องของเจ้าทุกอย่าง ทั้งถามจากท่านพ่อท่านแม่ของข้าและของเจ้า ถามจากทุกคนที่คุ้นเคยกับเจ้า แต่เจ้ากลับไม่เคยถามอะไรข้าเลย เจ้าไม่อยากรู้จักข้าอย่างนั้นหรือ” หว่านเอ๋อร์มองชายหนุ่มผู้ได้ชื่อว่าเป็นสามีด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป"เพราะข้าไม่อยากหาเรื่องทะเลาะกับท

บทที่ 23 หว่านเอ๋อร์มองห่อยาในมือใบหน้าแดงก่ำ แม้จะกลับมาที่เรือนแล้วแต่นางก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับห่อยาที่ได้รับมาจากท่านแม่ดี “ข้าจะต้มยาให้เอง เจ้าจะได้ไม่ต้องลำบาก" แม้น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูเหมือนไม่มีอะไรแต่หญิงสาวกลับรู้สึกตะขิดตะขวงใจไม่น้อย ก่อนจะปล่อยห่อยาในมือให้อีกฝ่ายไปหว่านเอ๋อร์ได้แต่กัดริมฝีปากแน่น นางไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร “พวกเราต้องกินมันจริง ๆ หรือ” อี้หลงขยับเข้าไปใกล้กับหว่านเอ๋อร์พร้อมทั้งกระซิบเบา ๆ“หากพวกเราเอาไปทิ้ง ท่านแม่ก็จะจับได้ว่าเรายังไม่ได้เข้าหอ มิสู้แค่ต้มแล้วดื่มไปแค่นั้นก็สิ้นเรื่อง หากครั้งหน้าท่านแม่ถามเจ้าก็ไม่ต้องพูดอะไร ข้าจะไม่ให้พวกท่านมาตำหนิเจ้าเด็ดขาด” หว่านเอ๋อร์ทำได้เพียงแค่พยักหน้า ตอนนี้นางรู้สึกเก้ ๆ กัง ๆ เวลาอยู่กับอีกฝ่าย มิรู้ว่าเป็นเพราะสิ่งที่ชายหนุ่มพยายามทำเพื่อให้นางพอใจมันมากจนรู้สึกลำบากใจที่จะรับ หรือเป็นเพราะความอ่อนโยนที่อี้หลงมีมากขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้คนรับอย่างนางทำตัวไม่ถูกก็ไม่รู้ แต่ยิ่งนานหว่านเอ๋อร์ก็เริ่มรู้สึกผิดที่กลั่นแกล้งอีกคน แม้จะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือเรื่องใหญ่อย่างที่นางไม่ได้ทำหน้าที่สะ

บทที่ 25วันเวลาผ่านไปนานนับปี ทั้งสองใช้ชีวิตแบบสามีภรรยาทั่วไป อี้หลงยังคงดูแลหว่านเอ๋อร์เป็นอย่างดี เขาเป็นสามีที่ซื่อสัตย์และมั่นคงต่อหญิงสาว ส่วนหว่านเอ๋อร์ก็ทำหน้าที่ภรรยาอย่างไม่บกพร่อง ทั้งคู่ต่างเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน แม้หว่านเอ๋อร์จะไม่ได้เอ่ยถึงความรู้สึกให้ชัดเจน แต่อี้หลงก็ยังคงชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเองเสมอมา ส่วนหว่านเอ๋อร์นั้นดูเหมือนจะมีความสุขกับชีวิตตอนนี้จนไม่ได้เอ่ยบอกกับชายหนุ่มถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนไปในใจของตน หญิงสาวไม่ได้คิดถึงเรื่องที่อยากจะเอาคืนอีกฝ่ายอีกแล้ว เพราะมันไม่ได้รบกวนจิตใจอีกแล้ว“ท่านแม่สอนให้ข้าทำอาหารที่ท่านพี่ชอบ” หว่านเอ๋อร์ยกจานอาหารมาให้กับสามีของตนด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่ยักรู้มาก่อนว่าท่านแม่จำได้ว่าข้าชอบอะไร” หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ“แม่ทุกคนย่อมจำได้อยู่แล้วว่าลูกของตัวเองชอบอะไร ลองชิมดูหน่อยไหมเจ้าคะ แต่ข้าไม่รับประกันว่ามันจะอร่อยนะ ข้าไม่ค่อยได้ทำอาหารมากนัก แม้ท่านแม่จะสอนแต่ข้าชอบอ่านตำรามากกว่า”พออยู่ด้วยกันนานวันทั้งสองก็สนิทสนมกลายเป็นคู่ชีวิตที่สมบูรณ์แบบในสายตาของทุกคน ความผูกพันและความเข้าใจค่อย ๆ สั่งสมและเพ

บทที่ 27"เอาไว้หาโอกาสพาลูกของเราไปให้ซินแสตรวจดวงชะตาดีหรือไม่” อี้หลงพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ พลางอุ้มเฟยหลงที่กำลังหัวเราะอย่างสดใส หว่านเอ๋อร์เหลือบมองสามีอย่างขบขัน คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยราวกับถามว่านี่พูดจริงหรือ “ท่านพี่คิดจะทำเช่นนั้นจริง ๆ หรือเจ้าคะ ข้าคิดว่าท่านพี่ล้อเล่นเสียอีก มิใช่ว่าท่านพี่ไม่เชื่อเรื่องดวงชะตาหรอกหรือ" อี้หลงยิ้มแล้วขยับเข้ามาใกล้คนรัก "ก็ไม่เชื่อทั้งหมด ยิ่งก่อนหน้านี้ยิ่งไม่เชื่อ แต่เมื่อมาเจอเจ้า" อี้หลงตอบแล้วก็ยิ้มออกมา “ตอนนี้เรียกว่าข้างมงายกว่าท่านแม่อีก ลองดูก็ไม่เสียหายอะไรไม่ใช่หรือ เผื่อซินแสจะทำนายอะไรดี ๆ ให้เฟยหลง แล้วก็...บางทีข้าก็อยากรู้เรื่องของเราเหมือนกัน"หว่านเอ๋อร์ส่ายหน้าอย่างเอ็นดูพลางหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางของสามีนักรบที่ครั้งหนึ่งนางเคยคิดว่าเขาเป็นคนที่ดูจะจริงจังกว่านี้ "ข้าว่าท่านพี่คงอยากได้คำยืนยันจากฟ้าเบื้องบนว่าข้าคือภรรยาที่ถูกกำหนดมาแล้วมากกว่าใช่หรือไม่”“ข้าจะต้องให้ใครมายืนยันอีก ต่อให้ตอนนี้ฟ้าบอกว่าข้ากับเจ้าไม่เหมาะสมข้าก็ไม่เชื่อแล้ว แต่ข้าก็แค่คิดว่าคำทำนายก็เป็นการนำทางที่ดีไม่ใช่น้อย เพราะมันทำให้ข้าม

บทที่ 29ในเรือนเก่าของหว่านเอ๋อร์ แสงแดดยามบ่ายส่องลอดผ่านหน้าต่างไม้เก่าที่เปิดไว้ให้ลมพัดผ่าน อี้หลงเดินสำรวจรอบ ๆ ด้วยความสนใจ เขาลูบมือไปตามกรอบหน้าต่างที่มีรอยถลอกเล็ก ๆ ก่อนจะหันไปมองหว่านเอ๋อร์ที่กำลังหยิบจับของบางอย่างอยู่กลางห้อง “นี่หรือ...คือที่ที่เจ้าคุ้นเคยตั้งแต่เด็ก” หว่านเอ๋อร์พยักหน้า “ข้ามักชอบนั่งมองออกไปที่นอกหน้าต่างในยามค่ำ กลางวันก็มักจะอ่านหนังสือที่ตรงนี้ หรือไม่ก็ออกไปนั่งอ่านที่ศาลากลางสวน” หว่านเอ๋อร์บอกพร้อมทั้งลูบมือไปตามขอบหน้าต่างเก่าที่บางวันนางก็สะกิดมันเบา ๆ เมื่อความรู้สึกล่องลอยไปแสนไกล “เจ้าคงคิดถึงที่นี่มาก” หว่านเอ๋อร์พยักหน้า “ข้าอยู่มาตั้งแต่เด็ก จะไม่คิดถึงได้อย่างไร ที่นี่มีความทรงจำมากมาย ล้วนเป็นเรื่องดี ๆ ทั้งนั้น”อี้หลงยิ้มและขยับตัวเข้าไปใกล้หญิงสาว เขาเอื้อมมือไปแตะแก้มของอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาสวยราวกับจะบอกใบ้อะไรบางอย่าง "หว่านเอ๋อร์ หากที่นี่มีแต่ความทรงจำดี ๆ ของเจ้า เช่นนั้นข้าขอเป็นอีกหนึ่งความทรงจำดี ๆ ของเจ้าที่นี่จะได้หรือไม่" หว่านเอ๋อร์มองชายหนุ่มด้วยสายตาสงสัย แต่เพียงไม่นานนางก็ต้องเริ่มขืนตัวเมื่อรู้สึก