Semua Bab เพลิงสวาทถ่านไฟเก่า: Bab 41 - Bab 50

“ไม่ต้องช่วยค่ะ ต้นไม้ของวินนี่ วินนี่ปลูกเองได้”“ก็ผมอยากช่วย ผมไม่อยากให้เมียผมเหนื่อย” ยื่นหน้าหมายจะจูบแก้มนวลแต่คนตัวเล็กก็เอียงหน้าหนี“นี่คุณเล!” วันวิวาห์รีบลุกยืนหันหลังก่อนที่ตัวเองจะเผลอยิ้มเขินออกมา ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มได้ไม่กี่วินาทีก็ข่มอารมณ์ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยังไงเธอก็จะไม่แสดงออกว่าให้อภัยเข้าแล้วทั้งที่เขายังไม่ทันได้ง้อเธออีกรอบดาเนียลเลรวบอุ้มช้อนก้นวันวิวาห์ขึ้น “ผมเห็นว่าคุณแอบยิ้ม หายโกรธผมแล้วใช่ไหม หรือว่าต้องให้ผมอธิบายอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าผมจะพาคุณไปนอนคุยกันที่เตียงตอนนี้เลย” พูดจบก็สาวเท้าจะพาหญิงสาวเดินเข้าไปในบ้านทั้งที่เนื้อตัวเปรอะเปื้อนดินกันทั้งคู่“ไม่ค่ะ วินนี่จะปลูกต้นไม้”“บอกก่อนสิว่าหายโกรธผมแล้ว”“ค่ะ หายโกรธแล้ว”เขาหยุดฝีเท้าเมื่อได้คำตอบที่ต้องการ “คราวนี้ก็เดินทางไปอเมริกากับผมได้แล้วใช่ไหม”“ค่ะ”“ผมขอโทษนะครับที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณไม่สบายใจ”วันวิวาห์พยักหน้าน้อยๆ“ยิ้มหวานๆ ให้ผมดูหน่อยสิครับตั้งแต่กลับมายังไม่เห็นเลย”เธอทำตามที่เขาร้องขอ ฉีกยิ้มกว้างออกมาเต็มที่จากนั้นก็วาดสองแขนโอบรัดคอสามีและซบใบหน้าไว้กับบ่าของเขาดาเนียลเลอม

“ถ้าคนของผมปล่อยให้คุณคลาดสายตาอีกครั้งผมจะไล่ทุกคนออก แล้วครั้งนี้ผมก็จะลงโทษคนที่ละเลยหน้าที่ด้วย”วันวิวาห์ส่ายหัวพัลวัน “อย่าลงโทษพวกเค้าเลยค่ะ วินนี่เป็นคนผิดเอง วินนี่จะไม่หนีไปแบบนี้อีกแล้ว”ดาเนียลเลเห็นเช่นนั้นก็รั้งภรรยามาซบอก “รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงคุณแค่ไหน”“ถ้าวินนี่ไม่เจ็บตัวกลับมาสถานการณ์มันคงจะดีกว่านี้นะคะ ที่คุณโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะเห็นวินนี่ไปเป็นมิตรกับคุณนิคใช่ไหม”ดาเนียลเลถอนหายใจ เขาจะพูดกับเธอยังไงดีว่ามันไม่ใช่แค่นั้น แต่ก็ไม่ใช่เวลาที่จะอธิบายอะไรในตอนนี้เสร็จจากงานที่อเมริกาก่อนกำหนดดาเนียลเลก็พาวันวิวาห์กลับมาที่อิตาลีในทันที ผิดจากแพลนคราแรกที่คิดว่าจะพาเธอเที่ยวต่อที่นั่นเพราะรู้ว่าอุบัติเหตุที่ภรรยาของเขาได้รับมันไม่ใช่อุบัติเหตุแต่มันเป็นเพราะใครบางคนจงใจให้มันเกิด แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะบอกให้เธอได้รับรู้วันวิวาห์เดินยิ้มร่าเข้ามาหาดาเนียลเลในขณะที่เขากำลังนั่งจิบกาแฟดำยามเช้าของวันใหม่ที่ริมสระว่ายน้ำข้างบ้านฟอด เธอเข้ามานั่งตักคนเป็นสามีก่อนจะก้มหอมที่แก้มสากฟอดใหญ่ “ริตากับคุณภูมาที่โรมวินนี่ขอไปหาพวกเค้านะคะ แล้วพรุ่งนี้เช้าจะรีบกลับมาค่ะ”เพิ่งได้

วันวิวาห์นั่งรถมาได้ครู่ใหญ่เธอก็มาถึงถนนเล็กๆ แห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยตึกรามแบบสถาปัตยกรรมโบราณสูงเต็มสองข้างทางแต่ไม่ยักจะมีผู้คนพลุกพล่าน เธอให้แท็กซี่จอดส่งตั้งแต่หน้าปากทางเข้าซอยแคบเพราะเห็นว่าใกล้ถึงจุดหมายเลยอยากจะเดินเข้าไปเองเงียบๆ มากกว่านั่งรถไปอย่างโจ่งแจ้งวันวิวาห์เดินตามสัญญาณในมือถือตามถนนไปเรื่อยๆ แล้วเธอก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อมีใครบางคนเข้ามายืนขวางหน้า“คุณดันเต้” ตกใจที่ดันเต้เห็นเธอ แต่ไหนๆ เขาก็เจอเธอแล้วคราวนี้เธอก็ขอเจอเจ้านายของเขาบ้างก็แล้วกัน “คุณเลอยู่ที่ไหน พาฉันไปหาเค้าเดี๋ยวนี้”“คุณวินนี่กลับบ้านกับผมนะครับ” เขารู้ข่าวจากแพทริคว่าวันวิวาห์หายตัวไป ไม่คิดเลยว่าเธอจะมาโผล่ไกลถึงที่นี่“ไม่ เค้าอยู่ในบ้านหลังนั้นใช่ไหม” ดวงตาคู่สวยมองไปยังหน้าบ้านหลังที่อยู่ไม่ไกลจากที่เธอยืนก็เห็นคานโลพร้อมบอดี้การ์ดอีกสองสามคนกรูกันออกมที่หน้าบ้านจึงรีบเดินดุ่มเข้าไปทันที ยิ่งดันเต้อยากให้เธอกลับไปเท่าไหร่เธอก็ยิ่งอยากจะรู้ว่าทั้งดาเนียลเลและคนสนิทของเขาต้องการปิดบังเรื่องอะไรกับเธอกันแน่คานโลขมวดคิ้วเมื่อเห็นวันวิวาห์โผล่มาที่นี่ ทั้งมองไปยังดันเต้ก็รู้ว่าตอนนี้เขาคงห้า

หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆ ไปได้ดาเนียลเลก็เร่งทำงานสำคัญให้เสร็จโดยเร็ว เขาเดินทางไปหลายประเทศในระยะเวลาร่วมครึ่งเดือนเพื่อแจ้งกับทุกบริษัทที่เขาเป็นเจ้าของและร่วมหุ้นลงทุนว่าเขาได้มอบหมายงานให้คนที่ไว้ใจได้ได้ดูแลงานแทนเป็นระยะเวลาหนึ่งปีเต็มเป็นคานโลที่ได้ดูแลทุกอย่างในโซนยุโรป ส่วนดันเต้ก็ดูแลกิจการในแถบเอเชีย คนสนิทที่อยู่ข้างกายของดาเนียลเลตอนนี้ก็เป็นหน้าที่ของแพทริค น้องชายของคานโล และคนที่ต้องติดตามวันวิวาห์ก็คือเอริค ที่เป็นทั้งเชฟและเป็นทั้งบอดี้การ์ดที่วันวิวาห์ไว้ใจที่สุด“คุณเล” วิ่งเข้ามากระโดดกอดสามีที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านหลังจากเขาเดินทางไปสิงคโปร์ที่สุดท้ายที่เขาต้องประชุมงานเพื่อบอกกล่าวกับผู้ถือหุ้นว่าได้มอบหมายงานให้คนสนิท หลังจากนี้เขาจะได้มีเวลาอยู่กับเธอยาวๆ เสียที“คิดถึงจังเลยค่ะ” ฟอด สามีช้อนก้นอุ้มตัวเองขึ้นได้วันวิวาห์ก็หอมแก้มเขาฟอดใหญ่“บอกให้เรียกว่าอะไรครับ อยากโดนทำโทษอีกหรือไง” กระซิบเสียงกระเส่าแหบพร่าข้างใบหูขาว แค่ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากภรรยาตัวเล็กเขาก็อยากจะคลอเคลียกับเธอบนเตียงนุ่มตอนนี้เสียให้ได้ ติดแค่ตอนนี้ต้องอาบน้ำใหม่เสียก่อนหลังจากประชุมเสร็จเข

วันวิวาห์เดินเข้ามาในร้านอาหารด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำด้วยอยากจะรู้ใจจะขาดว่าเรื่องราวที่ผู้หญิงคนนั้นคุยกับเธอจะเป็นเรื่องอะไรบ้างลีอาที่เห็นวันวิวาห์เดินเข้ามาใกล้ก็ลุกยืนส่งลูกน้อยให้คนของตัวเองได้อุ้มเด็กทารกเดินผ่านหน้าวันวิวาห์ไปหญิงสาวที่เห็นเด็กหน้าตาน่ารักน่าชังนัยน์ตาสีน้ำข้าวก็กลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ ทำไมเด็กคนนั้นถึงได้เหมือนสามีของเธอเหลือเกิน เธอสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะเดินตรงไปยังคนที่ยืนรออยู่“ฉันลีอา ฉันรู้จักชื่อและประวัติของเธอดี นั่งสิ”วันวิวาห์นั่งลงตรงข้ามกับลีอา “วันนั้นคุณจงใจเดินชนฉันใช่ไหม” เธอโพล่งถามเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งลงเรียบร้อย“ใช่ โชคดีที่เธอรอดจากการถูกรถชนไปได้นะ” ใบหน้าสวยแสยะยิ้มร้ายจ้องมองวันวิวาห์ไม่วางตา ไม่ได้รู้สึกผิดหรือสะทกสะท้านกับสิ่งที่พูดออกมาแม้แต่น้อย“ทำเพื่ออะไร” มือเรียวทั้งสองกำกันแน่น หญิงสาวตรงข้ามถือว่าได้เป็นศัตรูไม่ใช่คนหวังดีแล้ว“ฉันเกลียดเธอไง แล้วก็จะมาบอกเธอให้รู้ว่าสามีเธอไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิด”“จะพูดอะไรก็รีบพูดมา” วันวิวาห์เริ่มเสียงแข็ง“คนที่รับสายเธอวันนั้นคือฉัน ฉันว่าเธอไม่น่าจะสมองไม่ดีจนจำเสียงฉั