All Chapters of LAST LOVE รักสุดท้ายของนายหมอ: Chapter 41 - Chapter 47

“ใครแฟนหมอ” น้ำเสียงที่โพล่งออกไปแข็งทื่อ ทว่าในใจเริ่มอ่อน“คุณไง” เฮียไวน์ใช้นิ้วชี้มาที่ฉันเพื่อเป็นการยืนยันสิ่งที่เขาพูดให้ชัดเจนมากขึ้น“เป็นตอนไหน เรายังไม่ได้ตกลงเลยนะ” และถึงสิ่งที่แย้งไปเป็นความจริง แต่อวัยวะที่ทำหน้าที่สูบฉีดเลือดอยู่ภายในกำลังต่อต้าน มันเต้นแรงมากราวกับอย่างประท้วงว่าสิ่งที่ฉันพูดออกไปมันสวนทางกับความคิด“แต่ก็ไม่ปฏิเสธ”“กะ…ก็ปฏิเสธอยู่นี่ไง” ฉันแย้ง ทั้งที่ยังไม่กล้าสบตา ไม่แม้แต่จะมองหน้าคู่สนทนาด้วยซ้ำ ซึ่งสาเหตุหลักที่เป็นแบบนี้มันมีอยู่แค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ“อย่าปฏิเสธเลย คุณไม่เสียดายผมเหรอ” คนดื้อดึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนหลงใหล จนดึงความสนใจจากฉันไปได้สำเร็จ“…” ในขณะที่ฉันกำลังขมวดคิ้ว คิดวิเคราะห์อาการของเพื่อนสนิทพี่ชาย ว่าเหตุใดวันนี้เขาเร่งทำคะแนนแบบต่อเนื่องขนาดนี้อยู่นั้น เขาก็ยังไม่หยุดโปร โมทตัวเอง“ผมหล่อนะ…” ท่าประกอบของประโยคนี้คือการเสยผมที่ไม่ถูกเซทขึ้นเล็กน้อย

“เฮียหยุดแทะโลมเราทางสายตาเดี๋ยวนี้เลยนะ”“เปล่าทำแบบนั้นสักหน่อย” ผมปฏิเสธข้อกล่าวหาที่ถูกสาวน้อยยัดเยียดทันควัน ยอมรับนะว่ามองจริง แต่น้องจะมาใช้คำพูดเหมือนผมเป็นพวกโรคจิตแบบนั้นไม่ได้“หันไปทางนู้นเลย” เธอออกคำสั่งเสียงเข้มโดยที่ใบหน้ายังตั้งตรงไปด้านหน้า“อะไรวะ…” ถึงจะไม่พอใจเท่าไหร่นัก แต่ก็ยอมลากสายตาไปโฟกัสตึกรามบ้านช่องข้างทางด้วยความจำนนหลังจากนั้นภายในรถก็มีเพียงเสียงเพลงสากลดังคลอเบาๆ ตลอดทางจนเวลาผ่านไปกว่าสี่สิบนาทีเราก็มาถึงศูนย์วิจัยและพัฒนาพันธุ์สัตว์ ซึ่งเพื่อนของหมอเจลเธอเป็นนักวิจัยในแล็บเลือดเกี่ยวกับสัตว์โดยตรงต่อมามีการกระทำอย่างหนึ่งจากคนข้างๆ ที่ดึงดูดจนผมอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง สกิลการถอยรถเข้าซองขั้นเทพถูกถ่ายทอดมาจากไอ้วาโย พี่ชายคนโตที่เป็นทั้งเจ้าของสนามและนักแข่งอันดับต้นๆเธอใช้เพียงฝ่ามือขวาข้างเดียวในการหมุนพวงมาลัย ส่วนอีกข้างถูกวางลงบนเบาะที่ผมนั่ง ก่อนจะเอี้ยวตัวไปมองด้านหลังขณะที่รถยังเคลื่อนที่สิ่งนี้ทำให้ผมตกอยู่ในภวังค์ทันที และเพิ

มิเชลถกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นสูง ก่อนจะยืนแขนออกมาให้ผมค่อยๆ เทน้ำใส่เพื่อชำระล้าง แต่มันก็ได้แต่ส่วนที่อยู่นอกร่มผ้า แล้วเสื้อที่เธอสวมใส่อยู่ก็เลอะไปเกือบห้าสิบเปอร์เซ็นต์“ถอดออกเลย เอาเสื้อเฮียไปใส่แทน” ผมเสนอ“แล้วเฮียจะใส่อะไร”“เฮียเป็นผู้ชาย ไม่ใส่ก็ได้ เดี๋ยวแวะซื้ออะไรไปกินที่ห้องเอา” ยังไงก็อยู่แต่ในรถอยู่แล้ว กระจกก็ติดฟิล์มกรองแสงหนาระดับหนึ่ง ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร“แต่ว่า…”“เข้าไปถอดในรถ” ผมแทรกขึ้นพร้อมดึงประตูฝั่งคนนั่งเปิดออก คนได้รับคำสั่งอิดออดนิดหน่อยในตอนที่ผมใช้มือดุนแผ่นหลังเล็กให้เข้าไปในรถ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมอยู่ดี ขวดเปล่าถูกโยนใส่ไว้ตรงที่วางเท้าก่อนผมจะผลักประตูปิดและเดินอ้อมไปนั่งหลังพวงมาลัย“เดี๋ยวค่ะ” มิเชลเอื้อมมาจับมือผมที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเอง “เราว่ามันก็ไม่เป็นไรนะ เรานั่งไปแบบนี้ก็ได้ แป๊บเดียวเอง”ข้อเสนอเธอถูกปัดตกด้วยการที่ผมทำตามความตั้งใจของตัวเอง ไอ้แบบนี้ที่เธอว่า หมายถึงการนั่งเกร็งตัวตรงอยู่ปลา

ไหล่เล็กของเพื่อนรักไหวขึ้นหนึ่งครั้ง แล้วสะบัดหน้ากลับมาจดจ่อในสนาม ฉันกับพี่พลอยใสสบตากันโดยไม่พูดอะไรและพากันโฟกัสจุดเดียวกับที่ทุกคนกำลังให้ความสนใจจากตอนแรกที่ยืนดูแบบชิลๆ กลายเป็นลุ้นระทึกตัวเกร็ง เงินสี่หมื่นเยอะมากนะถ้าจะต้องมาเสียให้ใครก็ไม่รู้โดยใช่เหตุ ฉันเริ่มหนักใจกับความกล้าได้กล้าเสียของเพื่อนตัวดีขึ้นมาแล้วละและแล้วเวลาสำคัญก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ด้วยการนับถอยหลังอีกไม่กี่วินาทีปึง!! เอี๊ยดดดดด…เสียงเบรกลากยาวดังลั่นสนาม“เฮ่ย!!” ชายแปลกหน้านั่นโพล่งออกมาไล่เลี่ยกับเสียงอุทานของเพื่อนสนิท“เชี่ย!...”“เวรแล้วไง” ปิดจบด้วยเสียงพึมพำของพี่พลอยใส ส่วนฉันยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองในตอนที่รถคันที่คาดเดาเข้าเส้นชัยจริงๆ แต่มันผิดจากสิ่งที่คิดไปเยอะพอสมควร เนื่องจากมีเหตุสุดวิสัยที่ดูไม่ปกติเกิดขึ้น รถคันดำที่นำหน้ามาในตอนแรกเครื่องยนต์ติดขัดจนความเร็วลดลงอย่างเห็นได้ชัด รถคู่แข่งจึงตีเสมอได้และทิ้งท้ายด้วยการตบตกข้างทาง ก่อนเหยียบคันเร่งเข้าเส้นชัยและที่คันขาวดูไม่รีบร้อน นั้