All Chapters of หวงรักแฟนเก่า : Chapter 11 - Chapter 20

เรนเดียร์...."มาคราวนี้จะอยู่สักกี่วัน" ฉันถามขุนขณะที่เขากำลังต่อหุ่นยนต์ให้น้องลีโอ"กะจะอยู่ยาวแต่ลืมไปว่าเสาร์หน้าที่มหาลัยเค้าจัดงานเลี้ยงรุ่นพรุ่งนี้ต้องกลับ""อืมมมม""เธอไปไหมล่ะงานเลี้ยงรุ่นน่ะ""ตอนแรกว่าจะไม่ไปแต่แฟนนายบังคับให้ฉันไป""อิมน่ะเหรอ""แล้วแฟนนายมีกี่คนล่ะนอกจากยัยอิม""ฉันก็มีเพื่อนเธอเป็นแฟนคนเดียวดิวะ แม่งถามแบบนี้จะสร้างความร้าวฉานให้ครอบครัวฉันหรือไงกันวะ""5555พูดเล่นน่าฉันรู้ว่านายรักยัยอิมอย่างจริงใจ""แน่นอนสิฉันไม่ได้เหมือนผะ....อะเอ่ออออ ช่างมันเหอะเนอะ>ฉันรู้ว่าขุนจะพูดอะไรก็ยังดีที่เขายั้งคำพูดไว้ทันเพราะฉันไม่อยากให้ขุนเอ่ยชื่อของเขาให้ฉันได้ยิน"แล้วเธอจะไปยังไงให้ฉันมารับไหม""ไม่ต้องลำบากหรอกฉันขึ้นเครื่องไปแป๊บเดียวรีบไปรีบกลับด้วย""ถ้าไปงานเธอก็ต้องเจอกับมันนะเธอทำใจได้ใช่ไหม""ฉันทำใจมานานสามปีแล้วนะขุน ฉันมั่นใจว่าฉันจะไม่รู้สึกอะไรกับเขาอีกแล้วล่ะ""ถ้าทำได้อย่างที่พูดก็ดีเพราะงานนี้เท่าที่รู้มันจะพาผู้หญิงคนใหม่ของมันไปด้วย""อื้มมม"หลายวันต่อมา...."เรนฝากลีโอด้วยนะจ๊ะพ่อแม่เรนจะรีบไปรีบกลับนะ ลีโอครับห้ามดื้อกับคุณตาคุณยายนะเข้าใจ

"อ้าวววเพื่อนเสือตื่นแล้ว" ผู้หญิงคนนั้นหันมาเจอฉันเข้าซึ่งฉันก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันเพราะไม่รู้ว่าต้องทำยังไง"อะ เอ่อออ คือออ""หิวมั้ยรอแป๊บนะเรากับเสือกำลังช่วยกันทำอาหารเช้ากันอยู่เธอไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนก็ได้^^" ผู้หญิงคนนั้นหันมาพูดกับฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอสวยมากจริงๆ ถ้าให้เดาเธอคงจะเป็นแฟนใหม่ของเสือเพราะดูจากท่าทีสนิทสนมของทั้งคู่ ฉันทำได้แค่ยิ้มให้กับเธอคนนั้นก่อนจะมองหน้าเสือที่มองมาที่ฉันฉันมองเขากลับไปก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาเพราะไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอของคนทั้งคู่ แม้จะไม่ได้เห็นภาพแต่เสียงหัวร่อต่อกระซิกของคนทั้งคู่ก็ยังดังเข้ามาให้ได้ยินเป็นระยะระยะ เจ็บอะไรแบบนี้นะสักพักทั้งเสือและผู้หญิงคนนั้นที่ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอชื่อเคทก็เดินถือจานอาหารมาวางที่โต๊ะทานอาหาร"กวางมาทานข้าว" เสือเดินมาตามฉันไปทานข้าวซึ่งฉันก็ไม่อยากทำตัวให้มีปัญหาก็จำใจเดินไปนั่งทานอาหารที่โต๊ะร่วมกันกับเขาและแฟนใหม่ของเขา เรานั่งทานกันสามคนแต่มันเหมือนฉันเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้ฉันแทบทานอะไรไม่ลงเลยมันตื้อไปหมดจะกลืนอาหารลงไปก็ยังลำบาก"อาหารไม่อร่อยเหรอ" เคทถามฉันเมื่อเห็นว่าฉันรวบช้อน"เอ่อ เปล่าหร

"เด็กคนนี้คือน้องลีโอ...งั้นเหรอวะ" ผมมองดูรูปที่อยู่ในมือรอยยิ้มแสนสดใสของเด็กชายตัวน้อยที่ยิ้มสู้กล้องชูสองนิ้วทำไมถึงโคตรน่ารักแบบนี้วะผมหลงเด็กคนนี้ตั้งแต่เห็นแค่รูปงั้นเหรอแล้วถ้าเจอตัวจริงผมจะเป็นยังไง"เด็กคนนี้คือลูกของกูใช่ไหม""ไม่ใช่หรอกมั้งพ่อของเดียร์ก็บอกมึงแล้วว่าเมียเก่ามึงมีผัวใหม่แล้วเพราะฉะนั้นเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกมึงหรอก""ถ้ากูจะตรวจดีเอ็นเอเพื่อความแน่ใจมึงคิดว่า..""ทำไมมึงถึงคิดว่าน้องลีโอจะเป็นลูกมึง""ไม่รู้ว่ะตอนแรกกูก็แค่สงสัยกูถึงได้มาถึงที่นี่แต่ตอนนี้พอกูได้เห็นรูปกูรู้สึกว่าแกอาจจะเป็นลูกของกูก็ได้""มั่นหน้ามั่นอกมั่นใจดีเนอะมึงอ่ะ แต่กูเตือนด้วยความหวังดีมึงอย่าทำแบบนั้นเลยจะดีกว่า""ทำไมวะ""กูสงสารหลานที่จู่ๆ มึงจะมาเอาตัวแกไปตรวจดีเอ็นเอเพียงเพราะมึงแค่สงสัยว่าแกเป็นลูกของมึงหรือเปล่า""ลุงขุนค๊าบบบลุงขุนนนนนน" ในขณะที่ผมกำลังนั่งคิดนั่งเครียดว่าจะเอายังไงดีก็มีเสียงเล็กๆ ของเด็กที่ไหนมาเรียกไอ้ขุนอยู่หน้าบ้านผมเลยลุกไปดูเพราะตอนนี้ไอ้ขุนมันเข้าห้องน้ำอยู่และพอเปิดประตูออกมาก็เจอกับร่างเล็กๆ ตัวอ้วนกลมที่ยืนยิ้มอยู่ตรงประตู"ลุง....ลุงเป็นใครเหรอ" เด็

"มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวที่ขอพี่ภัทรช่วยเรนในเรื่องนี้เรนขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ภัทรต้องมาเดือดร้อนไปด้วย""เรนอย่าพูดแบบนี้สิครับ เรนก็รู้ว่าพี่รู้สึกยังไงกับเรนแม้ตอนนี้เรนจะยังไม่มีใจให้พี่ก็ไม่เป็นไรพี่รอได้""พี่ภัทรคะ..คือถ้าเรนไม่สามารถรักพี่ได้พี่จะโกรธจะเกลียดเรนหรือเปล่า""พี่จะโกรธจะเกลียดเรนทำไมครับเรนไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อยคนที่ผิดคือพี่เองที่มาชอบเรนความรักความรู้สึกของคนเรามันห้ามกันไม่ได้พี่เข้าใจครับ"หลังจากวันนั้นมาพี่ภัทรก็จะมาหาฉันที่บ้านทุกวันไม่มีวันไหนที่เขาจะไม่มาถามว่าพี่เขาไม่มีงานมีการทำเหรอก็มีนะคะเท่าที่พ่อเคยบอกพี่ภัทรมีกิจการหลายอย่างที่ทำแต่ส่วนใหญ่พี่ภัทรเขาจะให้ลูกน้องของเขาจะจัดการให้หมดมันเลยทำให้เขาสามารถเทียวไปเทียวมาหาฉันได้ทุกวัน แต่มีสิงนึงที่เปลี่ยนไปนั่นก็คือลูกชายของฉันเองค่ะที่เมื่อก่อนแกจะน่ารักกับพี่ภัทรมากอะไรๆ ก็ลุงภัทรแต่มาพักหลังนี้น้องลีโอจะชอบมองพี่ภัทรแบบแปลกๆ มองแบบไม่ชอบหน้าอันนี้ฉันไม่ได้คิดไปเองนะคะแม้แต่พ่อกับแม่ของฉันยังว่าเลยว่าทำไมเดี๋ยวนี้น้องลีโอเปลี่ยนไปพี่ภัทรขออุ้มก็ไม่ยอมให้อุ้มพูดด้วยก็ไม่ยอมคุยซื้อของมาให้ก็ไม่เอาไม่สนใจแล

ไทเกอร์...ผมกอดกวางไว้เพราะตอนนี้เธอตัวสั่นด้วยความกลัวแต่เหมือนตอนนี้เธอจะได้สติขึ้นมาแล้วเธอรีบผลักผมออกทันที"เอ่อขอโทษนะคือเมื่อกี๊ฉันตกใจไปหน่อยก็เลย...เอ่อก็เลยกอดนาย""ไม่ต้องขอโทษเพราะฉันรู้ว่าเธอคงไม่ได้ตั้งใจ แล้วเธอจะเอายังไงจะกลับบ้านหรือจะนอนค้างที่นี่""ไม่เป็นไรฉันกลับได้""แต่มันมืดมากนะเธอจะเดินกลับยังไงไม่กลัวหรือไง"เธอไม่ตอบแต่หยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋าออกมาแล้วเปิดไฟฉายก่อนจะเดินลงไปข้างล่างซึ่งผมก็เดินตามลงไป ผมเห็นเธอค้นหาอะไรบางอย่างก่อนจะเจอไฟฉายที่ไอ้ขุนมันคงซื้อไว้และกวางก็รู้ว่ามันอยู่ตรงนี้"ฉันมีทั้งไฟฉายแล้วก็ไฟจากมือถือฉันกลับก่อนนะยังไงก็ฝากนายดูลูกด้วยตอนนี้ไฟดับนายรีบขึ้นไปดูลูกเหอะเดี๋ยวแกจะตื่นมาแล้วไม่มีใครอยู่ด้วยจะตกใจ""อืมมม กลับดีๆ ล่ะ หรือจะให้ฉันไม่ส่งเพราะตอนนี้มันมืดมากถึงจะมีไฟฉายก็เหอะ""ไม่ต้องห่วงฉันตอนนี้เพราะคนที่นายควรห่วงคือลูกไม่ใช่ฉันนายขึ้นไปดูลูกได้ละ""ฉันก็แค่หวังดีไม่ได้ห่วงอะไรเธอมากขนาดนั้นหรอกน่า" ไอ้เราก็แค่หวังดีจะไปส่งแล้วดูที่เธอตอบสิ หึ กลับเองได้ก็กลับไปเถอะ ผมไม่สนใจคนดื้อตรงหน้าแล้วล่ะรีบเดินขึ้นไปดูลูกดีกว่าเก่