Semua Bab เพลิงสวาทถ่านไฟเก่า: Bab 11 - Bab 20

“หนูนาเดาว่าทั้งคู่น่าจะเลิกกันค่ะ”“น่าสงสารจริงๆ สินะ ตอนที่ริตาเรียนก็ชอบถูกคนที่มหาวิทยาลัยดูถูกอยู่บ่อยๆ เพราะเธอเป็นนักเรียนทุนไม่ใช่ลูกหลานคนใหญ่คนโตหรือไฮโซที่ไหน”“ตอนที่เรียนด้วยกันพี่เมไม่ได้สนิทกับพี่ริตาเหรอคะ”“พี่ไม่ได้สนิทกับเพื่อนผู้หญิงคนไหนเลย บอกแล้วไงว่าตอนนั้นพี่ทำใจให้ตัวเองไม่ชอบผู้หญิงอยู่เลยไม่อยากใกล้ผู้หญิงคนไหน”“แล้วเราจะคบกันแบบเปิดเผยได้เมื่อไหร่คะ”“หนูนายอมให้พี่ส่งเรียนต่อตอนนี้เลยไหมล่ะ”“บอกแล้วไงคะว่าหนูนาอยากหาเงินเรียนด้วยตัวเอง เวลาเรียนจบจะได้ภูมิใจค่ะ”“งั้นพี่คงต้องรอให้หนูนาเรียนจบก่อน แล้วพี่ก็ต้องพยายามทำงานเก็บเงินของตัวเองให้ได้มากที่สุด ถึงวันนั้นพี่ก็คงกล้าบอกคุณพ่อคุณแม่ว่าเรารักกันและจะอยู่ด้วยกัน ถึงตอนนั้นพี่ถูกตัดขาดออกจากกองมรดกพี่จะได้มีเงินพอที่จะดูแลหนูนา แล้ววันนั้นพี่ก็จะได้ไม่ต้องห่วงว่าจะเอาเงินที่ไหนส่งหนูนาเรียนด้วยถ้าหนูนาส่งตัวเองไม่ไหว โอเคไหม”“ก็ดีค่ะ รอให้หนูนาเรียนจบก่อนก็ดี ถึงวันนั้นถ้าพี่เมไปสารภาพความจริงกับคุณพ่อคุณแม่แล้วถูกไล่ออกจากบ้านหนูนาก็จะทำงานหาเงินมาเลี้ยงพี่เมเอง”“หึ่...เรานี่นะ พี่ไม่ปล่อยให้เรา

“ฉันจองตั๋วกับที่พักเรียบร้อยแล้วนะริตา เสียดายที่พี่แพรติดงานเลี้ยงเลยไปกับเราด้วยไม่ได้” พูดจบก็เงยหน้ามองพิมริตาที่กำลังนั่งเช็ดผมอยู่หน้ากระจก“ริตา ริตา”“ฮะ!” สะดุ้งเฮือกเพราะคำสุดท้ายวันวิวาห์ตั้งใจพูดเสียงดังเป็นพิเศษ“เหม่ออะไรริตา”“โทษที”“ฉันบอกว่าจองตั๋วเครื่องบินกับที่พักไว้แล้ว ถ้าพี่แพรว่างไปกับเราด้วยคงดีจะได้สนุกๆ”“คราวหน้าก็ไปอีกก็ได้”“เค แล้วเมื่อกี้คิดไรอยู่อะ”“เปล่า แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” เธอไม่ได้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอย่างที่ปากพูด แต่กำลังนึกย้อนกลับไปตอนที่กำลังขับรถออกจากถนนคนเดินกลับมาที่บ้าน เธอสังเกตว่ามีรถคันหนึ่งขับตามเธอมาตลอด จะว่าเป็นเรื่องปกติก็ไม่ใช่ เพราะตอนเธอขับเข้าที่ทางเข้าหมู่บ้านแล้วมองที่กระจกมองหลังก็เห็นว่ารถคันนั้นกำลังยูเทรินรถกลับไปทางเดิมที่มาทว่ารถคันนั้นหลงเข้ามาที่นี่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะหากหลงจริงก็คงจะเลี้ยวกลับตั้งแต่เข้าซอยมาผิดที่กิโลแรกแล้ว“หรือแค่คิดไปเองจริงๆ” พึมพำเบาๆ จากนั้นก็มองไปยังเงาสะท้อนของกระจกบานใหญ่ก่อนจะพ่นลมหายใจเบาๆ แล้วพยายามบอกกับตัวเองใหม่ว่าเธอน่าจะคิดไปเอง ไม่มีอะไรที่น่ากังวลเพราะเธอคงไม่ได

“รู้ไหมครับว่าคุณแม่ทำร้ายคนที่ผมรักที่สุดก็เหมือนคุณแม่ทำร้ายผมไปด้วย ขอชีวิตของผมคืนได้ไหมครับ” เขาทิ้งตัวลงคุกเข่าต่อหน้าคนเป็นแม่จนพิมแขทั้งตกใจและโมโหผสมกันไปหมดที่ภูตะวันรู้ความจริง“ขอได้ไหม ผมไหว้ล่ะ” พนมมือทั้งน้ำตา“นี่ผู้หญิงคนเดียวทำให้แกทำขนาดนี้เลยเหรอฮะ!” ภาพของลูกชายทำพิมแขแทบจะลมจับเพราะความโกรธ พิมริตามันมีอะไรดีลูกเธอถึงได้รักนักรักหนาไม่ยอมลืมไปเสียทีทั้งที่แต่งงานกับเมทิกาแล้ว“คุณแม่ไม่ได้ทำร้ายแค่ริตาเท่านั้น แต่คุณแม่พรากลูกของผมที่เค้ายังไม่มีโอกาศได้ลืมตามาดูโลกในตอนที่สั่งให้คนไปทำร้ายเธอด้วย คุณแม่ทำได้ยังไง เค้าเป็นลูกผม เค้าเป็นลูกของผม ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ” ภูตะวันสะอื้นจนตัวโยนเสียใจอย่างหาที่สุดไม่ได้จริงๆพิมแขยืนอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก เธอฆ่าหลานของตัวเองอย่างงั้นหรือ หลานที่เธอเฝ้าฝันอยากจะได้อุ้มมานานแต่กลับไม่สามารถลืมตามาดูโลกได้เพราะเธออย่างงั้นหรือ“ต่อไปนี้ผมจะไม่กลับมาที่นี่อีก แล้วไม่ว่าจะยังไงผมก็จะชดใช้ให้ริตาให้ได้ ผมไม่ใช่ไม่รักคุณแม่นะครับ แต่ผมทำใจอยู่ใกล้กับคนที่จิตใจโหดเหี้ยมอย่างคุณแม่ไม่ได้จริงๆ ขอร้องนะครับอย่ามาขัดขวางเรื่องหัวใจของผม

“ถ้าอยากรับผิดชอบจริงๆ ไปให้พ้นชีวิตริตาซะ ยิ่งริตาเห็นหน้าพี่ภูมันก็ยิ่งตอกย้ำให้ริตาคิดถึงเรื่องลูก อย่ามาสร้างความทรมานใจให้ริตาอีกเลยนะ” พูดจบก็รีบปาดน้ำตาแล้ววิ่งหนีไป“ริตา พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ” ภูตะวันเอ่ยเสียงแผ่วเบา น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้มอีกครั้งเพราะรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของพิมริตา ตอนนี้เขาได้แต่ยืนนิ่งโทษตัวเองกับการทำเลวร้ายกับเธอเธอพูดถูกถึงเธอจะบอกเลิกเขาจนเขาเจ็บแค่ไหนเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปทำร้ายเธอแบบนั้น หากเธอไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ เขาก็จะไม่เข้าใกล้ แต่เรื่องการชดใช้ให้กับเธอเขาจะต้องหาวิถีทางทำมันให้ได้“น้ำครับคุณป้า” ภูตะวันเสริฟน้ำเย็นให้พิรมนที่อุตส่าห์มาหาเขาถึงบ้านพัก“ได้นอนพักผ่อนบ้างหรือเปล่าภู” หน้าหลานชายเธอโทรมอย่างกับศพ ดูก็รู้ว่าสองสามวันมานี้คงจะนอนไม่ค่อยหลับแน่นอนภูตะวันนั่งก้มหน้าส่ายหัวน้อยๆ จะให้เขานอนหลับลงได้อย่างไรในเมื่อความรู้สึกผิดมันจุกอยู่ในอกจนอกแทบจะแตกอยู่แล้ว“นี่” พิรมนหยิบซองจดหมายจากกระเป๋ายื่นวางไว้ตรงหน้าภูตะวัน“อะไรครับคุณป้า”“แม่เราฝากมาให้”“ผมไม่รับได้ไหมครับ” เขาหันหน้าหนีในทันที“รับเถอะ ถือซะว่าป้าขอนะ มันอาจจะเป็นเรื่อ

แกร๊ก “คุณโดมมาที่นี่ได้ยังไงคะ”“ก็โรงแรมนี้คุณพักเป็นประจำ แล้วที่นี่ผมก็มีหุ้นส่วน ผมแค่ถามรีเซปชั่นก็รู้แล้วว่าอยู่ห้องไหน ผมขอเข้าไปได้ไหม”เธอผายมือให้เขาเข้าไปนั่งข้างใน “เรื่องของคุณมีอีกหลายเรื่องเลยนะคะที่แพรไม่รู้”“ถ้าคุณเปิดโอกาสให้ผมได้กลับมาคบกับคุณ คุณจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผม บอกผมสิว่าคุณก็ไม่ได้อยากเลิกคุยกับผมต่อ ไม่อย่างงั้นคงไม่มานั่งร้องให้แบบนี้ใช่ไหม”แพรนัชชาถอยหลังหนีคนที่กำลังจะเดินเข้ามากอด ดูท่าเขาจะหลงตัวเองเกินแล้ว “หยุดอยู่ตรงนั้นอย่ามาใกล้แพรเพราะแพรเกลียดคนจอมโกหก ที่แพรร้องให้แพรไม่ได้เสียใจที่ต้องตัดขาดกับคุณ แต่แพรเสียใจที่รู้ว่าคุณหักหลังภรรยาตัวเองแล้วมาคุยกับแพรทำให้แพรเป็นมือที่สามโดยที่แพรไม่รู้ตัว”“คุณรู้ได้ยังไง” ทัศนัยเริ่มหน้าเสีย“รู้ได้ยังไงไม่สำคัญ เลิกยุ่งกับแพรแล้วกลับไปทำในสิ่งที่ถูกต้องซะ”“ไม่ ผมรักคุณนะแพร”“แต่แพรไม่ได้รักคุณ จิตใจคุณทำด้วยอะไรรู้ทั้งรู้ว่าแพรทำงานอยู่ในรีสอร์ตของแม่คุณอลิซแต่คุณก็ยังมาคุยกับแพรลับหลังคุณอลิซ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้แพรก็ไม่อยากให้คุณเดินเข้าร้านดอกไม้น้องสาวแพรวันนั้น แพรเสียความรู้สึกมากนะคะที่แพร