All Chapters of เพลิงสวาทถ่านไฟเก่า: Chapter 31 - Chapter 40

ดาเนียลเลเก็บโทรศัพท์มือถือเข้าที่เดิมเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่คิดจะรับมันจากมือของเขา “คิดอะไรอยู่เหรอครับ”วันวิวาห์หันมาส่ายหัวให้ชายหนุ่ม สายตาแข็งกร้าวและอาการพยศของเธอเมื่อครู่อ่อนลงมากจนดาเนียลเลพอจะรู้ว่าหญิงสาวคงคลายความโกรธตัวของเขาไปบ้างแล้ว“มองออกไปนอกหน้าต่างสิครับ”วันวิวาห์มองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบินตามที่เขาบอก ภาพเบื้องล่างที่เธอเห็นตอนนี้คือทะเลสีฟ้าสวยกำลังสะท้อนกับแสงอาทิตย์เกิดประกายระยิบระยับ แล้วหาดทรายกว้างก็มีตัวอักษรที่เขียนเอาไว้ใหญ่จนเธอเห็นได้ชัดว่ามันเขียนว่า Will you marry me?วันวิวาห์ดีใจจนเนื้อเต้นสองมือกุมกันแน่น ริมฝีปากบางสวยเริ่มคลี่ยิ้มหวานจนตาหยีแล้วหันกลับมามองหน้าดาเนียลเลด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยอาการตื่นเต้น“จริงเหรอคะคุณเล”“ต่อไปนี้คุณจะได้ไปไหนมาไหนกับผมทุกที่ จะได้ไม่ต้องระแวงอีกไงครับ ตกลงจะแต่งงานกับผมได้ไหมครับ” ดาเนียลเลเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าวันวิวาห์ก่อนจะล้วงกล่องแหวนออกมาจากกระเป๋าและเปิดให้หญิงสาวได้เห็นแหวนเพชรเม็ดโตที่เขาจะใช้มันตีตราจองเธอเป็นเจ้าสาว“ค่ะ วินนี่จะแต่งงานกับคุณ”เมื่อสาวเจ้าตอบตกลงก็รีบดึงมือซ้ายของเธอมาสวมแหวนที่

“ผ่อนคลายหน่อยสิครับ” ผละจากริมฝีปากบางมาก่ายกระซิบข้างใบหูขาวเสียงแหบพร่า วินาทีนั้นวันวิวาห์จึงได้รับออกซิเจนเข้าปอดไปได้บ้าง นึกว่าตัวเองจะเป็นลมไปเสียแล้วเมื่อเริ่มหายใจเป็นจังหวะปกติเธอก็แทบจะหยุดหายใจอีกรอบเพราะตอนนี้ดาเนียลเลถอดชุดคลุมของเขาออกโชว์แผงกล้ามและลำตัวล่อนจ้อน เท่านั้นยังไม่พอตอนนี้อะไรๆ ที่ใหญ่โตของเขายังชูชันชี้หน้าจนเธอต้องเบือนหน้าหนี“ปิด ไฟ ได้ไหมคะ?” เอ่ยเสียงติดขัดตามเสียงของหัวใจที่เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะตั้งแต่เมื่อครู่“ไม่ครับ คุณต้องชินกับมันไว้รู้ไหม”จะบอกกับเขายังไงดีว่าเธอไม่ได้อยากชินกับไอ้นั่นของเค้าตอนนี้ ไม่ทันจบความคิดในหัวตัวของวันวิวาห์ก็ถูกคนตัวโตสอดแขนคล้องแผ่นหลังบางรวบให้ลุกนั่งจากนั้นเขาก็ถลกชุดนอนของเธอทิ้งไปข้างเตียงอย่างง่ายดาย ดีที่เธอสวมชั้นในเอาไว้ไม่เช่นนั้นคงได้อายจนไม่รู้จะเบือนหน้าหนีไปทางไหนแน่“ปิดไฟได้ไหมค้า...” เธอหลับตาปี๋ส่งเสียงหวานอ้อนวอน ด้วยไม่ชินกับการต้องแก้ผ้าต่อหน้าใครจริงๆ แม้ตอนนี้คนที่กอดเธออยู่จะเป็นสามีถูกต้องตามกฎหมายแล้วก็เถอะ“ต้องทำให้ชินแบบที่ผมบอกนะครับ” ก่ายกระซิบข้างพวงแก้มนวลก่อนจะโน้มตัวทาบทับให้คนต

“ครับ ตอนนี้เลย” พูดจบก็สอดประสานมือกับคนตัวเล็กเอาไว้แน่นก่อนจะก้มลงบดจูบกับริมฝีปากบางต่อพักใหญ่ ไม่นานนักเสื้อผ้าของทั้งสองก็ถูกปลดเปลื้องเหวี่ยงลงไปอยู่ข้างเตียงใหญ่ดาเนียลเลเลื้อยเลาะลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากนุ่มย้ำจูบริมฝีปากบางครั้งแล้วครั้งเล่าจนหญิงสาวเริ่มเคลิบเคลิ้มไหลตามอารมณ์วาบหวาม และแล้วเขาก็ค่อยๆ ไล่ปลายลิ้นลงมายังลำคอระหงส์แล้วมาหยุดอยู่ที่เนินอกอวบอิ่มชูชัน จากนั้นก็จ้องอกอวบนวลเนียนอยู่เช่นนั้นไม่วางตาจนคนตัวเล็กต้องยกแขนทั้งสองป้องของสงวนตัวเองเอาไว้เพราะรู้สึกอายพอสมควรแม้รู้ว่าเขาจะเคยเห็นมาแล้วก็เถอะ“อย่ามองนานสิคะ”ดาเนียลเลยกยิ้มมุมปากแล้วค่อยๆ ใช้มือคลายแขนของหญิงสาวออกจากนั้นก็สอดประสานมือของเธอกดแนบเอาไว้บนเตียงนุ่มก่อนจะก้มดูดดึงยอดถันละเลงปลายลิ้นสร้างความวาบหวามให้ภรรยาตัวเล็กส่งเสียงครางหวานรื่นหูให้ฟังอีกครั้ง เขาพรมจูบอกอิ่มด้วยลีลานุ่มนวลได้ไม่นานนักก็เริ่มมูมมามขึ้นตามอารมณ์สวาทที่พลุ่งพล่านสาวเจ้าที่ได้รับสัมผัสแปลกใหม่อีกครั้งอารมณ์สวาทในกายก็เริ่มพลุ่งพล่านตามคนตัวโตไปติดๆ เพราะเขาไม่เพียงแค่สร้างความวาบหวามเสียวซ่านที่ยอดอกอิ่มของเ

ออกจากสนามบินได้คานโลก็ขับรถหรูมารับวันวิวาห์จากนั้นก็พาเธอตรงมายังเมืองเซียน่า ขับรถได้อีกพักใหญ่คานโลก็พาหญิงสาวมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่สไตล์ทัสคานีที่ตั้งอยู่บนเนินไล่ระดับท่ามกลางภูเขา บ้านหลังนี้ถึงจะดูใหญ่โตมีหลายโซนแต่รายล้อมไปด้วยต้นไม้แลดูร่มรื่นน่าอยู่สร้างความประทับใจให้กับวันวิวาห์ไม่น้อย จะว่าไปก็ให้ความรู้สึกเหมือนเธอกำลังเที่ยวอยู่ในจังหวัดหนึ่งของประเทศไทยเหมือนกันคานโลให้ลูกน้องลากกระเป๋าวันวิวาห์มาเก็บที่ห้องนอนใหญ่ชั้นบนสุดของบ้าน หญิงสาวในชุดมินิเดรสสีชมพูหวานเข้าห้องมาได้ก็กวาดสายตามองไปรอบห้องด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม ห้องนอนนี้ถูกจัดตกแต่งด้วยชุดเฟอร์นิเจอร์ไม้ที่เข้ากับลักษณะของบ้านรวมถึงชุดเครื่องนอนสีขาวกับม่านซีทรูสีขาวที่ติดอยู่ริมหน้าต่างเธอรู้สึกชอบบ้านหลังนี้ตั้งแต่แรกเห็นยิ่งได้เดินเข้ามาชมด้านในจนถึงห้องนอนก็ยิ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจ นี่น่ะหรือบ้านที่ดาเนียลเลอยู่มาตั้งแต่เด็ก จะบอกกับเขายังไงดีว่าเธอไม่อยากไปดูบ้านหลังอื่นแล้ว อยากอยู่กับเขาเสียที่นี่หากวันหน้าเขาพร้อมมีเจ้าตัวน้อยเธอก็คิดว่าที่นี่เหมาะแก่การที่จะอยู่เลี้ยงลูกมากที่สุด“คุณวินนี่พักผ่อน

วันวิวาห์อาบน้ำแต่งตัวลงมาด้านล่างก็เห็นเหล่าบอดี้การ์ดของดาเนียลเลยืนเฝ้ารอบๆ บ้านเต็มไปเสียทุกที่“คุณเลไปไหนเหรอคะ” ถามคานโลที่กำลังยืนค้อมหัวให้เธอเมื่อเห็นเธอออกมาจากในบ้าน“บินไปญี่ปุ่นครับ”“ไม่ใช่อเมริกาเหรอคะ” เหมือนเธอจำได้ว่าดาเนียลจะต้องไปดูงานที่อเมริกาหลังจากเธอมาถึงที่นี่ ทั้งยังเคยบอกกับเธอว่าจะพาเธอไปด้วยแต่ทำไมเขาไม่คิดจะบอกอะไรเธอสักคำก่อนจะไป“ครั้งนี้คุณเลคงไม่ได้บอกคุณวินนี่ก่อนเพราะมีธุระด่วนจริง แต่จะไปแค่วันสองวันเท่านั้นครับ กลับมาแล้วถึงจะไปที่อเมริกาอีกสองอาทิตย์”“อ๋อค่ะ แล้วทำไมคนอยู่ที่นี่เยอะจังเลยคะ”“เพื่อความปลอดภัยของคุณวินนี่ครับ”“คุณเลมีศัตรูเยอะเหรอคะ” ถามเสียงอ่อนด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก“อย่ากังวลไปเลยครับคุณวินนี่ คุณเลแค่เป็นห่วงความปลอดภัยของคุณเท่านั้น”ไม่ทันที่วันวิวาห์จะถามอะไรคานโลต่อชายหนุ่มในชุดสูทร่างสูงใหญ่ก็เดินยิ้มมายืนข้างๆ กับคานโล“สวัสดีครับคุณวินนี่ ผมดันเต้ครับ” ดันเต้แนะนำตัวกับเจ้านายสาวด้วยภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำไม่ต่างไปจากคานโลวันวิวาห์ยิ้มให้กับชายหนุ่มก่อนจะหันไปสบสายตากับคานโลเพราะอยากจะรู้ว่าชายหนุ่มที่เธอไม่เคยเห