All Chapters of พลั้งรักมาเฟียร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 31"บอกให้ปล่อยไงคะ ฉันเดินเองได้""ถ้ายังไม่หยุดดิ้น ตรงบันไดฉันก็ไม่เว้น" จัสตินเดินลงบันไดโดยไม่ยอมปล่อยตัวหญิงสาวลงจากอ้อมแขนแกร่ง"คุณบังคับฉันอีกแล้วนะ ชุดนี้คุณก็บังคับฉันใส่ก่อนออกจากห้อง นี่มันหน้าร้อนนะให้ฉันใช้โค้ทยาวแทบจะถึงตาตุ่ม บ้าเหรอไง" อยู่ดีๆเขาก็โยนชุดโค้ทตัวใหญ่สีดำมาให้ฉันใส่ก่อนออกจากห้องโดยไม่รู้เหตุผล และยังขู่ฉันถ้าไม่ใช่ชุดนี้จะไม่พากลับ สุดท้ายก็ต้องจำยอมใส่ชุดโค้ทหนาเตอะนี้ทั้งที่อากาศประเทศไทยแทบจะแตะสี่สิบองศา"จะให้ฉันป่าวประกาศให้คนทั้งบ้านรู้เลยไหมว่าเธอไม่ใส่เสื้อในกางเกงใน แค่เธอนั่งอยู่บนเตียงฉันยังเห็นจุกเธอเลย อยากเดินล่อให้ลูกน้องฉันชักว่าวหรือไง""คุณ!""รถพร้อมแล้วครับนาย...รบกวนหยุดทะเลาะกันสักวันได้ไหมครับ" คำพูดของวินตันทำให้ทั้งสองคนเงียบ วินตันยืนมองเจ้านายหนุ่มทะเลาะกับหญิงสาวตั้งแต่เดินลงบันไดจนตอนนี้มาหยุดอยู่หน้าบ้านทั้งคู่ก็ยังไม่มีทีท่าจะยอมกัน ขนาดอีกคนไม่สบายยังเถียงกันได้ขนาดนี้จัสตินอุ้มนับดาวเข้าไปนั่งในรถประจำตำแหน่งท่ามกลางสายตาของลูกน้องที่อยู่บริเวณนั้น ไม่นานศึกก็สงบลงทำให้รถหรูขับเคลื่อนออกจาก

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 33ภายในห้องอยู่ในความเงียบหลังจากวางสายจากอันดาไปแล้ว ฉันกับเขายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม เหมือนมันขาดสีสันในชีวิตไปยังไงยังงั้น ความรู้สึกโหยหาลูกน้อยเกิดขึ้นทั้งที่ฉันพึ่งจะได้คุยกับอันดาเมื่อกี้นี้ ฉันไม่ได้อยากทิ้งลูกให้อยู่กับยายแต่ด้วยอาชีพที่ตัวเองทำไม่สามารถที่จะเลี้ยงดูอันดาให้เป็นอย่างดีได้ ฉันยังคิดเสมอว่าอยากตื่นมาแล้วหอมแก้มลูก ก่อนนอนได้นอนกอดลูกในทุกวัน แต่มันก็ได้แค่คิดเพ้อฝัน ฉันไม่รู้ว่าอันดาโตขึ้นจะยังยอมให้ฉันกอดให้หอมอยู่ไหม อายุของอันดาเท่านี้มันเหมือนเป็นช่วงเวลาที่มีค่า แต่ฉันกลับทำไม่ได้จัสตินนั่งนิ่งพลางคิดถึงน้ำเสียงเจื้อยแจ้วของลูกน้อย ถึงอันดาจะยังไม่รู้ว่าเขาคือพ่อแต่สิ่งที่อันดาแสดงออกมามันทำให้เขารู้สึกว่าอันดาเห็นเขาเป็นพ่อแล้ว ไม่คิดว่าความรู้สึกแบบนี้จะเกิดขึ้นกับผู้ชายที่ไม่ต้องการมีครอบครัว ไม่คิดจะผูกมัดกับใคร และไม่คิดว่าการเจออันดาได้ไม่นานเด็กคนนี้จะทำให้เขาเปลี่ยนความคิดได้ขนาดนี้ สายตาคมกริบมองคนตัวเล็กที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ เหมือนเธอกำลังคิดบางอย่างอยู่เหมือนกัน เขาเองรอวันที่เธอจะใจอ่อนยอมบอกอันดาว่าเขาคือพ่ออยู่เห

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 35"เราพึ่งจะตื่นกันเองนะ เธอจะหลับอีกรอบเหรอไง" จัสตินผงกหัวขึ้นจากซอกคอระหงเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนอนนิ่งและหลับไปทั้งที่ท่อนเอ็นของเขายังคาอยู่ที่ร่องสวาท"ฉันแค่พักสายตาสักสิบนาทีก็จะลุกแล้ว วันนี้ฉันเข้าเวรดึก และคุณก็ควรเอามันออกไปจากตัวฉันสักที" ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นและมองคนตรงหน้า"หึ ที่เมื่อกี้ยังอ้อนวอนขอควx พอเสร็จแล้วทำเป็นไม่ชอบ รู้หรือเปล่าเธอร้องครางจนข้างห้องได้ยินไปหมดแล้ว" จัสตินพูดอย่างหัวเสีย มีแค่เธอคนเดียวที่ไม่เคยขอให้เขาซ้ำรอบสองและอีกหลายๆรอบ ผู้หญิงคนก่อนๆที่เคยนอนด้วยต่างเรียกร้องให้ซ้ำกันทั้งนั้น แต่เธอกลับทำท่าทางไม่ต้องของเขาแล้ว "เธอทำให้ฉันดูแย่นะนับดาว""หื้ม?" ฉันถึงกับสงสัยในสิ่งที่เขาพูดออกมา"ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากให้ฉันจบแค่รอบเดียว แม้แต่เธอเมื่อสามปีก่อน เธอกำลังบอกว่าตอนนี้ลีลาฉันไม่เด็ดพอที่จะทำให้เธอคลั่งไคล้""ถ้าคุณอยากได้ความคลั่งไคล้ให้ไปหาผู้หญิงคนอื่นค่ะ ลุกออกไปสักที ฉันจะไปอาบน้ำ""ฉันจะยัดเยียดความคลั่งไคล้ให้เธอเอง ในเมื่อเมียไม่คลั่ง ผัวอย่างฉันคลั่งเมียเอง" สะโพกสอบเริ่มกลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง"คุณจัสติน อื้

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 37ปึง!เสียงประตูรถยนต์คันหรูโรลส์-รอยซ์ปิดลง สายตาคมกริบมองหลังหญิงสาวตัวเล็กที่เดินเข้าไปในโรงพยาบาล ก่อนจะสังเกตคนที่อยู่บริเวณนั้นมองเธอพร้อมกับซุบซิบนินทากันโดยที่นับดาวยังไม่รู้ตัว และมีพยาบาลสาวคนหนึ่งที่ยืนเกาะกลุ่มกันก่อนหน้าเดินเข้ามาหาเธอ จัสตินมองเหตุการณ์นั้นอยู่สักพักโดยไม่รู้ว่าทั้งสองคนคุยอะไรกันและสุดท้ายนับดาวก็ก้มหน้าเดินเลี่ยงไป ร่างหนาเอนกายพิงเบาะรถหลังจากมองเธอจนสุดท้ายตาและหลังคนตัวเล็กหายเข้าไปในโรงพยาบาลโดยไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเจออะไรอีก"ไปจอดในลานจอดรถของโรงพยาบาล กูจะรอจนกว่านับดาวจะเลิกงาน"สิ้นเสียงคำสั่งของเจ้านายหนุ่มรถยนต์คันหรูก็ขับเคลื่อนมาจอดในลานจอดรถของโรงพยาบาล วินตันที่นั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับรอบยิ้มเมื่อได้ยินคำสั่ง การกระทำทุกอย่างมันชัดเจนเหลือแค่ความปากแข็งเท่านั้น ต่อให้เถียงกันตลอดเวลาแต่เชื่อว่าทั้งสองคนเริ่มมีใจให้กันอีกครั้งแล้ว"ให้คนของเราปลอมตัวแล้วคอยสังเกตการณ์อยู่แถวนี้ ถ้ามีเรื่องผิดสังเกตให้บอกกูทุกเรื่อง" จัสตินออกคำสั่งกับลูกน้องคนสนิท เขาจะทำแบบนี้เฉพาะเรื่องที่อยากรู้หรือคนที่สนใจเท่านั้น ก็ไม่

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 39จัสตินเดินออกมาจากห้องครัวด้วยรอยยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมีความสุขกับคำพูดเพียงไม่กี่คำของนับดาวขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนเธอก็เรียกเขาแบบนี้แต่ไม่ได้รู้สึกกระชุ่มกระชวยเหมือนปัจจุบัน ร่างสูงเดินมาที่โต๊ะอาหารด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มลูกน้องที่อยู่แถวนั้นเห็นอาการของเจ้านายหนุ่มก็อดที่จะรอบยิ้มไม่ได้ ตั้งแต่ทำงานกับนายมาไม่เคยเห็นแม้แต่อมยิ้ม ยิ่งยิ้มจนแก้มจะฉีกขนาดนี้อย่าได้หวัง"อารมณ์ดีอีกแล้วเหรอครับ ช่วงนี้อารมณ์ดีบ่อยโดยเฉพาะตอนอยู่กับนายหญิง" วินตันเดินเข้ามาในบ้านก็ได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าคมคายอีกครั้งริมฝีปากหนาหุบยิ้มทันทีเมื่อถูกแซวเปลี่ยนโหมดเป็นเคร่งขรึมพลางส่งสายตาไปรอบๆ เห็นลูกน้องคนอื่นยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทำให้รังสีความไม่พอใจแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายจนลูกน้องก้มหน้าหัวหดกันเป็นแถวๆ"มีเรื่องอะไรจะพูดก็พูดมา กูไม่ได้อารมณ์ดีกับทุกคน""พึ่งรู้ว่าเวลาอารมณ์ดีจะเลือกคนด้วยนะครับ"จัสตินยังคงหน้านิ่งไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นลูกน้องยังล้อเลียนไม่เลิก ร่างสูงเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารด้วยมาดนิ่งตามแบบฉบับ"มีอะไรก็พูดมา""อาการของหมออานนท์ดีขึ้นตาม