Semua Bab หนี้รักวิศวะโหด: Bab 11 - Bab 20

“พอดีว่ายายต้องกินยาก่อนนอน แต่ตั้งแต่เย็นยายยังไม่ได้กินข้าวเลยค่ะ” “สั่งมากิน ฉันก็หิวเหมือนกัน”เขาส่งโทรศัพท์มาให้เธอ ก่อนจะดึงตัวเธอให้มานั่งบนตักของเขา “อะ เอ่อ ดะ เดี๋ยวยายออกมาเห็น” “คิดว่ายายเธอไม่รู้หรือไง”พายก้มหน้าไม่กล้าสบตาคมของเขา ตอนนี้เธอรู้สึกประหม่าไปหมด ก่อนหน้านี้เธอเจอเขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย แต่พอเสนอตัวให้เขาแล้วเธอกลับมีความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา หัวใจเธอก็เต้นแรงไม่ทราบสาเหตุ มันทำให้ร่างกายเธอรู้สึกวูบวาบ ยิ่งมานั่งทับกันแบบนี้ ใบหน้าเธอรู้สึกร้อนผ่าวอย่างหนัก “คืนนี้เธอต้องมานอนกับฉัน”ไหน ๆ เธอก็เสนอตัวให้เขาแล้ว เขาคงไม่ปล่อยให้คืนนี้ผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ เธอทำให้เขาหงุดหงิดตั้งแต่ตอนจูบกันแล้ว เพราะฉะนั้นเธอต้องรับผิดชอบ พายไม่ตอบ เธอพยายามสนใจเมนูอาหารที่เธอกำลังดู ทั้ง ๆ ที่มือหนาของเขามันซุกซนอยู่ไม่สุข เขาลูบไล้ตัวเธอเหมือนแกล้งจนอยากจะขยับตัวหนีมือของเขา ไม่ใช่ว่าเธอรู้สึกรังเกียจ แต่เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง“พี่จะกินอะไร” “อะไรก็ได้”เสียงแหบพร่ากระซิบริมหูเล็ก ได้กลิ่นกายสาวอ่อน ๆ จากตรงซอกคอของเธอ ทำให้เขาต้องใช้จมูกสูดดมตรงนั้นอยู่นานสองนาน ต

คาเตอร์ใช้จังหวะที่เขาปรนเปรอจูบเร่าร้อนอย่างเมามันส์ สอดหัวบานเข้าไปอีกครั้ง ก่อนจะแยกขาเรียวให้อ้าออกกว้างกว่าเดิม แล้วกระแทกลำกายเข้าไปในร่องรักสีสดของเธอทีเดียวสุดลำ "กรี๊ด!!!"พายใช้มือเล็กผลักเขาออกทันทีด้วยความแรง ร่องรักปวดแสบอย่างหนักเหมือนมันจะฉีกขาดออกจากกัน ร่างกายชาวาบไปหมดทุกส่วน น้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่ตั้งใจ “ฮือ ฉันเจ็บ พี่เอาออกก่อนได้ไหม ฮึก ฮึก”เธอร้องบอกเขาด้วยเสียงปนสะอื้น แต่คนตัวสูงไม่สะทกสะท้าน เขาก้มลงมองจุดเชื่อมตรงกลางกายที่ประสานกันเป็นหนึ่งเดียว มีเลือดไหลออกมา ภายในร่องรักเธอบีบรัดแก่นกายเขาแน่นจนเขาต้องสูดปากเพราะความเจ็บ “ซี้ด ฉันก็เจ็บไม่ต่างจากเธอหรอกนะ”ไม่เคยคิดมาก่อนว่าร่องของสาวบริสุทธิ์จะตอดรัดและให้ความรู้สึกดีขนาดนี้ อีกทั้งเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาไม่ได้ใส่ถุงยางและไม่นึกถึงมันสักนิด คงเพราะเขารู้ว่าเธอยังไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหน ทำให้เขากล้าสดกับเธอ แต่เป็นการลองที่บอกว่าคุ้มค่ามาก เพราะมันให้ความรู้สึกต่างกันมากกับใส่ถุงยาง “ขยับได้หรือยัง?” พายมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา อย่างน้อยเขาก็ยังมีใจถามเธอว่าพร้อมไหม สำหรับผู้ชายอย่างเขาคงได้แค่นี้จริ

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล พายก็ประคองยายวรรณมาตึกอายุรกรรม ซึ่งคาเตอร์ก็เดินตามมาห่าง ๆ อันที่จริงนับครั้งได้ที่เขามาสถานที่แบบนี้ เขาเป็นคนไม่เหมาะกับโรงพยาบาล เขาไม่ชอบกลิ่นยากลิ่นคนป่วย“ฉันไปรอที่ร้านกาแฟตรงนั้นนะ” เขาเอ่ยบอกเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปนั่งที่ร้านกาแฟในโรงพยาบาล หยิบโทรศัพท์ออกมากดอ่านข้อความของเพื่อนที่ส่งมาหาตั้งแต่เช้า วันนี้มีเรียนแต่เขาไม่ได้ไป เลยโดนคีรินบ่นชุดใหญ่เพราะใกล้จะสอบแล้ว คีริน: พวกมึงไม่อยากเรียนจบกันเหรอว่ะ คีริน: หายหัวกันไปหมดทั้งมึง ทั้งไอ้โซล ทั้งไอ้ตะวัน ตะวันเขาพอเข้าใจว่ามันเหมือนจะมีปัญหาหัวใจกับน้องสาวเขาอยู่ แต่เรื่องส่วนตัวของน้องสาวเขาไม่ค่อยเข้าไปสนใจมากนัก แต่ไอ้โซลที่เพิ่งบอกเขาว่าไม่มีใคร กำลังทำตัวน่าสงสัยอีกแล้ว เห็นทีเขาต้องทำตัวใส่ใจเพื่อนสักหน่อย เลยตัดสินใจโทรออกหาเพื่อนสนิททันที “ทำไมมึงไม่ไปเรียน” (กูตื่นสาย) “เหตุผลปัญญาอ่อนโคตร” (ว่าแต่กู มึงก็ไม่ไป) พอถูกถามกลับมาแบบนี้ เขาเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน ตอนนี้ยังไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำว่าทำตัวแบบนี้ไปทำไม ก็แค่ความเดือดร้อนของผู้หญิงคนหนึ่ง ทำไมเขาต้องเอาตัวเองมายุ่งขนาดนี้ด้วย ด

“การบ้านบนเตียง”เสียงทุ้มกระซิบเสียงพร่าริมหูเธอ ทำให้ขนอ่อนในกายเธอลุกชันไปทั้งตัว เขาคงถนัดเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงเก่ง เห็นเงียบ ๆ แต่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมีมุมที่ทำให้ผู้หญิงใจเต้นแรงได้ โดยเฉพาะผู้หญิงที่ไม่ประสาเรื่องแบบนี้เหมือนเธอ “เรื่องแบบนี้ พี่ต้องให้โอกาสฉันบ้างสิ เราเพิ่งนอนกันเมื่อคืนเองนะ อีกหน่อยฉันคงจะเก่งไปเองแหละ”เธอไม่กล้าบอกเขาว่าที่จริงแล้ว ก่อนหน้าที่เขาจะมา เธอนอนดูคลิปอย่างว่าอยู่เกือบชั่วโมง แถมยังมีสิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้น คือเธอจินตนาการหน้านักแสดงผู้ชายเป็นเขา แล้วนักแสดงผู้หญิงเป็นตัวเอง แค่คิดแบบนั้นตอนนี้ใบหน้าเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาหนักกว่าที่เป็นอยู่อีก สายตาคมจ้องมองใบหน้าสวยของหญิงสาวตรงหน้าที่แก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ ต้องยอมรับว่าหน้าตาเธอถูกใจเขามาก เธอเป็นคนสวยเหมือนที่ไอ้คีรินเพื่อนเขาบอกจริง ๆ เจอกันก่อนหน้าก็ไม่ได้สังเกตุ แต่ตอนนี้เมื่อได้มองใกล้ ๆ แบบนี้ เขาเห็นอย่างชัดเจนว่าองค์ประกอบทุกอย่างบนหน้าขาวใสของเธอ มันหลอมรวมเป็นความสวยอย่างที่สุด “ถอดเสื้อผ้า”เสียงทุ้มออกคำสั่ง เขาเองก็ลงมือถอดเสื้อยืดสีดำของตัวเองออกอย่างรีบร้อน เผยแผงอกแ

พายมีเรียนตอน10โมงเช้า เธอเลยรีบอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนก่อน โดยไม่ได้รอเจ้าของห้องตื่น แต่ทว่าขนาดกำลังจะเดินออกจากห้อง ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องนอนของคาเตอร์ เป็นเขาที่ออกมายืนทำหน้างัวเงีย “ทำไมไม่ปลุกฉัน” “ก็ฉันไม่รู้ว่าพี่จะไปเรียนหรือเปล่านี่คะ อีกอย่างเมื่อคืนพี่ก็นอนดึกมากด้วย เลยไม่อยากกวน”หญิงสาวใส่รองเท้าเสร็จ มือบางก็กำลังจะเปิดประตูออกจากห้อง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าทำข้าวต้มไว้ให้เขาด้วย“ฉันทำข้าวต้มเผื่อพี่ด้วยนะ เอามาอุ่นกินในไมโครเวฟนะคะ” คาเตอร์พยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าห้องไปทันที เขาเองก็มีเรียนเหมือนกัน แต่เรียนช่วงบ่าย อีกอย่างช่วงนี้ก็เป็นช่วงเคลียร์งานค้างต่าง ๆ ของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะออกฝึกงานในเทอมหน้า คณะมนุษยศาสตร์ “มึงหายไปไหนมาสองวัน”ลลิลตั้งคำถามทันทีเมื่อเห็นหน้าเพื่อนสนิท ที่หายตัวไปสองวันเต็ม ถึงจะติดต่อถามไถ่กันทางข้อความบ้างแล้ว แต่ก็เป็นเพียงการถามคำตอบคำ ตามประสาพายก็เพียงแค่นั้น “วันอังคารกูก็ทำงานไง ส่วนเมื่อวานหมอนัดยาย พวกมึงก็รู้” มีนาหรี่ตาจับผิดเพื่อนตัวเอง เธอหันไปสบตากับลลิลเพราะเพื่อนคงยังไม่รู้ว่าพวกเธอสองคนเป็นห่วงเรื่องที่พายพายายไ