Lahat ng Kabanata ng พลั้งรักมาเฟียร้าย: Kabanata 11 - Kabanata 20

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 11"หยุดทำกับฉันแบบนี้สักที ตอนนี้ฉันไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับคุณนอกจากความเกลียด เรื่องราวของเรามันผ่านไปนานมามากแล้ว ฉันยอมรับว่าฉันไม่ลืมเรื่องราวระหว่างเราโดยเฉพาะวันที่คุณควงผู้หญิงอื่นต่อหน้าต่อและทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน ความสุขระหว่างเราฉันอาจลืมเลือนไปบ้างแต่ความเจ็บปวดที่คุณมอบให้สักวินาทีเดียวฉันก็ไม่เคยลืม ฉันไม่รู้ว่าคุณมาทำแบบนี้เพื่ออะไร คุณต้องการอะไรจากฉันอีกคะ แค่วันนั้นคุณยังทำฉันเจ็บปวดไม่พออีกเหรอ คุณจะมารื้อฟื้นความเจ็บปวดของฉันเพื่ออะไร ยังเหยียบย่ำหัวใจฉันไม่พออีกเหรอคะ" นับดาวพยายามพูดไม่ให้น้ำเสียงสั่นเครือ พอนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาย่ำยีหัวใจฉันก็พลานทำให้หัวใจฉันกลับมาร้องไห้อีกครั้ง ถึงแม้น้ำตาจะไม่ไหลมาต่อหน้าเขาสักหยดแต่ข้างในมันทุกข์ทรมานและอยากออกจากห้องนี้โดยเร็วที่สุด ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะกลั้นได้นานแค่ไหนมือหนาปัดผมที่ลงมาปรกใบหน้าหวานและทัดไปที่หูของเธอเพื่อให้เห็นกรอบใบหน้าเธอชัดๆ "ที่เธอตัวสั่นแบบนี้เพราะกลัวจะกลับมารักฉันอีกรอบเหรอนับดาว หรือกลัวว่าจะทำให้ผัวใหม่ผิดหวังที่รู้ว่าเธอยังอ่อนไหวกับฉันอยู่ ฉันควรไปแนะนำตัวเองให้

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 13ชายหนุ่มร่างสูงเดินขึ้นรถด้วยท่าทางเคร่งขรึม ลูกน้องที่รออยู่หน้าโรงพยาบาลต่างก้มหัวให้อย่างพร้อมเพรียงกันเมื่อเห็นนายของพวกเขาเดินออกมา ใบหน้าคมคายไม่มีแม้แต่รอยยิ้มมันกลายเป็นภาพที่ชินตาสำหรับบรรดาลูกน้องไปแล้ว"จะกลับบ้านหรือแวะไปบ้านคุณชาร์ลครับนาย" วินตันถามขึ้นหลังจากที่รถยนต์คันหรูประจำตำแหน่งขับเคลื่อนออกจากโรงพยาบาลแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาตีห้าจะหกโมงแล้ว ที่เขาถามแบบนี้เพราะนายใหญ่ชอบแวะไปหาหลานชายตัวน้อยระหว่างกลับบ้านในเช้าวันรุ่งขึ้นอยู่เป็นประจำ หลายคนอาจมองว่าแปลกแต่มันคือเรื่องปกติสำหรับนายของเขา"ถ้ารู้คำตอบอยู่แล้วก็ไม่ควรถามกู""ครับ...ไปบ้านคุณชาร์ล" วินตันตอบเจ้านายหนุ่มและพูดกับคนขับรถทันที"กูอยากรู้ประวัติของนับดาวช่วงสามปีหลัง"พรึบสิ้นเสียงของจัสติน แฟ้มเอกสารถูกยื่นมาจากด้านหน้าด้วยฝีมือของลูกน้องคนสนิท จัสตินยกยิ้มมุมปากกับความรู้ทันและเตรียมพร้อมกับสิ่งที่เขาอยากรู้ เหมือนว่าวินตันจะรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องการอะไร"ผมคิดว่าสักวันนายต้องขอครับ""สมกับที่มึงเป็นลูกน้องคนสนิทของกู"ไฟภายในรถยนต์คันหรูสว่างวาบเพราะรู้ว่าเจ้านายต้องการใช

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 151 หนึ่งชั่วโมงผ่านไป"เจออันดาไหมคะ" เมื่อฉันเสร็จหน้าที่ตัวเองก็รีบมาถามกลุ่มพยาบาลทันที ระหว่างที่ทำแผลให้คนไข้ในสมองก็คิดถึงแต่อันดา หวังว่าจะกลับไปนั่งที่ห้องพักของฉัน อันดารู้ดีว่าทางไปห้องพักอยู่ทางไหน ขอให้เป็นอย่างที่ฉันหวัง"ไม่เจอเลยค่ะหมอนับดาว เราไปตามหาน้องได้สักพักก็ต้องรีบมารับเคสด่วน วันนี้เจอแต่เคสด่วนๆทั้งนั้นเลยค่ะ น้องอันดาอาจกลับไปอยู่ที่ห้องก็ได้นะคะ""นับก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ขอบคุณนะคะที่ช่วยกันตามหาอันดา"ฉันเดินมาที่ห้องพักตัวเองหลังจากคุยกับกลุ่มพยาบาลเสร็จ ไม่นานก็เดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องพักตัวเองแกร่ก"เด็กแสบแม่มาแล้วค่ะ" ดวงตากลมโตมองไปรอบๆห้องแต่กลับไร้เงาของลูกสาวตัวน้อย หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ "อันดา"ฉันรีบปิดประตูและวิ่งตามหาลูกสาวตัวน้อยทันที อันดาไม่เคยหายไปนานขนาดนี้ นี่เป็นชั่วโมงแล้วแต่ลูกสาวก็ยังไม่ยอมกลับมาที่ห้อง"อันดาอยู่ไหนลูก" ฉันพยายามมองหาและไปตามที่ต่างๆเท่าที่คิดว่าอันดาจะไป แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของลูกสาว จะวานให้คนอื่นช่วยตามหาอีกแรงแต่ทุกคนก็ติดเคสด่วนกันทั้งนั้น "อันดาได้ยินเสียงแม่ไหม หายงอนแม่

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 17ช่วงดึกวันเดียวกัน "พรุ่งนี้กูไม่ว่าง มึงเข้าไปเช็คของที่โกดังแทนกูด้วย""ครับ?" วินตันแสดงความแปลกใจออกมาเพราะพรุ่งนี้เจ้านายหนุ่มไม่มีตารางงานหรือนัดแนะกับใครที่ไหน"แค่ทำตามที่กูสั่ง พรุ่งนี้กูจะไปต่างจังหวัดจะขับรถไปเองให้พวกมันตามไปห่างๆก็พอ""ผมจะสั่งคนของเราให้ครับ ว่าแต่กับคุณคาร่านายจะเอายังไงกับเธอต่อครับ เห็นเธอพยายามตามนายไปทุกที่เลย" ไม่กี่วันมานี้เขาเห็นเจ้านายหนุ่มไม่สนใจพริตตี้สาวคนนั้นแล้ว แต่กลับสนใจคนที่ทำงานอยู่โรงพยาบาลแทน"เบื่อ" จัสตินตอบมาเพียงสั้นๆ เพราะตอนนี้เขารู้สึกเบื่อหญิงสาวที่เคยร่วมเตียงคนเก่าแล้ว และก็ไม่มีความจำเป็นต้องใส่ใจเธออีก"ผมจะกันเธอออกให้ครับ"สายตาคมทอดยาวออกไปราวกับกำลังคิดถึงเรื่องบางอย่างอยู่ บรรยากาศในห้องทำงานภายในคฤหาสน์หรูเงียบสงัดจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาเดินเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอ วินตันยืนอยู่ไม่ห่างจากเจ้านายหนุ่มคอยลอบมองใบหน้าคมคายอยู่เป็นระยะ"มึงมีอะไรอยากพูดกับกูไหม" สายตาคมตวัดมามองลูกน้องคนสนิท ใบหน้าเรียบนิ่งไม่มีแม้แต่ความรู้สึกแต่แฝงไปด้วยความอำมหิตที่เหมือนกำลังคาดคั้นนักโทษ"การที่นายเข้าห

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 19ฉันพาอันดาขึ้นมาบนฝั่งและจัดการล้างตัวให้ลูกสาวตัวน้อยกลับไปใส่ชุดเดิมจนเสร็จสรรพ ความร้อนระอุทำให้ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงเป็นลูกมะเขือเทศ ผิวขาวเนียนละเอียดของลูกสาวตัวน้อยตัดกับแก้มสีแดงระเรื่อจนฉันเอื้อมมือไปหยิกด้วยความมันเขี้ยว การกระทำของฉันก็หยุดชะงักไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีอีกคนยืนรออยู่ ฉันก็ไม่เข้าใจทำไมเขาถึงยืนรอฉันอาบน้ำให้อันดา"ไปกันค่ะ หิวข้าวหรือยังคะ" ฉันถามอันดาพลางจูงมือออกจากโซนห้องอาบน้ำ ไม่ได้สนใจคนที่ยืนรออยู่"ออกไปกินข้าวข้างนอก ที่นี่ไม่มีแม่ครัว""ฉันเตรียมอาหารมาทำง่ายๆกับลูกแล้วค่ะ""กล่องกับข้าวเธอฉันเอาทิ้งถังขยะหมดแล้ว" จัสตินพูดโดยไม่รู้สึกอะไรและเดินไปที่รถสปอร์ตคันหรูทันทีฉันได้แต่กำหมัดแน่นอยากจะด่าเขากลับแต่เห็นว่าอันดายังยืนอยู่ตรงนี้ ฉันอุตส่าห์เตรียมอาหารมาหวังจะปิกนิกกับลูกน้อยกันแบบชิลด์ๆ แต่เขากลับเอาของฉันโยนถังขยะ"แม่ไปกันค่ะ" อันดาดึงมือแม่นับดาวให้เดินตามลุงจัสตินไปที่รถสปอร์ตสีแดงที่จอดเด่นเป็นสง่าจนสำเร็จไม่นานรถสปอร์ตคันหรูขับมาจอดหน้าร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านพักตากอากาศมากนัก เป็นร้านริมทะเลธรรมดาไม่ได้ห