All Chapters of เพลิงสวาทถ่านไฟเก่า: Chapter 1 - Chapter 10

“ปะ...อื้อ...” ข้อมือถูกกดขึงไว้กับเตียง ริมฝีปากบางสวยถูกประกบจูบไร้ความนุ่มนวล น้ำตาหยดน้อยเริ่มไหลเอ่อลงหางตาในขณะที่พยายามดิ้นหนี ไม่ใช่เขาเลย คนที่กำลังทำไม่ดีกับเธอตอนนี้เหมือนไม่ใช่คนที่เธอรักเลยสักนิด ระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งปีกว่าที่ไม่เจอกันเขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เชียวหรือ“ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ...” ดวงตาคมจ้องมองดวงตาคู่สวยอย่างไม่คิดสงสาร เขายังคงบดจูบคนที่นอนดิ้นสะอึกสะอื้นอย่างมูมมาม ยิ่งนึกถึงภาพที่เขาเห็นเธอมีผู้ชายมาตามตอแยและมาส่งถึงหอพักเขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธ โกรธที่เธอเคยมาล้อเล่นกับความรู้สึกของเขาทำให้เขาเจ็บใจอยู่จนถึงทุกวันนี้“ปล่อยริตานะ ฮือ ฮือ ฮือ” มีโอกาสขอร้องเสียงสะอื้นเมื่อคนตัวโตผละจากการจูบ“ทำไมกับคนอื่นถึงปล่อยตัวกับมันได้ ทำไมถึงยอมคบกับพวกมันได้” เสียงแข็งพ่นออกมาด้วยความขุ่นเคือง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าที่ผ่านมามีผู้ชายมายุ่งกับหญิงสาวเยอะแค่ไหนแม้ว่าตัวของเขาจะไม่ได้อยู่ที่ประเทศไทยก็เถอะ“ริตาไม่ได้คบกับใครทั้งนั้น” หากความจริงมันจะทำให้เขาหยุดการกระทำนี้ได้เธอก็ขอให้เขายอมฟังสิ่งที่เธอพูด เพราะเธอไม่อยากให้เขากลายเป็นคนไม่ดีในสายตาเธอเลย“ไม่คบแล้วให้พวกมันม

“จะไปเกาะก็ต้องขึ้นเรือ แต่คืนนี้เราต้องนอนในเรือก่อนเพราะผมขับเรือไม่ไหวแล้ว”“ไปเกาะที่ไหนคะ แล้วไปทำไม พี่ภูตื่นมาคุยกับริตาก่อนนะคะ”“อื้อ...” ภูตะวันพลิกตัวคร่อมพิมริตาและฉวยโอกาสจูบปิดปากเธอเอาไว้ หญิงสาวรีบใช้สองมือดันใบหน้าคมให้ออกห่างและพยายามดิ้นหนี“ถ้าไม่อยากโดนอย่างเมื่อคืนก็นอนเฉยๆ”พิมริตายอมหยุดนิ่งจ้องตาคนที่จ้องเธอเขม็งไม่วาง เมื่อรู้ว่าเขายอมปล่อยเธอเป็นอิสระก็รีบนอนนิ่งตรงข้ามกับหัวใจที่เต้นรัวไม่ผ่อนเพราะไม่รู้ว่าเขาจะทำจริงตามที่พูดหรือไม่ ไม่กี่วินาทีหลังจากที่เธอนอนนิ่งภูตะวันก็กลับไปนอนที่เดิมของตัวเองจากนั้นไฟในห้องเล็กก็มืดสนิทลงพร้อมกับแขนของเขาที่วางพาดหน้าท้องของเธอเอาไว้เช่นเดิมพิมริตาเริ่มหายกลัวได้บ้างจากนั้นจึงนอนตะแคงหันหลังให้ชายหนุ่ม นึกขอบคุณที่เขาไม่ทำอะไรเธอในตอนนี้เพราะไม่เช่นนั้นร่างกายของเธอคงรับไม่ไหวแน่พอแสงตะวันเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าภูตะวันก็ตื่นไปขับเรือยอร์ชหรูลำขนาดกลางตรงไปยังเกาะส่วนตัวในจังหวัดหนึ่งทางภาคตะวันออกของประเทศไทย เกาะแห่งนี้เป็นเกาะเล็กๆ ที่ครอบครองเอาไว้ทำประโยชน์ตั้งแต่รุ่นคุณทวดของเขา จากนั้นแม่ของเขาก็ได้ยกให้เป็นเกาะส่

“ริตาจะต้องทรมานอีกแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงและสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นกลัว“อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวก็รู้เอง” พูดจบก็ก้มไปพรมจูบริมฝีปากบางด้วยความนุ่มนวล สัมผัสที่อ่อนโยนทำหญิงสาวเริ่มเบิกตากว้าง มือทั้งสองกำแน่น ความรู้สึกภายในกายเริ่มร้อนรุ่มมวนท้องขณะที่ถูกบดจูบ ทำไมครั้งนี้เธอถึงไม่รู้สึกกลัวเหมือนครั้งก่อนหน้าเลยล่ะ“อื้อ...” เธออ้าปากร้องครางเสียงอ่อนในลำคอขณะคนตัวโตเริ่มสอดส่ายลิ้นอุ่นนุ่มเข้าหยอกล้อกับโพรงปากของเธอ มือทั้งสองแบประสานกับมือของเขาอย่างง่ายดายโดยไม่ขัดขืนหัวใจของเธอเริ่มเต้นรัวขึ้น ความรู้สึกวาบหวามก็เริ่มแล่นปราบแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายจนตาเริ่มปรือรู้สึกเคลิบเคลิ้มตามอารมณ์ของคนตัวโตไปโดยง่ายดายภูตะวันเริ่มหายใจหอบถี่ยิ่งได้สัมผัสคนตัวเล็กนานเท่าไหร่เลือดอันร้อนรุ่มในกายก็ยิ่งพลุ่งพล่านมากเท่านั้น เขาไล่ละเลงลิ้นโลมเลียแทบจะทุกส่วนของผิวเนื้อนวลเนียนอยู่พักใหญ่ เสียงครางหวานในลำคอที่เล็ดลอดออกมาเป็นระยะเปรียบเสมือนแรงกระตุ้นไฟสวาทในกาย เมื่อชิมความหวานทั่วตัวคนตัวเล็กไปทุกสัดส่วนเขาก็เริ่มทาบทับกับตัวเธออีกครั้งก่อนจะสอดประสานตัวตนใหญ่ยักษ์เข้าไปแทรกกลางกลีบกุหลายงามอย่างช้

ทางด้านพิมแขก็นั่งถอนหายใจโล่งอกที่ลูกชายยอมเชื่อฟังเรื่องที่เธอสั่ง งานนี้หวังว่าการเปลี่ยนบรรยากาศจะทำให้เมทิกาและภูตะวันจะมีหลานให้เธอได้เสียทีและผลที่ต้องการมากกว่านั้นคืออยากจะประกาศย้ำให้ครอบครัวพิรมนได้รู้ว่าลูกชายเธอกำลังมีหน้าที่การงานไปได้สวย แถมได้ภรรยาที่เชิดหน้าชูตาต่างจากลูกชายของพิรมนที่เพิ่งจะได้เริ่มรับหน้าที่บริหารรีสอร์ตและยังไม่มีภรรยา ส่วนลูกสาวก็ได้แต่งงานกับผู้ชายที่เป็นแค่เจ้าของผับเล็กๆ ในกรุงเทพมหานครเท่านั้นขณะขับรถเก๋งกำลังจะกลับบ้านหลังเลิกงานแพรนัชชาก็เห็นรถยนต์คันหรูจอดอยู่ข้างทาง เธอขับเลยมาจนถึงหน้ารถก็เห็นว่ามีผู้ชายร่างสูงใหญ่กำลังยืนเดินไปเดินมาท่าทางน่าจะต้องการความช่วยเหลือ“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” จอดรถเปิดกระจกได้ก็ตะโกนถามชายหนุ่มเสียงดัง เธอยิ้มหวานอย่างเป็นมิตรให้คนที่เพิ่งหันหน้ากลับมามองเธอ ที่แท้เขาเป็นชาวต่างชาติหรอกหรือชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หันกลับมาเห็นหญิงสาวหน้าสวยที่กำลังคุยกับเขาก็ยืนนิ่งงันไปชั่วขณะ มองคนที่ทักทายตาค้างเป็นประกาย รู้สึกถูกชะตากับคนที่เพิ่งสบตาด้วยเหลือเกิน“เอ่อ...คุณพอจะโทรหาอู่ซ่อมรถให้ผมได้ไหมครับ พอดีมือถือผมแบตหมด

ตอนเรียนเมทิกาจึงไม่ค่อยอยากเข้าใกล้เพื่อนผู้หญิงจนถูกมองว่ารวยแล้วหยิ่ง แต่ที่จริงเธอพยายามทำให้ตัวเองเลิกชอบผู้หญิงให้ได้ เมื่อเรียนจบก็ถูกคนเป็นแม่บังคับให้แต่งงานกับภูตะวัน หากไม่แต่งก็จะถูกยึดบัตรเครดิตทุกอบย่างและตัดออกจากกองมรดก เธอจึงเข้าหาภูตะวันและบอกเขาไปตามตรงว่าเธอชอบผู้หญิงและขอให้หลังจากแต่งงานใช้ชีวิตอยู่กันแบบพี่น้อง ต่างคนต่างก็มีคนรักของกันและกันได้แค่ผู้ใหญ่รู้ไม่ได้เท่านั้น ภูตะวันตกลงโดยไม่ลังเลเพราะเขาก็ไม่อยากถูกแม่จับคู่ให้กับคนอื่นอีก“เรื่องก็เป็นแบบนี้”“เธอมีคนรักของเธอ พี่ภูก็มีคนรักของเค้าเหมือนกันใช่ไหม” คำสุดท้ายพิมริตาเสียงอ่อน“อืม... ฉันก็ไม่รู้นะ เหมือนเค้ามีใครในใจ แต่ก็ไม่เคยเห็นว่าคบใครเป็นตัวเป็นตน อ่อ... ฉันจำได้ว่าเค้าเคยคบกับเธอใช่ไหม?” เมทิกาหันมาจ้องหน้าพิมริตาเขม็ง หรือที่จริงแล้วภูตะวันอาจจะยังรักพิมริตาอยู่“เรื่องมันนานมาแล้วอย่าพูดถึงอีกเลย เอาเป็นว่าฉันจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับแล้วกันไว้ใจฉันได้ แต่ว่าหนูนาจะยอมคบกับเธอหลบๆ ซ่อนๆ ได้นานจริงๆ เหรอ”“เฮ้อ... พูดเรื่องนี้ฉันก็หนักใจ แต่... เฮ้อ” ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยสีหน้าที่ห