Lahat ng Kabanata ng ใต้อาณัติมาเฟีย: Kabanata 11 - Kabanata 20

 แสงจากโคมไฟติดผนังทอดเงาจางๆ ลงบนพื้นกระเบื้องเงาวับบริเวณโถงทางเดินของคฤหาสน์หลังโออ่าท่ามกลางความเงียบสงัดยามค่ำคืน คนตัวเล็กในชุดนอนลายการ์ตูนน่ารักยืนอยู่หน้าประตูไม้โอ๊คบานใหญ่ มือบอบบางกำแน่นด้วยความรู้สึกลังเล ก่อนจะค่อยๆ ยกขึ้นเตรียมเคาะเรียกเจ้าของห้อง ทว่ากลับชะงักค้างกลางอากาศ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันพร้อมหัวใจที่เต้นรัวแรงจนทรมาน จากนั้นจึงเริ่มสูดลมหายใจเข้าลึกสุดปอดหวังระงับความประหม่าเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก่อนที่กำปั้นจะสัมผัสลงบนบานประตู กลับถูกคนในห้องกระชากเปิดกะทันหันจนหญิงสาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ นัยน์ตาคมเข้มคู่นั้นจ้องมองเธออย่างรู้ทันพร้อมคิ้วที่เลิกขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นชุดนอนบนเรือนร่างของคนตรงหน้าพลางถอนหายใจออกมาแผ่วเบา "คิดจะยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนหรือไง" 

“ขอแค่กาแฟ”น้ำเสียงห้วนจัดของคนที่เพิ่งหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหรู สะท้อนก้องไปทั่วทั้งห้องอาหาร ทำเอาแม่บ้านวัยกลางคนถึงกับชะงักมือที่กำลังจะยกถาดข้าวต้มกุ้งในทันทีแล้วรีบหันหลังกลับไปจัดเตรียมกาแฟตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย“ได้แล้วค่ะ”เมแกนวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง พลางลอบชำเลืองมองมาเฟียหนุ่มด้วยสายตาเป็นกังวล ราวกับสัมผัสได้ถึงคลื่นอารมณ์บางอย่างที่ผิดแผกจากทุกวัน แต่ก็เลือกที่จะไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมา“สายป่านนี้แล้ว คุณหนูของป้ายังไม่ตื่นอีกเหรอ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” ริมฝีปากหยักลึกยกรอยยิ้มเหยียด ขณะพ่นวาจาประชดประชันอย่างต้องการเหน็บแนมถึงบุคคลที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น“เอ่อ คือว่า...”เมแกนแสดงท่าทีลังเลพร้อมอึกอักอย่างคนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะแบบนั้นยิ่งทำให้อีกฝ่ายค่อย ๆ เลิกคิ้วเข้มขึ้นแล้วทวนถามซ้ำรอฟังคำตอบ“ว่า?”“คุณหนูออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าตรู่แล้วค่ะ”ตึง!เสียงแก้วกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงจนของเหลวด้านในกระฉอกออกมานองพื้น ทำเอาแม่บ้านวัยกลางคนถึงกับสะดุ้งโหยง ลอบกลืนน้ำลายลงคออ

หลังเลิกเรียนในช่วงบ่าย ลดาตรงไปยังคอนโดพร้อมเพื่อนสาวคนสนิท เพื่อทำรายงานที่ต้องส่งร่วมกันให้เสร็จสิ้น เมื่อภารกิจสิ้นสุด เพลงขวัญก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มราวกับถูกดูดกลืนพลังไปจนหมดสิ้น“คืนนี้ฉันมีนัดที่สนามมวย แกอยากไปด้วยกันมั้ย” เจ้าของห้องเอ่ยชวนพลางเอนตัวเหยียดแขนขาในท่วงท่าสบาย“หวานใจขึ้นสังเวียนอีกแล้วเหรอ”“อือ”“ฉันไม่ชอบอะไรแบบนั้น แกก็รู้”“รู้ แต่ก็ยังอยากให้แกไปด้วย สนามที่นี่ไม่เหมือนที่อื่นหรอกนะ”“ที่เคยบอกว่าตอนพักเบรกจะมีดีเจเปิดเพลงเหมือนอยู่ในคลับน่ะเหรอ”“ใช่ ที่สำคัญกว่านั้น ฉันอยากให้แกได้รู้จักเพื่อน ๆ ของเขาด้วย”“ฉันไม่ชอบอะไรที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรงจริง ๆ นะ”“มันไม่เหมือนกันเสียหน่อย อีกอย่าง ชีวิตนี้แกชอบอะไรบ้าง นอกจากอมยิ้มหวานแสบคอพวกนั้น หรือว่าแท้จริงแล้ว แกชอบผู้หญิง และเธอคนนั้นก็คือฉัน” เพลงขวัญหันไปทำหน้าทะเล้น แววตากรุ้มกริ่มจนอีกฝ่ายแทบปาหมอนใส่“พูดอะไรน่าขนลุก ฉันชอบผู้ชายจ้ะ”“ฉันรับรองเลยว่าผู้ชายที่นั่นงานดี”“แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้า”“ก็ใช้เสื้อผ้าฉันไง เดี๋ยวจับแปลงโฉมให้เอง ไปด้วยกันเถอะนะ”น้ำเสียงออดอ้อนพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหล่านั้น ท

คาลิกซ์ละริมฝีปากออกจากเธอแผ่วเบา แล้วเลื่อนใบหน้าลงซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น ไล่ไปยังลาดไหล่เนียนนุ่ม วนเวียนอยู่กับเนินอกอวบอัดพลางสูดดมเอากลิ่นหวานละมุนกายสาวเข้าจนฉ่ำปอด ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารินรดผิวเนื้อขาวผุดผาดส่งผลให้ผู้ถูกกระทำ สะท้านวาบไปทั่วทั้งเรือนร่าง ในจังหวะนั้นเองที่มือหนาค่อย ๆ เคลื่อนเคล้นคลึงทรวงอกเต่งตึงอย่างเชื่องช้า หวังปลุกเร้าอารมณ์ความต้องการของเธอให้ลุกโชนยิ่งขึ้น มาเฟียหนุ่มเริ่มซุกซนโดยการลากไล้ฝ่ามือไปตามส่วนโค้ง ส่วนเว้า ราวกับรู้จักทุกซอกทุกมุมของเรือนร่างบอบบางเป็นอย่างดี อื้ม... หัวใจดวงน้อยพองโตคับอก เพลิดเพลินไปกับเพลิงพิศวาสที่ได้รับ บัดนี้ผ้าขนหนูที่เดิมทีพันสนิทแนบเข้ากับเรือนร่างบอบบาง หลุดร่วงลงมากองหมิ่นเหม่อยู่รอบสะโพกกลมกลึง หลงเหลือไว้เพียงบราเซียสีดำที่ปกปิดเนื้อหนั่นแน่นไว้แทบไม่มิด เจ้าของใบหน้าหล่อคมคายเลื่อนลงต่ำกว่าเดิมด้วยความอดใจไม่ไหว แล้วหยอกเอินเข้ากับทรวงอกสองข้างสลับกันอย่างหลงใหล ลมหายใจของหญิงสาวเริ่มติดขัด ตามจังหวะการกระทำของอีกฝ่าย ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาจัดการสิ่งกีดขวางส่วนบนออกไปง่ายดายโดยเธอไม่ทันได้ตั้งตัว

คาลิกซ์ได้ฟังถ้อยคำเหล่านั้น ก็พลันยืนนิ่งเพราะไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ ราวกับร่างกายมีลูกตุ้มเหล็กถ่วงไว้ สติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดแทบหลุดลอย หากแต่เขายังคงพยายามควบคุมตัวเองมือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังบอบบางในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกมากมายประดังประเดเข้ามา ส่งผลให้ลมหายใจติดขัด หัวใจสั่นไหวหนักหน่วงราวกับจะระเบิดออกมาในวินาทีนั้น“อย่าเพิ่งตีโพยตีพายสิ อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้” เอื้อนเอ่ยอย่างต้องการปลอบประโลม ถึงแม้ความรู้สึกภายในจะเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจก็ตาม เพราะที่ผ่านมา เขาเองก็ใช่ว่าจะป้องกันเสมอไป“แต่รอบเดือนของลดาไม่มาตั้งเกือบสองเดือนแล้วนะคะ”“เพราะเธอเครียดเกินไปหรือเปล่า” เขาพยายามหาเหตุผลมารองรับ หวังให้เธอคลายความกังวล“ลดาไม่มั่นใจ แต่ที่มั่นใจเลยก็คือ เพราะคุณนั่นแหละที่ไม่ยอมป้องกันตั้งแต่แรก!”หญิงสาวสะอื้นไห้ทั้งน้ำตาอีกครั้งพร้อมกำปั้นเล็ก ๆ ที่ทุบลงบนแผงอกกว้างไม่หยุดหย่อนราวกับต้องการระบายความรู้สึกทั้งหมดที่แบกรับอยู่ไปที่อีกฝ่าย“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลตอนนี้เลย” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเด็ดขาด แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางมือเล็กที่ยังคง