ถอนหมั้น

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

วันนี้คือวันหมั้นของฉันกับพี่ฟ้าครามบอกตามตรงว่าฉันไม่มีความสุขเลยสักนิดมันไม่เหมือนที่คิดเอาไว้เลยเพราะฉันคิดมาตลอดว่าวันที่ฉันได้หมั้นกับเขาฉันคงจะมีความสุขมากแต่เปล่าเลยค่ะ ฉันแทบจะไม่ยิ้มเลยถ้าสองแฝดไม่บอกให้ฉันยิ้มสู้กล้องบ้างตอนที่เราสวมแหวนหมั้นให้กัน แหวนที่ฉันสวมให้เขาเป็นแหวนที่ฉันตั้งใจเลือกแต่สำหรับแหวนของฉันเขาไม่ได้เลือกเลยแต่ฉันก็ดีใจที่อย่างน้อยมันก็เป็นแหวนที่เขาสวมมันให้กับฉัน

"ตอนนี้ฟ้าครามกับข้าวสวยก็เป็นคู่หมั้นกันแล้วนะลูกอีกหน่อยก็จะต้องแต่งงานกันหลังจากที่ข้าวสวยเรียนจบแล้วปู่กับย่าจะเป็นเจ้าภาพจัดงานแต่งงานให้นะลูกนะ^^" คุณปู่เอ่ยขึ้นหลังจากที่พิธีการต่างๆเสร็จสิ้นลง ฉันมองไปรอบๆตัวที่ตอนนี้มีญาติพี่น้องขอเราทั้งสองฝ่ายต่างก็มาแสดงความยินดีให้กับเราทั้งคู่

"ดีใจด้วยนะยัยสวยที่ในที่สุดแกก็ได้หมั้นกับพี่ครามของพวกเราสักที"

"และคงอีกไม่นานแกก็จะได้เป็นพี่สะใภ้พวกเราอย่างสมบูรณ์แบบแล้วนะยะ"

"มันอาจจะไม่มีวันนั้นก็ได้"

"ทำไมแกพูดแบบนั้นวะ"

"พวกแกก็ดูโน่นสิ" ฉันมองไปทางพี่ฟ้าครามที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่กับยัยมิวกี้ที่ตลอดทั้งงานยัยนี่ตามติดพี่ฟ้าครามแทบจะตลอดเวลาเว้นก็แต่ตอนที่ขึ้นไปทำพิธีบนเวทีเท่านั้นแล่ะถ้าขึ้นไปได้คงขึ้นไปแล้ว

"ยัยมิวกี้มาคราวนี้ดูนางแปลกๆไปนะแกคิดเหมือนฉันไหมเฟย่า"

"อืมจริงคือนางตามพี่ครามไปทุกที่แม้กระทั่งที่ทำงานยัยมิ้วก็ยังตามไปเฝ้าราวกับว่าตัวเองเป็นแฟนทั้งที่คนที่ควรจะทำแบบนั้นคือยัยข้าวสวย" โฟกัสพูดอย่างใส่อารมณ์ซึ่งเรื่องที่ยัยมิวกี้ตามพี่ฟ้าครามไปไหนต่อไหนฉันก็รู้ก็เห็นเพราะบ้านเราก็อยู่ใกล้กันแค่นี้ใครทำอะไรก็รู้ก็เห็นหมด ถามว่าทำไมฉันไม่ตามพี่ฟ้าครามอย่างที่ยัยมิวกี้ทำความจริงฉันอยากตามนะไม่ใช่ไม่อยากตามแต่ฉันกลัวน่ะกลัวว่าจะโดนเขาไล่เหมือนที่เคยโดน ฉันพยายามคิดว่าไม่ว่ายังไงพี่ฟ้าครามก็ต้องหมั้นกับฉันอยู่วันยังค่ำเพราะฉะนั้นคนอื่นก็ไม่ต้องไปแคร์ แต่เอาเข้าจริงๆจะทำเป็นไม่แคร์เลยมันก็เป็นไปไม่ได้

แม้ว่าตอนนี้เราจะหมั้นกันมาแล้วเกือบหนึ่งเดือนแต่ความสัมพันระหว่างฉันกับเขามันก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเขาก็ยังเป็นเขาอยู่วันยังค่ำพี่ฟ้าครามไม่เคยมาให้ฉันเห็นหน้าเลยตั้งแต่หมั้นกันส่วนสองแฝดตอนนี้เดินทางไปเรียนต่อที่สวิตเซอร์แลนด์แล้วเมื่อหลายวันก่อนเราสามคนกอดคอกันร้องไห้น้ำตาแตกกลางสนามบินเพราะต้องแยกจากกันถึงสี่ปี พอสองแฝดไม่อยู่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกเหงาเพราะปกติวันหยุดฉันกับสองแฝดจะพากันไปเที่ยวแต่พอสองแฝดไม่อยู่ฉันก็ไม่รู้จะไปไหนนั่งโง่ๆดูซีรี่ย์อยู่ที่ห้องวันไหนมีเรียนก็ไปเรียนชีวิตฉันวนเวียนอยู่แค่นี้แต่ถ้าฉันอยู่ต่อหน้าทุกคนฉันจะทำตัวร่าเริงเพื่อไม่ให้ทุกคนเป็นห่วง อ่อฉันลืมบอกว่ายัยมิวกี้ยังอยู่ที่นี่ค่ะนางยังไม่กลับเห็นว่าจะอยู่ที่นี่ถึงสองเดือนเพราะโรงเรียนของยัยนี่ปิดเทอมอยู่ ส่วนพี่ฟ้าครามตอนนี้ก็เข้าไปศึกษาดูงานที่บริษัทอาฟิวมันก็เลยทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกัน

ฉันหยิบหนังสือที่จะสอบพรุ่งนี้ออกมาจากห้องนอนกะว่าจะมาหาที่นอนอ่านหนังสือแถวศาลาริมน้ำเผื่อสมองมันจะแล่นขึ้นมาบ้างแต่พอเดินมาถึงฉันก็ต้องเจอกับคนที่ฉันคิดถึงพร้อมกับคนที่ฉันไม่อยากเจอหน้านั่นก็คือพี่ฟ้าครามกับยัยมิวกี้ที่กำลังนั่งคุยหยอกล้อกันอย่างมีความสุขเหมือนคู่รักยังไงยังงั้นรอยยิ้มที่เขามีให้ยัยมิวกี้เป็นรอยยิ้มที่ฉันไม่เคยได้รับเห็นอย่างนั้นฉันก็รีบหันหลังกลับทันทีเพราะไม่อยากเข้าไปขัดความสุขแม้ว่าฉันจะมีสิทธิ์ที่จะเข้าไปแสดงความเป็นเจ้าของก็ตาม ฉันยอมรับว่าตอนนี้ฉันอ่อนแอมากมันเหมือนไม่ใช่ตัวฉันเลยฉันเริ่มรู้สึกตัวว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่วันที่เขาทำให้ฉันเห็นว่าใครคือคนที่สำคัญสำหรับเขาซึ่งมันไม่ใช่ฉันอย่างแน่นอน ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะยอมแพ้หรอกนะแต่ฉันคิดว่าฉันคงสู้อะไรยัยนั่นไม่ได้แม้ตอนนี้ฉันจะได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของเขาก็ตามแต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังจะขอสู่ต่อไปจนกว่าหัวใจของฉันมันจะบอกว่าไม่ไหว

"อ้าวพี่ข้าวสวย" ยัยมิวกี้วิ่งมาหาฉันทันที

"พี่ข้าวสวยมานั่งทานขนมด้วยกันสิคะ" ยัยมิวกี้พยายามที่จะจูงมือฉันมานั่งที่ศาลาริมน้ำแต่ฉันก็พยายามขืนตัวเอาไว้เพราะไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้าย

"ขอบใจแต่ฉันไม่ชอบกินขนม"

"แต่ขนมอร่อยมากเลยนะคะอาบัวทำให้มิ้วเยอะเลยพี่ข้าวสวยมากินด้วยกันกับมิ้วสิคะ^^"

"บอกว่าไม่กินไงพูดไม่รู้เรื่องหรือไง" ฉันตะคอกใส่ยัยมิวกี้พร้อมกับสะบัดมือยัยนี่ให้ออกไปจากแขนของฉันเพราะยัยนี่จับฉันไม่ยอมปล่อยพยายามจะลากฉันไปนั่งด้วยให้ได้แต่ไม่รู้ว่าฉันสะบัดมือแรงไปหรือเปล่า

ตุ่บ!!

"โอ๊ย" ยัยนั่นล้มลงไปกองที่พื้นหญ้าดังตุ่บพี่ฟ้าครามรีบวิ่งมาดูทันที

"มิ้ว!!!"

"......."

"ฮึก เจ็บค่ะ" ยัยนั่นร้องไห้ออกมาพอฉันมองไปที่หัวเข่าก็เห็นเลือดนางออกทำเอาฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก

"มิ้วคือฉันไม่ได้ตั้งจะ...."

"ทำบ้าอะไรของเธอห๊ะเห็นมั้ยว่ามิ้วเค้าเจ็บตัวเพราะเธอน่ะ"

".............."

"ฮึก ฮึก พี่ครามมิ้วเจ็บขา ฮืออออ เลือดไหลเต็มเลยค่ะ ฮืออออ"

"เดี๋ยวพี่อุ้มเรากลับบ้านนะ"

ฉันยืนมองพี่ฟ้าครามที่อุ้มยัยมิวกี้ก่อนจะหันมามองหน้าฉันอย่างไม่พอใจจากนั้นเขาก็พายัยมิวกี้เดินกลับเข้าบ้านไปทิ้งให้ฉันรู้สึกผิดที่ทำยัยนั่นเจ็บ

ฉันเดินตามพี่ฟ้าครามมาที่บ้านเพื่อมาขอโทษยัยนั่นถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบหน้านางแต่ในเมื่อฉันทำให้นางเจ็บฉันก็ต้องแสดงความรับผิดชอบ

"ตามมาทำไม"

"สวยจะมาช่วยทำแผลให้มิ้วแล้วก็จะมาขอโทษที่ทำให้เจ็บตัว"

"ไม่ต้องพี่ดูแลมิ้วเองได้"

"พี่สวยไม่ต้องดูแลมิ้วก็ได้ค่ะมิ้วรู้ว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้มิ้วเจ็บส่วนเรื่องแผลเดี๋ยวมิ้วให้พี่ครามทำแผลให้ก็ได้ค่ะขอบคุณพี่สวยนะคะที่ตั้งใจจะมาทำแผลให้"

"เกิดอะไรขึ้นลูก อ้าวมิ้วเป็นอะไรลูก" อาบัวที่เดินเข้าบ้านมาพอดีรีบเดินไปหายัยมิ้วที่นั่งเหยียดขาอยู่บนโซฟาตัวยาวกลางห้องรับแขกบ้านพี่ฟ้าคราม

"คือมิ้วเดินไม่ระวังก็เลยหกล้มค่ะอาบัว"

"ไม่ใช่หรอกค่ะสวยเป็นคนทำเอง"

"หื้มม" แล้วฉันก็เล่าทุกอย่างให้อาบัวฟัง

ฟ้าคราม...

"ครามเดี๋ยวทำแผลให้มิ้วเสร็จมาคุยกับแม่ที่ห้องทำงานคุณพ่อด้วยนะลูกแม่มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย"

"ครับแม่"

หลังจากที่ผมทำแผลให้มิวกี้เสร็จผมก็อุ้มเธอมานอนที่ห้องนอนของเธอเพราะเธอเดินไม่ไหวเธอบอกว่าเธอปวดขาเดินไม่ไหวจากนั้นผมก็เดินไปหาแม่ที่ห้องทำงานของพ่อพอผมเปิดประตูเข้ามาก็เจอแม่กำลังนั่งดูอัลบั้มรูปงานหมั้นของผมอยู่

"แม่มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ"

"คราม แม่คิดว่าลูกกำลังทำสิ่งที่ไม่ควรทำอยู่นะลูก"

"แม่หมายความว่าไงครับผมไม่เข้าใจ"

"ตอนนี้ลูกมีคู่หมั้นแล้วลูกรู้ตัวใช่ไหม"

"ก็...ครับ"

"แล้วทำไมลูกถึงทำตัวเหมือนคนไม่มีคู่หมั้นทำไมลูกถึงไม่เคยใส่ใจหรือดูแลเอาใจใส่น้องบ้าง"

"แม่หมายถึงข้าวสวยเหรอครับ"

"แล้วลูกคิดว่าแม่หมายถึงใครน้องมิ้วงั้นเหรอ แม่รู้ว่าครามรักน้องมิ้วเหมือนน้องสาวแต่การกระทำของลูกที่คนภายนอกมองเขาไม่ได้คิดแบบนั้น"

"..........."

"แม่บอกตามตรงว่าแม่สงสารข้าวสวยมากเพราะตั้งแต่ที่ครามหมั้นกับน้องแม่ไม่เคยเห็นครามทำหน้าที่คู่หมั้นที่ดีเลยไม่เคยพาน้องไปเที่ยวไม่เคยไปหาน้องที่บ้านเลย"

"แล้วแม่จะให้ผมทำยังไงในเมื่อแม่ก็รู้ว่าผมไม่ได้เต็มใจที่จะหมั้นกับข้าวสวยอย่างที่ผมเคยเล่าให้แม่ฟังว่าข้าวสวยจงใจให้ทุกคนเห็นว่าผมจูบเธอทั้งที่จริงแล้วเธอเองเป็นคนบอกให้ผมจูบเธอเพื่อแลกกับการที่เธอจะเลิกตอแยกับผมแต่สุดท้ายผมก็ต้องหมั้นอยู่ดี"

"แล้วไงลูกในเมื่อครามก็จูบน้องไปแล้ว"

"ก็ใช่ไงครับผมถึงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่แบบนี้ไง แม่ไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกยังไงที่ถูกบังคับให้หมั้นกับคนที่ไมไ่ด้รัก"

"ถ้าการที่พี่หมั้นกับสวยแล้วมันทำให้พี่ลำบากใจมากขนาดนี้สวยว่าเราถอนหมั้นกันก็ได้นะคะ"

"น้องสวย" แม่หันไปที่ประตูอย่างตกใจเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่

"............" ผมไม่รู้ว่าเธอมายืนฟังตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมเห็นก็คือข้าวสวยยืนร้องไห้อยู่หน้าประตูห้อง