Semua Bab เพลิงสวาทถ่านไฟเก่า: Bab 21 - Bab 30

“ก็เมื่อวานหลังคุยกับคุณแม่อลิซก็ไปคุยกับแพร แพรบอกว่าไม่รู้เรื่องว่าพี่โดมแต่งงานแล้ว แถมเธอยังบอกว่าไปกรุงเทพเพราะมาตัดสัมพันธ์กับพี่โดมเพราะเห็นว่าความสัมพันธ์ไม่มีทางคืบหน้า ตอนแรกอลิซก็ไม่ค่อยเชื่อ แต่หลังจากนั้นพี่โดมก็ตามมมาง้อแพร อลิซเลยแอบฟังทั้งสองคุยกันก็รู้เรื่อง​ว่าแพรไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”“แล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะ” พอลเสียงอ่อน หน้าชาแล้วชาอีก“อลิซติดต่อพี่พอลไม่ได้นี่คะ หย่ากับพี่โดมเสร็จเมื่อเช้าถึงได้บินมาหาคุณแม่ที่นี่นึกว่าพี่พอลอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่ก็ไปสร้างเรื่องจนได้”“เรื่องนี้แม่จะรับผิดชอบหนูแพรให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่แม่จะไม่ขอให้หนูแพรให้อภัยแกตาพอล” พิรมนตัดสินใจแล้ว เธอจะไม่บังคับแพรนัชชาไม่ให้โกรธไม่ให้เกลียดพอล เพราะเธอเองถูกคนเป็นพ่อของพอลบังคับให้แต่งงานด้วยโดยที่เธอไม่เต็มใจด้วยเหมือนกัน แต่ที่เธอรักพ่อของพอลได้ก็เพราะหลังแต่งงานเขาดูแลเธอและลูกได้เป็นอย่างดีถึงเอาชนะใจเธอได้ แต่สุดท้ายเขาก็ทำร้ายเธออีกครั้งด้วยการไปนอนกับน้องสาวของเธอจนภูตะวันได้เกิดขึ้นมา“อ้าวคุณแม่ ผมรักแพรนะครับ”“ไม่รู้ล่ะ”“อลิซก็ไม่ช่วยค่ะ ไปทำกับผู้หญิงเค้าแบบนั้น

“ถ้าทำไม่ได้ก็กลับไปค่ะ คุกเข่าเสร็จแล้วหลังจากนั้นก็ไปนับหินเกร็ดที่ปูหน้าร้านริตานะคะว่ามันมีกี่เม็ดแล้วค่อยมาคุยกับริตาอีกที”“ริตา” ใช้สายตาอ้อนวอนขอความเห็นใจแต่สาวเจ้าก็ไม่คิดจะมองเขาแม้แต่หางตา“กลับกันเถอะหนูนา” เดินนำหน้านภาวรรณไปที่ลานจอดรถได้สามสี่ก้าวแล้วก็หันหลังกลับ วินาทีนั้นทั้งนภาวรรณและภูตะวันก็เริ่มใจชื้นคิดว่าพิมริตาอาจจะเปลี่ยนคำสั่ง“อย่าคิดว่าริตาไม่อยู่แล้วจะไม่เห็นนะคะ ริตาจะเปิดกล้องวงจรปิดดูตอนเช้าว่าพี่ภูนั่งคุกเข่าตลอดจริงหรือเปล่า ถ้าพี่ภูไม่ได้อยู่ตลอดก็แสดงว่าพี่ภูไม่เป็นลูกผู้ชาย คงจะรับผิดชอบอะไรริตาไม่ได้” พูดจบก็เดินไปที่รถ โดยมีนภาวรรณตามไปติดๆ นภาวรรณกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอบทเจ้านายของเธอจะโหดก็น่ากลัวอยู่เหมือนกันภูตะวันได้แต่นั่งถอนหายใจยอมรับชะตาที่ตัวเองเลือก หากพิมริตาอยากจะให้เขาทำอะไรเขาก็จะทำ ไม่ว่าร่างกายเขาจะรับไหวหรือไม่ไหวก็ช่าง ยังไงเขาก็จะทำให้เธอรู้ว่าเขารู้สึกผิดกับเรื่องราวที่ผ่านมาและไม่สามารถปล่อยให้เธอไปเป็นของคนอื่นได้จริงๆ ‘พี่ลาออกจากรีสอร์ตแล้ว แล้วพี่ก็รู้ว่าริตาน่าจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ พี่ขอไปพักที่อื่นก่อนสักพักน

“แพรขอโทษค่ะที่เป็นสาเหตุทำให้คุณพอลเจ็บหนัก” หญิงสาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเห็นพิรมนเข้ามาเยี่ยมอาการของพอลก็รีบขอโทษของโพยแม่ของชายหนุ่มยกใหญ่“คนผิดคือโดมต่างหากล่ะ แล้วหมอว่ายังไงบ้าง”“เสียเลือดมากค่ะ แต่ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว”“ทั้งลูกทั้งหลานเลยจริงๆ นะ” เห็นทีหลังลูกหลานเธอหายป่วยดีแล้วคงต้องพากันไปทำบุญเสียหน่อย“หมายความว่ายังไงคะ”“ก็ภูคุกเข่าขอโทษริตาตากแดดตากฝนจนปอดอักเสบ ตอนนี้ยังไม่พ้นขีดอันตรายเลย”แพรนัชชาหน้าเสียตกใจจนไปไม่เป็นและแล้วก็รู้ตัวว่าจะต้องรีบโทรหาแพรนัชชาเพราะอยากรู้สถานการณ์อาการของภูตะวันและสภาพจิตใจของน้องสาวเธอตอนนี้ด้วย“เอ่อ... แพรขอโทรหาริตาก่อนนะคะ”รีบไปกดมือถือโทรหาพิมริตาแต่ปลายสายก็ไม่ยอมรับสายเสียที“ริตาไม่รับสายค่ะ คุณพิมพอจะรู้ไหมคะว่าทางโน้นเป็นยังไงบ้าง”ตื๊ด ตื๊ด เสียงโทรศัพท์พิรมน “อลิซโทรมาพอดี เดี๋ยวถามกันเลย”“ค่ะ”พิรมนกดรับสายลูกสาว “ว่าไงอลิซน้องเราเป็นไงบ้าง อะไรนะ!...โอเค แล้วรีบส่งข่าวแม่ด้วยล่ะ”“มีเรื่องไม่ดีเหรอคะคุณพิม” รีบถามหลังจากพิรมนวางสายในทันที ยิ่งเห็นคนข้างๆ หน้าเสียเธอก็รู้ได้ในทันทีว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

วันวิวาห์ ชื่อของเธอมีความหมายถึงวันแต่งงานของวงศ์ตระกูล เชื่อได้เลยว่าเป็นวันที่ผู้หญิงหลายๆ คนอยากจะมีวันนั้นสักครั้งในชีวิตเช่นเดียวกับเธอ และวันวิวาห์ในชีวิตจริงของเธอก็อยากจะมีขึ้นกับผู้ชายเพียงคนเดียวเท่านั้น อาจจะเป็นวิธีคิดแบบผู้หญิงหัวโบราณแต่เธอก็ยึดมั่นถือมั่นในความคิดแบบนั้นมาโดยตลอดแม้ครอบครัวจะหาใครมาให้ดูตัวทำความรู้จักไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งเธอก็ไม่คิดที่จะตกลงปลงใจคบกับใครหากไม่เห็นความเป็นไปได้ว่าจะคบกันถึงวันแต่งงานและใช้ชีวิตไปด้วยกันได้ตลอดจริงๆ จนงานวันเกิดอายุครบ 26 ปี เธอก็ได้เจอกับใครคนนั้น คนที่เธอเห็นเพียงแวบแรกก็รู้ว่าเขาคือคนที่เธอกำลังรอ เขามีชื่อว่าดาเนียลเล นักธุรกิจหนุ่มชาวอิตาลีที่รับสืบทอดกิจการเป็นเจ้าของบริษัทผลิตรถยนต์หรูในอิตาลีแทนคนพ่อและแม่ที่เสียและกอบกุมธุรกิจอีกหลายอย่างในมือคราแรกที่รู้ว่าเขาสนใจเธอจากปากของพี่ชายก็ดีใจจนแทบอยากจะกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งไม่ห่วงคำว่ากุลสตรี ขอบคุณโชคชะตาที่นำพาให้เขาได้มาเป็นเพื่อนทางธุรกิจกับพี่ชายของเธอ และขอบคุณโชคชะตาที่นำพาคนที่เธอเฝ้ารอให้ได้มาพบกันเสียทีหลังจากเพื่อนฝูงต่างก็มีคู่หรือแต่งงานมีลูกกันไ

“เชิญครับ” ดาเนียลเลเลื่อนเก้าอี้ให้สุภาพสตรีได้นั่งก่อน จากนั้นเขาจึงเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามหญิงสาว“ขอบคุณนะครับที่ตอบรับคำเชิญของผม”อมยิ้มหวานเป็นคำตอบ เพราะหากพูดอะไรไปตอนนี้เธอก็คงจะพูดผิดๆ ถูกๆ แน่“คุณวินนี่ยังไม่มีใครใช่ไหมครับ”“เอ่อ” รอยยิ้มบนใบหน้าสวยเริ่มเลือนหายแปรเปลี่ยนเป็นมีสีหน้าฉงนแปลกใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามที่ตรงไปตรงมาจากเขาเร็วเพียงนี้“ผมถามเพราะกลัวว่าจะมีใครไม่พอใจในการดินเนอร์ของเราครับ” ดวงตาคมนัยน์ตาเต็มไปด้วยเสน่ห์เหลือร้ายยังคงจับจ้องไปยังใบหน้าสวยหวานไม่วางตา จนหญิงสาวที่มีความประหม่าอยู่มากต้องหลบสายตาของเขาเพื่อตั้งสติ“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกค่ะ ก่อนหน้านี้คุณพ่อคุณแม่ก็พยายามให้วินนี่รู้จักกับหลายๆ คนอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่เคยได้สานสัมพันธ์กับใครเลย” เธอเริ่มเงยหน้ามองเขาอีกครั้งเพราะอยากจะรู้เรื่องสำคัญจากเขาบ้างเหมือนกัน“คุณเลล่ะคะ นัดวินนี่มาดินเนอร์ด้วยแบบนี้จะมีสาวๆ ที่ไหนไม่พอใจหรือเปล่า”“ถ้ามีก็คงจะเห็นแล้วครับ” ไม่เพียงส่งเสียงสุขุมนุ่มลึกหวานหู เขายังส่งรอยยิ้มพร้อมสายตาหวานหยาดเยิ้มจ้องมองคนตรงข้ามไม่วางตาจนหญิงสาวต้องก้มหน้าหลบสายตาเ