บททั้งหมดของ ใต้อาณัติมาเฟีย: บทที่ 21 - บทที่ 30

“นี่ก็พูดไปเรื่อย ใครจะหึงเธอกัน” มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยเหมือนกำลังกลบเกลื่อนอะไรบางอย่างภายในใจ“อย่างนั้นเหรอคะ” รอยยิ้มจาง ๆ ประดับตรงมุมปาก ขณะที่อีกฝ่ายยังคงสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงออกจะแข็งกระด้าง“อืม ฉันไม่มีทางรู้สึกแบบนั้นกับคนอย่างเธอแน่นอน”“ถ้าคุณคิดแบบนั้นแล้วสบายใจก็เอาเถอะค่ะ”“…”“แต่ลดาจะทำทุกวิถีทาง ให้คุณรู้ใจตัวเองให้ได้”ครั้นได้ยินอย่างนั้นก็ทำเอาคาลิกซ์หลุดหัวเราะเบา ๆ พร้อมกระตุกรอยยิ้มท้าทาย“ฉันจะคอยดู”ถึงแม้หญิงสาวจะประกาศกร้าวออกไปอย่างมั่นใจ แต่ลึก ๆ ก็ไม่อาจแน่ใจได้เลยว่าความรู้สึกของอีกฝ่ายจะตรงกับสิ่งที่เธอคิดไว้หรือไม่ทว่าในความไม่แน่ใจนั้นกลับมีความหวังเล็ก ๆ แฝงอยู่ เธอเชื่อเสมอว่า หากไม่หยุดพยายาม วันหนึ่งเขาอาจจะยอมรับความรู้สึกของตัวเองได้ในสักวันมาเฟียหนุ่มทอดสายตามองใบหน้าจิ้มลิ้มอีกครั้ง เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ทำเพียงวางไอแพดลงที่เดิม แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไปโดยไม่เอ่ยคำใดออกมา“เอาแต่ใจชะมัด” เสียงกระซิบแผ่วเบาหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากบางด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงอย่

ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้เอื้อนเอ่ยประโยคใดออกมา ก็ถูกอีกฝ่ายจู่โจมโดยการประกบริมฝีปากหยักลึกลงบนเรียวปากเล็กอย่างรวดเร็วแล้วบดเคล้าหนักหน่วงด้วยความหิวกระหายอื้อ! ถึงแม้เธอจะตกใจในคราแรก แต่เพียงไม่นานก็เผยอเรียวปากตอบรับรสจูบอันดูดดื่มจากเขาอย่างเผลอไผลปลายลิ้นสากของมาเฟียหนุ่มบุกรุก ล่วงล้ำเข้าไปสำรวจความหอมหวานปานน้ำผึ้งรวงภายในโพรงปากอ่อนนุ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้จักอิ่ม ชักจูงให้หญิงสาวเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบสุดแสนจะวาบหวามจนเธอหายใจแทบไม่ทันทั้งสองบดเบียด แลกลิ้นกันอย่างระอุเดือดและดูดดื่มราวกับเป็นสิ่งเสพติดที่พร้อมจะมอมเมาให้หลุดลอยเข้าสู่เพลิงราคีพิศวาสไปพร้อม ๆ กันหลังจากอิ่มหนำกับริมฝีปากบาง คาลิกซ์ก็ค่อย ๆ ละออกอย่างหลงใหล แล้วเลื่อนใบหน้าลงซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นกลิ่นกายสาวพลางประทับริมฝีปากร้อนผ่าวไปตามผิวเนื้อขาวละเอียด เพื่อปลุกเร้าอารมณ์หวังเสพรักกับเธอให้หนำใจคนถูกปลุกปั่นอารมณ์พยายามสะกดกลั้นความวูบวาบในช่องท้องอย่างยากลำบาก ขณะเดียวกันเรือนร่างบอบบางก็อ่อนระทวยแทบทรงตัวไม่อยู่ รีบใช้สองเรียวแขนโอบรอบลำคอของเขาไว้เป็นที่ยึดกระทั่งมือใหญ่เริ่มลูบไล้ไปตามผิวนวลเน

เมืองทบิลีซี สาธารณรัฐจอร์เจียบ้านเรือนเก่าแก่หลังคากระเบื้องสีแดงเรียงรายลดหลั่นกันไปตามเชิงเขาเป็นทางยาวเหยียด ตัดสลับกับโบสถ์หินโบราณตั้งตระหง่านโดดเด่นบนถนนสายเล็ก ๆ ที่ถูกปูด้วยหินกรวด ทอดคดเคี้ยวไล่ไปตามแนวตึกสไตล์ยุโรปซึ่งยังคงกลิ่นอายวัฒนธรรมดั้งเดิมเอาไว้“ชอบที่นี่หรือเปล่า”“ชอบมาก ๆ เลยค่ะ สวยกว่าที่จินตนาการไว้มากเลยทีเดียว” เจ้าของนัยน์ตากลมโตทอประกายสดใส ขณะทอดสายตามองทัศนียภาพเบื้องหน้าที่พักของพวกเขาเป็นโรงแรมสไตล์บูติก ตั้งอยู่บนไหล่เขาอันสงบเงียบ รอบระเบียงมีไม้เขียวขจีเลื้อยพันไปตามซุ้ม กลีบดอกกุหลาบสีแดงสดโปรยปรายอยู่บนพื้นหินอ่อนประหนึ่งถูกจัดตกแต่งอย่างตั้งใจ ส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยคลอเคล้ามากับสายลมเย็นฉ่ำให้พอชื่นใจ“ไว้ตอนเย็นฉันจะพาเธอไปเดินเล่นในเมือง มีของขายเยอะแยะไปหมด”“คุณเคยมาที่นี่แล้วเหรอคะ” หันไปมองคนข้างกายด้วยความประหลาดใจ“ก็ต้องครั้งแรกสิ”“แต่คุณไม่เห็นตื่นเต้นเลยนี่คะ แล้วก็ทำตัวเหมือนคุ้นเคยกับที่นี่ด้วย”“อย่าลืมสิว่า เรามากันแบบไม่มีบอดี้การ์ด เพราะฉะนั้นฉันเองก็ต้องวางแผนไว้บ้าง”มาเฟียหนุ่มย้ำเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง อันที่จริงแทบนับครั้

“โผล่มาได้เสียทีนะมึง” แพทริคเอ่ยทักทาย คนที่กำลังย่างกรายเข้ามาในห้องทำงานบนตึกโรงแรมหรู ด้วยน้ำเสียงติดประชดประชัน หลังจากไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายเดือน“คิดถึงกูหรือไง” ปริปากตอบกวน ๆ อย่างไม่สะทกสะท้านพลางเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟากลางห้อง“พูดจาน่าขนลุก” เบ้ปากเล็กน้อย สายตายังคงจับจ้องไปที่เพื่อนสนิท ขณะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ“กูก็ไม่ได้อยากโผล่หน้ามาหาคนอย่างมึงหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะของฝาก” นัยน์ตาคู่คมปรายตาไปยังถุงของฝากที่เพิ่งวางลงบนโต๊ะกระจกแวบหนึ่ง“ฝากลูกน้องมาก็ได้ แต่ที่มึงมาเองก็เพราะอยากเจอกู” ทึกทักพร้อมยกยิ้มตรงมุมปาก ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายกำลังส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยสีหน้าเอือมระอา“คำพูดของมึงไม่น่าขนลุกสินะ”“เออ เอาเถอะ ยังไงก็ขอบใจมาก ที่นึกถึงกู ว่าแต่ไปเที่ยวกับเด็กคนนั้นมาเป็นยังไงบ้างล่ะ” แววตาคู่นั้นส่องประกายวาววับด้วยความอยากรู้“ก็ดี”“ก็ดีหรอกเหรอ” ยังคงเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงแทบปิดไม่มิด“แล้วมึงคาดหวังอะไร”“ก็คิดว่าจะไปได้สวย”“ไม่รู้สิ”คาลิกซ์หลุดถอนหายใจออกมาเบา ๆ เขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ รวมถึงความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นเหล่านั้น พอที่จะเรียกว่า

“อีกหนึ่งความสุขของเธอ คือการได้กินของอร่อย ๆ สินะ”“แน่นอนค่ะ อาหารร้านนั้นอร่อยถูกปากลดามากเลย ไว้วันหลังเราไปกินกันอีกนะ”ทั้งสองนั่งรถออกมาจากร้านอาหารญี่ปุ่นเปิดใหม่ย่านใจกลางเมืองกรุง ฯ หลังจากอิ่มหนำสำราญกับมื้อค่ำสุดพิเศษ“ได้สิ” คาลิกซ์เอ่ยรับปาก พลางทอดสายตาไปยังถนนเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย“คุณรับปากแล้วนะคะ หวังว่าจะไม่ลืม”“ฉันไม่ได้ความจำสั้นเหมือนปลาทองเสียหน่อย”มาเฟียหนุ่มพูดติดตลกแล้วเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง แต่ก็พอที่จะเห็นรอยยิ้มกว้างอย่างคนมีความสุขบนใบหน้าจิ้มลิ้ม“น่ารักที่สุดเลยค่ะ” น้ำเสียงละมุนละไมเอ่ยปากออดอ้อนคาลิกซ์อดไม่ได้ที่จะเลื่อนไปจับมือน้อย ๆ ของคนข้างกายเอาไว้แล้วจุมพิตแผ่วเบา ขณะสายตายังคงจดจ้องอยู่กับถนนหนทางเพื่อความปลอดภัย“ปล่อยได้แล้วค่ะ” ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอาย ถึงแม้จะพยายามดึงมือกลับ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ“ขอฉันชื่นใจอีกหน่อย” สูดดมความหอมสดชื่นเฉพาะตัวเข้าปอดเต็มแรง ราวกับต้องการตักตวงช่วงเวลาแห่งความสุขนี้เอาไว้อย่างบอกไม่ถูกหญิงสาวจึงปล่อยให้มาเฟียหนุ่มทำตามใจต้องการโดยไม่อิดออด ตั้งแต่เธอทำใจและยอม