LOGINสำหรับเขาอายุไม่ใช่ปัญหา โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง “พอนอนแล้วก็เท่าเทียมกันหมดนั่นแหละ” “ในหัวเฮียคงมีแต่เรื่องแบบนี้สินะ...”
View Moreเมื่อเขา…ที่มีสถานะเป็นพี่ชายคนโปรดเปิดใจบอกความรู้สึกตัวเองที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ กับน้องสาวบุญธรรมของเพื่อนสนิท
ด้วยความหวังจะได้ใจกลับมา...
ทว่า…เธอกลับไม่ได้คิดแบบเดียวกันกับเขา ด้วยเหตุผลหลายอย่าง ความสัมพันธ์ที่เคยดีจึงเริ่มเปลี่ยนไป
ระหว่างเขา…และเธอ เกิดระยะห่างมากขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่ใช่เด็กน้อยสำหรับเขาอีกต่อไปแล้ว
หลังจากที่ก้าวเข้าสู่วัยรุ่นเต็มตัว เธอทั้งสวย เก่ง ฉลาด เนื้อหอมจนมีหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่พากันรุมล้อม
พี่ชายที่ถูกลดสถานะเป็นแค่คนรู้จัก อัดอั้นจนแทบจะทนไม่ไหว
จากที่เคยได้ใกล้ชิด ได้เป็นคนสำคัญ ได้คอยดูแลปกป้อง แต่ตอนนี้ได้แค่มองอยู่ห่างๆ
จะประกาศออกมาโต้งๆ ก็ไม่ได้ เพราะไม่อยากผิดใจกับเพื่อนรัก
ความอึดอัดถาโถมเข้าใส่ไม่หยุด เพราะยัยน้องตัวแสบเล่นหว่านเสน่ห์ไม่เว้นแต่ละวัน ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ทำได้แค่เตือนสติตัวเอง…
อดทน…อดทนไว้ไอ้หมอ อด…เวรเอ๊ย! ไม่อดแม่งแล้ว…!!
“อย่า…มาเข้าใกล้คนของกู”
“เฮีย เป็นบ้าอะไรเนี่ย”
“ทำไมทำตัวแบบนี้วะ”
“เราโตแล้ว เฮียไม่ต้องมายุ่ง”
“ยิ่งโตนั่นแหละ ยิ่งต้องยุ่ง!”
แต่ยิ่งเธออยากออกห่างจากเขามากเท่าไหร่ โลกกลับเหวี่ยงให้ต้องใกล้ชิดกันมากขึ้น
เมื่อทั้งสองได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในโครงการวิจัยลับ
เธอต้องการเข้าไปเพื่อค้นหาความจริงในอดีต
แต่เขาเข้าไปเพราะ…เธอ
ไหนจะความรัก...! ไหนจะความลับ...!
งานนี้อะไรจะถูกเปิดออกมาก่อนกันละ?
พระเอก วายุพัฒน์ สมุทรวาธรณ์ เฮียหมอไวน์
นายแพทย์หนุ่มสุดหล่อ ที่ถือครองความโสดมายาวนานหลายปี
พอจะจริงจังก็ถูกปฏิเสธอย่างไม่ไยดี
สำหรับเขาอายุไม่ใช่ปัญหา โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง
“พอนอนแล้วก็เท่าเทียมกันหมดนั่นแหละ”
นางเอก มิรินดา เหมบดินทร์ มิเชล (ที่มาที่ไปของเธอมาจากเรื่อง THE FLIRT ป่วนใจนายเจ้าชู้ )
บุตรสาวบุญธรรมคนเล็กของบ้านเหมบดินทร์ ที่ทุกคนต่างพากันประคบประหงมราวกับไข่ในหิน
แต่หารู้ไหม...ว่าเธอไม่ได้อ่อนหวานหรืออ่อนแออย่างหน้าตา
ยิ่งไปกว่านั้นงานอดิเรกสุดโปรดปรานของนักวิจัยสาว
ยังเป็นการลงประลองความเร็วในสนามของพี่ชายตัวเองอีกด้วย
“ในหัวเฮียคงมีแต่เรื่องแบบนี้สินะ...”
XXX คำเตือน เรื่องนี้เฮียหมอกินเด็กนะจ๊ะ เพราะพระเอกนางเอกห่างกันถึง 15 ปี ใครไม่ชอบแนวนี้ เลื่อนผ่านได้เลยจ้า
ขอย้ำว่าไม่มีพรากผู้เยาว์ ไม่มีผิดศีลธรรม
แต่อาจมีพาร์ทตอนเด็กแทรกเข้ามาในบางช่วงบางตอน
นิยายเรื่องนี้ถูกกลั่นกรองออกมาจากจินตนาการและสมองอันน้อยนิดของฮวายอน
บางช่วง บางตอน อาจไม่ถูกใจใคร ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
เนื้อหาอาจไม่สมจริงไปบ้าง เหนือความคาดหมายบ้าง ตามหลักของโลกนิยาย
มีคำหยาบ และมีฉาก 18+ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ
สุดท้ายฝากคอมเมนต์ ติชม กดใจ กดเข้าชั้น เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ
❤ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ❤
ไหล่เล็กของเพื่อนรักไหวขึ้นหนึ่งครั้ง แล้วสะบัดหน้ากลับมาจดจ่อในสนาม ฉันกับพี่พลอยใสสบตากันโดยไม่พูดอะไรและพากันโฟกัสจุดเดียวกับที่ทุกคนกำลังให้ความสนใจจากตอนแรกที่ยืนดูแบบชิลๆ กลายเป็นลุ้นระทึกตัวเกร็ง เงินสี่หมื่นเยอะมากนะถ้าจะต้องมาเสียให้ใครก็ไม่รู้โดยใช่เหตุ ฉันเริ่มหนักใจกับความกล้าได้กล้าเสียของเพื่อนตัวดีขึ้นมาแล้วละและแล้วเวลาสำคัญก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ด้วยการนับถอยหลังอีกไม่กี่วินาทีปึง!! เอี๊ยดดดดด…เสียงเบรกลากยาวดังลั่นสนาม“เฮ่ย!!” ชายแปลกหน้านั่นโพล่งออกมาไล่เลี่ยกับเสียงอุทานของเพื่อนสนิท“เชี่ย!...”“เวรแล้วไง” ปิดจบด้วยเสียงพึมพำของพี่พลอยใส ส่วนฉันยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองในตอนที่รถคันที่คาดเดาเข้าเส้นชัยจริงๆ แต่มันผิดจากสิ่งที่คิดไปเยอะพอสมควร เนื่องจากมีเหตุสุดวิสัยที่ดูไม่ปกติเกิดขึ้น รถคันดำที่นำหน้ามาในตอนแรกเครื่องยนต์ติดขัดจนความเร็วลดลงอย่างเห็นได้ชัด รถคู่แข่งจึงตีเสมอได้และทิ้งท้ายด้วยการตบตกข้างทาง ก่อนเหยียบคันเร่งเข้าเส้นชัยและที่คันขาวดูไม่รีบร้อน นั้
หลายวันต่อมา…20:30 น.“กูว่าสนามพี่มึงใหญ่แล้วนะ แต่นี่แม่งโคตร…ใหญ่”ฉันกวาดสายตาไล่สำรวจโดยรอบตามประโยคบอกเล่าของเพื่อนสนิทที่ยื่นหน้ามาตรงกลางระหว่างเบาะคนนั่งกับคนขับ หลังจากรุ่นพี่คนสวยหักพวงมาลัยเลี้ยวผ่านประตูเข้าไปยังสนามแข่งรถชื่อดังซึ่งได้รับการแนะนำมาจากลูกชายคนโตของบ้านเหมบดินทร์ก็ใหญ่จริงนั่นแหละ สมกับคำร่ำลือที่เฮียวาโยบอก“คนเยอะจังวะ” พี่พลอยใสบ่นอุบขณะเคลื่อนรถอย่างเชื่องช้าไปตามทางเพื่อหาที่จอด“วันศุกร์ด้วยล่ะมั่ง” การแสดงความคิดเห็นของอีทิก็มีความเป็นไปได้ แต่ฉันคิดว่าน่าจะมีแมตช์สำคัญร่วมด้วย เพราะตอนนี้อัฒจันทร์ขนาดใหญ่ข้างสนามแทบจะไม่หลงเหลือที่ว่าง ลำพังแค่วันสุดสัปดาห์ไม่น่าจะดึงดูดผู้คนมาได้มากมายขนาดนี้ในที่สุดความพยายามของพวกเราก็สำเร็จ เมื่อเพื่อนรักสังเกตเห็นว่าตรงที่เราขับเลยมาแล้วมีรถออกพอดี“นั่น คันนั้นออก”พอรถถูกถอยเข้าจอดสนิท เราก็รีบพากันลงจากรถและเดินไปตามทางโดยให้เกียรติ
มิเชลถกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นสูง ก่อนจะยืนแขนออกมาให้ผมค่อยๆ เทน้ำใส่เพื่อชำระล้าง แต่มันก็ได้แต่ส่วนที่อยู่นอกร่มผ้า แล้วเสื้อที่เธอสวมใส่อยู่ก็เลอะไปเกือบห้าสิบเปอร์เซ็นต์“ถอดออกเลย เอาเสื้อเฮียไปใส่แทน” ผมเสนอ“แล้วเฮียจะใส่อะไร”“เฮียเป็นผู้ชาย ไม่ใส่ก็ได้ เดี๋ยวแวะซื้ออะไรไปกินที่ห้องเอา” ยังไงก็อยู่แต่ในรถอยู่แล้ว กระจกก็ติดฟิล์มกรองแสงหนาระดับหนึ่ง ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร“แต่ว่า…”“เข้าไปถอดในรถ” ผมแทรกขึ้นพร้อมดึงประตูฝั่งคนนั่งเปิดออก คนได้รับคำสั่งอิดออดนิดหน่อยในตอนที่ผมใช้มือดุนแผ่นหลังเล็กให้เข้าไปในรถ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมอยู่ดี ขวดเปล่าถูกโยนใส่ไว้ตรงที่วางเท้าก่อนผมจะผลักประตูปิดและเดินอ้อมไปนั่งหลังพวงมาลัย“เดี๋ยวค่ะ” มิเชลเอื้อมมาจับมือผมที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเอง “เราว่ามันก็ไม่เป็นไรนะ เรานั่งไปแบบนี้ก็ได้ แป๊บเดียวเอง”ข้อเสนอเธอถูกปัดตกด้วยการที่ผมทำตามความตั้งใจของตัวเอง ไอ้แบบนี้ที่เธอว่า หมายถึงการนั่งเกร็งตัวตรงอยู่ปลา
“เฮีย กลับกันค่ะ”“อีกแป๊บนะ” ผมเหลือกตามองปลายเท้าเจ้าของเสียงหวานที่มาหยุดยืนตรงหน้าได้เพียงเสี้ยววินาที ก็ต้องหลุบลงโฟกัสหน้าจอสี่เหลี่ยมในมือตามเดิม เนื่องจากเกมรอบสองกำลังเข้าสู่จุดเดือดจนผมไม่สามารถละสายตาหรือทิ้งเพื่อนออกไปกลางคันตอนนี้ได้ นอกจากจะโดนแบนแล้วยังเสี่ยงโดนด่าอีกด้วย“งั้นกินน้ำไหมคะ”“ไม่ครับ เดี๋ยวก็ไปแวะกินข้าวแล้ว”“โอเคค่ะ”เก้าอี้เหล็กสีดำตัวข้างๆ ถูกลากออกจนเกิดเสียงครืด ร่างเล็กหย่อนก้นลงนั่งพร้อมกับหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาไถไปพลางๆ โดยที่ผมยังลอบสังเกตรีแอคชั่นคนรอเป็นระยะทางหางตา ดูเหมือนเธอจะทำความเข้าใจได้เป็นอย่างดี ไม่มีท่าทีไม่พอใจหรือหงุดหงิดอะไร ฉะนั้นผมยังเล่นต่อจนจบเกมได้แบบไร้กังวล“คุยเรื่องอะไรกันบ้าง” ผมเริ่มทำลายความเงียบด้วยประเด็นสำคัญ ระหว่างที่รอการเกิดใหม่ของตัวละครในเกม“ก็…บอกรายละเอียดทั่วไปค่ะ”“เรื่องอะไร ที่ต้องเป็นความลับขนาดนั้น” ผมตั้งคำถามอีกครั้งอย่างตรงไปตรงมา เพราะคำต











