All Chapters of LAST LOVE รักสุดท้ายของนายหมอ: Chapter 31 - Chapter 40

ผ่านไปเกือบชั่วโมง ที่ผมยังเอาแต่นั่งมองลูกสาวคนเล็กของบ้านเหมบดินทร์ไม่วางตาด้วยความไม่เข้าใจ อะไรที่ทำให้เธอถึงกลับหลุดคำว่า เหนื่อย ออกมาแบบนั้น แสดงว่ามันต้องหนักหนามากจริงๆ เพราะตลอดเวลาที่รู้จักกัน มิเชลไม่ใช่คนที่ยอมแพ้หรือย่อท้อกับอุปสรรคง่ายๆซึ่งผมเองไม่เคยได้ยินคำนี้จากปากเธอเลยสักครั้ง…ผมถอนหายใจแรงพร้อมส่ายหน้าเล็กน้อย เพราะในขณะที่ผมคิดเรื่องเธอจนปวดหัว เจ้าตัวยังดื่มอย่างต่อเนื่องกับเพื่อนสนิทแบบไม่สนใจใครทั้งนั้น ราวกับทั้งร้านนี้มีแค่เธอสองคนซึ่งนี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ผมอดสงสัยไม่ได้ ความคอแข็งนี่เธอไปได้มาจากไหน เลือดไอ้สองพี่น้องมหาประลัยนั่นมันส่งผ่านทางจิตวิญญาณได้ด้วยรึไง แรงแค่ไหน...ก็เอาเขาไม่ลงจริงๆ ผู้รวมโต๊ะก็ทยอยหายกันไปทีละคนสองคน บ้างก็ไปต่อที่อื่น บ้างก็ไปรุมกันอยู่หน้าเวที จนในที่สุดโอกาสสำหรับการหลอกล่อยัยน้องน้อยก็มาถึง เมื่อทั้งโต๊ะเหลือแค่เราสี่คน“มิเชล กลับกันเถอะ” พลอยใสเอื้อมมือมาแตะไหล่เจ้าของชื่อเบาๆ ขณะเอ่ยชวน หลังจากได้รับการส่งซิกทางสายตาของผม“กลับแล้วเหรอ” คน

ความเงียบสงัดปกคลุมถ้วนทั่วอาณาบริเวณ ลมบางเบาต้องเนื้อ จนร่างสะท้านไหว ฉันเลื่อนแขนกอดกายตัวเองแน่น เดินสาวเท้าไปตามทางอย่างไร้จุดหมายเพียงลำพัง หันมองซ้ายทีขวาทีด้วยอาการประหม่า“นี่มันที่ไหนเนี่ย”สถานที่แปลกตาคล้ายอุโมงค์รถไฟใต้ดินเก่าแก่และดูเหมือนจะไม่มีการเปิดใช้บริการมานานพอสมควร จากหลอดไฟที่กะพริบติดๆ ดับๆ อยู่ตามไล่ทางหลายจุด หนำซ้ำยังไม่มีผู้คนสัญจรไปมาอัตราการหายใจเริ่มอยู่ในจุดที่เสี่ยงอันตรายมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่จากระยะทางไกลแสนไกล แต่มันเป็นเพราะบรรยากาศรอบตัว บีบอัดให้เกิดความหวาดหวั่นขึ้นในใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ฝีเท้าชะลอลงเล็กน้อย แล้วหันกลับไปมองทางที่เดินผ่านมาและทางข้างหน้าที่จะต้องไปต่อสลับกัน มีความลังเลเกิดขึ้น เมื่อไม่รู้ว่าปลายทางจะไปสิ้นสุดตรงไหน และใช้เวลานานแค่ไหนจะไปถึงไม่มีใครให้ถามอีกด้วยหรือควรกลับไปทางเดิม…แต่มันก็มืดเหลือเกินแกร่ก!ฉันสะดุ้งสุดตัวพลางยกมือทั้งสองขึ้นอุดปากตัวเองแน่นด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปทางซ้ายมือซึ่งเป็นที่มาของเสียงคลายล็อกเมื่อครู่ เห็นประตูเหล็กที่เต

เป็นเรื่องปกติที่ช่วงเวลาระหว่างรออาหารจะดึงทุกคนเข้าสู่โลกส่วนตัว หรือไม่ก็…แค่ฉันคนเดียว เพราะสองสาวฝั่งตรงข้ามยังคงพูดคุย ยื่นมือถือให้กันดู และปรึกษาสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย ส่วนเฮียไวน์ก็จดจ่ออยู่กับเกมออนไลน์ที่เขาชื่นชอบ พร้อมสื่อสารผ่านแอร์พอดที่พกติดตัวตลอดเวลาเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะในขณะที่ฉันเอาแต่ปลีกวิเวกอยู่กับโลกของตัวเอง ถึงแม้ว่าสายตาจะจับจ้องไปที่หน้าจอมือถือ แต่เชื่อไหมว่าฉันไม่ได้สนใจสิ่งที่ปรากฏอยู่ในนั้นเลย เพราะตอนนี้ในหัวมีความคิดมากมายผุดขึ้นจนมันผสมปนเปกันยุ่งเหยิงไปหมด ไม่สามารถแก้สมการของโจทย์ที่ตัวเองตั้งขึ้นมาได้สักข้อเหตุผลจริงๆ ที่ฉันดันทุรังมาอยู่ที่นี่ เพื่ออะไรแล้วฉันจะได้คำตอบที่อยากรู้จริงๆ เหรอถ้ารู้แล้วมันจะเป็นยังไงต่อ…หรือแม้แต่ฉันจะสนใจทำไมว่าบทสรุปมันจะเป็นยังไง…ลมหายใจถูกพ่นออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะดึงสายตากลับมาโฟกัสสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ปลายนิ้วหัวแม่มือจะหยุดชะงักทันที เมื่อเลื่อนไปเจอข้อความหนึ่งถูกแชร์ผ่านโซเชียล ‘It’s about the journey, no

ฉันไม่แน่ใจว่าเราใช้เวลาเดินดูนิทรรศการครั้งนี้ไปนานเท่าไหร่ แต่คาดว่าน่าจะไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมง ซึ่งผลลัพธ์ก็ทำให้ฉันได้หนังสือมาถึงห้าเล่มหนา ๆ ทั้งที่ตั้งใจซื้อและหยิบติดมือมาด้วย เฮียไวน์ก็อาสาไปต่อคิวชำระค่าเสียหายทั้งหมดให้อีกเช่นเคย เหมือนทุกครั้งที่เราออกมาด้วยกัน เหตุผลหลักคงเพราะเขาเป็นผู้ชายและเป็นพี่ชาย แต่ถ้าคิดเข้าข้างตัวเองสักหน่อย...ก็อาจเป็นเพราะฉันเพราะหน้าเคาน์เตอร์มีผู้คนต่อคิวหนาแน่น ฉันจึงเลี่ยงออกมาที่ซุ้มด้านข้างซึ่งปลอดโปร่งกว่า จากนั้นก็หยิบมือถือออกจากกระเป๋าสะพาย เพื่อส่งข้อความถามข่าวคราวเพื่อนรักและรุ่นพี่คนสวย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะกวาดเครื่องสำอางไปได้กี่ตะกร้าแล้ว…Mirinda : …?Tichanun : มึงได้หนังสือแล้วเหรอMirinda : อือ Tichanun : เดินเล่นไปก่อนได้ปะMirinda : เค งั้นเดี๋ยวกูเดินรอแถวนี้ อุปกรณ์สื่อสารถูกกดล็อกแล้วเก็บลงที่เดิมเมื่อหมดความจำเป็น จากนั้นจึงโฟกัสไปที่เพื่อนสนิทพี่ชายอีกครั้ง และพบว่าเขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วและกำลังเดินตรงเข้ามา“สองส

 “อยู่กับแฟน”แค่กๆ ๆจังหวะกลืนน้ำของฉันสะดุดกึกจนเกิดอาการสำลักทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากเฮียไวน์ ก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะแล้วเปลี่ยนเป็นหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาซับริมฝีปากแทน ดูเหมือนรีแอคชั่นของฉันจะสร้างความพึงพอใจให้อีกฝ่ายเป็นอย่างมาก เขาอมยิ้มและจ้องมองไม่วางตา นั่นทำให้ฉันเลื่อนสายตาไปมองบรรยากาศนอกร้าน หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ใบหน้าแสนเจ้าเล่ห์ของนายแพทย์หนุ่มถึงในใจจะคิดว่าเขาอาจแค่พูดอ้างไปอย่างงั้น แต่ความรู้สึกกลับสวนทางยิ่งพยายามหลีกหนี ยิ่งชัดเจนมากขึ้น ใจฉันสั่นอย่างไม่มีสาเหตุบ้าจริง…! อย่าหวั่นไหวนะ อย่าเป็นแบบนั้นนะ“ครับ ขอบคุณมากครับ” จากนั้นชายผู้มีสัมพันธไมตรีดีเลิศกับเพศตรงข้ามแทบจะทุกคนบนโลกก็ตัดจบการสนทนาระหว่างปลายสายอย่างสุภาพ โดยที่ฉันยังแอบมองท่าทีของเขาผ่านทางหางตาต่อมาอุปกรณ์สื่อสารในมือถูกวางลงบนตักอย่างไร้ความหมาย“เดี๋ยวหมอเจลจะส่งคอนแทกต์เพื่อนเธอที่อยู่แล็บเลือดมาให้” เฮียไวน์อัปเดตถึงเรื่องที่เขาได้รับฟังมาจา