Lahat ng Kabanata ng คู่หมั้นตัวร้ายกับนายเย็นชา: Kabanata 11 - Kabanata 20

ข้าวสวย...."แล้วไงลูกในเมื่อครามก็จูบน้องไปแล้ว""ก็ใช่ไงครับผมถึงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่แบบนี้ไง แม่ไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกยังไงที่ถูกบังคับให้หมั้นกับคนที่ไม่ได้รัก""ถ้าการที่พี่หมั้นกับสวยแล้วมันทำให้พี่ลำบากใจมากขนาดนี้สวยว่าเราถอนหมั้นกันก็ได้นะคะ"พูดจบฉันก็ร้องไห้แล้ววิ่งกลับบ้านทันทีแม้จะได้ยินเสียงอาบัวเรียกตามหลัง ทำไมฉันถึงต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ทุกครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจแม้จะรู้ว่าเขารู้สึกยังไงคิดยังไงแต่ฉันก็ไม่ได้อยากที่จะได้ยินมันบ่อยๆเพราะมันบั่นทอนจิตใจของฉันทำให้ฉันรู้สึกอยากที่จะยอมแพ้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองเป็นคนน่ารังเกียจหน้าด้านขนาดไหนที่เอาแต่ตามตอแยตามตื้อและขอร้องให้เขารับรักจนในที่สุดก็วางแผนน่ารังเกียจจนทำให้เขาต้องถูกผู้ใหญ่จับหมั้นกับฉันด้วยความไม่เต็มใจแต่ที่ทำไปเพราะฉันรักเขา แต่เหตุผลแค่นี้มันคงน้อยไปและไม่ได้สำคัญอะไรที่จะทำให้เขาหันมาสนใจหรือรู้สึกกับฉันอย่างที่ฉันรู้สึก บางที....ฉันควรที่จะยอมแพ้แล้วหรือเปล่า ยิ่งรักเขามากเท่าไหร่มันก็ยิ่งให้ฉันดูแย่ในสายตาของเขาและอาจจะรวมถึงคนอื่นๆด้วยก็ได้เพราะจากที่ได้ยินเมื่อกี๊เขาบอกความจริงกับอาบัวไปแล

ข้าวสวย..."อื้ออออ หนาววว" ตอนนี้ฉันกำลังเช็ดตัวให้พี่ฟ้าครามอยู่เพราะเขาเป็นไข้และดูเหมือนเขาจะไม่มีสติมือไม้ของเขาพยายามที่จะปัดผ้าออกตลอดเวลาฉันรู้ว่าเขาหนาวแต่ถ้าไม่เช็ดตัวฉันก็กลัวว่าเขาจะช็อก"พี่ตัวร้อนมากเลยให้สววยเช็ดตัวให้นะ" "สะ สวย" เสียงแหบพร่าของคนป่วยเอ่ยชื่อฉันออกมาพร้อมกับค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ"สวยเอง พี่ไม่สบายตัวร้อนยังกับไฟเลยรู้ไหม" พอฉันพูดเขาก็หลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งแล้วจ้องมองฉันอยู่แบบนั้น"พี่มองหน้าสวยทำไม""แค่แปลกใจ""แปลกใจอะไร""แปลกใจว่าเราเข้ามาในห้องพี่ได้ยังไง""สวยก็ไม่ได้อยากเข้ามาหรอกแต่พี่ไม่ได้ล็อกประตูห้องสวยก็เลยลองเข้ามาดูเพราะได้ยินเสียงพี่ไอไม่หยุด""แค่ก แค่ก แค่ก" พอฉันพูดเขาก็ไอขึ้นมาทันทีฉันรีบคลานไปที่โต๊ะหัวเตียงที่มีขวดน้ำวางอยู่พร้อมกับกะปุกยาแก้ไข้แก้หวัดนั่นก็แปลว่าเขารู้ตัวว่าตัวเองไม่สบายอยู่ก่อนแล้วแต่ดูเหมือนเขาจะยังไม่ได้กินยาเลยสักเม็ดเพราะน้ำยังไม่ได้ถูกเปิดกิน"พี่ไม่สบายทำไมไม่กินยาก่อนจะนอน""ก็กะว่าเดี๋ยวจะลุกมากิน""แต่ก็ไม่ได้กินใช่ไหม""ก็...อืม""งั้นพี่ก็กินยาซะ" ฉันวางขวดน้ำลงก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบก

เช้าวันต่อมา...ฟ้าคราม...."อืมมมมมม" ผมนอนเอามือควานหาคนที่ผมกกกอดอยู่ตลอดทั้งคืนแต่ก็หาไม่เจอ ผมลืนตาขึ้นมาทันทีแล้วเรียกหาข้าวสวย"สวย สวยครับ" ผมเรียกหาเธอเพราะคิดว่าเธออาจจะกำลังอาบน้ำอยู่ก็ได้ แต่ไม่มีเสียงตอบรับอะไรกลับมามีเพียงความเงียบเท่านั้นก่อนที่สายตาจะหันไปเห็นร่องรอยต่างๆที่ผ้าปูที่นอนที่มันทำให้รู้ว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ความฝันผมกับข้าวสวยเรามีอะไรกันแล้ว แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน หรือเธอกลับห้องไปแล้วหรือเปล่าคิดได้แบบนั้นผมก็รีบขยับตัวลุกขึ้นทันที"แหวนหายไปไหน??" ผมที่เพิ่งสังเกตว่าที่นิ้วของผมแหวนหมั้นได้หายไปผมลองมองไปรอบๆเตียงเพราะคิดว่ามันอาจจะหลุดแล้วตกอยู่แถวๆนี้ทั้งที่มันไม่น่าจะหลุดออกมาได้ง่ายๆแต่ผมหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จนมาเจอกระดาษแผ่นนึงวางอยู่ที่โต๊ะหัวเตียง ลางสังหรณ์อะไรบางอย่างมันทำให้ผมรีบหยิบมันขึ้นมาอ่านแทบจะทันที ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลยพี่ฟ้าครามสุดที่รักของสวย ถ้าพี่ตื่นมาแล้วได้อ่านจดหมายฉบับนี้สวยคงไม่อยู่ให้พี่เห็นหน้าอีกต่อไปแล้ว ขอบคุณนะคะสำหรับความสุขเมื่อคืนที่พี่มอบมันให้กับสวย สวยจะไม่มีวันลืมเลยว่าครั้งนึงเราเคยมีความสุขร่วมกัน พ

ข้าวสวย"ทุกคนคะนี่แดนนี่ค่ะเป็น..""เป็นแฟนของเบ๊บครับใช่มั้ยครับที่รัก^^" แดนนี่เอามือมาโอบเอวฉันไว้อย่างไม่แคร์สายตาคนในบ้านแต่ฉันจะผลักออกก็ไม่ได้เดี๋ยวไม่เนียนก็เลยต้องยอมให้มันโอบต่อไป"แฟน?? นี่ลูกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมพ่อไม่รู้เลยครับลูก" "คือน้องกับแดนนี่เราคบกันมาได้จะห้าปีแล้วค่ะพ่อ""คบกันมาห้าปี??""โอ้มายก๊อดน้องมีแฟนมาห้าปีพี่ไม่รู้เรื่องรู้ราว" พี่ชายทั้งสองคนของฉันต่างพากันตกใจส่วนพี่ชายปลอมๆอีกคนนั้นยังนั่งนิ่งๆเก็บอาการจนฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่แต่สายตาของเขาจ้องฉันไม่วางตาก่อนจะแพลนสายตาไปยังแดนนี่ที่ตอนนี้มันก็กำลังจ้องตาพี่ครามกลับคืนไป คนอื่นอาจจะมองว่ามันกำลังท้าทายแต่เปล่าเลยค่ะแดนนี่มันกำลังอ่อยพี่ฟ้าครามทางสายตาต่างหาก ฉันรีบเอื้อมมือไปบีบมือมันเพื่อให้มันรู้ตัวแต่ดูเหมือนมันจะไม่รู้ตัวเพราะมันกำลังหลงเสน่ห์คนใจร้ายอยู่ฟ้าคราม..."น้องกับแดนนี่เราคบกันมาได้จะห้าปีแล้วค่ะพ่อ" นั่นคือคำพูดของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียคืนเดียวของผม เมียที่ผมไม่ได้เจอหน้ามาห้าปีเต็มๆ ตลอดระยะเวลาห้าปีที่ข้าวสวยไปเรียนต่อผมไม่เคยได้เจอเธอเลย ถามว่าทำไมผมถึงไม่ไปหาเธอที่

ฟ้าคราม....ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองคนเดียวหรือเปล่าดูเหมือนไอ้แดนนี่มันไม่ค่อยชอบมิวกี้สักเท่าไหร่ทั้งที่เพิ่งเจอหน้ากัน แววตาที่มันมองเหมือนมันโกรธไม่พอใจมิวกี้มาสักสิบปีแถมยังมาพูดจาประชดประชันจนมิวกี้หน้าเสียหลังจากที่ไอ้แดนนี่มันพูดจบมิวกี้ก็เอาแต่นั่งก้มหน้านิ่งไม่พูดไม่จาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้จนผมอดสงสารไม่ได้ถึงแม้ว่าแม้สิ่งที่ไอ้แดนนี่มันพูดมันจะเป็นเรื่องจริงก็ตาม"มิ้วจะไปบ้านโน้นกับพี่ก็รีบลุกสิ" พอผมพูดจบประโยคมิวกี้ก็เงยหน้าขึ้นมาทันทีพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส"พี่ครามให้มิ้วไปด้วยจริงๆนะคะถ้างั้นพี่ครามรอมิ้วแป๊บนึงนะมิ้วขอเอาของขึ้นไปเก็บก่อน^^"มิวกี้ยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะรีบวิ่งเอาหนังสือที่เธอกำลังนั่งอ่านอยู่ขึ้นไปเก็บบนห้อง "สาวน้อยคนนี้ดูเธอน่ารักใสซื่อดีนะนี่สินะที่เป็นตัวแปรสำคัญอีกตัวนึงที่ทำให้เบ๊บย้ายไปอยู่ฝรั่งเศส" ไอ้แดนนี่มันเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่มิวกี้วิ่งเอาของขึ้นไปเก็บเรียบร้อยแล้ว"พูดแบบนี้หมายความว่าไง""ตราบใดที่ยังแก้ปัญหาเรื่องนี้ไม่ได้ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้ความรักจากเบ๊บกลับคืนมาเพราะนิสัยที่ไม่ดีของเบ๊บน่ะเธอไม่ชอบให้คนที่เธอรักไปสนใจคนอื่นมากกว่าตัวเธอ