Semua Bab หนี้รักวิศวะโหด: Bab 1 - Bab 10

“ช่วงนี้ไม่เห็นหน้าเห็นตาเลยนะมึง”คาเตอร์เอ่ยทักโซลทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนสนิท ที่ช่วงนี้ได้ชื่อว่ามาเที่ยวผับ แต่มักชอบหายตัวไปบ่อย ๆ แบบเนียน ๆ “กูมีธุระ” คาเตอร์ยกยิ้มมุมปาก เขาพอจะมองออกว่าธุระของเพื่อนคืออะไร คนแบบมันถ้าไม่ใช่เรื่องน้องสาวก็ต้องเป็นเรื่องผู้หญิงแน่ ๆ ที่ทำให้มันหายตัวไปแบบนี้ เมื่อก่อนอาจจะเป็นเรื่องของมิลลิได้ เพราะต้องคอยเฝ้าน้องสาวจากพวกผู้ชาย แต่ตอนนี้มิลลิมีแฟนไปแล้ว เพราะฉะนั้นก็เหลือเพียงอย่างเดียวที่ทำให้มันหายตัวได้คือเรื่องผู้หญิงเท่านั้น “อยากเห็นหน้าว่ะ คนที่มึงกำลังกก” “กกเหี้ยไร กูบอกว่ากูมีธุระ”โซลขึ้นเสียงใส่เพื่อนทันที ไม่ใช่ไม่พอใจที่เพื่อนหยอก แต่ขึ้นเสียงเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่เพื่อนพูดต่างหาก แต่คาเตอร์ก็ไม่ได้สนใจ เขาชินเสียแล้วเวลาเพื่อนคนนี้ติดพันใคร มักไม่ค่อยบอกอะไรกับเพื่อนอยู่แล้ว ขอแค่ว่าไม่ไปกกเอาแฟนของเพื่อนคนไหนอีกเป็นพอ เพราะไม่อยากให้มีปัญหาตามมาทีหลังอีก “พอขึ้นปีสี่ สังเกตุไหมว่ากลุ่มเราเริ่มหายหัวกันหมด ยิ่งใกล้ฝึกงานแบบนี้กูไม่เห็นหัวใครสักคน” วันนี้ที่นัดกันมาผับ ก็นัดกันมาทุกคน แต่เลยเวลานัดมากว่าชั่วโมงกลับเห็นแค่เขา

คาเตอร์กำลังข่มอารมณ์อย่างหนัก เขากำลังคิดว่าทำไมตัวเองถึงต้องมายุ่งเรื่องไร้สาระพวกนี้ด้วย แทนที่จะกลับบ้านไปนอนหลับพักผ่อนให้สบายดีกว่า แต่ทว่าพอหันไปสบตาผู้หญิงคนนั้น เขาก็รู้สึกบางอย่าง เหมือนกับว่าหากเขาไม่ช่วย เธอจะตายอย่างนั้นแหละ ทั้งที่เขามองออกว่าพวกนี้คงไม่ถึงขนาดฆ่าเธอหรอก คงแค่อยากสั่งสอนที่เธอปากดีไปดูถูกพวกมันเท่านั้น แต่ทว่าขายาวของเขาก็ไม่เดินกลับไปที่รถเสียที มือหนาก็ยังคงกำกระบอกปืนพกสั้นที่เขาพกติดตัวตลอด ไม่ใช่ว่าจะเอามาใช้สุ่มสี่สุ่มห้า เพียงแต่พกไว้ป้องกันตัวเวลากลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ แค่นั้นเอง ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เอาออกมาช่วยผู้หญิงปากดีคนนี้ไว้ “กูให้โอกาสมึงอีกครั้ง ปล่อยผู้หญิงคนนั้นมาให้กู แล้วเรื่องทุกอย่างก็จะจบ” “มึงพูดไร้สาระอะไรอยู่ว่ะ ถ้าไม่ร่วมด้วยก็ถอยออกไป ก่อนที่พวกกูจะทำให้มึงขับรถกลับบ้านไม่ได้” พายมองเหตุการณ์ตรงหน้า น้ำตาเธอเริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะช่วยเธอได้หรือเปล่า แต่เขาคือความหวังเดียวของเธอตอนนี้ เธอหลับตาช้า ๆ ภาวนาถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายบนโลกใบนี้ว่าขอให้เขาช่วยเธอให้พ้นจากผู้ชายกลุ่มนี้ด้วย ไม่ว่

09.20น. “มาถึงมันก็หลับอีกแล้ว”มีนาเพื่อนในกลุ่มของพายพูดขึ้น เมื่อเดินมาถึงโต๊ะประจำของกลุ่มแล้วเห็นเพื่อนสนิทฟุบหน้าหลับอยู่บนโต๊ะเหมือนทุกวัน “เมื่อคืนมันโดนลวนลามอีกแล้ว”ลลิลเพื่อนสนิทอีกคนเอ่ยบอกมีนาทันที ที่เธอรู้เรื่องนี้ก็เพราะเจอกับปริมเพื่อนที่ทำงานที่ผับเดียวกันกับพายเมื่อเช้าตรงลานจอดรถ “เมื่อไหร่ไอ้พวกเศษเดนพวกนี้จะหายไปจากโลกนี้สักทีว่ะ ไม่เห็นใจเพื่อนร่วมมนุษย์กันบ้างหรือไง เห็นว่าเป็นผู้หญิงหน่อย มันคิดจะทำอะไรก็ได้เหรอว่ะ”มีนาบ่นอุบ จะห้ามเพื่อนไม่ให้ไปทำงานก็ไม่ได้ เพราะรู้ว่าเพื่อนมีปัญหาด้านการเงินมาตลอด แต่พายไม่เคยรับความช่วยเหลือจากพวกเธอสองคนเลยสักครั้ง บอกแค่ว่าถ้าไม่ไหวจริง ๆ จะบอก แต่คบกันมาสองปีแล้ว ไม่เคยเห็นบอกสักทีว่าไม่ไหว มีแต่ยิ่งทำงานหนักขึ้นทุกวัน “แล้วเจ้าของผับทำอะไรอยู่ว่ะ กูเห็นพายมันโดนแบบนี้หลายครั้งแล้วนะ เขาไม่มีมาตรการอะไรปกป้องลูกน้องบ้างหรือไง” “หึ พวกนักธุรกิจหน้าเลือดแบบนั้น ไม่มาสนใจลูกน้องตัวเล็ก ๆ หรอก ถึงไปบอกมันก็คงเข้าข้างลูกค้าพวกนั้นแหละ เงินถึงขนาดนั้น”มีนาพูดตามหลักความเป็นจริงที่เคยเห็นมา เธอมองว่าเจ้าของผับที่เพื่อนเธอท

“เรื่องเมื่อคืน?” “เรื่องเมื่อคืนฉันไม่ผิด”เสียงหวานของพายสะบัดใส่ธันเดอร์ทันที เธอยังเคืองเรื่องที่เขาไล่เธอออก ในใจคิดไปแล้วว่าเขาคงเรียกเธอมาต่อว่าอีกแน่นอน “เรื่องเป็นยังไง?” “ทำไมคุณไม่ถามผู้ชายคนนี้ล่ะคะ หรือว่าถามแล้วแต่เขาก็ยังยืนยันว่าฉันผิด”คาเตอร์ที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ ชะงักไปทันที เมื่อถูกหญิงสาวพาดพิงถึง “ฉันอยากฟังจากปากเธอมากกว่า” พายเหยียดยิ้มออกมาทันที ปกติเธอไม่ใช่ผู้หญิงไม่มีมารยาทกับคนที่อายุมากกว่า แต่วันนี้ขอทำตัวแหกกฎตัวเองหน่อยเถอะ“ฟังไปทำไมคะ ในเมื่อคุณไล่ฉันออกไปแล้ว” “ยังปากดีไม่เลิกนะ”คาเตอร์ส่งเสียงพูดออกไปทันทีอย่างเหลืออด เขาพอจะรู้ว่าเธอไม่พอใจที่โดนไล่ออก แต่ควรฟังเหตุผลก่อนไหม ไม่ใช่เอาแต่ทำสีหน้าและท่าทางไม่พอใจอยู่แบบนี้ เห็นแล้วมันอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงต่อว่าเธอออกไป แถมเขายังเป็นคนช่วยเธอต่างหาก แต่เหมือนไม่มีบุญคุณกับเธอสักนิด หรือเห็นว่าเขาไม่ทวงบุญคุณเรื่องที่ช่วย เธอเลยทำตัวได้ใจอยู่แบบนี้ “ที่ฉันไล่เธอออกก็เพราะความปลอดภัยของเธอนะ คิดว่าฉันเป็นคนยังไง ที่จริงฉันจะไล่ใครออกก็ไม่ต้องมานั่งอธิบายให้ฟังนะ แต่รู้ว่าเธอกำลังคิดว่าฉันเข้าข

มือบางหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายด้วยมือที่สั่นเทา เธอเดินหลบมุมไปหลบอยู่หลังเสาไฟฟ้าต้นหนึ่ง ในใจก็ได้แต่คิดว่าเวลาแบบนี้เธอควรโทรหาใครดี แต่ทว่าคนที่รู้เรื่องนี้มีเพียงสองคนคือเจ้าของผับกับรุ่นพี่วิศวะที่เป็นคนช่วยเธอไว้ ครั้นจะให้เธอโทรหาเจ้าของผับก็คงไม่สมควรแต่เธอก็ไม่มีเบอร์โทรหารุ่นพี่คนนั้นเหมือนกัน เพราะเธอแค่เมมเบอร์ให้เขา แต่ไม่ได้เมมเบอร์เขาไว้เครื่องตัวเอง ตอนนี้ในใจเธอภาวนาอย่าให้มีอะไรร้ายแรงไปมากกว่านี้ อย่าให้พวกมันเจอกับยายของเธอที่อยู่ในบ้าน แค่เรื่องที่เธอต้องแบกไว้ก็มากพออยู่แล้ว ทำไมเธอต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย พลันน้ำตาก็ไหลออกมา พักนี้เธออ่อนแอบ่อยเหลือเกิน รู้สึกน้ำตาจะไหลง่ายมาก แค่มีอะไรมากระทบจิตใจเธอ น้ำตาก็พร้อมจะไหลออกมาทันที เมื่อคิดว่าทางออกเดียวของเรื่องนี้คือเธอต้องโทรหาคนที่ช่วยเธอได้ นิ้วเรียวก็กดหาเบอร์ฝ่ายบุคคลที่ผับ ขอสายกับเจ้าของผับและแน่นอนว่าฝ่ายบุคคลไม่ให้เธอคุยด้วย ก็แน่ล่ะสิเธอเป็นใครที่เขาจะให้คุยกัน งั้นก็เหลือเพียงทางออกเดียวคือต้องไปหาเขาที่ผับ คิดได้แบบนั้นก็เดินไปโบกแท็กซี่เดินทางไปผับทันที ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที รถแท็กซี่ก็