Masukสำหรับเขาอายุไม่ใช่ปัญหา โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง “พอนอนแล้วก็เท่าเทียมกันหมดนั่นแหละ” “ในหัวเฮียคงมีแต่เรื่องแบบนี้สินะ...”
Lihat lebih banyakเมื่อเขา…ที่มีสถานะเป็นพี่ชายคนโปรดเปิดใจบอกความรู้สึกตัวเองที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ กับน้องสาวบุญธรรมของเพื่อนสนิท
ด้วยความหวังจะได้ใจกลับมา...
ทว่า…เธอกลับไม่ได้คิดแบบเดียวกันกับเขา ด้วยเหตุผลหลายอย่าง ความสัมพันธ์ที่เคยดีจึงเริ่มเปลี่ยนไป
ระหว่างเขา…และเธอ เกิดระยะห่างมากขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่ใช่เด็กน้อยสำหรับเขาอีกต่อไปแล้ว
หลังจากที่ก้าวเข้าสู่วัยรุ่นเต็มตัว เธอทั้งสวย เก่ง ฉลาด เนื้อหอมจนมีหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่พากันรุมล้อม
พี่ชายที่ถูกลดสถานะเป็นแค่คนรู้จัก อัดอั้นจนแทบจะทนไม่ไหว
จากที่เคยได้ใกล้ชิด ได้เป็นคนสำคัญ ได้คอยดูแลปกป้อง แต่ตอนนี้ได้แค่มองอยู่ห่างๆ
จะประกาศออกมาโต้งๆ ก็ไม่ได้ เพราะไม่อยากผิดใจกับเพื่อนรัก
ความอึดอัดถาโถมเข้าใส่ไม่หยุด เพราะยัยน้องตัวแสบเล่นหว่านเสน่ห์ไม่เว้นแต่ละวัน ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ทำได้แค่เตือนสติตัวเอง…
อดทน…อดทนไว้ไอ้หมอ อด…เวรเอ๊ย! ไม่อดแม่งแล้ว…!!
“อย่า…มาเข้าใกล้คนของกู”
“เฮีย เป็นบ้าอะไรเนี่ย”
“ทำไมทำตัวแบบนี้วะ”
“เราโตแล้ว เฮียไม่ต้องมายุ่ง”
“ยิ่งโตนั่นแหละ ยิ่งต้องยุ่ง!”
แต่ยิ่งเธออยากออกห่างจากเขามากเท่าไหร่ โลกกลับเหวี่ยงให้ต้องใกล้ชิดกันมากขึ้น
เมื่อทั้งสองได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในโครงการวิจัยลับ
เธอต้องการเข้าไปเพื่อค้นหาความจริงในอดีต
แต่เขาเข้าไปเพราะ…เธอ
ไหนจะความรัก...! ไหนจะความลับ...!
งานนี้อะไรจะถูกเปิดออกมาก่อนกันละ?
พระเอก วายุพัฒน์ สมุทรวาธรณ์ เฮียหมอไวน์
นายแพทย์หนุ่มสุดหล่อ ที่ถือครองความโสดมายาวนานหลายปี
พอจะจริงจังก็ถูกปฏิเสธอย่างไม่ไยดี
สำหรับเขาอายุไม่ใช่ปัญหา โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง
“พอนอนแล้วก็เท่าเทียมกันหมดนั่นแหละ”
นางเอก มิรินดา เหมบดินทร์ มิเชล (ที่มาที่ไปของเธอมาจากเรื่อง THE FLIRT ป่วนใจนายเจ้าชู้ )
บุตรสาวบุญธรรมคนเล็กของบ้านเหมบดินทร์ ที่ทุกคนต่างพากันประคบประหงมราวกับไข่ในหิน
แต่หารู้ไหม...ว่าเธอไม่ได้อ่อนหวานหรืออ่อนแออย่างหน้าตา
ยิ่งไปกว่านั้นงานอดิเรกสุดโปรดปรานของนักวิจัยสาว
ยังเป็นการลงประลองความเร็วในสนามของพี่ชายตัวเองอีกด้วย
“ในหัวเฮียคงมีแต่เรื่องแบบนี้สินะ...”
XXX คำเตือน เรื่องนี้เฮียหมอกินเด็กนะจ๊ะ เพราะพระเอกนางเอกห่างกันถึง 15 ปี ใครไม่ชอบแนวนี้ เลื่อนผ่านได้เลยจ้า
ขอย้ำว่าไม่มีพรากผู้เยาว์ ไม่มีผิดศีลธรรม
แต่อาจมีพาร์ทตอนเด็กแทรกเข้ามาในบางช่วงบางตอน
นิยายเรื่องนี้ถูกกลั่นกรองออกมาจากจินตนาการและสมองอันน้อยนิดของฮวายอน
บางช่วง บางตอน อาจไม่ถูกใจใคร ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
เนื้อหาอาจไม่สมจริงไปบ้าง เหนือความคาดหมายบ้าง ตามหลักของโลกนิยาย
มีคำหยาบ และมีฉาก 18+ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ
สุดท้ายฝากคอมเมนต์ ติชม กดใจ กดเข้าชั้น เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ
❤ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ❤
“เฮีย ทำบ้าอะไรเนี่ย” มือไม้ปัดป่ายไปที่ผู้ชายตรงหน้าแบบไร้ทิศทาง หวังจะให้เขาถอยออก แต่ถูกสะกดให้นิ่งสนิทจากประโยคถัดไปของเขา“ไม่ใช่ว่า เพราะกลัวจะใจอ่อนหรอกเหรอ ถึงสั่งให้เฮียเลิกทำแบบนี้” “...” พอตั้งสติได้ ฉันผลักเขา แล้วเลื่อนมองไปทางอื่น แต่ร่างกายกำยำแค่เบี่ยงองศาไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น“แน่จริงอย่าหลบตาสิ” เฮียไวน์คว้าข้อมือฉันขึ้น ก่อนจะกดนิ้วหัวแม่มือลงตรงจุดที่สัมผัสได้ถึงชีพจร “...”“ใจเต้นแรงเชียว” เขาว่า พลางเอื้อมมือประคองสันกราม ปลายนิ้วเย็นเฉียบแตะบริเวณหลังหู ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย“โห่ หลังหูร้อนจัดเลย ไข้ขึ้นปะเนี่ย”“เฮียไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้นะ” ฉันปัดป้องเป็นพัลวัน เขาจึงยอมปล่อยมือออก แล้วเปลี่ยนมายันไว้บนโต๊ะทั้งสองข้างใกล้ๆต้นขาฉันแทน ก่อนจะลดตัวลงเล็กน้อยเพื่อความเท่าเทียม“ไม่ต้องมาบอกให้เฮียเลิกทำอันนั้น เลิกทำอันนี้ เพราะเฮียไม่เลิก” เขายืนยันเสียงหนักแน่น “เหอะ เสียเวลาเปล่าค่ะ” ฉันว่า“มาลองดูกันสักตั้งไหมล่ะ” “ไม่” กลายเป็นเราทั้งคู่ก็ตอบโต้กันไปมาอย่างดุเดือด“ใจกล้าๆ ให้เหมือนปากหน่อยสิ มิรินดา”“อย่ามาท้าเรานะ” ฉันเลื่อนแขนขึ้นกอดอก ท่าทางขึงขั
ฉันเริ่มรู้สึกตัวจากเสียงกระหน่ำเคาะที่ดังมาจากหน้าห้อง ไม่สิ...ต้องเรียกว่าทุบมากกว่า สมาร์ตวอตช์บนข้อมือซ้ายถูกยกขึ้นมาในระดับสายตาทุ่มครึ่ง! จากที่สะลึมสะลือในตอนแรก พอเห็นเวลาเท่านั้นแหละ ฉันถึงกับตื่นเต็มตา เมื่อพบว่าตัวเองผล็อยหลับไปกว่าหกชั่วโมง ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง พลางใช้กำปั้นทุบไปที่หลังต้นคอเบาๆ เพื่อผ่อนคลาย แล้วจึงพาร่างกายกึ่งไร้เรี่ยวแรงไปเปิดประตูพอสภาพของฉันปรากฏต่อสายตาเพื่อนรักเท่านั้นแหละ มันก็จัดชุดใหญ่มาให้เลย“โหย…อีมิ! อีเพื่อนเวร กูนึกว่าตายห่าไปละ ถ้ามึงจะนอนขนาดนี้ ช่วยแชทมาบอกกูก่อนด้วยค่ะ แม่ง! เคาะเรียกจนมือจะ…”“มีอะไร!” ฉันขัดขึ้นเสียงแข็ง เพราะถ้าปล่อยให้พูดก็หาจุดสิ้นสุดไม่ได้สักที“ตอนแรกกูว่าจะชวนไปข้างนอก แต่เห็นสภาพมึงแล้ว กลับไปนอนต่อเหอะ”“อือ”ประตูถูกดันปิดอย่างไร้เยื่อใยในเวลาต่อมา และต่อให้ร่างกายปกติดี ถ้าไม่อยากไป เอาช้างมาลาก ฉันก็ไม่ขยับก๊อก…ก๊อก“จิ๊...!” ฝีเท้าหยุดชะงัก หลังจากที่เดินออกมาได้เพียงสองก้าว ฉันถอนหายใจแรง ยกมือขยี้ผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด แล้วหมุนตัวกลับไปดึงประตูเปิดอีกครั้ง“อะไรอี๊ก!!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดถูกส่งไ
เราก็ทำตามขั้นตอนที่พี่พลอยใสบอกไว้ตามลำดับ ซึ่งมันไม่สามารถไปแทนกันได้ เพราะต้องยืนยันตัวตนจริงๆ ในการรับคีย์การ์ดห้องพัก ทุกอย่างถูกรวมไว้ในบัตรเดียว ทั้งเข้าออกประตูด้านหน้า และเข้าออกอาคารนี้ด้วย“มึงได้ห้องอะไร” คำถามแรกจากเพื่อนสนิท หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยและเรากำลังเดินออกมาหน้าอาคาร“C20 มึงละ”“C21 ข้างกันเลย” พอพูดกับฉันจบ มันก็เอี้ยวไปหาผู้ชายที่เดินอยู่ด้านหลัง “แล้วคุณหมอละ”“C19”“โอ๊ะ! ข้างมึง” มันหันกลับมาตอกย้ำ ก่อนจะสาวเท้านำไปยังกองสัมภาระด้านนอกหน้าระรื่น“ขึ้นไปรอที่ห้องไหม เดี๋ยวเฮียเอาขึ้นไปให้” เฮียไวน์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ขณะก้าวเท้ายาวขึ้นมาขนาบข้างแทนที่เพื่อนรัก“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันปฏิเสธ พร้อมกับเร่งฝีเท้าเพื่อทิ้งระยะห่างและพอออกมาด้านนอกอาคาร ฉันก็อดที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนสุดไม่ได้ เคยเป็นไหม ยิ่งรู้ว่าเขาห้าม ก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็น และฉันก็จะต้องรู้ให้ได้ว่าข้างบนนั้นมันมีอะไรซ่อนอย
เราก็ทำตามขั้นตอนที่พี่พลอยใสบอกไว้ตามลำดับ ซึ่งมันไม่สามารถไปแทนกันได้ เพราะต้องยืนยันตัวตนจริงๆ ในการรับคีย์การ์ดห้องพัก ทุกอย่างถูกรวมไว้ในบัตรเดียว ทั้งเข้าออกประตูด้านหน้า และเข้าออกอาคารนี้ด้วย“มึงได้ห้องอะไร” คำถามแรกจากเพื่อนสนิท หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยและเรากำลังเดินออกมาหน้าอาคาร“C20 มึงละ”“C21 ข้างกันเลย” พอพูดกับฉันจบ มันก็เอี้ยวไปหาผู้ชายที่เดินอยู่ด้านหลัง “แล้วคุณหมอละ”“C19”“โอ๊ะ! ข้างมึง” มันหันกลับมาตอกย้ำ ก่อนจะสาวเท้านำไปยังกองสัมภาระด้านนอกหน้าระรื่น“ขึ้นไปรอที่ห้องไหม เดี๋ยวเฮียเอาขึ้นไปให้” เฮียไวน์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ขณะก้าวเท้ายาวขึ้นมาขนาบข้างแทนที่เพื่อนรัก“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันปฏิเสธ พร้อมกับเร่งฝีเท้าเพื่อทิ้งระยะห่างและพอออกมาด้านนอกอาคาร ฉันก็อดที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนสุดไม่ได้ เคยเป็นไหม ยิ่งรู้ว่าเขาห้าม ก็ยิ่ง
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ชายหญิงวัยรุ่นตอนปลายทั้งสองก็ยังหาเรื่องคุยกันไปเรื่อยๆ โดยไม่ปล่อยให้บรรยากาศในรถเงียบเลยสักนาที ส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับโครงการที่พี่พลอยใสเคยทำมาก่อนนั่นแหละ และฉันก็ได้รับรู้ว่าเธอเป็นนักวิจัยสาวมากความสามารถ แถมยังจบปริญญาโทด้านนี้โดยตรงจากมหาลัยชื่อดังของประเทศแทบยุโรปที่การทดลองทางวิทยาศาสตร์เป็นเลิศอีกด้วย เชื่อแล้วที่เขาชอบพูดกันว่าผู้ทั้งสวยและเก่ง มักจะโสดในที่สุด รถเลี้ยวเข้าจอดหน้าประตูทางเข้าสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งรายล้อมด้วยอาคารสูงหลายหลัง จากจุดนี้ มองไปจนสุดลูกหูลูกตาก็ยังไม่เจอทางสิ้นสุด เดาว่าพื้นที่โดยรวมคงกว้างขวางน่าดู
“ว่าแต่เฮียเหอะ รั้งท้ายเพื่อนได้ไงเนี่ย ฉันยังแปลกใจอยู่เลย เพราะคนที่โสดน่าจะเป็นเฮียฟิวส์มากกว่าอีก”ทันทีที่จบประโยค ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉันเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงของท่าทาง ศีรษะที่ตั้งตรงในตอนแรก เอี้ยวหันกลับมาทางซ้าย“ก็คนที่ชอบ เขาก็ไม่ได้ชอบเฮียนี่หว่า ทำไงได้ล่ะ”ฉันรีบเลื่อนมองออกนอกรถ เพื่อหลีกเลี่ยงการประสานสายตา ทั้งที่ไม่คิด แต่มันก็ยังรู้สึกว่าผู้หญิงที่เขาพูดถึง คือตัวเอง...นั่นทำให้อัตราการเต้นของหัวใจฉันเร็วขึ้นเล็กน้อย“จริงดิ มีผู้หญิงไม่ชอบเฮียด้วยเหรอวะ” คู่สนทนามีน้ำเสียงที่ค่อนข้างประหลาดใจ ราวกับไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเขายังงั้นแหละเฮียไวน์ไม่ได้ตอบกลับ แต่เปลี่ยนประเด็นไปเรื่องอื่นแทน“ว่าแต่ ทำไมอยู่ ๆ ย้ายมานี่ได้วะ ไหนบอกจะไม่กลับมาแล้ว”“ไม่รู้ดิ เขาเห็นว่าฉันเป็นคนไทยมั่ง ก็เลยส่งมา”ซึ่งฉันไม่รู้เลยว่าพวกเขาคุยกันถึงเรื่องอะไร…“เอ่อ ลืมบอกเลย” เฮียไวน์ ขยับยื่นหน้ามาตรงกลาง “พลอยใส เ






Komen