Lahat ng Kabanata ng LAST LOVE รักสุดท้ายของนายหมอ: Kabanata 11 - Kabanata 20

ปัจจุบัน…@บ้านสมุทรวาธรณ์ หลังจากวนรถเล่นรอบเมืองอยู่หลายชั่วโมง สุดท้ายก็กลับมาตายรังที่บ้าน สถานที่เดียวที่คิดออกและน่าจะโอเคสุดในตอนนี้ สมองแม่งโล่งจัด ไม่ได้คำตอบ ไม่ได้วิธีแก้สมการข้อใหญ่ที่ตัดสินใจผิดพลาดไป ไม่ได้อะไรสักอย่าง รู้แค่ว่าสิ่งที่สร้างมาตลอดหลายปีกำลังพังทลายลงด้วยน้ำมือตัวเองผมก้มหน้าก้มตาเดินเข้าบ้าน แสร้งทำเป็นไม่เห็นใครทั้งนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะ แต่สุดท้ายก็เท่านั้น…“ไอ้หมอ!”เสียงทรงพลังดังก้องกังวาน ในตอนที่ผมกำลังก้าวขึ้นบันได ความจริงจะไม่หยุดหรือหันกลับไปก็ได้ แต่ติดตรงที่ผู้นำของบ้าน ท่านศาสตราจารย์วัชรธร ถือหนังสือเล่มหนาไว้ในมือ “ครับ” เริ่มรู้สึกว่าคิดผิดขึ้นมานิดหนึ่งแล้ว“เมื่อไหร่จะเลิกเอาผู้หญิงไปเรื่อย แล้วหาเป็นตัวเป็นตนสักทีวะ”ผมเหลือกตาขึ้นมองบน พลางถอนหายใจแรงกับประโยคเดิม ๆ ได้ยินผ่านหูซ้ายทะลุออกหูขวาจนชิน จากชายวัยเกษียณที่ยังแข็งแรงและทะมัดทะแมง มิหนำซ้ำยังมีสกิลการปาแ

วันต่อมา…@บ้านเหมบดินทร์ เสื้อผ้าหลากหลายชุดถูกรื้อออกจากตู้มากองทับถมกันบริเวณปลายเตียงขนาดคิงไซซ์ ภายในห้องนอนที่เฟอร์นิเจอร์เกือบทั้งหมดเป็นสีโทนขาวครีมสไตล์มินิมอล ก่อนฉันจะเดินไปเลื่อนกระจกระเบียงให้กว้างขึ้นรับสายลมเอื่อย ๆ ยามสายที่พัดผ่าน ส่งผลให้ชายผ้าม่านกันแดดพลิ้วไหวเล็กน้อยเปลือกตาบางปิดลง ขณะเชิดใบหน้าขึ้นพร้อมสูดลมหายใจรับอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด มีแวบหนึ่งที่ฉันคิดว่า เด็กหญิงกำพร้าคนนั้นจะโตขึ้นมาเป็นยังไง ถ้าเมื่อสิบปีก่อนไม่ได้ถูกเลือกให้เข้ามาอยู่ในครอบครัวที่แสนอบอุ่นเช่นนี้แต่ถึงผลลัพธ์จะเป็นแบบไหน มันก็ไม่ได้ทำให้เป้าหมายของฉันเปลี่ยนไปเลยสักนิด…ผู้ริเริ่มโครงการวิจัยลับนั่น…ฉันขอแค่ได้เจอเขาสักครั้งก็พอก๊อก…ก๊อกเสียงเคาะประตูเรียกให้ฉันตื่นจากภวังค์ ฉันหันไปมองประตูที่แง้มเปิดออก พร้อมปรากฏร่างหญิงสูงวัยชาวญี่ปุ่นก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้า ถึงจะมีร่องรอยเหยี่ยวย่นแซมขึ้นมาบ้างตามกาลเวลา แต่ท่านยังคงงดงามในสายฉันไม่เคยเปลี่

แม้ว่าโลกจะเปลี่ยนไป เทคโนโลยีและสื่อออนไลน์เข้าถึงง่ายขึ้น แต่ฉันยังชอบอ่านหนังสือเป็นรูปเล่มมากกว่าอยู่ดี ฉันชอบการสัมผัส ชอบกลิ่นกระดาษ ชอบรูปแบบตัวอักษรที่ถูกพิมพ์ลงบนกระดาษ และยังชอบสะสมหนังสือด้วย แต่ที่ฉันมีอยู่ก็ยังเทียบไม่ได้กับห้องหนังสือของท่านศาสตราจารย์วัชรธรเลยแม้แต่น้อย ทุกครั้งที่เข้ามาที่นี่ ฉันรู้สึกราวกับยืนอยู่ในห้องสมุดขนาดย่อมห้องริมสุดชั้นสองของบ้านถูกบิลต์อินให้มีทรงกลม มีพื้นที่ประมาณสี่สิบตารางเมตร ผนังรอบห้องเป็นชั้นหนังสือทำจากไม้ชั้นดี สูงเกือบสามเมตร จึงมีบันไดแขวนที่สามารถเลื่อนไปตามราวได้รอบห้อง พื้นที่ตรงกลางยังมีตู้หนังสือแทรกอยู่อีกหลายหลัง พร้อมโต๊ะและโซฟาสำหรับนั่งหรือนอนอ่านหนังสือตามอัธยาศัยเป็นอะไรที่ลงตัวสุดๆ นี่คือหนึ่งเหตุผลที่ฉันชอบมาบ้านหลังนี้ปลายนิ้วเรียวกรีดไปตามสันหนังสือพร้อมสายตาที่จดจ้องบนชั้นวางไปเรื่อย ๆ บางเล่มก็อ่านไปแล้ว บางเล่มก็ไม่เป็นที่น่าสนใจจนไปสะดุดเข้ากับนวนิยายแฟนตาซีเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ของนักเขียนชื่อดังท่านหนึ่ง ก่อนจะมีภาพวันวานปรากฏขึ้นมา “น้อง…”

“แต่เฮียอยากให้เป็น”สิ้นน้ำเสียงหนักแน่นของพี่ชายคนโปรด ไม่สิ…ไม่ใช่แล้ว เขายืนยันชัดเจนว่าจะไม่อยู่ในสถานะพี่น้องอีกต่อไป ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายถูกสะกดให้นิ่งอยู่กับที่ ไร้คำสั่งการจากสมอง มีเพียงแต่จ้องมองนัยน์ตาสีดำสนิท คล้ายกับอยากคว้านหาคำลวงในนั้น แต่ปรากฏว่าไม่เจอสิ่งที่ต้องการ ล้วนบ่งบอกถึงความแน่วแน่และจริงจังทั้งที่เชื่อมั่นในตัวเองมาตลอดว่าไม่มีความคิดเกินเลยระหว่างฉันกับเขา แต่ตอนนี้กลับใจสั่นอย่างน่าประหลาดจังหวะที่ใบหน้าคมค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ ทุกสิ่งรอบตัวดูเหมือนหยุดชะงัก แสงโดยรอบดูฟุ้งกระจายอย่างน่าประหลาด ทุกอย่างดูช้าลง ช้าจนฉันมีเวลาสังเกตทุกรายละเอียดของเขา ดวงตาเฉี่ยวคม คิ้วหนาเข้มที่ดูมีเสน่ห์จนเกินบรรยาย จมูกที่แม้จะไม่ได้โด่งเป็นสัน แต่กลับรับกับรูปปากอย่างพอดี… ผมด้านหน้าที่ถูกรวบเกล้าขึ้นเล็กน้อย ยิ่งเผยในเห็นโครงหน้าเรียวชัดเจนขึ้น โดยรวมคือเพอร์เฟกต์ ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยได้ใส่ใจรายละเอียดมากขนาดนี้ รู้สึกชินกับการได้เห็นหน้าเขาทุกวันแต่ตอนนี้เหมือนฉันกำลังมองเขาเป็นผู้ชายคนหน

สองวันต่อมา…@สนามบินเชียงใหม่ “ทำไมมึงต้องเลื่อนไฟลต์บินด้วยวะ” นี่คือน้ำเสียงสุดเซ็งของหญิงสาวหน้าคมตามแบบฉบับไทยแท้ ผมตรงยาวดกดำ ผิวสีน้ำผึ้ง จัดว่าสวยระดับตัวท็อป ดีกรีลูกเจ้าสัวโรงงานผลิตผลไม้อบแห้งชื่อดัง แต่ใช้ชีวิตโคตรติดดิน ทิชานันท์ หรือ ทิชา แต่ฉันเรียกมันว่า อีทิ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ที่เข้าใจในความเป็นอินโทรเวิร์ตและยอมรับได้อย่างดีมาตลอดเจ็ดปีซึ่งตอนนี้กำลังยืนกอดอกทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ ด้วยเหตุผลที่ว่าฉันเลื่อนไฟลต์บินให้เร็วขึ้นจากเดิมหนึ่งวัน โดยที่ไม่ได้ข้อความเห็นจากผู้ร่วมเดินทางแม้แต่น้อย และบุคคลที่ถูกกล่าวถึงเพิ่งรู้ข่าวดีเช่นนี้เมื่อคืนนี้เอง ไม่แปลกที่นางจะมีอาการฟึดฟัด“กูแค่อยากไปเร็วขึ้น” ฉันตอบ พลางเอื้อมไปรับถุงอาหารสำเร็จรูปจากพนักงานร้านสะดวกซื้อ แล้วออกเดินนำมายังโต๊ะบาร์ยาวริมกระจกที่จัดเตรียมไว้สำหรับรับรองลูกค้า“เพื่อ?” คนถูกมัดมือชกยังไม่หยุดสงสัย มันเลิกคิ้วถาม พร้อมกับดึงเก้าอี้ออกมานั่งในเวลาไล่เลี่ยกัน