Semua Bab หย่ารักสามีไร้ใจ: Bab 21 - Bab 30

31 Bab

๒๐ รั้งไว้ไม่ยอมปล่อย

จะว่าอย่างไรดี…นี่คงมิใช่เรื่องโกหกอย่างแน่นอนราวกับว่ากำลังตอกย้ำคำพูดของเซี่ยเว่ยหลงเมื่อคราวก่อนอวิ๋นเออร์จำได้ดี…สตรีผู้นั้นที่ยืนอยู่ข้างกายเซี่ยเว่ยหลงเมื่อคราวก่อนพร้อมกับเด็กชายผู้หนึ่งในอ้อมแขน ทว่าแทนที่พอได้ยินถ้อยคำนั้นแล้วนางจะรู้สึกประหลาดใจแต่กลับระบายยิ้มกว้างออกมาเบาๆ รอยยิ้มผุดบนใบหน้าคนงาม นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกลับเย็นเยือกไร้อารมณ์ขบขัน“คุณชายจาง เล่นใหญ่เกินไปแล้วกระมัง…ขับไล่ข้าออกไปเช่นนี้ ราวกับเป็นเรือนของท่านเสียเอง” อวิ๋นเออร์กล่าวเสียงหวานเดิมที นางก็มิได้ชื่นชอบบุรุษผู้นี้อยู่แล้ว ยิ่งเขากล่าวจิกกัดอย่างเสียมารยาทเช่นนี้…นางยิ่งไม่มีทางยอมแน่!สายสัมพันธ์ระหว่างนางกับเซี่ยเว่ยหลงนั้นแนบแน่นยิ่งกว่าสิ่งใด ซ้ำยังเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานับปี ไฉนจึงจะตัดขาดกันได้ง่ายดายเพียงนี้กันเล่า…!?นางยังจำแววตาของเขาในวันแต่งงานได้ดี…สายตาคมกริบสะท้อนความลังเลไม่ยินยอมปล่อยนางไป รวมถึงคำสาบานอันหนักแน่น…ที่กล่าวว่าจะไม่แต่งภรรยาไปชั่วชีวิตอีกหากเขามีภรรยาใหม่จริง…ก็คงเป็นเพียงการถูกบีบบังคับส่วนเด็กชายผู้นั้น หากเป็นบุตรของเขาจริงก็คงเป็นเรื่องผิดพลาดมาจากค่ำคืนเข้าหอที
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-07-10
Baca selengkapnya

๒๑ ไม่มีอะไรต้องเสียใจ

“…”ไป๋เสี่ยวหรันเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินประโยคนี้นางไม่อาจหยั่งรู้ถึงจิตใจหรือความรู้สึกของผู้ใดได้...แม้กระทั่งกับบุรุษตรงหน้าผู้นี้ แต่ทว่าหลายวันมานี้นางสังเกตว่า สายตาคมกริบยามที่ทอดมองนางนั้น…ลึกซึ้งเกินกว่าจะใช้หญิงสาวธรรมดาได้เมิ่งหานเฟิ่งสบเข้ากับนัยน์ตาเมล็ดซิ่งของไป๋เสี่ยวหรันนิ่งๆ ทว่าแฝงด้วยความรู้สึกบางอย่างเอาไว้แต่กลับเลือกที่จะไม่พูดสิ่งใดออกไปและเก็บซ่อนเอาไว้ เกรงว่าหากเอ่ยอันใดออกไปตอนนี้คงไม่เหมาะสมนัก…เพียงชั่วพริบตาเดียว บรรยากาศภายในห้องพลันเงียบสงบลงไปชั่วขณะ เหล่าสาวใช้ต่างรู้สึกถึงความกระอักกระอ่วนที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเสียจนน่าอึดอัดใจไป๋เสี่ยวหรันเบือนหน้าหันหนีเล็กน้อยนางพลางยื่นมือออกไปยกขึ้นจัดแขนเสื้อของอาหยวนที่กำลังหัวเราะคิกคักอยู่ในอ้อมอกของบุรุษตรงหน้า“ข้าไม่ต้องการรบกวนผู้ใดไปมากกว่านี้แล้วเจ้าค่ะ”ไป๋เสี่ยวหรันกล่าวน้ำเสียงของหวานเอ่ยออกมาแผ่วเบา ใบหน้าคนงามฝืนยิ้มจางๆ ออกมาอย่างอ่อนโยนเมิ่งหานเฟิ่งเห็นนางเป็นเช่นนี้ เขายิ่งรู้สึกหนักใจยิ่งกว่าเดิม “หากการอยู่ที่นี่เป็นการรบกวนสำหรับแม่นาง…เช่นนั้นข้าเกรงว่าทุกผู้คนในจวนคงยินดีถูกรบกวนท
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-07-11
Baca selengkapnya

๒๒ ไม่เกี่ยวข้องกันอีก

หากไม่อยู่ที่จวนแล้ว เซี่ยเว่ยหลงก็วนเวียนกลับมาสถานที่ที่เคยอยู่ด้วยกันครั้งสุดท้ายก่อนที่นางจะจากเขาไปเพราะหวังว่าจะได้พบนางอีกครั้ง…!?ใบหน้าหล่อเหลาหม่นหมองลงอย่างชัดเจน สายตาคมกริบกวาดมองไปตามร้านค้าและโรงเตี๊ยมต่างๆ ด้วยท่าทางเหม่อลอย แต่กลับแฝงไปด้วยความหวังว่าเขาจะบังเอิญพบกับนางอีกครั้งผ่านไปหลายสิบวันแล้ว ไม่รู้ตอนนี้นางและบุตรชายจะเป็นอย่างไรบ้าง...เซี่ยเว่ยหลงยังคงจำวันนั้นได้ดี วันที่นายท่านไปนำบุตรสาวออกมาป่าวประกาศต่อผู้คนนับไม่ถ้วนอย่างไร้ศักดิ์ศรี เพียงเพราะต้องการสินสอดราคาสูงลิ่วเพื่อแลกกับขายบุตรสาวกินเท่านั้น…สายตาของไป๋เสี่ยวหรันในยามนั้นทั้งโดดเดี่ยว ไร้ที่พึ่งและจนตรอกไร้หนทางนั่นคือครั้งแรกที่เขาได้เจอนาง...พอนึกถึงเรื่องนี้ หัวใจของเขาพลันบีบรัดแน่นจนปวดหนึบไม่น้อย สตรีที่โดดเดี่ยวและไร้ที่พึ่งเพียงนั้นไม่รู้เลยว่านางจะได้กินอิ่มนอนหลับหรือไม่…!?เซี่ยเว่ยหลงเดินอย่างเหม่อลอยพร้อมกับความรู้สึกผิดที่ผุดขึ้นมาในความคิดราวกับตอกย้ำทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะความอวดดีของเขา…ความอวดดีที่คิดว่าจะอยู่ได้แม้ไม่มีนาง ทั้งที่ในใจลึกๆ แล้วเขารักนางมากเพียงใด
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-07-13
Baca selengkapnya

๒๓ เจ็บปวดรวดร้าวถึงกระดูก

ไป๋เสี่ยวหรันเดินเข้ามาได้ยินประโยคนั้นพอดี ราวกับว่าเขาจงใจเปล่งเสียงดังเพื่อให้นางได้ยินนางหยุดชะงักฝีเท้าทันที อ้อมแขนที่โอบกอดอาหยวนอยู่พลันกระชับแน่นขึ้นทว่าดวงตาเมล็ดซิ่งที่จ้องมองเซี่ยเว่ยหลงกลับแข็งกร้าวและไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ฉายออกมาไม่มีทั้งความผิดหวัง อาลัยอาวรณ์หรือเสียใจแต่กลับเรียบเฉยเย็นชาราวกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแม้ว่ายามนี้ ในใจของปั่นป่วนคล้ายคลื่นกระทบฝั่งก็ตามไป๋เสี่ยวหรันพลันสูดลมหายใจลึกเฮือกหนึ่งก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างเยื่อใย “นายท่านเซี่ยได้โปรดระวังคำพูดด้วยเจ้าค่ะ...ข้าและท่านยามนี้ได้หย่าขาดกันแล้ว ไม่ได้มีสิ่งใดเกี่ยวพันต่อกันอีก เกรงว่าถ้อยคำเช่นนั้นจะทำให้ข้าดูเสียหายไม่น้อย”ไม่มีทั้งความผิดหวัง ไม่มีแม้กระทั่งความโหยหา ดวงตาคู่งามของนางนิ่งเฉยและเย็นชาราวกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยมีวันคืนร่วมกันมาก่อนท่าทีเฉยเมยเช่นนี้มิต่างอันใดจากคมมีดที่กำลังกรีดลึกลงกลางใจของเขาเซี่ยเว่ยหลงยืนแน่นิ่งอยู่กับที่…เขามองนางด้วยสายตาวูบไหวยากเกินจะควบคุม ความเจ็บปวดปะทุขึ้นมาในอกพลันบีบรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออกนางไม่แม้แต่จะโกรธหรือเกลียดเขา…แต่นาง
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-07-15
Baca selengkapnya

๒๔ เห็นแก่ตัว

ไม่ว่าเมื่อใดที่จางเหวินย่างกรายเข้ามาในจวนสกุลเซี่ยนั้น เขามักเห็นเซี่ยเว่ยหลงนั่งดื่มสุราไหแล้วไหเล่าอยู่ที่เดิมอยู่เสมอจนได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างหนักอึ้งจางเหวินกรอกตาด้วยความเอือมระอาก่อนจะเดินไปหยุดยืนตรงหน้าของอีกฝ่าย “ยามนี้ยังมีเรื่องทุกข์ใจอันใดอีกเล่า…?”เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประชดประชัน พลางคว้าไหสุราบนโต๊ะไปอย่างรวดเร็วในจังหวะที่เซี่ยเว่ยหลงเอื้อมมือจะรินลงจอกเซี่ยเว่ยหลงเหลือบมองจางเหวินทันที สายตาคมกริบฉายความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดีทั้งหงุดหงิดและว้าวุ่นใจยากจะจัดการให้สงบลงได้ “หากจะทำตัววุ่นวายเช่นนี้ก็กลับจวนของเจ้าไปเสียเถอะ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเรียบนิ่ง ทว่ากลับแฝงความแข็งกร้าวและเย็นชาเอาไว้เจ็ดส่วนเขาคว้าไหสุราออกจากมืออีกฝ่ายอย่างรวดเร็วก่อนจะยกขึ้นกระดกดื่มอึกใหญ่ ราวกับหวังว่าให้สุรานั้นช่วยกลบความเจ็บปวดในใจลงได้บ้าง“เพ่ย!” จางเหวินสบถอย่างหัวเสียสภาพย่ำแย่ยิ่งกว่าขอทานแล้วยังอวดดีอีก!เซี่ยเว่ยหลงยังคงกระดกสุราอย่างไม่หยุดยั้ง ปล่อยให้น้ำไหลรินลงมาตามคอลงมาพลันเปรอะเปื้อนอาภรณ์อย่างไม่ใส่ใจ จนกระทั่งไหสุราว่างเปล่าปัง!ไหสุรา
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-07-17
Baca selengkapnya

๒๕ ความหลังที่ลืมเลือน

เมิ่งหานเฟิ่งเดินเข้าไปใกล้ ฝ่ามือหนายื่นออกไปเกลี่ยเรือนผมที่พลิ้วปิดใบหน้าของนางอย่างแผ่วเบา ดวงตาคมกริบหลุบต่ำมองสตรีตรงหน้าด้วยความอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำเขาย่อมมองออกว่าสตรีตรงหน้ารู้สึกอย่างไรกันแน่“มีผู้ใดบ้างหากต้องการสิ่งใดแล้วจะไม่เห็นแก่ตัว” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบา “ข้าเองก็อยากจะเห็นแก่ตัวให้มากกว่านี้…อยากจะเหนี่ยวรั้งเจ้าเอาไว้ไม่ยอมให้กลับไปอีกไป๋เสี่ยวหรัน”หากเขาทำเช่นนั้น รั้งนางเอาไว้จะเห็นแก่ตัวมากไปหรือไม่เมิ่งหานเฟิ่งไม่ได้ตาบอดจนมองไม่ออกว่า…ข้างในหัวใจของไป๋เสี่ยวหรันนั้นยังคงมีเซี่ยเว่ยหลงอยู่เต็มเปี่ยม มิหนำซ้ำคนทั้งคู่ยังมีสายใยร่วมกันคือบุตรชายหนึ่งคนต่อให้ตัดใจก็ใช่ว่าจะตัดขาดได้จริงพอได้ยินถ้อยคำนั้น ไป๋เสี่ยวหรันก็เงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาคู่งามช้อนสบกับเมิ่งหานเฟิ่งพอดี “คุณชายเมิ่ง” นางย่อมมองออกว่าเมิ่งหานเฟิ่งรู้สึกอย่างไรแต่ทว่า…“ขอโทษเจ้าค่ะ” น้ำเสียงหวานเอื้อนเอ่ยเบาแฝงด้วยรู้สึกผิดไม่น้อยในใจของนางไม่อาจเปิดที่ว่างให้ผู้ใดได้อีกยกเว้นเพียงคนผู้นั้น…เซี่ยเว่ยหลง ทั้งที่เขาเคยใจร้ายถึงเพียงนั้นแต่ทว่าเหตุใดนางถึงยังตัดใจจากเขาไม่ได
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-07-20
Baca selengkapnya

๒๖ ข้ออ้าง

อวิ๋นเออร์เมื่อได้ยินถ้อยคำนี้ของเซี่ยเว่ยหลงแล้ว…นางพลันหยุดชะงักไปชั่วขณะคล้ายกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน รอยยิ้มบนใบหน้าคนงามเจื่อนลงทันที“ท่าน...หมายความว่าอย่างไรกันเว่ยหลง” น้ำเสียงหวานของนางสั่นเครือเจือไปด้วยความสับสนยามนี้นางไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อยว่าเหตุใดเซี่ยเว่ยหลงถึงเอ่ยถ้อยคำเช่นนั้นออกมาเขาสมควรจะยินดีใจมิใช่หรอกหรือ…!?นางละทิ้งทุกสิ่งและกำลังจะหย่าสามีเพื่อย้อนคืนมาหาเขา มายืนเคียงข้างเขาดังเช่นในอดีต แต่ว่าสิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกเท่านั้นจางเหวินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเหลือบสายตาปรายมองเซี่ยเว่ยหลงที่ยืนนิ่งสงบ สายตาคมกริบเรียบเฉยไร้ความโกรธเกรี้ยวหรือยินดีแม้แต่น้อยเซี่ยเว่ยหลงทอดสายตามองผ่านสตรีตรงหน้าออกไปราวกับมองไม่เห็น เขาค่อยๆ ละสายตากลับมาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาและหนักแน่น“ความหมายของข้านั้น…ฮูหยินได้โปรดกลับไปไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนเสียก่อนเถิด เรื่องบางอย่างหากตัดสินใจลงไปแล้วย่อมไม่อาจย้อนคืนมาแก้ไขได้อีก” เซี่ยเว่ยหลงเข้าใจลึกซึ้งแล้ว…ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น อวิ๋นเออร์ก็ยิ่งขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “เซี่ยเว่ยหลง…ข้าและท่
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-07-21
Baca selengkapnya

๒๗ สะสางความในใจ

ยามพลบค่ำ จู่ๆ ฝนกลับตกกระหน่ำลงมาอย่างหนักโดยไม่ได้บอกกล่าวราวกับว่าพายุห่าใหญ่ได้แผ่ไปทั่วผืนฟ้า ทั้งที่ตลอดวันยังมีแสงแดดยังส่องสาดส่องไปทั่วบริเวณจนอากาศอบอ้าวแทบหายใจไม่ทั่วท้องแต่เพียงชั่วพริบตา…ท้องฟ้ากลับถูกเมฆครึ้มบดบังจนไร้แสงอาทิตย์ สายลมเย็นเฉียบพัดโชยมาพร้อมกลิ่นฝนที่เคล้าโชยมากับหยาดน้ำสีใสนับพันสายไป๋เสี่ยวหรันยืนอยู่ใต้ชายคา เงยหน้ามองหยาดเม็ดฝนที่รินไหลลงเทจากขอบหลังคาอย่างเหม่อลอย นัยน์ตาคู่งามดูราบเรียบแต่กลับแฝงความเศร้าและหม่นหมองเอาไว้อย่างปิดไม่มิดนี่ก็ผ่านมาแล้วสองสามวัน…นับตั้งแต่เซี่ยเว่ยหลงบุกมานางถึงจวนสกุลเมิ่งโดยไม่ทันตั้งตัวแม้ว่านางจะเป็นฝ่ายขับไล่เขาไปแล้วอย่างไร แต่ภายในใจของไป๋เสี่ยวหรันกลับปั่นป่วนเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ยากจะสลัดทิ้งไปได้…น้ำเสียงทุ้มแผ่วเบาแฝงด้วยความอ่อนโยนและเจือไปด้วยความรู้สึกผิดยังคงวนเวียนดังก้องอยู่ในหูของนางซ้ำๆเพื่อนางแล้ว…เซี่ยเว่ยหลงยินยอมทำเพียงนี้เลยหรือ!?“เสี่ยวหรัน…”“…”“ไป๋เสี่ยวหรัน!” น้ำเสียงของเมิ่งซือซือดังขึ้นกว่าเดิมแข่งกับเสียงฝน นางยื่นมือออกไปแตะไหล่ของไป๋เสี่ยวหรันอย่างแผ่วเบาพลันทำให้อีกฝ่าย
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-07-22
Baca selengkapnya

๒๘ ตามนาง

“ไม่ได้ขอรับ! นายท่านได้โปรดกลับไปเถอะ” น้ำเสียงทุ้มของคนงานชายเอ่ยขึ้นด้วยความหนักใจอยู่มาก แท้จริงแล้วเขาไม่รู้ว่านายท่านเซี่ยผู้นี้มีเรื่องเร่งด่วนอันใดถึงได้เร่งเร้าให้เปิดประตูจวนอยากจะเข้าไปนัก เขาเองก็ลำบากใจอยู่มาก…หากผู้เป็นนายไม่ออกคำสั่ง เขาจะทำอันใดได้ เซี่ยเว่ยหลงยืนนิ่ง สายตาคมกริบเพ่งมองบานประตูจวนที่ยังคงปิดสนิท เขาพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แต่หาใช่เพราะความโกรธทว่ากลับเป็นความเหนื่อยล้าในใจ นึกไม่ถึงว่าหลังจากวันนั้นที่เขาถูกขับไล่ออกมา…ผู้ใดเล่าจะคาดคิดว่าพอหวนกลับมาอีกครั้ง จวนสกุลเมิ่งจะปิดประตูสนิทต่อให้มีเรื่องเร่งด่วนเพียงใดก็ให้คุณชายเมิ่งเป็นผู้ตัดสินใจ เหอะ! หากรอให้บุรุษผู้นั้นตัดสินใจ เขาไม่ผมหงอกหัวขาวโพลนไปทั้งหัวหรอกหรือ…!? “ข้ามาตามภรรยา…” เซี่ยเว่ยหลงเอ่ยออกมาเสียงเรียบ สายตาคมกริบยังคงจ้องมองบานประตูจวนที่ปิดสนิท เขาคิดว่าอย่างไรแล้ว…นางคงอยู่ข้างหลังไม่ยอมออกมาเป็นแน่ “อย่างไรก็ไม่ได้ขอรับ!” ทว่าคนงานผู้นั้นยังคงตอบเสียงหนักแน่นและแน่วแน่ เดิมทีเซี่ยเว่ยหลงไม่ได้มีความอดทนมากนัก หากไม่มีเรื่องสำคัญอันใด เขาก็คงไม่ต้องแบกหน้าอดทนรอคอยอย่างใจเย็
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-07-23
Baca selengkapnya

๒๙ ภรรยาเป็นใหญ่

บรรยากาศภายในจวนสกุลเซี่ยเงียบงันอึมครึมไร้ชีวิตชีวานานหลายวันนับตั้งแต่ฮูหยินและคุณชายน้อยได้จากไปพร้อมกับหนังสือหย่า...ภายหลังจากนั้นมาอารมณ์ของนายท่านก็แปรปรวนยิ่งกว่าฟ้าฝนปลายฤดูใบไม้ผลิเสียอีกเหล่าสาวใช้ในจวนต่างอยู่กันหายใจไม่ทั่วท้อง ไม่มีผู้ใดกล้าเอื้อนเอ่ยวาจาใดออกไปแม้แต่สักครึ่งคำราวกับว่าสวรรค์ยังเมตตา...ยามนี้ฮูหยินและคุณชายน้อยปรากฏอยู่ตรงหน้าในจวนอีกครั้ง พวกนางมองเห็นแล้วล้วนแต่ตื่นตระหนกตกใจกันทั้งสิ้นทว่ากลับไม่มีผู้ใดเอ่ยถ้อยคำใดออกมา นอกเสียต่างพากันถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอกคล้ายก้อนหินที่ทับอยู่ในอกมานานถูกยกออกแท้จริงแล้ว…นายท่านเซี่ยก็หาได้เย็นยะเยือกดุจน้ำแข็งหรือไร้หัวใจไม่รู้สึกอันใด เพียงแต่ไม่รู้จักวิธีถนอมสตรีเท่านั้น…จนกระทั่งสูญเสียไปจึงค่อยรู้ความสำคัญของฮูหยินว่ากันตามตรงแล้ว พวกนางต่างพากันคาดไม่ถึงจริงๆ ว่านายท่านจะตามฮูหยินและคุณชายน้อยกลับมาจนได้ฮูหยินถึงขั้นตัดสินใจหนีออกไปอย่างแน่วแน่เช่นนี้…มองดูแล้วคงไม่ง่ายแน่ทว่าวันนี้…นานท่านเซี่ยพาคนทั้งคู่กลับมาได้แล้วไป๋เสี่ยวหรันหวนกลับมายังจวนสกุลเซี่ยอีกครั้ง ใบหน้าของนางปรากฏรอยยิ้มจางๆ สา
last updateTerakhir Diperbarui : 2025-07-24
Baca selengkapnya
Sebelumnya
1234
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status