Semua Bab LAST LOVE รักสุดท้ายของนายหมอ: Bab 21 - Bab 30

“ว่าแต่เฮียเหอะ รั้งท้ายเพื่อนได้ไงเนี่ย ฉันยังแปลกใจอยู่เลย เพราะคนที่โสดน่าจะเป็นเฮียฟิวส์มากกว่าอีก”ทันทีที่จบประโยค ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉันเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงของท่าทาง ศีรษะที่ตั้งตรงในตอนแรก เอี้ยวหันกลับมาทางซ้าย“ก็คนที่ชอบ เขาก็ไม่ได้ชอบเฮียนี่หว่า ทำไงได้ล่ะ”ฉันรีบเลื่อนมองออกนอกรถ เพื่อหลีกเลี่ยงการประสานสายตา ทั้งที่ไม่คิด แต่มันก็ยังรู้สึกว่าผู้หญิงที่เขาพูดถึง คือตัวเอง...นั่นทำให้อัตราการเต้นของหัวใจฉันเร็วขึ้นเล็กน้อย “จริงดิ มีผู้หญิงไม่ชอบเฮียด้วยเหรอวะ” คู่สนทนามีน้ำเสียงที่ค่อนข้างประหลาดใจ ราวกับไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเขายังงั้นแหละเฮียไวน์ไม่ได้ตอบกลับ แต่เปลี่ยนประเด็นไปเรื่องอื่นแทน“ว่าแต่ ทำไมอยู่ ๆ ย้ายมานี่ได้วะ ไหนบอกจะไม่กลับมาแล้ว”“ไม่รู้ดิ เขาเห็นว่าฉันเป็นคนไทยมั่ง ก็เลยส่งมา”ซึ่งฉันไม่รู้เลยว่าพวกเขาคุยกันถึงเรื่องอะไร…“เอ่อ ลืมบอกเลย” เฮียไวน์ ขยับยื่นหน้ามาตรงกลาง “พลอยใส เ

เราก็ทำตามขั้นตอนที่พี่พลอยใสบอกไว้ตามลำดับ ซึ่งมันไม่สามารถไปแทนกันได้ เพราะต้องยืนยันตัวตนจริงๆ ในการรับคีย์การ์ดห้องพัก ทุกอย่างถูกรวมไว้ในบัตรเดียว ทั้งเข้าออกประตูด้านหน้า และเข้าออกอาคารนี้ด้วย“มึงได้ห้องอะไร” คำถามแรกจากเพื่อนสนิท หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยและเรากำลังเดินออกมาหน้าอาคาร“C20 มึงละ”“C21 ข้างกันเลย” พอพูดกับฉันจบ มันก็เอี้ยวไปหาผู้ชายที่เดินอยู่ด้านหลัง “แล้วคุณหมอละ”“C19”“โอ๊ะ! ข้างมึง” มันหันกลับมาตอกย้ำ ก่อนจะสาวเท้านำไปยังกองสัมภาระด้านนอกหน้าระรื่น“ขึ้นไปรอที่ห้องไหม เดี๋ยวเฮียเอาขึ้นไปให้” เฮียไวน์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ขณะก้าวเท้ายาวขึ้นมาขนาบข้างแทนที่เพื่อนรัก“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันปฏิเสธ พร้อมกับเร่งฝีเท้าเพื่อทิ้งระยะห่างและพอออกมาด้านนอกอาคาร ฉันก็อดที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนสุดไม่ได้ เคยเป็นไหม ยิ่งรู้ว่าเขาห้าม ก็ยิ่ง

ฉันเริ่มรู้สึกตัวจากเสียงกระหน่ำเคาะที่ดังมาจากหน้าห้อง ไม่สิ...ต้องเรียกว่าทุบมากกว่า สมาร์ตวอตช์บนข้อมือซ้ายถูกยกขึ้นมาในระดับสายตาทุ่มครึ่ง! จากที่สะลึมสะลือในตอนแรก พอเห็นเวลาเท่านั้นแหละ ฉันถึงกับตื่นเต็มตา เมื่อพบว่าตัวเองผล็อยหลับไปกว่าหกชั่วโมง ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง พลางใช้กำปั้นทุบไปที่หลังต้นคอเบาๆ เพื่อผ่อนคลาย แล้วจึงพาร่างกายกึ่งไร้เรี่ยวแรงไปเปิดประตูพอสภาพของฉันปรากฏต่อสายตาเพื่อนรักเท่านั้นแหละ มันก็จัดชุดใหญ่มาให้เลย“โหย…อีมิ! อีเพื่อนเวร กูนึกว่าตายห่าไปละ ถ้ามึงจะนอนขนาดนี้ ช่วยแชทมาบอกกูก่อนด้วยค่ะ แม่ง! เคาะเรียกจนมือจะ…”“มีอะไร!” ฉันขัดขึ้นเสียงแข็ง เพราะถ้าปล่อยให้พูดก็หาจุดสิ้นสุดไม่ได้สักที“ตอนแรกกูว่าจะชวนไปข้างนอก แต่เห็นสภาพมึงแล้ว กลับไปนอนต่อเหอะ”“อือ”ประตูถูกดันปิดอย่างไร้เยื่อใยในเวลาต่อมา และต่อให้ร่างกายปกติดี ถ้าไม่อยากไป เอาช้างมาลาก ฉันก็ไม่ขยับก๊อก…ก๊อก“จิ๊...!” ฝีเท้าหยุดชะงัก หลังจากที่เดินออกมาได้เพียงสองก้าว ฉันถอนหายใจแรง ยกมือขยี้ผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด แล้วหมุนตัวกลับไปดึงประตูเปิดอีกครั้ง“อะไรอี๊ก!!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดถูกส่งไ

วันแรกของการทำงาน ก็เริ่มต้นด้วยบรรยากาศเคร่งเครียดซะแล้ว…ณ ห้องสัมมนาขนาดใหญ่บนชั้นสามของอาคารวิจัย โต๊ะเลกเชอร์สีขาวสะอาดตาเรียงต่อกันเป็นทางโค้งยาวจากฟากหนึ่งถึงอีกฟาก และซ้อนกันมากกว่าสิบแถวในลักษณะขั้นบันได คล้ายโรงภาพยนตร์สมัยใหม่ สามารถรองรับผู้คนได้มากกว่าสองร้อยชีวิตแต่ปัจจุบัน มีผู้เข้าร่วมไม่ถึงครึ่งของจำนวนเก้าอี้ หลายคนเลือกนั่งกระจัดกระจายตามมุมต่างๆ น้อยคนที่จะรวมตัวกันเป็นกลุ่มเหมือนพวกเรา เนื่องจากทุกคนถูกคัดเลือกมาจากคนละมุมโลก โดยที่คนไทยจริงๆ มีอยู่ไม่ถึงสิบคน ส่วนที่เหลือส่วนใหญ่มาจากโครงการอื่นๆ ภายใต้การควบคุมดูแลของดอกเตอร์ซอเวลาดำเนินไปกว่าสามชั่วโมง ในการนั่งฟังบรรยายหลักการ ข้อปฏิบัติและรายละเอียดมากมายของ RVS จากศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญโดยตรง อีกทั้งยังมีภาพประกอบให้เห็นชัดเจนขึ้นจากจอโปรเจ็กเตอร์ด้านหน้า บวกกับชีทเล่มหนาที่กางอยู่ตรงหน้า อย่างหนึ่งที่เด่นชัดเกี่ยวกับวิจัยลับนี้คือ การคิดค้นยาต้านไวรัสชนิดใหม่แต่ความผิดปกติมันอยู่ที่ เขาบอกว่าเป็นการสร้างล่วงหน้า โดยที่ยังระบุแน่ชัดว่าไวรัสนั่นคืออะไร ซึ่งมันแปลก…“แปลกมาก” จู่ ๆ คำในความคิดก็ผุดออกมาจาก

เวลาหมุนผ่านไปจนมาถึงวันสุดท้ายในสัปดาห์แรกของการทำงานที่แสนจะว่างเปล่า ถึงจะมีการทดลองเกิดขึ้นจริง แต่ฉันก็มั่นใจว่านี่ไม่ใช่จุดประสงค์หลักของโครงการอย่างแน่นอนข้อมูลที่ได้จากเฮียไวน์ก็น้อยซะเหลือเกิน เพราะถึงเขาจะได้สิทธิ์เข้าเขตหวงห้าม แต่ก็ยังโดนจำกัดพื้นที่อยู่ดี แถมยังมีข้อปฏิบัติเยอะแยะไปหมด หนึ่งในนั้นคือห้ามนำอุปกรณ์สื่อสารทุกชนิดเข้านันแปลว่าเขาตั้งใจป้องกันข้อมูลสำคัญรั่วไหลไว้เป็นอย่างดีและพวกเราทั้งหมดถูกแบ่งไปประจำตามห้องแล็บซึ่งทำหน้าที่ต่างกันออกไป โชคดีที่ฉันยังได้อยู่ในส่วนงานเดียวกับเพื่อนสนิท แต่ก็เท่านั้นแหละ…ลมหายใจถูกพ่นออกซ้ำๆ ด้วยความเบื่อหน่าย รู้สึกสิ้นหวังอย่างบอกไม่ถูก ไม่ได้ดิ้นรนเข้ามาเพื่อการทดลองต๊อกต๋อยพวกนี้ซะหน่อย“มึง มาดูนี่ดิ”ฉันละสายตาจากแฟ้มเอกสารสำคัญในมือและวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะขยับไปยืนขนาบข้างเพื่อนรักพร้อมโฟกัสไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์จุดเดียวกับที่มันเรียกให้ดู“โครโมโซม?” ฉันทวนสิ่งที่ปรากฏด้วยความสงสัย“ใช่ ของR085”“ไหนบอกว่