Semua Bab หนี้รักวิศวะโหด: Bab 21 - Bab 30

ด้านคาเตอร์ที่หลังจากเคลียร์กันไม่ลงตัวกับพาย เขาก็ลากหญิงสาวมาที่รถทันที โดยเธอขัดขืนมาตลอดทาง แต่ทว่าสู้แรงชายหนุ่มไม่ได้ “เข้าไป”เขาจับเธอยัดใส่รถพร้อมกับปิดประตูและล็อคเรียบร้อย ก่อนที่จะอ้อมรถมาขึ้นนั่งฝั่งคนขับ เปิดเครื่องปรับอากาศสุดแรงเพื่อดับอารมณ์คุกกรุ่น หันมองหญิงสาวที่นั่งข้างคนขับ เธอหันใบหน้าออกนอกหน้าต่างรถทำเหมือนไม่สนใจเขา แต่ก็ดี ตอนนี้เขาเองก็ไม่อยากสนใจเธอเหมือนกัน เขาเลยสตาร์ทรถและขับออกจากลานจอดรถทันที ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าแล้ว คาเตอร์รีบเหยียบคันเร่งพาเธอกลับคอนโดให้เร็วที่สุด “พี่จะทำยังไงกับฉันก็ได้ ขอแค่อย่าทะเลาะกับฉันต่อหน้ายาย ฉันขอแค่นั้นพอ” เสียงหวานพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด ไม่อยากจะอ่อนแอร้องไห้ง่าย ๆ แบบนี้ แต่เธอไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร เธอยังต้องมีชีวิตบนเส้นทางของตัวเอง การที่เธอตกลงจะเป็นของเขา ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำยังไงกับเธอก็ได้ มันทำให้เธออึดอัดและรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่เลือกให้เขาช่วยเธอแบบนี้ อันที่จริงเธอน่าจะยอมให้ไอ้พวกอันธพาลพวกนั้นข่มขืนเธอยังดีกว่า “งั้นไปบ้านเก่าเธอกัน”หญิงสาวหันขวับมองหน้าเขาทันท

"เธออยากลองดีกับฉันเหรอ รู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร มีสิทธิ์แค่ไหน ห๊า!!!" คาเตอร์ตะโกนออกมาเสียงดัง จนคนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ ไม่คิดมาก่อนว่าเวลาเขาโกรธจะน่ากลัวขนาดนี้ ถ้าหากเขาชักปืนออกมายิงเธอตอนนี้ เธอคงไม่มีทางสู้เขาได้ "เธอพูดเองนะว่า...ตัวเธอฉันมีสิทธิ์ทุกอย่าง ต้องให้ฉันย้ำชัด ๆ ไหมว่าฉันทำอะไรกับเธอได้บ้าง"ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันออกมา กรามขบเข้าหากันแน่น เพราะความโมโหผู้หญิงปากดีแบบเธอ"แค่ไม่กี่วันเธอก็ทำอวดดี ปากเก่งขนาดนี้กับฉันแล้ว สงสัยฉันจะดีกับเธอมากเกินไป" "ฉันรู้และจำได้ทุกคำที่พูด ต้องให้บอกกี่ครั้งว่ามันฝังแน่นอยู่ในนี้"เธอเอามือทุบตรงอกข้างซ้ายของตัวเอง พร้อมน้ำตาที่ไหลพรากออกมา อย่างห้ามไม่ได้ "จำได้ก็ดี แล้วก็หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ อย่ามาเรียกคะแนนสงสารจากฉัน เท่าที่ฉันให้เธอไปก็มากพอแล้ว เธอต้องทำตามที่ฉันพูดทุกอย่าง เธอกับยายถึงจะอยู่ที่นี่ได้อย่างสบาย" มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด มองสายตาคมที่มองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ อยากจะเอามือตบปากตัวเองเหลือเกิน ที่ไปปากเร็วรับปากอะไรแบบนั้นกับเขา แต่ถึงตอนนี้จะหันหลังกลับไปก็ไม่ได้แล้ว เธอ

เพราะความเมาทำให้เธอกล้าพูดในสิ่งที่อยู่ในใจมากขึ้น พูดออกมาโดยที่ยังสบตากับเขาอย่างไม่อายและคิดจะหลบสายตา “เมื่อวานไปม่านรูด เธอยังไม่อิ่มหรือไง” “ฉันไม่ได้เต็มใจไป” "แล้ววันนี้?" "ฉัน เต็ม ใจ" พายพูดเสียงหวานยานคาง เพราะความเมาที่ครอบงำสติเต็มสูบ ถึงจะสามารถพูดคุยกับเขาได้ปกติ แต่ทว่าภายในร่างกายเธอร้อนรุ่ม ยิ่งได้มาสบตาคมของเขา ยิ่งทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ เพิ่งรู้ว่าการดื่มเหล้าเข้าไปจะทำให้เธอสูญเสียความเป็นตัวเองขนาดนี้ “สำหรับพี่...เรื่องของเราพิเศษหรือเปล่าคะ”ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอถามออกไปแบบนี้ แค่อยากรู้ว่าเขาทำเหมือนหวงเธอทำไม ทั้งที่เราอยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่วัน คงไม่ใช่แค่เหตุผลว่าเขาไม่อยากใช้ผู้หญิงร่วมกับใครอย่างเดียว “แบบไหนที่เธอเรียกว่าพิเศษ?” รถหรูเคลื่อนตัวออกจากไฟแดง พายขยับมือเล็กไปลูบหน้าขาของเขา มองด้วยสายตาออดอ้อน“ที่พี่ทำเหมือนหวงฉันไงคะ ไม่อยากให้ฉันไปทำงานเพราะเรื่องกวิน” “กวินไหน? อ๋อไอ้พนักงานคนนั้น” “ใช่ค่ะ ที่จริงเขาไม่ได้จีบฉันหรอก แค่เป็นคนพูดมากเท่านั้นเอง” คาเตอร์ตวัดสายตาคมมองเธอแวบหนึ่ง ทันได้เห็นสายตาหยาดเยิ้มจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

1 เดือนผ่านไป อาทิตย์ที่ผ่านมาทั้งพายและคาเตอร์สอบปลายภาคเสร็จแล้ว ตอนนี้เธอกำลังอยู่เฝ้ายายจากการผ่าตัดก้อนเนื้อที่ขา ส่วนคาเตอร์ก็ไปจัดการเรื่องน้องสาวกับที่บ้านตั้งแต่สองวันที่แล้ว นอกจากเขาติดต่อมา เธอก็ไม่ได้เจอเขาเป็นเวลาเกือบสามวันเต็ม ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาเป็นไปในทางที่ดีขึ้นมาก เธอรู้แล้วว่าต้องทำอย่างไรคนแบบคาเตอร์ถึงจะอารมณ์ดีและไม่หงุดหงิดกับเรื่องอะไรง่าย ๆ "คาเตอร์ยังไม่กลับมาเหรอพาย" ยายถามถึงคาเตอร์ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา ระยะหลังยายกับเขาได้พูดคุยกันมากขึ้น เรียกได้ว่าสนิทกันในระดับหนึ่งเลยก็ว่าได้ ไม่แปลกที่ฟื้นขึ้นมาสองวันแล้ว พอไม่เจอชายหนุ่มแล้วยายจะถามหา แต่ทว่าวันนี้เธอเองก็ยังไม่ได้รับข้อความจากเขาเหมือนกัน "ยังค่ะ คงอยู่กับครอบครัวเขา ยายพักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ" "ไม่ใช่ทะเลาะกันเหรอ?" "ไม่ได้ทะเลาะค่ะ แต่พี่เขามีธุระเรื่องน้องสาวเขาค่ะ คงยังไม่เสร็จธุระ" ถึงจะรู้สึกไม่ดีนิดหน่อยที่วันนี้เขาไม่ติดต่อเธอมาสักครั้ง แต่ก็ไม่กล้าบอกยาย กลัวจะทำให้คนที่เพิ่งผ่าตัดมาเป็นกังวลและไม่สบายใจ “ยายยังไม่ได้ถามเลย พายสอบเสร็จแล้วเหรอลูก” “ค่ะยาย ปิดเทอมแล้วค่ะ” ช

พายหันมองหน้าคาเตอร์เพื่อขอความช่วยเหลือ เธอยังไม่อยากให้ยายรู้ตอนนี้ กลัวจะทำให้ยายที่อาการกำลังดีขึ้นหลังผ่าตัด มีอาการข้างเคียงขึ้นมาอีก “พอดีผมเพิ่งมา พายเลยนั่งรอกินข้าวเป็นเพื่อนผมครับ”หญิงสูงวัยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ยายเป็นห่วงแทบแย่”พายเดินเข้าไปกอดคนป่วยทันทีอย่างเอาใจ ไม่อยากจะนึกว่าหากเมื่อกี้คาเตอร์ไปช่วยเธอไว้ไม่ทัน แล้วเธอกัดลิ้นตัวเองตายขึ้นมาจริง ๆ แล้วใครจะอยู่กับยาย พอเห็นหน้ายายก็รู้ตัวว่าเธออาจจะคิดน้อยเกินไป “อยากกินผลไม้หรือเปล่าคะ พายจะไปปอกให้” เมื่อรู้สึกว่าน้ำตาจะไหลออกมาอีก เธอเลยเบี่ยงความสนใจไปอีกเรื่อง แล้วเดินไปหยิบแอปเปิ้ลในตู้เย็นไปล้าง เตรียมปอกให้กับคนป่วยได้กิน “เธอควรบอกยายเธอนะ” คาเตอร์เดินมาประกบข้างหลังหญิงสาวที่ไหล่บางกำลังสั่นไหว คงจะกำลังร้องไห้ เขาเองก็อยากจะปลอบใจเธอให้ดีกว่านี้ แต่เขาก็ทำไม่เป็น ไม่รู้ต้องเริ่มปลอบใจยังไง แล้วในชีวิตก็ไม่เคยต้องมายืนปลอบใจใครด้วย “ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ ยายเธอจะยิ่งเป็นห่วง” “ฉันรู้ค่ะ”ใช้หลังมือปาดน้ำตาลวก ๆ ก่อนจะหันหน้ามามองเขา“ฉันก็กำลังพยายามอยู่ แต่บอกตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ ยาย