Semua Bab คู่หมั้นตัวร้ายกับนายเย็นชา: Bab 1 - Bab 10

ข้าวสวย...สวัสดีค่ะขอแนะนำตัวนะคะฉันชื่อข้าวสวยตอนนี้อายุ19ปีบริบูรณ์ตอนนี้เราเรียนอยู่ปีหนึ่งมหาลัยแห่งนึงฉันเป็นลูกสาวคนสุดท้องของพ่อเตอร์กับแม่ข้าวฟ่าง ฉันมีพี่ชายพี่สาวรวมกันเจ็ดคนค่ะ ฟังไม่ผิดค่ะเจ็ดคนส่วนฉันเป็นคนที่แปดเป็นน้องเล็กสุดของบ้านพี่ๆของฉันประกอบไปด้วยพี่ข้าวปั้นพี่ข้าวแป้งเป็นฝาแฝดกันค่ะแต่ตอนนี้พี่ข้าวปั้นไม่อยู่เพราะพ่อเตอร์ให้ไปคุมงานที่บริษัทต่างประเทศนานๆถึงจะกลับมาทีตามมาด้วยพี่ข้าวกล้องพี่ข้าวใหม่สองคนนี้ก็เป็นฝาแฝดกันตอนนี้ก็ช่วยพ่อทำงานที่บริษัทส่วนพี่ชายแฝดสามของฉันตอนนี้ไปเรียนอยู่ที่อังกฤษโดยที่พ่อกับแม่ให้พี่ข้าวแป้งไปคุมความประพฤติเพราะสามคนนั้นแสบใช่ย่อยเลยส่วนฉันก็อย่างที่บอกว่าฉันเป็นน้องคนสุดท้องฉันไม่มีฝาแฝดเหมือนพี่ๆคนอื่นๆฉันมาแบบเดี่ยวๆตัวคนเดียวเลยค่ะอยากจะบอกว่าพี่น้องของฉันทุกคนไม่มีใครกล้าขัดใจเราเลยตั้งแต่เด็กจนโตเพราะจะโดนพ่อเตอร์ดุซึ่งทุกคนต้องตามใจฉันเอาใจฉันทุกอย่าง(ต่อหน้าพ่อ)อยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่งั้นฉันก็จะงอนทันทีไม่คุยด้วย และตอนนี้ฉันกำลังจะไปบ้านอาฟิวอาบัวคือบ้านของฉันกับบ้านของอาฟิวอาบัวอยู่ในบริเวณรั้วเดียวกันกับบ้านของฉัน คื

ข้าวสวย...."เห้อออ เสร็จซักกะที^^" ฉันยืนปาดเหงื่อพร้อมกับยิ้มอย่างภูมิใจในผลงานความสำเร็จของตัวเองหลังจากจัดการแต่งห้องพร้อมกับเปลี่ยนผ้าปูที่นอนและปลอกหมอนทั้งสี่ใบบนเตียงนอนห้องพี่ฟ้าครามเรียบร้อยจนเสร็จเรียบร้อยซึ่งผ้าปูผืนนี้ฉันเลือกเองกับมือเป็นลายหมีน้อยน่ารักสองตัวจูบกันและฉันก็หวังว่าพี่ฟ้าครามจะชอบมันเหมือนที่ฉันชอบ"ฝีมือใช้ได้เลยนะเราเนี๊ยะพี่ครามมาเห็นต้องภูมิใจมากแน่ๆ" จากนั้นฉันก็หยิบเอาตุุ๊กตาหมีสองตัวที่เอามาจากบ้านของตัวเองนำมาวางไว้ตรงหัวเตียงมันคือหมีน้อยในชุดเจ้าชายกับเจ้าหญิงที่เป็นความทรงจำของฉันในวัยเด็กเพราะมันคือตัวแทนของฉันและพี่ฟ้าครามแอร๊ดดดด เสียงประตูห้องพี่ฟ้าครามถูกเปิดออกพร้อมกับคนมาใหม่สองคนที่หน้าเหมือนกันยังกับแกะฉันหันหลังไปมองสองแฝดโฟกัสกับเฟย่าที่เปิดประตูเข้ามา สองคนนี้เป็นน้องสาวฝาแฝดของพี่ฟ้าครามและเป็นเพื่อนสนิทแบบสุดๆ ของฉันด้วยเพราะเราเป็นญาติกันแถมยังเกิดเวลาไล่เลี่ยกันอีกห่างกันแค่ไม่กี่เดือนเราทั้งสามคนสนิทกันมาตั้งแต่เกิดเลยล่ะกินนอนเที่ยวเล่นเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่เด็กยันโต แต่อีกไม่กี่อาทิตย์ทั้งสองคนรวมถึงเจ้าสายฟ้าน้องชายคนเ

วันต่อมาฟ้าคราม....วันนี้ผมตื่นค่อนข้างสายเพราะยังเหนื่อยล้าจากการเดินทางเมื่อวานหลังจากจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ววันนี้ผมกะว่าจะออกไปซื้อของที่ห้างสักหน่อยและพอเดินลงมาก็เจอแม่บัวพอดีแม่มองหน้าผมอย่างคาดโทษซึ่งผมก็รู้แล่ะว่าเรื่องอะไรแต่ผมก็ทำเป็นมึน"มอนิ่งครับแม่ จุ๊บ ๆ" ผมเดินไปนั่งข้างๆแม่แล้วอ้อนแม่ด้วยการจุ๊บแก้มอย่างเอาใจ ผมไม่ได้อ้อนแม่แบบนี้มานานมากแล้วตั้งแต่ไปเรียนต่อเพราะปกติเมื่อก่อนผมจะต้องอ้อนแม่แบบนี้ทุกวันแต่ดูเหมือนแม่จะไม่อินเท่าไหร่ผมก็เลยยิ้มสู้สายตาดุๆของแม่"ไปง้อน้องเลยนะคราม" นั่นไงว่าแล้วเชียวว่าแม่ยังไม่ลืมเรื่องเมื่อคืน".............""ยังทำนิ่งอีกนะเรา""ไว้วันอื่นได้ไหมครับวันนี้ผมจะออกไปข้างนอก""ไม่ได้ต้องไปง้อน้องวันนี้ถ้าไม่งั้นวันนี้ครามก็ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น""โธ่แม่ครับทำไมต้องบังคับผมด้วย""ก็เราผิดเราก็ต้องไปขอโทษไปง้อน้อง""แค่ผมพูดว่าไม่สวยแค่นี้อ่ะนะครับ""แล้วมันสมควรพูดมั้ยล่ะลูกน้องเป็นผู้หญิงนะครับครามไปพูดแบบนั้นน้องๆก็เสียความรู้สึกสิครับ แล้วอีกอย่างนะครามดูยังไงว่าน้องไม่สวยแม่ว่าน้องสวยมากเลยนะทั้งสวยทั้งน่ารัก

ฟ้าคราม...."ขอสวยลงสนามแข่งด้วยได้ป่าวอ่ะ""ไม่ต้อง นั่งรอเฉยๆก็พอเข้าใจไหม"".............." เงียบครับไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนข้างๆ"เข้าใจไหมที่พูดน่ะตอบดิ" ผมถามย้ำอีกครั้งเพราะถ้ายังไม่ยอมตอบผมจะวกรถกลับแล้วเอายัยตัวแสบไปส่งบ้าน"ไม่เข้าใจอ่ะ ไปสนามแข่งแล้วให้นั่งอยู่เฉยๆมันจะไปสนุกอะไรอ่ะสวยขอลงแข่งด้วยไม่ได้เหรอคะ>ขับรถเป็น??" ผมแค่ลองถามเล่นๆเพราะถึงยัยนี่จะขับเป็นผมก็คงไม่ยอมให้ลงแข่งหรอกเกิดเป็นอะไรขึ้นมาคนซวยคือผมคนเดียวเลย"ไม่อ่ะไม่เป็น" ข้าวสวยส่ายหน้าตอบหน้าตาย"ไม่เป็นแล้วจะขับยังไง""ก็ไม่ได้จะขับเองซะหน่อยสวยแค่นั่งไปกับพี่ไง""เห้ยไม่เอาพี่ไม่เคยให้ใครนั่งไปด้วยมันอันตราย""ไม่อันตรายหรอกสวยเคยนั่งมา... อุ๊บ!!!" ข้าวสวยรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที"เคยนั่งมาอะไร" ผมหันขวับไปถามคนข้างๆทันที"เอ่อก็...ก็ตอนนั้นสวยอยากรู้ว่าความรู้สึกตอนอยู่ในสนามมันเป็นยังไงสวยก็เลยขอเพื่อนให้พาสวยขึ้นไปนั่งบนรถด้วย" "ว่าไงนะ!!!" เสียงตอบอู้อี้เหมือนรู้ความผิดของตัวเองทำเอาผมแทบอยากจะบีบคอคนพูด"แล้วพี่จะตะคอกใส่สวยทำไมอ่ะก็ตอนนั้นสวยแค่อยากลองเฉยๆนี่นา""แล้วมันใช่เรื่องน่าลองไหมวะท

ข้าวสวย..."ทานเยอะๆนะคะน้องสวยไปออกค่ายแค่ไม่กี่วันทำไมกลับมาถึงผอมลงล่ะคะลูก""น้องทานอะไรไม่ค่อยลงค่ะ""อ้าวทำไมล่ะคะอาหารไม่อร่อยเหรอ""น้องเครียดน่ะค่ะอาบัว""เครียดเรื่องอะไรคะบอกอาได้มั้ยคะ""นั่นสิสวยมีอะไรก็บอกพวกเราเผื่อพวกเราจะช่วยแกได้" "เราเป็นเพื่อนกันนะสวยมีอะไรแกก็ต้องบอกพวกเรา" สองแฝดที่ฉันรู้ว่าพวกมันห่่วงฉันแต่ฉันก็เหมือนน้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ได้"คือว่า เอ่อ คือว่า" ฉันไม่รู้จะพูดยังไงว่าฉันกำลังเครียดเรื่องคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉันตอนนี้นั่นก็คือพี่ฟ้าครามที่ตั้งแต่ฉันมานั่งร่วมโต๊ะทานอาหารเย็นด้วยเขาไม่มองไม่คุยกับฉันเลยแม้แต่คำเดียว มีเพียงอาบัวกับสองแฝดที่ชวนฉันคุย ฉันรู้ว่าเขาคงจะโกรธเรื่องที่สนามแข่งวันนั้น ซึ่งอันที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนั้นหรอกนะแต่ฉันหมั่นไส้ผู้หญิงพวกนั้นที่เอาแต่เดินตามเอาแต่กรี๊ดพี่ฟ้าครามของฉันฉันก็เลยถือโอกาสตอนพี่เขาขึ้นไปรับถ้วยรางวัลประกาศตัวซะเลยว่าเป็นคู่หมั้นของเขาและก็จะแต่งงานกันในอีกไม่ช้า ฉันยังจำสายตาโกรธเคืองที่เขาส่งมาให้ได้เป็นอย่างดีแต่ก็ยังดีที่เขาไม่พูดอะไรหักหน้าฉันต่อหน้าคนอื่นๆในสนามเพราะถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงจะอายค