ละอายใจ

ข้าวสวย....

"แล้วไงลูกในเมื่อครามก็จูบน้องไปแล้ว"

"ก็ใช่ไงครับผมถึงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่แบบนี้ไง แม่ไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกยังไงที่ถูกบังคับให้หมั้นกับคนที่ไม่ได้รัก"

"ถ้าการที่พี่หมั้นกับสวยแล้วมันทำให้พี่ลำบากใจมากขนาดนี้สวยว่าเราถอนหมั้นกันก็ได้นะคะ"

พูดจบฉันก็ร้องไห้แล้ววิ่งกลับบ้านทันทีแม้จะได้ยินเสียงอาบัวเรียกตามหลัง ทำไมฉันถึงต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ทุกครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจแม้จะรู้ว่าเขารู้สึกยังไงคิดยังไงแต่ฉันก็ไม่ได้อยากที่จะได้ยินมันบ่อยๆเพราะมันบั่นทอนจิตใจของฉันทำให้ฉันรู้สึกอยากที่จะยอมแพ้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองเป็นคนน่ารังเกียจหน้าด้านขนาดไหนที่เอาแต่ตามตอแยตามตื้อและขอร้องให้เขารับรักจนในที่สุดก็วางแผนน่ารังเกียจจนทำให้เขาต้องถูกผู้ใหญ่จับหมั้นกับฉันด้วยความไม่เต็มใจแต่ที่ทำไปเพราะฉันรักเขา แต่เหตุผลแค่นี้มันคงน้อยไปและไม่ได้สำคัญอะไรที่จะทำให้เขาหันมาสนใจหรือรู้สึกกับฉันอย่างที่ฉันรู้สึก บางที....ฉันควรที่จะยอมแพ้แล้วหรือเปล่า ยิ่งรักเขามากเท่าไหร่มันก็ยิ่งให้ฉันดูแย่ในสายตาของเขาและอาจจะรวมถึงคนอื่นๆด้วยก็ได้เพราะจากที่ได้ยินเมื่อกี๊เขาบอกความจริงกับอาบัวไปแล