All Chapters of ล่ามรักร้ายนายคาสโนว่า: Chapter 41 - Chapter 45

ชมจันทร์....ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินเพื่อมาส่งยัยพินกับหมอพีไปอเมริกาส่วนอาร์ตไม่ได้มาเพราะจู่ๆเขาก็รู้สึกเวียนหัวหน้ามืดฉันก็เลยต้องมาคนเดียวแล้วให้เขานอนพักอยู่ที่ห้อง"เดินทางปลอดภัยนะแก แกไม่อยู่ฉันคงเหงามากเลย""แกอย่ามาพูดว่าเหงายัยชมฉันเห็นแกที่ไหนที่นั่นก็ต้องมีคุณอาร์ตอยู่ด้วยตลอดเวลามีแฟนตามติดเป็นเงาตามตัวขนาดนั้นแกจะเหงาได้ยังไงจ๊ะเพื่อนรัก^^" ฉันโดนยัยพินแซวแต่เรื่องนี้ไม่เกินจริงเลยสักนิดคือตอนนี้ฉันไม่ได้ทำงานที่โรงพยาบาลแล้วเพราะอาร์ตบังคับให้ฉันลาออกเนื่องจากว่าแม่ของหมอพีพอรู้เรื่องที่ฉันกับหมอพีไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วแต่ไม่ยอมบอกกับท่านท่านก็เลยมาพาลด่าหาว่าฉันหลอกท่านทำให้ท่านพลาดโอกาสที่จะหาผู้หญฺิงที่เพียบพร้อมและเหมาะสมให้กับหมอพีแล้วแม่หมอพีก็ยังพาลเข้าใจผิดอีกหาว่าฉันยุยงส่งเสริมให้ยัยพินไปหลอกหมอพีแล้วก็ปล่อยให้ท้องเพื่อจับหมอพีฉันนี่อายมากเพราะไม่เคยเจอใครมาด่าต่อหน้าขนาดนี้ ตอนที่แม่หมอพีด่าฉันอาร์ตก็เดินเข้ามาได้ยินพอดีเขาโกรธและไม่พอใจเป็นอย่างมากก็เลยด่าแม่หมอพีไปชุดใหญ่จนคนทั้งแผนกหันมามอง แล้ววันนั้นอาร์ตเขาก็สั่งให้ฉันลาออกทันทีเขาบอกว่าเมียคนเดียวเขาเลี

8ปีต่อมาชมจันทร์...."แม่ขาาา แม่"ตุบ ตุบ ตุบ เสียงวิ่งพร้อมเสียงตะโกนเรียกมาแต่ไกลของลูกสาวของฉันนั่นก็คือน้องอบเชยทำให้ฉันต้องรีบวางมือจากสิ่งที่ทำแล้วหันไปถามลูกสาวที่เพิ่งเลิกเรียนมาน้องอบเชยตอนนี้อายุได้เก้าขวบกว่าแล้ว"ขาคนสวยของแม่ว่าไงคะลูก^^" ที่ฉันพูดไม่เกินจริงเลยลูกสาวของฉันทั้งสวยทั้งน่ารักไม่ใช่แค่ฉันนะที่ชมลูกใครเห็นใครเจอก็พูดแบบนี้ทั้งนั้นบางคนบอกน้องอบเชยสวยได้แม่ฉันทำได้แค่ยิ้มบางๆเพราะจริงๆแล้วที่ฉันสวยได้ขนาดนี้ก็เพราะมีดหมอต่างหาก แต่ก็ดีแล้วล่ะที่น้องอบเชยสวยปะป๊าของแกจะได้ไม่ต้องเสียเงินพาลูกไปทำสวยแล้วลูกก็จะไม่เจ็บตัวด้วย ฉันยังจำวันนั้นได้ดีวันที่ฉันตัดสินใจไปทำศัลยกรรมที่เกาหลีเป็นอะไรที่เจ็บปวดและทรมานมากๆถึงมากที่สุด"วันนี้แม่ทำอะไรให้น้องอบทานบ้างคะน้องอบหิวแล้วหิวมากๆๆเลยค่า""โถลูกขาแม่ก็นึกว่าอะไรตะโกนมาซะเสียงดังลั่นบ้านเลยเรียบร้อยเหมือนพี่พั้นช์มั่งสิคะลูก" พี่พั้นช์ที่ฉันพูดถึงก็คือลูกสาวของหมอพีกับยัยพินแกเป็นเด็กเรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้ต่างจากลูกสาวของฉันราวฟ้ากับดินที่ทั้งดื้อและซนเอาแต่ใจตัวเองอีกต่างหากเพราะโดนปะป๊าสปอยล์ตามใจมาตั้งแต่เด็ก

หมอพี..."พ่อขา""ครับลูก""ทำไมพ่อกับอาอาร์ตถึงไม่ค่อยถูกกันล่ะคะหนูเห็นเจอหน้ากันทีไรก็ทะเลาะกันตลอดเลย""เรื่องมันยาวลูกอย่าไปรู้เลยเนอะว่าแต่ตอนนี้ลูกสาวพ่อหิวหรือยังครับ""หิวแล้วค่า อืมมมไม่รู้พี่พีคไปไหนหนูไม่เจอเลย" น้องพั้นช์มองหาพี่ชายตัวเอง"น่าจะอยู่ข้างในบ้านมั้งลูกก็เราสองคนพากันเดินออกมานั่งเล่นข้างนอกถ้าหนูจไปหาพี่ก็ไปเถอะ""แล้วพ่อล่ะคะไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ""เดี๋ยวพ่อตามไปหนูเข้าไปก่อนเลยแต่อย่าลืมที่พ่อบอกนะลูก""ไม่ลืมค่า ห้ามคุยกับคนแปลกหน้าแล้วก็คนหน้าไม่แปลกค่า^^""โดยเฉพาะ....""ผู้ชายค่า""ดีมากครับ" ผมยืนมองลูกสาวเดินเข้าไปในงาน หลายๆคนอาจจะมองว่าผมหวงลูกสาวของผมซึ่งผมก็ยอมรับว่าทั้งหวงทั้งห่วงเพราะแกเป็นเด็กไม่ค่อยพูดถ้าไม่สนิทจริงๆแกเป็นคนเข้ากับคนอื่นยากมากขนาดไปโรงเรียนแกยังไม่ค่อยมีเพื่อนเลยแกบอกว่าเพื่อนที่โรงเรียนชอบนินทาเพื่อนคนอื่นๆแกก็เลยไม่ชอบและชอบที่จะอยู่คนเดียว แกเหมือนผมแทบทุกอย่างเลยโดยเฉพาะนิสัยใจคอซึ่งผมก็หวังว่าแกจะไม่มีอารมณ์รุนแรงเหมือนผมเมื่อก่อนนะแต่ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ลูกสาวผมก็แค่คนเรียบร้อยพูดน้อยไม่เข้าสังคมก็แค่นั้นเอง ส่วนลูกชา