Semua Bab หย่ารักสามีไร้ใจ: Bab 11 - Bab 20

หลายวันผ่านไป…สุดท้ายแล้วก็เป็นดั่งที่นางคาดไว้ไม่มีผิด…เซี่ยเว่ยหลงแย่งบุตรชายไปไว้ในความดูแลของเขาอย่างเด็ดขาด ซ้ำยังพรากแม่และลูกให้ต้องแยกจากกันราวกับเป็นคนแปลกหน้านางไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเอ่ยปากคัดค้านและยิ่งไม่มีโอกาสได้อยู่ใกล้บุตรชายอย่างปรารถนาเพียงเพราะหนังสือหย่าแผ่นนั้น…แม้จะยังอยู่ในจวนแล้วอย่างไร ทว่าอาหยวนกลับถูกย้ายไปอยู่ที่เรือนของเซี่ยเว่ยหลง หากนางต้องการพบบุตรชายเพียงสักครั้ง ก็ต้องรอให้เขายินยอมเท่านั้น“เฮ้อ…” ไป๋เสี่ยวหรันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าย่ำแย่ สายตาเต็ทไปด้วยความขื่นขมอย่างปิดไม่มิดนายท่านก็ช่างใจร้ายใจดำนัก!ถึงขั้นกล้าพรากบุตรและมารดาออกมาจากกัวเชียวรึ!?ซือหรูที่อยู่ไม่ห่าง นางเห็นผู้เป็นนายหญิงถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับมีบางสิ่งถ่วงแน่นในอก จากนั้นจึงขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาและแววตาเต็มไปด้วยความห่วงใย“ฮูหยิน…จะทำอย่างไรต่อไปดีเจ้าคะ…”ความจริงแล้ว นางรู้สึกยินดีอยู่ไม่น้อยตอนเห็นฮูหยินได้รับใบหย่าเสียที….คิดว่าสวรรค์คงเมตตาเห็นใจในความอดทนและเจ็บปวของนายหญิงที่ต้องทุกข์ทรมานมายาวนานจะสิ้นสุดลงเสียทีทว่า…นี่มันอะไรกัน!ยังไม่ท

“เซี่ยเว่ยหลง…”เสียงแหบพร่าของฮูหยินผู้เฒ่าดังขึ้นแผ่วเบาราวกับกำลังฝืนลมหายใจเฮือกสุดท้ายเพียงเพื่อเอื้อนเอ่ยคำพูดสุดท้ายของชีวิต นางไอเบาๆ อย่างอ่อนแรงจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือ“ท่านแม่!”เซี่ยเว่ยหลงรีบทรุดตัวลงประคองร่างของมารดาด้วยความร้อนรน ดวงตาคมกริบฉายแววกังวลอย่างเป็นห่วง “หากมีสิ่งใดเอาไว้ค่อยพูดกันภายหลังเถิด...ตอนนี้ท่านสมควรพักผ่อนให้มาก” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยที่ไม่อาจซ่อนไว้ได้แม้แต่น้อยบรรยากาศในจวนสกุลเซี่ยวันนี้เงียบงันและหดหู่คล้ายกับมีกลุ่มเมฆดำหนาลอยคล้อยอยู่เหนือศีรษะพร้อมจะโปรยฝนแห่งความเศร้าลงมาได้ทุกเมื่อยามนี้อาการของฮูหยินผู้เฒ่าทรุดหนักลงไม่น้อย แม้ว่าจะเชิญหมอฝีมือดีมานับไม่ถ้วนทว่าทุกคนล้วนส่ายหน้าพูดด้วยคำตอบเดียวกันหมดทางรักษาแล้ว…ทั้งยังกล่าวปลอบประโลมให้ทำใจเถิด หากดีหน่อยก็บอกว่า หากสวรรค์อาจเมตตาให้นางอยู่ได้อีกเพียงปีหรือสองปีเท่านั้นแต่ยามนี้ อาการของฮูหยินผู้เฒ่ากลับคล้ายผู้ที่กำลังหายใจเฮือกสุดท้ายของชีวิตเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังก้องไปทั่วเรือนพัก เหล่าสาวใช้ต่างกรูเข้ามาด้วยสีหน้าแตกตื่น หวังเพียงว่าสวรรค์จะเห็นใจ…แม้เล็กน้อยก

ยามค่ำคืน…สายลมเย็นโชยมาแผ่วเบา อวิ๋นเออร์ยังคงยืนแน่นิ่งอยู่ที่เดิม อาภรณ์บางเบาและเส้นผมยาวดำขลับของนางพลิ้วไหวไปตามแรงลม ความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นมาในใจทันทีเกรงว่า…ถ้อยคำเมื่อครู่ที่ออกจากปากของบุรุษตรงหน้า อาจเป็นเพียงแค่เสียงลวงลมหรือไม่ก็นางเองที่หูฝาดไปกระมัง“บุตรชายของท่าน…อย่างนั้นหรือ” น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆ ราวกับกำลังกระซิบลางสังหรณ์ในใจก็หาได้ผิดจริงๆ…ไป๋เสี่ยวหรันเงียบงันอยู่นานก่อนจะก้าวเข้ามาขวางกลางระหว่างสายตาของคนทั้งสองอย่างไม่ได้ตั้งใจนัก ใบหน้าของนางนิ่งสงบแต่กลับแววตาแน่วแน่ “ส่งอาหยวนมาให้ข้าเถอะ เซี่ยเว่ยหลง”ดูจากท่าทีแล้ว…บุรุษผู้นี้คงมีเรื่องในใจมากมายที่อยากเอ่ยกับสตรีผู้นั้นกระมัง นางเองก็มิได้มีเหตุผลอันใดจะต้องกีดกันอาหยวนเหลือบมองบิดาเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือออกไปหามารดาอย่างเชื่อฟัง ดวงตาคู่นั้นยังคงจับจ้องไปที่ขนมน้ำตาลปั้นอย่างไม่ลดละ“ข้ากิน!...แม่”ไป๋เสี่ยวหรันพยักหน้าให้บุตรชาย สายตาพลางมองตามปลายนิ้วป้อมๆ ที่ยังชี้ไปยังขนมด้วยความคาดหวัง “ได้…แม่จะซื้อให้เจ้า” นางเอ่ยเสียงอ่อนโยนแต่ทันทีที่เห็นว่าเซี่ยเว่ยหลงยังคงกระชับอ้อมแขนแน่นไม่ยอมปล่อ

ณ จวนสกุลเซี่ยยามไฮ่ (21.00 – 23.00 น.) เซี่ยเว่ยหลงกลับถึงจวนอีกครั้งก็มืดค่ำแล้ว แต่ทว่าทันทีที่เขาก้าวเท้าเข้ามายังไม่พ้นขอบประตู กลับต้องชะงักฝีเท้าอย่างทันที หัวคิ้วของเขาขมวดมุ่นแน่น สายตาคมกริบหรี่ลงพลางกวาดมองทั่วทั้งจวนที่ยังคงสว่างไสวด้วยแสงตะเกียงราวกับยังไม่มีผู้หลับใหล“นายท่านเซี่ย…” เสียงเรียกตกใจของสาวใช้ดังขึ้นเมื่อเห็นผู้เป็นนายกลับมาถึงจวน เหล่าสาวใช้ที่ยังไม่เข้านอนต่างกรูออกมาต้อนรับอย่างพร้อมเพรียงทันใดนั้น หางตาของเซี่ยเว่ยหลงกระตุกสั่นระริกคล้ายเป็นลางหรือเกิดเรื่องอันใดขึ้น หัวใจของเขากระตุกไหวอย่างไร้สาเหตุ เขาไม่ได้หันไปสนใจเหล่าสาวใช้ตรงหน้าเลยแม้น้อยแต่กลับเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในเรือนอย่างเร่งรีบผิดปกติไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด...ภายในใจของเซี่ยเว่ยหลงถึงได้รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป“นายท่านมีเรื่องใดหรือเจ้าคะ” สาวใช้ผู้หนึ่งพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัยเดิมทีนั้น อารมณ์ของผู้เป็นนายแปรปรวนยิ่งกว่าฤดูกาลเสียอีก ดังนั้น…การที่ผู้เป็นนายไม่กล่าวอันใดออกมาแม้แต่คำเดียว ซ้ำยังมีท่าทีร้อนรนเช่นนี้พลันทำให้พวกนางมองหน้ากันอย่างงุนงงทั้งสิ้นแท้จริงแล้วเกิดอะไรอย่างงั

บรรยากาศยามบ่ายคล้อย แสงแดดอ่อนสาดส่องผ่านใบไม้ปลิวไสว สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาพลันทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาดใจ เมิ่งซือซือนั่งเหยียดหลังตรง ใบหน้าคนงามเชิดขึ้นท่วงท่าของสง่างาม แม้จะไม่เอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดออกมาทว่ากลับบ่งบอกอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ในใจออกมาอย่างชัดเจนนางพลางยกจอกน้ำชาขึ้นมาจิบอย่างละเมียดละไม ดวงตาคู่งามทอดมองสระบัวเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย ทว่ากลับกำลังตั้งใจฟังสิ่งที่อีกฝ่ายจะเอ่ยออกมาเงียบๆไป๋เสี่ยวหรันถอนหายใจเฮือกใหญ่ นางมีเพียงเมิ่งซือซือเป็นสหายเท่านั้น แม้จะรู้จักกันไม่นานนักแต่ความสัมพันธ์ระหว่างกันกลับแน่นแฟ้นอย่างน่าประหลาด“เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างฉุกละหุกและกะทันหันนัก ข้าจึงไม่มีโอกาสได้บอกเจ้าให้รู้ล่วงหน้า” น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาแฝงไปด้วยความรู้สึกผิดพอได้ยินถ้อยคำนั้นนั้น…เมิ่งซือซือหันขวับปรายสายตาไปมองทันที“ไป๋เสี่ยวหรัน...เพราะเหตุใดกันเจ้าจึงชอบแบกรับทุกสิ่งไว้เพียงลำพังอยู่ตลอด ไม่ว่าจะตอนนี้หรือแม้แต่เมื่อสามปีก่อนก็ตาม” ไม่ว่าจะเป็นเมื่อครั้งนายท่านไป๋พาไป๋เสี่ยวหรันไปยังโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง แล้วป่าวประกาศหาคู่ครองให้นางอย่างเอิกเกริก แท้จริงแล้